มาถึง Dublin แต่เช้าตรู่ สภาพบ้านเมืองที่เห็นไม่เหมือนกับที่วาดภาพไว้ในหัวซักกะจิ๊ดเดียว

ใครจะคิดว่าเมืองหลวงของประเทศ ไอร์แลนด์ ที่อยู่ติดกะเกาะอังกฤษแค่คืบ..จะดูบ้านนอกขนาดนี้...
แต่ก็เป็นบ้านนอกที่น่ารัก สงบ อบอุ่น (แน๊..อย่ามาลูบหลัง)
จากแอร์พอร์ตถึงโรงแรม Burlington ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เมืองเค้าโคดจะสงบแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเราอยู่ใจกลาง Dublin แล้วจริงๆ

........หลับเอาแรงไปประมาณนึง ZZZZ.................................

เกือบๆ สี่โมงเย็น แต่งตัวเตรียมออกไปสำรวจในเมืองคนเดียว....กระเหรี่ยงลุยเดี่ยวคับวันนี้ ฮี่ๆ
เปิดม่านเห็นข้างนอกแดดจ้า บวกกะอีเด็กบริติชบนเครื่องยืนยันหนักแน่นว่าอากาศร้อนมาก.... อีเมย์เลยอยู่ในชุดเสื้อแขนกุด รองเท้าเปลือย แถมมีผ้าคาดผมอีก แน๊ ซัมเมอร์ลุคสุดๆ ว่างั้น

