เล่าสู่กันฟัง...เมื่อฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ตอนที่ 3

ไม่นาน เวลาก็ผ่านไปเป็นเดือน เราเริ่มคุ้นกับสภาพแวดล้อมที่นี่มากขึ้น เพื่อนๆ ในโรงเรียนก็แสนจะเป็นมิตรและคอยช่วยเหลือเราตลอด ไม่ต้องห่วงเลยว่าจะเหงา ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็มีแต่คนทัก Pattyๆๆๆ ตลอด (Mom เป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ เพราะชื่อไทยแสนจะเรียกยาก ชื่อเล่นก็ไม่ค่อยจะถนัด เลยได้ชื่อนี้มา เช่นนั้นเองค่ะ) โห... ไมคนอเมริกันช่างเฟรนด์ลี่เช่นนี้ คุยได้บ้าง คุยไม่ได้บ้าง ก็ยิ้มสู้เข้าไว้ ทำให้ใครๆ ก็ชื่นชอบเรา บอกว่าน่ารัก มีมนุษยสัมพันธ์ดีเป็นเลิศ มีหลายคนมากที่ชวนเราไปนอนที่บ้าน ภาษาฝรั่งเขาเรียกว่า spending the night ดูทีวี กินป๊อปคอร์น แล้วก็จิปาถะเกิร์ลทอล์กค่ะ ดูเขาจะตื่นเต้นกับการได้ต้อนรับเราจริงๆ เราก็จัดให้ค่ะ ใครชวนไปก็ไม่ขัด เห็นเขาดีใจที่เราไป เราก็ดีใจที่ทำให้เขาดีใจด้วยเรื่องง่ายๆ แค่นี้เอง แต่จริงๆ แล้วก็คงมีบางคน เขาอาจจะเห็นว่าเราเป็นตัวประหลาดก็ได้ มีนะคะที่แบบเราเดินผ่านแล้วเขาตะโกนเรียกชื่อเรา พอหันไปเห็นยืนหัวเราะคิกคักๆ กันก็เยอะแล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไร แต่ไม่สนค่ะ ถือว่าเราดังก็แล้วกัน คิดดูสิคะ เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง เรียนอยู่ที่โรงเรียนในเมืองไทย ไม่เคยเลยที่จะได้เป็นที่สนใจของผู้คนได้ขนาดนี้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วค่ะ ไม่มีใครไม่รู้จัก Patty from Thailand อีกต่อไป

เปิดเทอมได้สักพัก ภาษาอังกฤษก็กระดิกไปได้อีกนิดหนึ่ง อย่าเพิ่งคาดหวังนะคะ ว่ามาอยู่ได้หนึ่งเดือนแล้ว จะพูดได้ปร๋อ ยังค่ะ ยัง ยังต้องฝึกฝนกันต่อไป ขั้นแรก เอาให้ฟังได้ทันหมดทุกคำ และเข้าใจความหมายให้ได้ก่อนเถอะค่ะ ไอ้เรื่องพูดจาโต้ตอบนั้น ยังอยู่ขั้นเบบี๋เหมือนเดิมค่ะ บางทีรู้นะว่าต้องตอบอะไร แต่ปากมันไม่ขยับได้เร็วดังใจนึก ก็อ้ำๆ อึ้งๆ เอ๋อๆ กันไป แต่ทุกคนก็ให้อภัย และใจเย็นกับเราเสมอ







มาถึงตอนนี้ก็เริ่มคุ้นกับการเรียนหนังสือที่นี่แล้ว วิชาที่เราทำได้ดีที่สุด อย่าเข้าใจผิดนะคะว่าเป็นวิชา P.E. วิชานั้นถึงแม้จะไม่ได้ใช้ทักษะการพูด การอ่าน การเขียนเท่าไหร่นัก แต่เราก็ทำได้แย่ไม่แพ้กับวิชาอื่นๆหรอกค่ะ ก็ดันเรียน baseball นี่คะ กว่าจะทำ home run ได้ มั่วกันไปเรื่อยๆ ล่ะค่ะ รู้ แต่ว่า ตีแล้ววิ่ง เท่านั้นเป็นพอ ดังนั้นวิชาที่เราทำได้ดีมากกลับเป็นวิชา keyboard ค่ะ หรือวิชาพิมพ์ดีดนี่เอง พิมพ์ได้เร็วมากสุดยอดค่ะ เรียกว่าพิมพ์ภาษาอังกฤษเร็วที่สุดในห้องก็ว่าได้ เพื่อนๆ ฝรั่งมึนกับเรามาแล้วค่ะ วิชานี้เราก็นั่งเรียนข้างหน้าเหมือนๆ กับทุกๆ วิชา แต่ที่พิเศษหน่อย ก็คือคนที่นั่งข้างหลังเราเนี่ย เป็นหนุ่มน้อย น่ารัก สุภาพ นิสัยดีค่ะ มีชื่อว่า Tom Wheeler ค่ะ


