ฉลองวันดอกผักชีที่บ้าน บานเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน
เรื่องเศร้าๆ ไม่อยากนึกถึง เลยอัพบล็อกซะหน่อย ... วันนี้เราไปกันที่ “พราวภูฟ้า” นะค้าบบบ


ก่อนหน้านี้เคยเขียนถึงพราวภูฟ้า ในมุมมองสายตาของเจ๊ไปแล้ว คลิกดูได้ที่นี่
แต่การดูจากรูป กับการไปเองนี่มันต่างกันลิบลับเลยนะคะ...อันนี้คอนเฟิร์มค่ะ




ออกจากเชียงใหม่ได้ ตอนแรกเราตั้งใจจะไปกินข้าวเที่ยงกันที่ “บ้านแม่ปั้นดิน พ่อทำสวน” ที่เคยไปเมื่อสองปีที่แล้ว คลิกดูได้ที่นี่ค่ะ
เพราะถือเป็นทางผ่าน อีกอย่างอยากเจอหน้าแม่พ่อ
แต่ที่สำคัญที่สุด คืออยากกินข้าวฝีมือแม่ แหะๆ แม้ทั้งสองคนจะจำเฮาบ่ได้แย้วก็ตาม

แต่โทรฯไปตามเบอร์ที่ให้ ก็เปลี่ยนคนใช้เบอร์ไปแล้ว (โทรฯไปหาลุง 2 รอบ ลุงก็ใจดี๊ ไม่ว่าอะไรสักคำ)
เว็บไซต์ก็ใช้ไม่ได้...เบอร์แฟ็กซ์ก็โทรฯนะ แต่ไม่มีคนรับ
.....หรือจะปิดแล้ว...???


เราเลยต้องหาอะไรใส่ท้องในตัวเมืองเชียงใหม่ก่อนล่ะ
เลยนึกถึงที่น้องเข้ หรือ chalawanman แนะนำร้านอาหารมังสวิรัติ “คุณเชิญ” ไว้
คลิกดูได้ที่นี่ค่ะ
เป็นร้านอาหารมังสวิรัติที่อาหารคุณภาพ รสชาติใช้ได้ มีน้ำผลไม้แยกกากไว้บริการด้วย
ขนาดฝรั่งมังค่าที่นั่งข้างๆ กันมา ยังอุตส่าห์มาป๊ะกันที่ร้านนี้อีก ทั้งที่เชียงใหม่มีร้านมากมายแท้ๆ


พอไปถึง เห็นทางเข้าแล้วโล่งอก...เพราะแม่ปั้นดินฯยังไม่ปิด
เพียงแค่ว่าน้องที่ทำเว็บไซต์ให้แม่ไม่ยอมจ่ายสตางค์ค่าต่อโฮสต์
เบอร์โทรฯแม่ก็เปลี่ยนใหม่ อันเก่าเลิกใช้ไปแล้ว เบอร์บ้านนี่ลืมถามว่าทำไมไม่มีคนรับเหมือนกัน

ตอนเราไป ... พ่อแม่ลงมาอบรมที่กรุงเทพฯ ส่วนอั๋นคลอดเบบี๋คนที่ 2
รับแขกไม่ได้ พวกเราเลยได้แต่ถ่ายรูปรอบๆ จะสั่งกาแฟยังไม่ได้เลย เพราะไม่มีคนทำ 
เสียดายก็เสียดาย แต่ก็เป็นโอกาสอันดีที่ได้ซื้อหนังสือ “ปั้นดิน กินข้าว”
เป็นหนังสือสูตรอาหารของแม่ปั้นดินฯ ค่ะ ออกสไตล์เหนือฟิวชั่น
เช่นสปาฯผัดน้ำพริกลาบ, จับฉ่ายฝรั่ง ไรงี้ แต่เราเอามาทำ 2-3 เมนูแล้วพบว่าอร่อยดี
เช่น น้ำพริกขี้ไก่-ไข่ต้ม (หร่อยมาก), หมูสวรรค์ชั้น 11, เห็ดนางฟ้าแปลงกาย อันนี้มังฯก็ทานได้
ราคาเล่มละ 270 บาท ได้แถมสมุดโน้ตมา 1 เล่มด้วย