โผล่พ้นประตูโดรงแรมเท่านั้นแหละ...แมร่งเอ๊ย...ร้อนจนขนตั้ง แถมแดดที่หลอกว่าจ้าเมื่อตะกี๊ก็พร้อมใจกันหลบหนีหายไปหมด
ต้องเดินเก๊กหน้า แสร้งว่า ไม่หนาวเฟร้ย บ้านอยู่ขั้วโลกมีไรป่าว...
โชคดีที่ยังมีเสื้อคาร์ดิแกนบางๆพันรอบเอวลดดีกรีความเสี่ยวลงได้ระดับนึง...พูดแล้วก็นึกถึง เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งจะไปทำเสี่ยวหลุดที่ Frankfurt ด้วย outfit หนาวๆเต็มยศ ในขณะที่ชาวบ้านเค้านุ่งสั้น สายเดี่ยวกันทั้งเมือง...อื้ม กระเหรี่ยงแน่ๆ มะต้องแก้ตัว
....ต่อ ต่อ....
เดินออกจากโดรงแรมพร้อมแผนที่หนึ่งอัน ตะแคงแล้วตะแคงอีกก็ยังจับทางไม่ได้ว่าเราจะพาตัวเองไปถึง city ได้ยังไง แถมไอ้ถนนหนทางบ้านเค้าก็ดันไม่มีป้ายชื่อถนนบอกซะอีก (จิงๆคงมีแหละ แต่ทำแบบซ่อนๆไว้เพื่อความท้าทาย)
ทางเดินไปซิตี้ไกลเอาเรื่องแฮะ..นี่ถ้ามีเวลาพักสั้นๆ บวกอากาศหนาวทรหด เราคงคิดแล้วคิดอีก
แผนที่ในมือถูกกางออกเป็นระยะ ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย จะเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาแต่ละทีเราใช้ถามชาวบ้านเค้าเอาทั้งนั้น เดินมาจนถึงpark จำได้ว่าเค้าว่าให้เดินตัด park ก็จะเจอซิตี้ parkที่นี่ร่มรื่นสวยงาม มีฝรั่งเห่อแดดมานั่งปิกนิก พลอดรัก หรือวิ่งจ๊อกกิ้ง กันเต็มไปหมด
...และแล้ว...เราก็มาถึงซิตี้ ของ Dublin จริงๆ....ว้าว
สุดแสนจะภูมิใจ ตอนนี้เราตระหนักแล้วว่าการมาเที่ยวบ้านเมืองนี้ มันแทบจะไม่require ความสามารถอะไรเลย อย่างเรา ความสามารถในการอ่านแผนที่เป็นศูนย์ บวกกะภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น ก็ยังสามารถพาตัวเองมายืนปนกะคุณพี่ฝรั่งหัวทองแถวนี้ได้
เรียกว่าท่องสูตรคูณแม่ห้าได้ก็รอดแล้ว เพราะของทุกอย่างเป็นยูโร คูณห้าแล้วเติมศูนย์เข้าไปอีกตัวได้เป็นราคาเงินบาท..ฮี่ๆ
City บ้านเค้า ถือว่าไม่ใหญ่โต เดินยังไม่ทันเมื่อยก็หมดซะแล้วเรียกว่าไม่ครณาทรีนนักช็อป แต่ก็มีร้านหรูๆอย่าง วิตตอง ชาแนล กุชชี่ และแบรนด์เปรี้ยวๆอีกมากมาย คนก็คึกคักหรือเพราะมันเป็นวัดศุกร์ก็ไม่รู้ได้ มีพวกนักแสดงเปิดหมวกแสดงเต็มถนนไปหมด รวมทั้งที่น่าแปลกคือ มีขอทานเยอะพอๆกัน ขอทานบ้านเค้าไม่ได้มือหงิก ขาขาด แต่เป็นคนดีๆ หน้าตาสะอาดสะอ้านแบบพวกเราเนี่ยแหละ บางคนหน้าตาแบบขอทานเสร็จสามารถเดินจีบสาวแถวนั้นต่อได้สบาย คนพวกนี้จะมาพร้อมแก้วหนึ่งใบ นั่งแปะลงกะพื้น ตอนแรกก็ไม่แน่ใจนึกว่าเมื่อยมาจากไหน แต่เดินๆไปชักจะเยอะแฮะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเค้าคิดอะไรกันอยู่ หรือมันเป็นกิจกรรมยามว่างของหนุ่มสาวชาวไอริช เราว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเค้าคิดจะทำอะไรเป็นการคืนกำไรแก่ผู้มีจิตศรัทธาบ้าง เช่น ร้องเพลง เล่นกีตาร์ เป่าขลุ่ย เล่นกายกรรม ฯลฯ
เคยได้ยินว่าว่าสาวไอริชนั้นสวยและร้อนแรง วันนี้ได้พิสูจน์แล้วกะตาตัวเอง สาวๆที่นี่สวย เปรี้ยว hot จริงอย่างที่เค้าว่ากัน คุณพี่ผู้ชายก็หน้าตาดีๆเยอะ แต่หล่อแบบเผือกๆนะ ไม่เป็กอ่ะ

