|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เผื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ ...จะได้ไม่ลืมเธอ
วันพุธที่ 18 มีนาคม 2552 รอบ 20.00 น.
SF World - Central World Plaza โรงที่ 8
ในความคิดของผม อานุภาพแห่งรักนี่มันช่างเป็นอะไรที่มหัศจรรย์เกินบรรยายจริงๆ ผมเป็นคนนึงล่ะที่เชื่อว่ารักสามารถทำให้เรา "กล้า" ที่จะทำอะไรหลายๆ อย่าง ...กล้าที่จะ 'ทุ่มเท' ...กล้าที่จะ 'ปล่อยวาง' ...กล้าที่จะ 'บอก' ...กล้าที่จะ 'ลงทุน' ...กล้าที่จะ 'ฝัน' หรือแม้แต่กล้าที่จะ 'หวัง' เมื่อความรักมันเข้ามาบังตา และมาทำหน้าที่แทนก้อนเนื้อขนาดเท่ากำมือที่อยู่ตรงอกข้างซ้ายของคนเรา อย่าไปปิดกั้นมัน แล้วก็จงยอมรับซะเถอะว่าเกิดมาทั้งทีได้รู้สึกแบบนี้ เราก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว
วันนี้หลังจากเลิกงาน ด้วยความที่ชิวๆ (chill chill น่ะแหละ แต่ชอบเขียน 'ชิวๆ' มากกว่า) คิดไม่ตกว่าจะทำอะไรดี ระหว่างกลับบ้านเพื่อไปเสพศิลปะผ่านดีวีดีกองมหึมา กลับไปนอนที่หอ หรือว่าเล่นเน็ตอยู่ที่ออฟฟิศ ผมเกิดนึกถึงเพื่อนเก่าที่สามารถมอบความสุขให้ตัวเองได้ดีที่สุดอย่างโรงหนังขึ้นมา จำไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองรักการดูหนังในโรงหนังมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เท่าที่จำความได้คือแม่ลากเข้าโรงหนังตั้งแต่เล็กๆ เลยทีเดียว จนตอนนี้ถ้าใครถามว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญในชีวิตนอกจากปัจจัย 4 ผมจะตอบแทบไม่ต้องคิดเลยว่า 'อ๋อ ปัจจัยที่ 5 ของข้าพเจ้าน่ะหรอ การได้ดูภาพยนตร์ในโรงภาพยนตร์ไง'
กับ 'ความจำสั้น แต่รักฉันยาว' รอบ 2 ทุ่มคนเดียววันนี้ เป็นอีกครั้งนึงที่เพื่อนสนิทคนนี้ตอกย้ำให้รู้ว่าผมมีความสุขขนาดไหนเมื่อเสพภาพยนตร์ผ่านจอขนาดใหญ่เบื้องหน้า ...จอมหึมาที่สามารถดึงอารมณ์เราเข้าไปได้อย่างเต็มที่ ...เสียงที่สามารถดึงทุกโสตประสาทของเราให้เข้าไปสัมผัส ...สมาธิที่อยู่กับการนำเสนอตรงหน้าตลอดสองชั่วโมง ...และอารมณ์ร่วมจากเพื่อนผู้รักหนังรอบข้าง ไม่รู้เพราะอะไร แต่ตอนที่ตัวอย่างหนังถูกฉายไปเรื่อยๆ ผมก็นั่งน้ำตาไหลอยู่เงียบๆ คนเดียว มันไหลออกมาเอง มันไหลออกมาเพราะรู้สึกตื้นตัน รู้สึกผูกพัน และรู้สึก 'รัก' ที่แห่งนี้ซะเหลือเกิน เฮ้อ นี่แหละเสน่ห์ของการดูหนังในโรง จำไว้เลย
ดูเรื่องนี้แล้วอินนะ ทั้งเรื่องของนายหมอเก่ง (รับบทโดยเป้ อารักษ์ อมรศุภศิริ) กับนาง (สาว) ฝ้าย (รับบทโดยญารินดา บุนนาค) และคุณป้าสมพิศ (รับบทโดยคุณป้าศันสนีย์ วัฒนานุกูล เจ้าของเสียงพากย์โนบิตะตลอดกาล) และคุณลุงจำรัส (รับบทโดยคุณลุงกฤษณ เศรษฐธำรงค์) โดยเฉพาะคู่หลังซึ่งทำเอาผมที่ยังซึ้งๆ ตกค้างจากความรู้สึกของตัวเองก่อนหนังฉาย พาลน้ำตาไหลต่อด้วยความซาบซึ้ง และอิ่มเอมจากเรื่องราวความรักของทั้งคู่
...'รักกันเป็นอะไรที่ดีออก' ผมจับความรู้สึกนี้ได้ตลอดเวลาที่ลุงจำรัสปรากฎขึ้นมาบนจอ ...'รักกันแล้ว ไม่มีวันลืมหรอก' ก็เป็นอีกมุมหนึ่งซึ่งสะท้อนออกมาจากป้าสมพิศสม่ำเสมอ คนคู่นี้สะท้อนทุกสิ่งอย่างมากมายที่จะเกิดขึ้นได้เมื่อคนเรามี 'รัก' ระยะทางไกลแสนไกล กับทัศนะของคนส่วนใหญ่บนโลกบ้าๆ บวมๆ นี้ (ซึ่งถ่ายทอดผ่านทัศนะของลูกชายป้าสมพิศ รวมถึงหมอเก่งในช่วงแรกๆ ของเรื่อง) ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย ความกล้าที่เกิดจากความรักดูจะเป็นอะไรที่ชัดเจนมากมาย เมื่อลองมองผ่านคุณลุงป้าผู้แสนน่ารักคู่นี้ คุณลุงคือตัวแทนของผู้ที่กล้า 'ทุ่มเท' เพื่อรัก ในขณะที่ป้าสมพิศกล้าที่จะ 'เก็บ' ทุกๆ ความทรงจำ กระนั้นแล้วหมอเก่งเองก็สะท้อนความกล้า 'ฝัน' ในความรัก ส่วนฝ้ายก็คือผู้ที่กล้า 'หวัง' จากคนรัก