แปลกดีเหมือนกันนะ เราเจอหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่ตอนไปเจียงใหม่เมื่อเกือบ 5 ปีก่อนแล้วล่ะ
ที่ร้านหนังสือในเชียงใหม่ คิดว่าน่ารักดี แต่ไม่น่าจะทำกินได้จริง (เพราะเป็นรูปวาด ไม่ใช่รูปถ่าย)
ตอนหลังพอไปพัก ถึงรู้ว่า อ้าว...ของที่นี่เองเหรอ ... แต่ก็ไม่ซื้อ
แต่คราวนี้..พอตัดสินใจซื้อ...นึกเสียดาย...ทำไมไม่ซื้อตั้งนานแล้วฟระ
(และยังโชคดี ที่ยังมีหนังสือเหลือให้ซื้อด้วยล่ะ) ใครสนใจโทรฯไปสั่งซื้อกับทางแม่ปั้นดินฯ ก็น่าจะได้นะคะ

และที่สำคัญคือ ตอนหลังถึงมีโอกาสรู้จักกับ "คุณอ้อย" หรือ Littleblackoz
คนที่วาดภาพประกอบในเล่ม!! ชีวิตคนเราจะบังเอิญได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวรึ
คุณอ้อยวาดภาพ profile ให้ร้าน Little and Big ของเอ๋
และตอนหลังเอ๋ชวนมาช่วยเรื่องการวาดภาพสีน้ำในหนังสือคราฟท์เล่มที่กำลังทำ
คุณอ้อยก็ดีแสนดี ช่วยอย่างเต็มใจตลอด ซึ้งมากๆ 

อ่ะ กลับมาที่ “พราวภูฟ้า” อันนี้ได้มาจากโปรฯ ไทยเที่ยวไทย งานใหญ่เดือนมี.ค.ค่ะ
ค่อนข้างถูก เมื่อเทียบกับตอนที่เจ๊ไปมา เพราะได้ค่าอาหารฟรีอีก 900 บาท
ซึ่งอาหารที่รีสอร์ต แม่ครัวเป็นคนเหนือค่ะ ทำอาหารเหนือได้อร่อย
อาหารส่วนใหญ่รสแซ่บ ไม่จืด ไม่ชืด โดยเฉพาะต้มจืดแตงกวากระดูกหมู...ติดใจจนเอากลับมาทำเป็นเมนูที่บ้านเลยเชียว



ไหนก็วกมาเรื่องอาหารกันแล้ว ... มาดู “อาหารเช้า” ที่พราวภูฟ้ากัน
ที่นี่มีให้เลือก 3 แบบค่ะ คือ ABF / ข้าวต้มเครื่อง / ข้าวต้มกุ๊ย เลือกกับได้ 3 อย่าง
พวกเราไปกัน 2 คืน เลยเลือกแบบข้าวต้มกุ๊ย
เราสองคนเลือกกับ 6 อย่างไม่ซ้ำกันได้ด้วย เช้านั้นเลยอร่อยเหาะ
กับแต่ละอย่าง มาอย่างละนิดละหน่อย ช่วยๆ กันกินก็อิ่มกำลังดี
รสชาติอาหารเช้าทั่วไปค่ะ แต่บรรยากาศดีเชียว เพราะถึงพื้นที่เขาจะเล็ก
แต่ทางรีสอร์ตปล่อยสนามหน้าห้องอาหารให้เป็นสนามหญ้าโล่งๆ
มองออกไปเห็นภูเขาเขียวๆ ไกลลิบ อากาศก็ดีเชียว มีต้นไม้ใหญ่อยู่ทางซ้ายมือ
มีชิงช้าน่ารักผูกห้อยไว้ให้ไกวเล่นด้วย






ทางเดินในรีสอร์ต และต้นไม้ใหญ่มีชิงช้าให้นั่งเล่นได้ด้วย

โดยรวม รีสอร์ต ร่มรื่นมาก เข้าใจว่าตอนก่อสร้างเค้าพยายามเก็บต้นไม้ใหญ่ไว้ให้มากที่สุด
มีทั้งไม้ดอก ไม้ใบ ไม้ประดับ เฟิร์น ไม้เลื้อย ฯลฯ
เดินเล่นไปรอบๆ รีสอร์ตไม่น่าเบื่อเลย แถมยังมีกองทัพนกดินเผา
คอยต้อนรับ และทักทายเป็นระยะ