....เหตุเกิด ณ.เบอร์เกอร์คิง.........เดินไปสะดุดตากะเมนูโปรโมชั่นหน้าร้าน potato wedges มันฝรั่งทอดชิ้นหย่าย...ที่หากินได้ย๊าก ยากทั้งที่กรุงเทพ และ บาห์เรน แถมมีซอสประมาณลูกผสม ทาทาซอส+มายองเนส....โอ้ อร่อยโคด
เออ...รู้ว่าอ้วน แต่มันหากินยากอ่ะ เลยซัดไอติมหน้าตาประมาณ blizzard แต่ถ้วยบึ้มกว่า แถมเป็นรส strawberry cheesecake ไม่กินก็บ้าแล้ว...เหอๆ นังเมย์เอ๋ยที่อดมาหลายวันพังทลายในมื้อเดียว
หกโมงครึ่ง.....ยังไม่ทันเหนื่อย ยังไม่อยากกลับ แต่ก็ต้องจำใจกลับเพราะร้านรวงปิดกันเกือบหมด เป็นการไล่อย่างสุภาพ ตอนเดินกลับ เราทำเปรี้ยวเนื่องจากขี้เกียจเดินผ่านสวน กะว่าเดินรอบนอกคงจะเร็วกว่า ก็เดินตรงๆเลาะรั้วสวนมาเรื่อยๆ ฝนก็ตกปรอยๆ แต่แปลกดีฝนไอริชตกแล้วไม่ค่อยเปียกแฮะ...เอ้อ..อีนี่ท่าจะบ้า
ไอ้เราก็ยังคงชมวิวทิวทัศน์ ถ่ายรูปมาตามทาง ตาก็เหลือบไปเห็นรถเมล์บ้านเค้า แม๊...เก๋จริงๆหน้าตาเหมือนรถไฟฟ้าบ้านเรา ต่างกันตรงที่ของเค้ามีรางอยู่บนถนนเลย แล่นมันตรงนั้น ไม่ต้องไต่บันไดให้เหนื่อย
ชื่นชมรถไฟฟ้าเค้าได้ซักพักก็เริ่มได้สติ..คิดได้ว่า ตายห่....ตอนขามามันไม่มีรางบนถนนนี่หว่า...เอาแล้วไงตรู
และแล้วแผนที่คู่ใจก็ถูกหยิบขึ้นมากางอีกครั้งเหมือนเป็นเครื่องรางอันศักสิทธิ์ เปล่าเลยใช่ว่าเราจะรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน และควรเดินไปทางไหนตามแผนที่ แต่ภาพกระเหรี่ยงหน้าตาเหรอหรากะแผนที่ในมือ มันเป็นการเตือนภัยคนรอบข้างว่า กรูหลงนะ จะถามละนะ หากไม่สะดวกช่วยเหลือ กรุณาออกจากรัศมีโดยด่วน...และแล้วผู้มีจิตศรัทธาสองสามคนก็บอกทางเรามาเป็นทอดๆ เดินลัดเลาะหมู่บ้านเล็กๆ โบสถ์เก่า และโรงพยาบาลโบราณที่บรรยากาศชวนตายมากกว่าหายป่วย ทุกอย่างถูกปลูกสร้างด้วยอิฐ มันเลยดูแดงๆส้มๆไปหมด แต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ ต้นไม้เขียวร่มรื่น เราเดินหลงทางอยู่ในเมืองที่เพิ่งเคยมาครั้งแรกในชีวิต ฝนตกปรอยๆ เวลาก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม (ถึงแม้แดดจะยังจ้าเหมือนสี่โมงเย็น) แต่เราก็ไม่รู้สึกกลัวเลย โผล่มาเจอสะพานเล็กๆที่เป็นทางไปโรงแรมยังงงอยู่เลยว่าเราไปโผล่ตรงนั้นได้ยังไง

กลับมาถึงโรงแรม วันนี้มีฟิลอาบน้ำเจ้าหญิง...เรียกเป็นภาษาชาวบ้านว่า แช่น้ำร้อนกะฟองฟู่นั่นเอง แฮ่ๆ
สี่ทุ่มแล้ว....ข้างนอกยังสว่างอยู่เลย ไม่รู้พระอาทิตย์ลืมตกหรือเปล่า...คืนนี้นอนดึกมากไม่ได้ พรุ่งนี้จะไปทัวร์แต่เช้า....ช่ายแล้วคร๊าบ...all by myself ....แล้วจะเก็บเรื่องหนุกๆ เสี่ยวๆ เปิ่นๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกจร๊า....


