เปิด(โรค) กับ blOgGang ^^

---เปิดโรค เอ้ย เปิดเรื่อง ((บ่น))---

วันนี้ไปหาหมอมา

เอ่อๆ

มิใช่หมอหมานะคะ

กรุณาตั้งใจอ่านซักติ๊ดดดดด

โฮ่งๆ

อ้าววววววววววว 555+

เริ่มจะชินกับการเข้า-ออกโรงพยาบาลชนิด 6 เดือนครั้งเสียแล้ว

เอ..? ไม่สิ ใช้คำว่า ชินมานาน นานจนจำไม่ได้ ดูจะตรงกว่านะ

--ตึกอำนวยการชั้น 2 ของรพ. ประจำจังหวัดพิษณุโลกแห่งหนึ่ง ซึ่งทางเราไม่ขอเอ่ยชื่อว่าคือโรงพยาบาลพุทธชินราช ฮ่าๆๆๆๆ--

ยื่นบัตรนัด

รอ...และ รอ...

พยาบาลเรียกรับแฟ้มประวัติ

ถามไถ่เรื่องวัดความดัน - ชั่งน้ำหนัก

ตอบไปด้วยความภาคภูมิใจว่า

"ยังค่ะ" ชนิดเต็มปากเต็มคำ

นี่ขนาดว่าเข้าออก รพ. จนชินแล้ว

ก็ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่

ประหนึ่งเพิ่งเข้าสู่ระบบวงเวียนชีวิตใน รพ. เป็นครั้งแรกในชีวิต

ความจริงก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่ามันต้องวัดมั้ยอะไรมั้ย ???

แต่แค่ไม่ได้ปฏิบัติเท่านั้นเอง

ซักประวัติเสร็จ

ก็นั่งรอ

รอแบบชินๆ

เหมือนทุกที

---หน้าห้องตรวจคลินิกมะเร็งเต้านม แผนกศัลยกรรม ชั้น 2---

วิภาดานั่งอ่านหนังสือ

วิภาดานั่งเท้าคาง

วิภาดานั่งเหลือบทีวี

วิภาดามองนาฬิกา

วิภาดาอ่านหนังสือ

วิภาดาหาว

วิภาดาอ่านหนังสือ

วิภาดาหาว

วิภาดาหาว

หาวๆๆๆๆๆๆๆ

โอ้ว

หาวจนจะเป็นดาวเป็นเดือนอยู่แล้น

ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้ตรวจ

คุณพยาบาลขาาาาาาาาาาาาา

เรียกหนูซักทีเถอะคร่าาาาาาาาาาาาา

พลีสสสสสสสสสสสสสส

---ความจริง---

การมาโรงพยาบาลบ่อยๆ

มันก็ไม่ถือว่าเป็นข้อเสียสำหรับเอมเท่าไหร่

แต่ดูเหมือนจะได้กำไรด้วยซ้ำ

ได้...อย่างคนบางคนที่ไม่เคยเข้า-ออกโรงพยาบาลจะได้

ได้ที่ว่า...ก็คือ

ได้เห็นคนเกิดแก่เจ็บตาย ระยะเผาขน (แต่อันหลังนี่แทบจะไม่นะ อย่างดีก็ชักตาตั้ง)

ได้...เห็นความวุ่นวาย

ได้...เห็นความเบื่อหน่าย

ได้...เห็นการทำงาน

ได้...เห็นลักษณะนิสัยของคน

ได้...รู้จักการรอ

ได้...รู้จักความอดทน

ได้...รู้จักการแบ่งปันและมีน้ำใจ

ได้...รู้จักการเคารพในสิทธิของผู้อื่น

ฯลฯ

แต่ที่ได้แน่ๆ

ก็คือ...

"การได้รู้จักการอยู่และการตายมากขึ้นทีละเล็กทีละน้อย"

อย่างน้อยๆ

การเกิด "โรคะ"

ก็นำมาซื่อความเข้าใจชีวิต

ถึงแม้ในวันนี้มันจะยังไม่มาก

แต่มันก็ได้ทำให้เราเห็นคุณค่าของชีวิตมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมากโข...