“ในห้อง”
ปกติ พราวภูฟ้า มักใช้ภาพห้องนอนสีขาวโปรโมต แต่จริงๆ แล้วห้องสีขาวมีแค่ 2 ห้อง
ห้องนึงเป็นเตียงสี่เสา มีชั้นเดียว
ส่วนอีกห้อง เป็นแบบชั้นครึ่ง เอาที่นอนวางบนเหล่าเต๊งเป็นอันเสร็จพิธี
ด้านล่างก็เป็นโซฟา + ทีวี (ยี่ห้อ Tantung ไม่รู้ญาติกะ Samsung ป่าว)
โต๊ะเขียนหนังสือ + ตู้เย็น + ส่วนของรองเท้าแตะ/ไดร์ฟเป่าผม (ไม่รู้แอบหมกไว้มุมนี้ทำไม มองไม่เห็น)

เราชอบผังห้องของพราวภูฟ้าที่สุดเลย เพราะเหมือนทุกห้องมีอาณาบริเวณส่วนตัว
ไม่ใช่แค่ห้องสี่เหลี่ยมๆ เป็นอันจบ ลักษณะเป็นแบบนี้นะ


วาดโดยจิตกรปากไม่เป็นเอก เลขไม่เป็นโท

คือตรงกลางจะเป็นสุมทุมพุ่มไม้ ตรงห้องน้ำนี่แทบไม่มีอะไรกั้นเลย
เป็นแค่พลาสติกหนึ่งผืน เราเลยรวบเข้าหากันเปิดโล่งเสียเลย ให้อารมณ์อาบน้ำเอาท์ดอร์กลางป่าดี
หน้าฝนจะแย่หน่อย ตรงมีแมลงเข้ามาในบ้านได้
ที่สำคัญมี “ปีเตอร์” เดินยุกยิกออกมาจากโต๊ะหนังสือด้วย ตัวบะละเฮ่งทีเดียว
โชคดีตอนนั้นข้าเจ้าออกมานั่งที่อื่น ไม่งั้นจะปักหลักตรงโต๊ะหนังสือนั้นแล
เฮ้อ...แค่คิดถึงยังใจหายใจคว่ำ




ในห้องสีขาวสะอาด สะอ้านดี แต่ห้องที่มีชั้นครึ่งนี่
คนเข่าไม่ดี กับสายตาไม่ดี หลีกเลี่ยง จะดีมาก
เพราะบันไดชันเชียว เอ๋น้อยหรือเจ้าบูยังสยดสยอง
เวลาซีดีหมดแผ่น (เครื่องเล่นอยู่ชั้นบน) จะเกี่ยงกันไปเปิดตลอด
ผ้าขนหนูก็เอาไปวางไว้บนนู่นเชียว จะขึ้นไปหยิบทีต้องวางแผนกลยุทธ์กันมาก
ประมาณว่า เราไปหยิบนะ แล้วเจ้าบูรอตรงนี้นะ เราจะโยนลงมาให้
เพราะหอบลงมาเองไม่ไหวหรอก บันไดชัน ฯลฯ ....


ชันไม่ชันคิดดูอ้า...

แต่ข้อดีของการมีที่นอนบนชั้นสอง คือ ทำให้เรารู้สึกเหมือนนอนในป่า ตอนแรกเห็นหน้าต่างบานบึ้มบนชั้นสองไม่มีม่าน เอ๋น้อยแทบกรี๊ด
เพราะกลัวแสงแยงตา นอนไม่หลับ ... แต่กลับกลายเป็นข้อดี
เพราะแวบแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาปุ๊บ จะเห็นสีเขียวๆ ของใบไม้ลอยอยู่ตรงหน้า
เหมือนนอนกลางป่าไม่มีผิดเพี้ยน (ใช่! ข้าเจ้าเคยนอนแล้ว ทรมานกว่านี้มากเลย
หนาวก็หนาว ต้องนอนใกล้กองไฟสุดๆ ถุงนอนก็บางเหลือทน กลัวกลิ้งเข้าไปในกองไฟก็กลัว)