เราเริ่มมีเพื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วแต่ยังไม่ถึงขั้นมีเพื่อนสนิทที่เป็นพิเศษนัก จะมีที่พอคุยกับเข้าใจหน่อย ก็สาวน้อยนักเรียนแลกเปลี่ยนชาว Mexico ค่ะ เธอชื่อว่า Patricia Ortiz เธอเป็นคนหน้าตาน่ารักมาก หุ่นก็ใกล้เคียงกันกับเราและที่สำคัญ เธอก็ดูจะเอ๋อๆ ใกล้เคียงกับเราหน่อย คือภาษาอังกฤษก็ยังไม่ถนัดเท่าไหร่นัก คนไม่ถนัดสองคนก็เลยชอบคุยกันค่ะจะได้ไม่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยว Patricia อยู่กับ Host family ครอบครัว Loveall ค่ะ บ้านนี้มีฐานะดี คุณพ่อเป็นหมอ คุณแม่เป็นคุณครู ค่อนข้างเจ้าระเบียบนิดนึง มีลูกสาวสวยสองคน สูงยาวเข่าดี ด้วยการที่ไปมาหาสู่กับ Patricia บ่อยๆ ก็เลยทำให้เราสนิทกับสองพี่น้อง Loveall ค่ะ คนพี่ชื่อ Laura คนน้องชื่อ Sara ทั้งสองคนนิสัยดีมาก กลายเป็นว่า เรากลายเป็นคนโปรดของ Loveall แทน Patricia ไปเลยค่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไง งงๆ อยู่เหมือนกันค่ะ แต่มันก็เป็นเช่นนั้นไปแล้ว



ไม่นานนัก โรงเรียนก็จัดงาน Home coming ค่ะ เป็นงานที่เด็กนักเรียน high school ทุกคนจะตื่นเต้นกันมาก ได้ใส่ชุดสวยๆ ไปกับชายหนุ่มที่ปิ๊งปั๊งกันอยู่ แต่งานนี้มีกฎอยู่ว่า ผู้ชายจะต้องเป็นฝ่ายชวนผู้หญิงค่ะ (ห้ามผู้หญิงเป็นฝ่ายชวนเด็ดขาด) เขาจัดงานกันที่โรงเรียนนี่แหละ เนรมิตรกันออกมาเลยทีเดียว ใครชอบใคร ก็ดูได้จากงานนี้ แต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้มีคู่กับใครเขาก็จะจูงมือเพื่อนชาย/หรือหญิงที่สนิท (เพศตรงข้าม) ไปร่วมสนุกกันในงานค่ะ


ส่วนเราเหรอคะ เอ๋อตามเคยค่ะ กล้าๆ กลัวๆ ไม่เข้าเรื่องจริงๆ มีอยู่วันหนึ่งประมาณอีกสองอาทิตย์ก่อนจะถึงวันงาน ก็มีเพื่อนผู้ชายมาคนหนึ่ง (จำชื่อไม่ได้และ) เขาก็เดินเข้ามาถามเรา ว่าเราไปงาน Home coming หรือเปล่า แล้วไปกับใคร ไอ้เราด้วยความกลัว ก็รีบตอบไปเลยทันควัน NO!!!! I’m not going. เหอ... เขาถึงกับเหวอไปเลยค่ะ แล้วก็บอกว่า Oh, O.K. แล้วก็เดินจากไป เราก็ว่า อีตานี่มาถามทำใม มาตอกย้ำๆ กัน ชิชะ....ในที่สุด เราก็อดไปค่ะงานนี้ ไม่ได้ไป ด้วยความที่ในตอนแรกไม่อยากไปอยู่แล้ว เพราะทำตัวไม่ถูก Mom กับ Dad ก็สงสัยว่าทำใมเราถึงไม่ยอมไป แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราก็แอบเสียดายอยู่ในใจพอสมควรเหมือนกันโอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ยิ่งเห็นรูปถ่ายที่เพื่อนๆ ใส่ชุดสวยมาอวด ยิ่งเสียดายมากๆ เข้าไปใหญ่ ทำใมไม่ได้ไปว้า... ก็มัวแต่คิดว่า ไม่เห็นจะมีใครมาชวนเลย คิดไปคิดมา มานึกได้ทีหลัง อีตาฝรั่งคนนั้น ต้องตั้งใจจะมาชวนเราไปด้วยแน่ๆ เลย แต่เจอคำตอบอันแสนจะหนักแน่น แล้วใครจะกล้าชวนล่ะเนี่ย โฮๆๆ... อดไป เพราะความเซ่อ บวกโง่แท้ๆ เชียว

 

Create Date : 13 มีนาคม 2551		1 comments
Last Update : 13 มีนาคม 2551 16:48:04 น.
Counter : 1462 Pageviews.
Share Tweet