---บ้านนิมน---

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เปิดประตู

เปิดออกดู

ว่าใครมาาาาาาาาาาาาาาาา

ตูเอง

ชิ้งงงงงงงงงงงงงงง !!!

อย่างไม่ทันตั้งตัว

ดูนิมนงงงวยกับการมาของตูมาก

สบโอกาส

นิเล่นเน็ตพอดี

เช็คเมลหน่อยดู๊

ว่ามารึยัง???

คริกๆ

ยังไม่มา ไม่มีเมลที่รอคอย

เมลที่ส่งกลับมาให้ฉันคอยแก้ข้อมูลเพื่อสมัครเป็นสมาชิก

PANTIP เป็นอะไรที่สมัครยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก

คือถ้า PANTIP สมัครยากแค่ไหน BLOGGANG ก็สมัครยากยิ่งกว่าอ่ะเอ่า เอากะเค้าสิ โหะๆ

ก็แหงล่ะ

เค้าซี้ปึ้กกันนิ

^^

คุยกับนิสองสามคำ (สองสามคำ????????)

เม้าท์กันเสร็จ (เอ้อ อันนี้ดูจริงใจสุด55+)

ก็ชวนกันไปหาไรกิน

"ไร" นั่นคือ

ก๋วยเตี๋ยวหน้าบ้านนิมนนั่นเอง

กินเตี๋ยวเสร็จ

ก็มานอนพุงกาง ดูทีวี เม้าท์ นอนพุงกาง (นิดๆ) เม้าท์ ดูทีวี เม้าท์ๆๆๆ

จนพุงยุบไปเสี้ยวนึงแล้ว

เอมก็ยังไม่มีกะใจจะออกตัวเพื่อกลับไปโรงพยาบาลได้ซักที

เฮ้อออออออออออออออออ...

---14.00 น. นิดๆ ห้องตรวจ 3 คลินิกมะเร็งเต้านม รพ.เดิม---

เดินจ้ำอ้าวไปชั้น 2 อย่างใจเย็น (มันเข้ากันตรงไหนยะ ?)

หาที่นั่งได้ซักแป๊บความฉลาดก็พวยพุ่ง

ถึงคิวที่เท่าไหร่แล้วหว่าาาาา?

เลยลุกไปถามคุณน้าที่นั่งอยู่หน้าห้องตรวจคนสุดท้าย

ว่าลำดับที่เท่าไหร่แล้ว

ได้คำตอบประมาณ 40 กว่าๆ

นั่นปะไร

กะเวลาได้ดีเห็นๆ

กลับมานั่งรอได้ไม่ถึงห้านาที

เสียงพยาบาลเรียกก็เรียกชื่อ คุณวิภาดา แบบสายฟ้าแลบ

แว้กกกกกก

เป็นไปได้ไง

มันเพิ่งจะสี่สิบกว่า

ป๊าดดดดดดดดดดด

ลุกไปรับแฟ้มที่ผู้ช่วยพยาบาล

"เพิ่งมาเหรอคะ?"

"ค่ะ"

"เรียกไปตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด

กะเวลาได้แม่นเห็นๆ

กรรมหนอกรรม

เสร็จสรรพก็มานั่งรอหน้าห้องตรวจ

อ่านหนังสือไปรอตรวจไป

อีกคนสองคนก็จะถึงเอมแล้ว

นึกขึ้นได้

เลยละจากการอ่านหนังสือเป็นมาอ่านแฟ้มประวัติตัวเองแทน

เปิดๆ ไปหน้าเกือบสุดท้าย

ก็เจอแผ่นที่เขียนว่า "ผลการตรวจจากแผนกพยาธิ" อะไรซักอย่าง

ขณะที่อ่านไป

ก็นึกในใจไป

ทำไมเมื่อหกปีก่อนไม่ไปเรียนแพทย์

จะได้อ่านออก

เอ้ออออออออออออ

มีแต่ภาษาอังกฤษผสมปนเปกับภาษาหมอ

พยายามแปลตรง Daiag ก็แปลไม่ออก

เอาเป็นว่ามันไม่มี CANCER ก็ถือเป็นใช้ได้

คิดถึงได้ดังนั้น แต่ในก็ยังแอบหวั่น

เสียงประตูห้องตรวจ 3 เปิดออกแล้ว...

