|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เพิ่มคลิป-การสอบสายครั้งล่าสุดถูกผมป่วนจนคู่ที่เหลือต้องเลิกแข่งไปครับ
ผ่านมาก็เข้าจะครึ่งเดือนแล้วที่นอนขาหักอยู่ที่โรงพยาบาลกลางมหานครโตเกียว
ย้อนกลับไปเมื่อวันจันทร์ที่23เป็นวันที่มีการสอบสายยูโด เดือนนี้สอบเร็วเป็นพิเศษเพราะว่าปลายเดือนอาจารย์ติดงานออลเจแปน ทัวร์นาเมนต์ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจะช้าจะเร็วก็ต้องสอบอยู่ดี
วันจันทร์มหาลัยไม่มีเรียนเลยไปถึงโคโดกังประมาณ16:50 มีเวลาช้าๆชิวๆในการเตรียมตัวก่อนจะเริ่มวอร์มอัพตามปกติตอน17:30 ส่วนสอบแข่งเริ่ม18:00เหมือนทุกๆครั้ง ที่สำคัญก่อนมาถึง ไม่ลืมที่จะกินอาหารเพราะเคยมีครั้งนึงตอนแข่งดันหมดแรงหิวข้าวขึ้นมา
วันนี้เตรียมตัวพร้อมพิเศษทั้งตัดเล็บเรียบร้อย สัญญาบ้านเช่าก็ต่อเรียบร้อย ใส่ชุดที่เอาไว้แข่งเหมือนทุกๆครั้ง
การสอบเริ่มด้วยการม้วนตัวตบเบาะก็ผ่านไปได้เป็นปกติ ต่อมาอาจารย์ประกาศคู่ที่จะต้องเจอกัน แล้วก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอด้วยเลยคนแรกคือเพื่อนคนที่มีน้ำหนักตัวถึง100กิโล แต่ถือว่าท้าทายดีเหมือนกัน เพื่อนคนนี้เคยรันโดริด้วยกันแค่ครั้งเดียวตอนเดือนมกราคม ตอนนั้นผมไม่รู้จะทุ่มเค้ายังไง แต่ผ่านมาอีก3เดือนผมว่าผมน่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่เพื่อนผมไม่น่าจะรู้ อันนี้คงเรียกได้ว่าเป็นความได้เปรียบของผม
ส่วนคนที่2คนนี้หลังจากที่ผมกลับมาญี่ปุ่นกลางเดือนเมษายนก็เพิ่งเจอโผล่มาได้ไงวะ มึงงงกูก็งงเหมือนกัน ถามดูก็รู้ว่าคนนี้เคยซ้อมมาประมาณ2ปีก่อนแล้วไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทำให้หายไปเกือบปีเต็มๆค่อยกลับมาซ้อมต่อ เคยมีโอกาสรันโดริด้วยกันก็แค่ครั้งเดียวตอนกลางๆเดือนเมษานี้แหละครับ ตอนรันโดริรู้สึกว่าพื้นๆครับขายังไม่แน่นมาก
การแข่งรอบแรกเริ่มขึ้น เคยบอกไว้แล้วว่ากับคนน้ำหนักเยอะกว่าผมก็ไม่กลัวเพราะว่าเค้าจะเคลื่อนไหวช้ากว่าโดยเฉพาะช่วงขา ถ้าเล่นเกมยาวความอึดผมน่าจะเหนือกว่า เปิดมาการจับผมว่าเค้าจับแบบสุภาพครับ ทำให้ต่างคนต่างเข้าจับกันได้ง่าย พอจับได้ที่ผมถอยหลังเกี่ยวโคอุจิก่อนเลย จังหวะเกือบพอดี แต่ก็ทำให้ล้มได้ เลยเก็บวาซาอาริไว้ในกระเป๋าก่อน