วันที่สอง..........
ตื่นแต่เช้าตรู่ อาบน้ำทำสวย ลงไปดัก shuttle bus จริงแล้วตื่นเช้ามากๆ เนื่องจากอีพังแป้นที่ไหนไม่รู้ส่งเสียงแหลมแปร๋นอยู่หน้าห้องตอนตีสาม โครตจะโมโหเพราะถูกปลุกขึ้นมากลางดึก เอาเหอะคิดซะว่ามันคงไม่เคยเอาหัวโขกผนังโรงแรมมาก่อน เลยไม่รู้ว่าผนังมันบางขนาดไหน...ฮึ่ม!!!
สิบโมงเช้า....รถทัวร์สองชั้นเริ่มเคลื่อนตัวจากสำนักงานที่ถนน O’ Connell Street มุ่งหน้าไปยัง North Coast จังหวะขึ้นรถก็เกิดอาการเก้าอี้ดนตรีเล็กน้อย แต่ละคนสวมวิญญาณอินเดียนจอมแทรกเพื่อที่นั่งที่ดีที่สุด เพราะมันหมายถึงระดับความสนุกตลอดการเดินทางเลยทีเดียว ที่นั่งที่ดีที่สุดคือแถวหน้าสุดชั้นบน ถ้าแย่งไม่ทันจริงๆแนะนำให้นั่งทางซ้าย เพราะจุดสำคัญๆที่เค้าจะหยุดรถให้ดูมักอยู่ทางซ้ายเป็นส่วนใหญ่ ถ้าซ้ายยังไม่รอดก็เอาให้ได้ริมหน้าต่างทางขวาก็ยังดี แต่อย่าให้ถึงกับตกลงไปนั่งชั้นล่างเพราะมันจะเศร้ามาก..จ่ายเท่ากันได้วิวโลโซ ไม่คุ้ม ไม่คุ้ม
บรรยากาศในรถเหมือนดูเผินๆเหมือนจะไปงานฉลองเกษียณยังไงยังงั้น ถ้าเอาอายุคนบนรถบับรวมกันคงได้พอๆกับอายุกรุงรัตนโกสินทร์เลยทีเดียว...เรียกว่าประมิณจากสายตาแล้วเราแทบจะเป็นคนเดียวบนรถที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์
ถ้าคิดจะทำธุรกิจที่ไอร์แลนด์นี่ เราแนะนำเลยให้ซื้อที่ดินทำ grave yard เพราะคนแกบ้านเมืองนี้เยอะจริงๆ รับประกันแต่ละวันตายกันให้รึ่ม คนหนุ่มสาวไม่รู้ไปไหนหมด ถ้าให้เดาก็คงข้ามไปฝั่งอังกฤษ เหมือนสาวร้อยเอ็ดเข้ามาหาความเจริญในกรุงเทพไงงั้น...
ระหว่างทาง...น้าโจ...คนขับรถที่ทำหน้าที่ไกด์ไปในตัวประหนึ่ง buy one get one free ก็พล่าม เอ๊ย...บรรยายประกอบฉากไปตลอดทาง ด้วยสำเนียงโครตจะไอริช ฟังออกมั่งไม่ออกมั่ง ใครหันขวาหันซ้ายก็หันตามๆเค้าไป
บริษัททัวร์นี้ก็ช่างใช้ทรัพยากรบุคคลได้คุ้มค่า ขับรถว่าต้องใช้สมาธิแล้ว ยังต้องบรรยายไปตลอดทางแบบสนุกสนานด้วย เพื่อบิวด์อารมณ์ลูกทัวร์ไม่ให้เบื่อ อยากแนะนำให้น้าเค้าหัดเล่นกีตาร์ระหว่างขับรถและบรรยายไปด้วยรับรองเรทติ้งพุ่งกระฉูด อาจรุ่งในอาชีพกว่านี้ได้