'ความกล้า' ที่ตามหลังมาจาก 'ความรัก' มันมีจริงๆ นะเออ คนส่วนใหญ่มักมองสิ่งเหล่านี้ออกมาเป็นประโยคที่ได้ยินกันจนเอียนว่า 'ความรักทำให้คนตาบอด' ผมว่าไม่ใช่หรอก มันคือความกล้าที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างต่างหาก กล้าที่จะเสี่ยงเพื่อให้ได้มาซึ่งผลลัพธ์ที่หลายคนก็รู้ดีอยู่ว่าจะเป็นเช่นไร อาจดีหรือเน่าอย่างในหนัง หรือโหดร้ายเกินคาดเดา แต่ก็ยังจะทำ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนมีความรักเป็นแหล่งกำเนิด ชีวิตคนเรามันแค่แวบเดียวเองนะ ถ้าได้รักแล้ว กล้า 'ทำ' ไปเพื่อความรักซักครั้งมันจะเสียหายตรงไหน น่าเสียดายแทนที่บางคนปล่อยให้ Best of Times ของตัวเองผ่านพ้นไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลย หรือทำได้แค่คิด
เค้าว่ากันว่าดูหนังดูละครแล้วย้อนดูตัว ...ผมเป็นคนกล้าที่จะรัก แต่ไม่รักที่จะกล้า (ซึ่งมันอาจทำให้ไม่กล้าที่จะรักต่อไปในอนาคต) ด้วยเหตุนี้จึงยอมรับเลยว่า ผมอิจฉา (แต่ก็กินใจ) ความรักของคุณลุงป้าคู่นี้มากกกกก และถ้าจะว่ากันจริงๆ ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญก็แค่ความกล้าที่จะฝัน และบันทึกทุกๆ ความทรงจำเท่านั้นเอง
...ความทรงจำแห่งรัก
...ความทรงจำแห่งสุข
...ความทรงจำแห่งช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิต
...ความทรงจำที่ต้องมีไว้ เผื่อวันสุดท้ายที่ผมหายใจ ...จะได้ไม่ลืมกันนั่นแหละ
ป.ล. 1 ความทรงจำวันนี้: หนังจบ ไม่กล้าลุกจากที่นั่งก่อนคนอื่น เพราะแก้มเปียกไปหมด
ป.ล. 2 ไม่ได้มาอัพ bloggang นานมากแล้ว ถ้าป้าสมพิศไม่อยากทำ blog ผมก็คงยังไม่เข้ามาอัพต่อไป 555+ ...ต้องหัดแต่ง blog ใหม่ซะแล้ว ไปเรียนกับครูเก่งดีมั๊ย?
| Create Date : 19 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 19 มีนาคม 2552 9:50:02 น. |
|
10 comments
|
| Counter : 853 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: McMurphy IP: 125.24.88.180 วันที่: 20 มีนาคม 2552 เวลา:16:12:01 น. |
|
|
|
โดย: McMurphy  วันที่: 22 มีนาคม 2552 เวลา:20:03:16 น. |
|
|
|
| โดย: McMurphy IP: 118.173.93.240 วันที่: 22 มีนาคม 2552 เวลา:21:20:19 น. |
|
|
|
| โดย: "รันเสะ" IP: 119.31.74.72 วันที่: 1 เมษายน 2552 เวลา:22:36:39 น. |
|
|
|
| โดย: Ghoeby วันที่: 3 เมษายน 2552 เวลา:21:46:26 น. |
|
|
|
| โดย: McMurphy IP: 125.24.75.72 วันที่: 5 เมษายน 2552 เวลา:22:57:09 น. |
|
|
|
| โดย: McMurphy วันที่: 6 เมษายน 2552 เวลา:18:32:01 น. |
|
|
|
| โดย: รอยคำ วันที่: 8 เมษายน 2552 เวลา:1:36:24 น. |
|
|
|
| โดย: joblovenuk วันที่: 10 เมษายน 2552 เวลา:19:01:57 น. |
|
|
|
|
|
|
... B E S T A C T O R & B E S T A C T R E S S ...
  
... B E S T S U P P O R T I N G A C T O R ...
  
... B E S T S U P P O R T I N G A C T R E S S ...
  
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
McMurphy.bloggang