ท่านอนผมไม่อยากเล่นต่อเพราะกลัวเจอพลิกแล้วจะแพ้เอาแบบน่าเสียดาย พยายามจะลุกแต่เพื่อนผมที่อยู่ด้านล่างเกี่ยวขาผมไว้แล้วดึงเข้าหาลุกก็ไม่ได้ก็เลยต้องเล่นเนวาซะกันต่อ เห็นคอเปิดพอดีก็จัาดึงจูจิจิเมะซะเลย แต่ว่าผมคงดึงได้ไม่ดีพอเค้าเลยพยายามกันได้สำเร็จ จับหวะที่เค้าเอามือมากันมือผมขาที่เค้าเกี่ยวผมไว้เริ่มคลาย พอขาผมหลุดมือผมก็หยุดลุกขึ้นดีกว่า มาเล่นกันในท่ายืนน่าจะสร้างความมั่นใจกับผมมากกว่า มีจังหวะใส่อุจิมาตะแต่ผมลังเลเองถ้าหมุนตัวซักหน่อยบวกกับพยายามดึงมือขวาของเค้าให้ลงอีกซักหน่อยน่าจะทุ่มได้ แต่อย่างที่บอกผมลังเลเพราะอยากจะพลิกกลับมาเอาขาซ้ายปัดไปที่ขาขวาเค้ามากกว่าในท่าเดอาชิบารัย จังหวะมันไม่พอดีกันเลยปัดไม่ล้มแถมเกือบโดนปัดกับอีกต่างหาก เวลาผ่านไปทำอะไรกันไม่ได้ แถมผมเริ่มโดนอ่านเกมจนเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่จังหวะโคอุจิการิมาผมเตรียมที่จะเกี่ยวแต่เค้าก็รู้ทันเตรียมตั้งรับได้แทบทุกครั้ง ใกล้หมดเวลาขอลองเล่นๆใส่อิปปงเซโอนาเกะดูซักหน่อยเผื่อขาจะโผล่มาให้เกี่ยวโคอุจิได้แต่ก็ไม่สำเร็จ เวลาหมดไปชนะได้ด้วยความฟลุ๊คของวาซาอาริจากโคอุจิตอนแรกสุดนั้นเอง
ถัดมาไม่ให้พักกันเลยต่อด้วยคนที่สอง ยากอยู่ครับเพราะเค้าเห็นผมเล่นในรอบแรกที่ผ่านมาและรู้ว่าระวังแค่โคอุจิอย่างเดียวก็พออย่างอื่นไม่มีอันตราย จริงๆด้วยเค้าระวังขาผมได้ดีทีเดียว ลองเปลี่ยนท่าดูหน่อยครับ หลอกโอโซโตแล้วเปลี่ยนเป็นซาซาเอะดูซักหน่อย เริ่มจากอ่านจังหวะเวลากับขาคู่ต่อสู้ตอนเดินซักหน่อยก็โอเคผ่าน นาจะใช้ได้ แต่ตอนใช้ดันไม่ได้เลื่อนขาขวาออกไปปัดขาคู่ต่อสู้ในขณะที่เค้าเสียหลักไปแล้วเลยไม่มีคะแนนเสียดายอยู่ ถัดมาคู่ต่อสู้เริ่มไม่อยู่เฉยแล้ว ใส่โออุจิมาก็หวานสิครับเกี่ยวกลับแต่ได้แค่ยูโก คราวนี้มาอีกครับกับโอโซโตการิ ขวาแล้วก็ซ้าย เสียดายจริงๆโอโซโตที่ออกมาครั้งแรกผมหลอกล่อไม่ดีไม่งั้นสวนกลับคงลอยได้เป็นอิปปงแน่ๆ แต่เค้าก็ลืมดันเปิดจังหวะมาให้ผมเกี่ยวโคอุจิได้1ครั้ง โดนไม่เต็มพลิกตัวลงพื้นทันเลยไม่มีแต้ม ลุกขึ้นมาใหม่ค่อยๆเดิน ลองเอาขาซ้ายยื่นออกไปดูเผื่อเค้าจะปัดมาจะได้ตวัดปัดกลับเป็นสึบาเมะไคเอชิ ปัดมาจริงๆแต่ขาขวาผมอยู่ในมุมทุเรศจากจะปัดกลับเลยกลายเป็นล้มพร้อมกับเสียงกระดูก กร๊อบ!!!