แต่ที่สุดยอดของห้องพัก ก็คือ ด้านหลัง ทุกห้องจะเปิดออกไปเป็นระเบียง
ที่ชะโงกหน้าออกไปเห็นลำธารด้วยจ้า ตัวระเบียงค่อนข้างส่วนตัวเหมือนกันนะ
เพราะเค้าจะปลูกต้นไม้เป็นพุ่มๆ ไว้บังระหว่างห้อง (อีกอย่างที่นี่ก็มีแค่ 8 ห้องทะนั้น)
เรียกว่านั่งไป ได้ยินเสียงน้ำ อากาศเย็นๆ ฝนปรอยๆ เฮ้อออ สุขอีหลีเด้อ



อีกอย่างคือที่นี่มีของกระจุกกระจิกวางไว้ในห้องแยะดี
เป็นของที่เห็นเค้าบอกว่า ทำเฉพาะแต่ละห้องด้วยล่ะ



สรุปโดยรวมแล้ว
ชอบตรง...ได้ไปเป็นคู่พักเดียวในรีสอร์ต 5555
เพราะเป็นหน้าโลว์ คนไม่ค่อยไปกัน แถมยังกลางสัปดาห์อีกตะหาก...

1. เช็คอินเสร็จ เข้าไปในห้อง เค้าเปิดเพลงสบายๆ เบาๆ เข้ากับบรรยากาศไว้รอท่า มันยิ่งทำให้ความรู้สึกเราดีขึ้นอีกอ่ะ ... ยิ่งพอเข้าไปเจอห้องน่ารักๆ ทะลุด้านหลังเป็นระเบียงติดลำธาร เฮ้ออออ ขับรถเหนื่อยๆ มา หายสนิทค่ะ

2. ของจุ๊กจิีกเค้าทำไว้เยอะเชียว เห็นแล้วรู้ว่าตั้งใจน่ะค่ะ มีตุ๊กตานิ่มๆ ให้กอดเล่น (แต่เราขนกันไปแล้วเป็นกองทัพ) มีเตาเผาน้ำมันหอมให้ด้วย เผื่อเราอยากจุดไรงี้ มีร่มเชียงใหม่ไว้ให้กางเวลาฝนตก (ได้ใช้ด้วย) มีรองเท้าแตะให้ใส่ทั้งแบบนุ่มนิ่มในบ้าน และแบบแตะฟองน้ำใส่เดินข้างนอกได้



เดอะก๊วน แอนด์ เดอะหมา เจ้าของห้อง


3. ชอบตรงขวดแชมพูไม่ใช่พลาสติก .. ฮิๆ แอบไม่ชอบแชมพูขวดพลาสติกเล็กน้อย

4. เดินเล่นในตัวรีอสร์ตร่มรื่นใจมาก มีอะไรจุกจิก จุ๊กจิ๊กให้ดูตลอด มีต้นไม้ ดอกไม้แปลกๆ ถ่ายรูปได้หลากหลายมุม คิดถึงเคนขึ้นมาเชียว เพราะเจ้าบูล่ะขี้เกียจถ่ายรูปจิง จิ๊ง...ให้ความรู้สึกเหมือนเดินในป่า ที่ปลอดภัยจากทาก (แต่ไม่ปลอดภัยจากแมลงสาปป

5. อาหารอร่อยใช้ได้ ราคาไม่โหดร้ายเกินไป (เมื่อมีคูปองช่วย) ให้ลองอาหารเหนือ หรือซุปร้อนๆ กินตอนอากาศเย็นๆ โห...หร่อยมากมาย บรรยากาศตอนกินข้าวนี่ใช้ได้เลย ... ของหวานเค้าก็ทำเองนะ ไม่ใช่ประเภทแช่แข็งแล้วเอามาละลาย บู บู บู


ไม่ชอบทะไหร่ตรง...

