มีบางสิ่ง มีบางอย่าง ที่นำทางเราให้กลับมา เหมือนเสียงเล็กๆ ที่คอยเตือนว่า เราเติบโตมาจากไหนถึงจะร้างห่างไกลไปนาน แต่บ้านคือคำยิ่งใหญ่ มีมนต์ตราอาถรรพ์อันใด ดลใจให้เรารอยร้าวเล็กๆ อยู่บนกำแพง ก็เปลี่ยนแปลงไปไม่เหลือ สีผนัง ก็ยังคลุมเครือ ว่าคงไม่ใช่อันเก่าโต๊ะตัวนั้น ที่เคยบรรเลง เป็นเพลงเคาะเล่นเบาๆ เปลี่ยนตัวเก่าไปแล้วนะเออ หาเท่าไหร่ ก็คงไม่เจอตัวเดิมเสียงนกร้อง ไม่ใช่ตัวเก่า แต่เราก็ฟังเหมือนดังเดิม พื้นถนน ก็คงทำเพิ่ม ต่อเติมจนดูแปลกตารูปเขียนตรงนั้น ผ่านวันและเดือน มันเลือนจนไม่เห็นหน้า แต่ความทรงจำนั้นหนา ไม่เคยเลือนไป * มีบางสิ่ง มีบางอย่าง ที่นำทางเรากลับมาเยือน หรือเสียงเล็กๆ ที่คอยร้องเตือน มันดัง มากจากข้างใน เป็นเสียงเรียกร้อง ก้องดังกังวาน จากวันครั้งยังเยาว์วัย เป็นเพลงแห่งความผูกพันใช่ไหม เป็นความผูกพันฝังใจ เป็นเพลงที่อยู่ กับเราข้างใน และจะอยู่ ไปนานแสนนานเพลงนั้นไม่มีคำร้อง เพลงนั้นทำนองไม่มี เพลงนั้น ใช้วันเดือนปี แต่งเติมขึ้นมา ฟังซิฟัง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