คนอื่นจะได้ยินมั้ยผมกลับไปดูคลิปมันก็มีเสียงชัดเจนนะครับ แต่จังหวะนั้นไม่มีใครรู้แน่ๆล้มเสียยูโก คู่ต่อสู้ตามต่อกดในท่านอนแต่สมาธิผมกระเจิงหมดแล้วตั้งแต่ได้ยินเสียงกระดูก เลยได้แต่ตบเบาะยอมแพ้ อาจารย์งงอยู่ว่าจะไม่ลองดิ้นดูซักหน่อยเหรอ อาจารย์ที่ตัดสินท่านนี้เคยมาดูผมแข่งสอบสายก่อนหน้านี้ที่ผมโดนกดในท่านอนจะรู้ว่าผมดิ้นตลอดจนกว่าจะหลุดหรือพลิกกลับมากดแทน ครั้งนี้กรรมการเลยงง แต่พอเลิกกดแล้วถึงรู้ว่าผมมีปัญหาที่หัวเข่าขวา
ตอนนั้นคิดแค่ว่ามันคงพลิกดึงกางเกงขึ้นมาเปิดออกดูเห็นกระดูกมันโผล่อยู่ในเนื้อแปลกๆก็คิดไปว่ามันไม่พลิกแล้วแหละแต่คงจะหลุด
ที่โคโดกังจะมีอาจารย์ท่านนึงมาซ้อมทุกวันแล้วที่สำคัญคือเป็นหมอกระดูกมือฉมัง ใครมีปัญหาอาจารย์ท่านนี้จะตรวจและจัดการให้ก่อน เพื่อนผมเคยนิ้วเท้าหลุดจากข้ออาจารย์ท่านนี้ก็ยัดกลับเข้าไปได้ แต่มาถึงอาการของผมอาจารย์ท่านนี้บอกว่าหมดหนทางจริงๆ เพราะว่ามันหักไม่ได้หลุด ไปหาหมออย่างเดียวเลยครับ ได้ยินคำว่าหักแล้วก็เหนื่อยใจเลย
คือหัวเข่าทุกคนด้านหน้ามันจะมีกระดูกชิ้นนึงลักษณะคล้ายจาน แล้วจานใบนี้ของผมมันแตกเป็น2ชิ้นซะแล้ว ที่ทำได้คือเอาผ้ามาพันเอากล่องกระดาษแข็งมาดามไว้แล้วเรียกรถพยาบาลมาเก็บศพ !? เฮ้ยมาพาไปหาหมอ
ตอนเกิดเรื่องก็ทุ่มนึงแล้ว เพื่อนๆอีก3-4คนที่รอสอบแข่งก็ไม่ต้องสอบกันละ อาจารย์บอกว่าที่เหลือให้เป็นเสมอกันหมดแบ่งแต้มกันไป จะว่าไปคนที่รอสอบต่อจากผมมันก็รอจบกันหมดแล้ว แต้มไม่มีปัญหาซักเท่าไร อยู่ที่อาจารย์จะให้จบเมื่อไรเท่านั้นเองครับ
รถพยาบาลมาถึงถามซะยาวยืด โดนอะไร ทำอะไรล้มท่าไหน เลยเปิดคลิปแล้วให้ไปดูเองครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น เนื่องจาก2ทุ่มแล้วและใกล้หยุดยาวโรงพยาบาลใกล้ๆก็หายากแต่ก็สามารถหาจนได้ อยู่ถัดไปอีก1สถานี มาถึงโรงพยาบาลก็นอนรออีกนานเลย ไปเอ็กซเรย์แล้วก็จัดการพันแผลกันใหม่ หมอบอกว่าวันนี้แค่นี้ก่อนพรุ่งนี้ค่อยอธิบายว่าจะผ่ากันยังไง แต่ต้องผ่าแน่ๆเพราะมันหักแล้วไม่สามารถให้มันต่อเองได้