ถึงเวลาของฉันเสียที...

"ในห้องตรวจ 3 คลินิกมะเร็งเต้านม รพ.เดิม"

คุณหมอ : ว่าไง มาๆ ขึ้นเตียงรอตรวจเลย (อย่างเป็นกันเองเหมือนทุกที)

คนไข้ : (นึกในใจ เอ่อ หมอคะ ให้หนูสวัสดีหมอบ้างอะไรบ้าง) ยกมือขึ้นไหว้พร้อมกล่าว "สวัสดีค่ะ"

คุณหมอ : เป็นไง ? ผ่าครั้งนี้กับผ่าครั้งก่อนอันไหนเจ็บกว่ากัน ?

คนไข้ : (หัวเราะเล็กๆ) มันไม่เจ็บอ่ะค่ะหมอ แต่มันเสียวมากกว่า

คุณหมอ : อะไรกัน ? นี่ขนาดใช้ยาชาชนิดดีที่สุดแล้วนะเนี่ย

คนไข้ : (จะตอบโต้เพื่อให้บทสนทนาดำเนิน ก็นึกคำพูดไม่ออก หัวเราะไว้ก่อนวู้ย) ฮ่ะๆ

คุณหมอ : อ่ะ ขึ้นเตียงเลย (ชินแล้วกับประโยคนี้ หมอชวนขึ้นเตียงตลอดๆ)

ผู้ช่วยพยาบาล : อ่ะ ถอดเลยค่ะ (นี่ก็อีกคน ชวนถอดตลอดๆ)

คุณหมอ : (ผล) ก็เหมือนครั้งก่อนๆ นะ แผลดีมาก อาบน้ำให้แผลโดนน้ำแล้วใช่มั้ย ?

คนไข้ : ค่ะ (ยิ้ม)

คุณหมอ : อ่ะ เรียบร้อย ลงมาได้...

จากนั้นก็สนทนากับหมอนิดหน่อย คาใจเรื่องอาหารการกินเลยถามหมอไปว่า เราจะต้องปฏิบัติตัวยังไงบ้างเรื่องอาหารการกิน คุณหมอท่านก็ว่า ความจริงการกินหรือไม่กินอะไรมันก็ไม่ได้ช่วยให้โรคมันเป็นมากขึ้นหรือน้อยลง ก็เลยถามต่อว่า ถ้าหากว่าลดกินพวกเนื้อสัตว์ได้มันก็จะดีกว่าใช่ไหม ? คำตอบที่ได้ก็คือ ก็ควรลดทานพวกของมันของทอดก็น่าจะดี

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อุตส่าห์ตั้งสัตย์ปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่กินเนื้ออีกแล้ว

เจอหมอพูดงี้

แอบเสียดายเล็กๆ

โหะๆ

แต่ถึงยังไง

เอมก็ตั้งใจแล้วว่า

จะไม่กินของมัน (ถ้าไม่จำเป็น)

จะไม่กินเนื้อ (อีกต่อไป)

fighting !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

---ปิดม่าน---

+++ปัจฉิมลิขิต+++

+ รักพ่อ รักแม่ รักแก่ รักเอิร์ธ //รักน้ำตาล รักทองปาน รักเสือน้อย รักคุณผี น้าคร้าาาาา ^^

+ พรุ่งนี้วัน(เคย) เกิด U.U

+ ช่วงนี้เหมือนจะเป็นลูกไม่มีพ่อ... T.T

+ ย้ายบ้านให้ไดฯ ใหม่ ก็ยังจะขอเป็นไปในไสตล์เดิม แต่ก็เขินๆ อยู่เนาะ ^^''

+ ฝากเนื้อฝากตัวกับ Bloggang ด้วยนะคร้าาาาา ^^

Create Date : 19 ตุลาคม 2553 Last Update : 22 ตุลาคม 2553 17:15:31 น. Counter : 900 Pageviews.		16 comments
Share Tweet