มาถึงไฮไลท์ของงาน...Malahide Castle เป็นปราสาทเก่าแก่ ด้านหน้าเป็นสนามกว้างขนาดเตะฟุตบอลได้พร้อมกันแปดทีม เข้าไปข้างในกระเหรี่ยงวัยเจริญพันธุ์คนเดิม..(ตรูนี่แหละ) ก็ตั้งอกตั้งใจชักถาพสุดฤทธิ์ แชะๆๆ เอ๊...ทำไมพี่ฝรั่งเค้าหันตามแสงแฟลช แถมจ้องเราเป็นตาเดียว กล้องดิจิตอลหนูเดิ้ลใช่มะล่า..แหมรุ่นนี้ออกมาซักพักแล้วนะเคอะ พวกพี่นี่เชยเจงๆ...คิดไปโน่น แล้วปัญญาก็บังเกิดเมื่อหันไปเห็นป้าย...ห้ามถ่ายภาพ....อันเบิ้มตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะ....โอ้...เยส..แม่ม...อายแทบจะแทรกปราสาทหนี
ออกมาจากปราสาท บรรดาฝรั่งมุงก็ต้องตกตะลึงในความสามารถของหญิงไทยตัวเล็กๆ ที่มากะขาตั้งกล้องคู่ใจ
เล็ง...วิ่งไปแอ็ค...แชะ....เล็ง...วิ่ง...แชะ อยู่คนเดียวอย่างไม่อายใคร จริงๆก็อายอ่ะ แต่มันเบื่อรูปวิวๆๆๆจะให้ทำไงได้ครับ
ออกจากปราสาทพี่โจคนเดิมก็พาเราไปที่ชายหาด ไอ้ทะเลน่ะเราก็ไม่ค่อยอะไรเท่าไหร่ แต่ไอ้บ้านเรือนกะร้านรวงแถบเลีบยหาดนี่ซิ ทำให้บรรยากาศแถบนี้ดูน่ารักสุดๆ แล้วก็ไปดูทะเลอะไรก็ไม่รู้ที่มีแต่หมอก เหมือนในเรื่อง The Fog เลย จากนั้นขับมาอีกแว๊บเดียวก็มาโผล่ที่จุดสตราทได้ไงไม่รุ..เหอๆๆน้าโจเล่นกลด้วยหรือนี่ ทำไมขาไปมันไกลฟระ

วันนี้ถ้ามองเผินๆ คงจะคิดว่าที่dublinมีการแจกข้าวสาร ผู้คนมารวมตัวใน city เหมือนมีงานเทกระจาด แต่เนื่องจากเป็นฝูงชนฝรั่งจึงต้องเรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า...เทกราจ๊าด...แปร่ว! เดาว่า เพราะมันเป็นวันเสาร์ บวกกะอากาศดี แดดแจ๋ (ปกติ Dublin จะหนาวโคดๆเกือบตลอดปี) พวกฝรั่งเห่อแดดก็เลยออกมาเพ่นพ่านกันเต็มไปหมด
เดินๆอยู่ก็เกิดอาการอยาก fish & chip ขึ้นมาเหมือนองค์ลง ทำให้ต้องตรงดิ่งไปยัง Food Hall มั่นใจว่ามีแน่ๆเพราะ fish & chip มีต้นตำรับมาจากอังกฤษนี่เอง..............
หลังจากได้ fish & chip จามมหึมามาวางอยู่ตรงหน้าในราคาแปดยูโร....เอ่อ...แค่มองก็บาปแล้ว ต่อไปนี้ชั้นจะสะกดคำว่า ไดเอท ได้อีกมั๊ยเนี่ย...
วันนี้ขากลับยอมเดินผ่านสวน เกรงว่าจะหลงแบบเมื่อวานอีก
อุแม่เจ้า....อะไรกันเนี๊ย ประชาชนชาวไอริชค่อนประเทศได้พร้อมใจกันมานอนเกือกกลิ้งอยู่ในสวน บ้างก็นอนอาบแดดทำฝรั่งแดดเดียว บ้างก็เล่นดนตรี พาน้องหมาเดินเล่น ผู้คนหนาแน่นจนแทบต้องออกกฎให้แต่ละคนนั่งด้วยแก้มก้นข้างเดียว เพราะพื้นที่อาจไม่เพียงพอ แต่งานนี้กระเหรียงไทยขอบายเพราะเกรียมพอแล้ว

ถึงโรงแรมโดยสวัสดิภาพ อืม...พอไม่หลงถึงได้รู้ว่าจริงๆมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่แฮะ แถมทางเดินก็ตรงๆไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยด้วย ยังงงอยู่เลยว่าเมื่อวานนี้เราหลงได้ไงฟระ...เครียดเลย