ระหว่างรอห้อง พยาบาลก็หยิบกระบอกสูบเลือดอย่างใหญ่มาหนึ่งกระบอก แล้วบอกให้ถอดกางเกงในออกจะดูด???ดีที่ดูดเลือดไม่ได้ดูดอย่างอื่น มีถามเหมือนกันว่าแขนขามีตั้งเยอะแยะทำไมต้องมาเลือกต้นขาใกล้กระจู๋ด้วยฟะ เข็มจิ้มลงไปทีสะดุ้งเลย แล้วพยาบาลก็ค่อยๆสูบขึ้นมา พยาบาลบอกว่าตรงนี้มันเป็นเส้นเลือดแดง ไม่งั้นก็ต้องไปเจาะแถวชีพจรหรือไม่ก็คอ เออถ้ามันมี3จุด ต้นขาก็ดูดีสุดแล้วจริงๆ
จากนั้นก็ตรวจคลื่นหัวใจ สายเยอะแยะมากแปะติดไปทั่วตัวจากนั้นกราฟหัวใจก็ออกมา แล้วก็พาไปที่ห้องนอน เป็นห้องรวม ตอนนั้นก็ประมาณ23:00แล้วคิดว่าไม่มีใครในห้องเลย หารู้ไม่ตอนเช้าอยู่กันรวมแล้วทั้งหมด5คน ก็ดีเจอผีจะได้เจอพร้อมกันทั้ง5คน
วันอังคาร24 ขาขวาถ้าไม่ขยับไม่ยุ่งกับมัน มันก็ไม่เจ็บแต่จะยกขาเองทำไม่ได้ ตอนเช้าพยาบาลก็เอารถประจำตำแหน่งมาให้ พร้อมทั้งสอนวิธีใช้กับพาไปสอนวิธีเข้าส้วม บ่าย3เพื่อนมาเยี่ยมพร้อมกับหมอให้ไปฟังอธิบายผ่าตัดกับอาการ ก็คือจานเข่าแตก หมอจะเอาลวดร้อยเข้าไปยึดให้มันติดกัน แล้วก็เอาลวดอ่อนๆพันอีกครั้ง หลังจากผ่านไป3สัปดาห์น่าจะสมานกันได้ นัดผ่าวันพฤหัส บอกหมอว่าผ่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอ หมอว่ามันต้องเตรียมตัวนะเฟ้ย วันพฤหัสแหละดีแล้ว วันอังคารก็เลยนอนเฉยๆ1วัน
พุธที่25 ขารู้สึกว่ามันไม่เจ็บไม่ปวด สบายๆแต่อย่าไปขยับมันเชียว ถ้าขยับแล้วกระดูกมันไปดันเส้นเอ็นเส้นประสาทปวดใช้ได้เลย วันนี้หมอนัดทำกายภาพ ก็แค่ยกขาขึ้นๆลงๆ หลังมื้อเย็นตอน18:00 หมอบอกว่างดอาหารและน้ำทุกชนิด ผ่าตัดพรุ่งนี้บ่าย3 ก็เท่ากับว่างดอาหารและน้ำ24ชั่วโมงเลยเหรอ ใจร้าย
พฤหัส26 เตรียมตัวกันแต่เช้าเลย เจาะเลือดขี้เกียจนับแล้วว่ากี่ครั้ง แต่เช้านี้นอกจากเจาะเลือดแล้วยังมาใส่สายน้ำเกลืออีก หมอพยาบาลที่นี่รู้สึกว่ามือหนักกันจัง พอถึงเวลาใกล้ๆพยาบาลมาบอกว่าให้เปลี่ยนกางเกงในออกเป็นผ้าเตี่ยวแทน ผ่าที่เมืองไทยต้องทำไงถ้าไม่มีผ้าเตี่ยวอะ สุดท้ายก็ผ้าเตี่ยวกับชุดยูกาตะ ถึงห้องผ่าตัด พยาบาลเช็คชื่อ เข้าไปถึง เออดูแล้วมันมืออาชีพดีจังอุปกรณ์แต่ละอย่างแฝงไว้ด้วยความน่ากลัวจริงๆ แล้วก็ให้ถอดเสื้อผ้าออก แล้วจะให้ใส่มาทำไมเนี่ย จากนั้นก็เอาออกซิเจนผสมยาสลบมาให้ดม สูดเข้าไปครั้งแรก ไม่เห็นมีอะไรเลย สูดครั้งที่2พยาบาลบอกว่าตอนพูดจะไม่มีเสียงไม่ต้องตกใจ แต่เอ๊ะมันก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สูดลึกๆครั้งที่3พยาบาลบอกว่าเปลือกตาจะหนักหลับแล้วลืมไม่ขึ้นลองปิดตาดูเออมันวูบดับไปเลยจริงๆ