1. หน้าฝนแมลงเยอะเชียว โดยเฉพาะการที่มีแมลงสาปด้วยนี่แบบว่า เฮ้ออออออออ ท้ออ่ะ...เค้ากัวนิ

2. ไฟในบริเวณรีสอร์ตน้อยไปหน่อย พอตกกลางคืน เดินจากห้องอาหารมาบ้านพัก มันโหวงๆ เหวงๆ มืดๆ บอกไม่ถูกอ่ะ

3. น้ำอุ่นแค่อุ่น แต่ไม่ร้อน ... เจออากาศเย็นๆ น้ำเย็นเฉียบเข้าไป มันรับไม่ไหว อาบน้ำไป ขนลุกขนพองกันไป  

4. ทางเข้ากับตรงรีเซฟชั่น ไกลกันเชียว แถมตรงทางเข้าไม่มีใครอยู่รับอีกนะ ขนกระเป๋ากันเดินแอ้กเลยอ่ะ เค้าน่าจะมีเซ็นเซอร์ตรงนั้นนะ ไม่งั้นลูกค้าขนกระเป๋ากันลิ้นห้อย

5. มีสเปรย์กันยุงให้ในห้อง...แต่ฉีดได้ ถ้าจ่ายตัง!
แง๊...ถ้ายุงแยะ ตรูก็ต้องเสียตังเองสิเนี่ย ทำไมของแค่นี้มาคิดตังเนาะ เฮาล่ะงง คนนึงมันจะใช้ซักเท่าไหร่กันว้า


จบข่าวเท่านี้ก่อนดีกว่า...
แต่อีกเรื่องที่ประทับใจตอนไป พราวภูฟ้า ก็คือได้เจอเจ้าแมวเหงาตัวนึง
เรากะเจ้าบูตั้งชื่อให้ว่า "เจ้าป่วน"  (ชื่อจริงไมเคิล)
เมื่อกลับไปอีกทีตอนธันวา 2012 เจ้าป่วนก็ยังป่วนอยู่เหมือนเคย ดีใจจัง 

มันเป็นแมวประเภทข้าใหญ่ 555 เอ๋น้อยนั่งเขียนๆ อะไรอยู่
เจ้าป่วนก็เยื้องย่างเข้ามาเชียว แล้วก็ก่ายขา เดินเข้ามานอนแหมะบนตักเอ๋น้อย
สองวินาทีถัดจากนั้น...มันหลับ!
สงสัยเหงาจัด ไม่มีคนเล่นด้วย ขนาดเจ้าบูมันก็ยังเล่นเลย
แต่ที่ได้ชื่อว่าป่วน เพราะพอได้กลิ่นอาหาร หนวดมันกระดิกฟุดฟิด
ลุกขึ้นมายืนหราบนโต๊ะ ขอกินด้วยค่ะค้าบบบบบบ
(เพิ่งเคยเห็น แมวนิสัยเหมือนหมามากเลย)
เล่นเอาพนักงานมาอุ้มไปแทบไม่ทัน 5555
แถมตอนกินเสร็จ เรานั่งคุยกัน เค้าก็ปล่อยเจ้าป่วนออกมา
ตอนเรานั่งคุย มันก็ขดตัวหลับ
แต่พอเราจะกลับ มันจะกลับด้วย...
เราก็กัวเจ้าป่วนไปทำข้าวของในห้องแตก หรืออุนจี้ในห้อง
เลยพยายามสลัด ด้วยการแอบวิ่งทีละคน
ปรากดพอปิดประตูด้านนอกปุ๊บ...เจ้าป่วนแอบลอดเข้ามาจากอีกทาง
เหมือนจะบอกว่า "ฮิๆ รู้นะว่าแอบมากันน่ะ"

เกิดมาเพิ่งเคยเห็นแมวฉลาดแกมโกงเหมือนเจ้าป่วน
คิดถึงมันเหมือนกันนะเนี่ย

ปล. ขอบคุณน้องส้มนะจ๊ะ ที่่สอนพี่ทำลิงก์
เห็นไหมพี่เอ๋น้อยทำลิงก์ซะหลายอันเลยคราวนี้

ปล2. ใครว่างลองไปดูเอ็มวีเพลง OK GO ของ Here it goes again ดูนะ เจ๋งดีอ่ะ 5555

ปล3. หลังๆ รีบเขียน มักจะเขียนถูกผิดตลอดเลย ถ้าเขียนข้อมูลอะไรผิดไป บอกได้นะคะ จะได้ทำให้ถูก

Create Date : 22 กรกฎาคม 2552
Last Update : 15 พฤษภาคม 2556 22:50:44 น.		116 comments
Counter : 3538 Pageviews.
Share Tweet