......กำลังอยู่มหาลัย กำลังเรียนวิชาอะไรซักอย่างอยู่ กำลังจะเลิกเรียนแล้วจะไปกินข้าวกับเพื่อนต่อ อยู่ดีๆก็มีคนมาเรียกชื่อ ฉั่ง ฉั่ง ผ่าตัดเสร็จแล้ว อ้าวฝันไปเหรอเนี่ย พอได้ยินคำว่าผ่าตัดเสร็จแล้วจุดที่ผ่ามันเริ่มเจ็บขึ้นมาทันทีเหมือนกับจะฟ้องว่ากูถูกปู๋ยี่ปู๋ยำ ส่วนมึงหลับสบายฝันดีเชียว ตื่นมารับรู้แล้วเจ็บพร้อมๆกันได้แล้ว
กลับถึงห้องสภาพเบลอๆ ไม่รู้กี่คนแบกหามลงเตียง จะว่าหลับมันก็ไม่หลับ ขาเหมือนกับว่าต้องยกอยู่ตลอดเวลาทั้งที่ว่างอยู่เฉยๆ เมื่อยมากกว่าเจ็บ มื้อเย็นวันนี้ก็ไม่มีอาหารมันเกิน24ชั่วโมงแล้วนะ 2ทุ่มพยาบาลมาเช็คอีกรอบก่อนบอกว่ากินอาหารและน้ำได้แล้ว จะเอาที่ไหนมากินวะ ไปหาซื้อมาให้เลย เอาง่ายๆละกันข้าวปั้น2ก้อน ไม่เอาพวกไส้ไข่ปลา ไส้เนื้อวัวก็ไม่เอา อย่างอื่นไม่ต้องกินเยอะเดี๋ยวตอนขี้ก็ลำบากอีก กินเสร็จนอนไม่หลับขาจากแค่เมื่อยมันก็เริ่มเจ็บ ร้อนด้วยชุดยูกาตะแม่งโคตรเกะกะเลย แต่คิดได้ว่าตอนจะผ่าตัดถอดไปแล้วนิ แล้วใครมันใส่ให้วะ ถอดมันง่ายแต่ใส่มันต้องอ้อมหลังทำได้ไงเนี่ยไม่รู้สึกตัวเลย ว่าแล้วก็ลองกดดูแถวๆท้องและรอบๆว่ามันมีตรงไหนเจ็บมั้ยเผื่อตับหรือไตจะโดนขโมยไป ดีที่ยังอยู่ครบ ดึกยังไงก็นอนไม่หลับ แล้วมันก็บังเอิญอีกละมือไปกดโดนปุ่มเรียกพยาบาล ซวยละครับเกิดมาแล้วบอกว่ากดเล่นเดี๋ยวตอนมีเรื่องจริงๆเค้าจะคิดว่าเล่น เลยบอกไปว่า ร้อนเจ็บนอนไม่หลับทำยังไงดีครับ พยาบาลก็หายไปประมาณ1นาทีแล้วกลับมาด้วยยา2ขวดกับหมอนแช่แข็ง1ใบ หมอนไว้ที่หัว ส่วนยาที่เป็นน้ำ2ขวดก็ต่อกับสายน้ำเกลือ เออมันสะดวกดีนะไม่ต้องเจาะแขนใหม่เพราะสายน้ำเกลือต่อพ่วงได้ประมาณ5-6สาย โดนยาเข้าไปหน่อยนึงอาการวูบก่อนผ่าตัดก็กลับมา พยายามหลับจะได้ไม่เจ็บไม่เมื่อยแต่มันก็รู้สึกตัวตลอดเหมือนกัน พยาบาลมาตรวจทุกครึ่งชั่วโมงจนเช้าเลย
ศุกร์27 หลังอาหารเช้าก็มาถอดสายน้ำเกลือ ไม่นะถอดไปแล้วคืนนี้นอนไม่หลับจะเอายาที่ไหนใส่เข้าเส้น ถอดอย่างเดียวไม่พอเจาะเอาเลือดไปอีก1กระบอก เจาะไปเถอะครับมันจะได้รู้สึกเจ็บที่แขนเผื่อจะลืมเจ็บที่ขาไปบ้างครับ เชื่อมั้ยผ่าไป1วันหมอกายภาพก็ให้ไปทำกายภาพแล้ว หมอไม่กลัวแผลฉีกแต่ผมกลัวนะครับ
เสาร์อาทิตย์จันทร์ เวลาผ่านไปจนลืมวันเวลาวันจันทร์ดันคิดไปว่าเป็นวันอาทิตย์ เพราะช่วงนี้เป็นวันหยุดยาวด้วยมันก็เลยเหมือนวันอาทิตย์ซะงั้น มีบางครั้งที่เปิดแผลออกมาทำความสะอาด เข่ามันเบี้ยวบูดมากๆแตะหน่อยนึงก็เจ็บแบบอ่อนแรง เข้าใจอยู่ว่าความบวมมันจะเป็นอยู่อีกประมาณอาทิตย์นึงเพราะตอนต่อกระดูก หมอคงดึงสนุกมือกับเส้นเอ็นบริเวณนั้น ความเจ็บปวดเหมือนกับปีที่แล้วที่ข้อศอกเลยครับ
วันถัดๆมา พัฒนาการดีขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่มีปัญญายกขาขวาได้เองอยู่ดี คงต้องอีกซักระยะ ช่วงนี้ตอนก่อนอาหารเที่ยงกับเย็นก็จะพยายามทำกายภาพเพิ่ม ตอนนี้ที่ได้มาคือการควบคุมน้ำหนักเพราะพยายามกินแต่ที่โรงพยาบาลจัดให้ บางครั้งไม่ไหวก็ไปหากินเองก็มี ผลที่ได้คือช่วงท้องกลับมาสวยงามเหมือนตอนหุ่นดีเลยครับ
รูปท้องผมที่กำลังผอมครับ
| Create Date : 06 พฤษภาคม 2555 |
| Last Update : 9 พฤษภาคม 2555 18:24:56 น. |
|
13 comments
|
| Counter : 1885 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ablaze357  วันที่: 8 พฤษภาคม 2555 เวลา:13:07:47 น. |
|
|
|
| โดย: ablaze357 วันที่: 10 พฤษภาคม 2555 เวลา:19:34:16 น. |
|
|
|
| โดย: ablaze357 วันที่: 12 พฤษภาคม 2555 เวลา:9:59:20 น. |
|
|
|
| โดย: Maeboon วันที่: 17 พฤษภาคม 2555 เวลา:13:08:15 น. |
|
|
|
| โดย: นัท ช่วยได้ทุกเรื่อง IP: 180.183.209.131 วันที่: 1 มิถุนายน 2555 เวลา:6:51:31 น. |
|
|
|
| โดย: ablaze357 วันที่: 1 มิถุนายน 2555 เวลา:17:24:27 น. |
|
|
|
| โดย: ปอนด์ IP: 27.130.137.72 วันที่: 25 มิถุนายน 2555 เวลา:22:20:32 น. |
|
|
|
| โดย: ablaze357 วันที่: 27 มิถุนายน 2555 เวลา:19:32:45 น. |
|
|
|
| โดย: daikon วันที่: 3 กรกฎาคม 2555 เวลา:16:45:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 15 คน [
คุณเพลินก็เข้า รพ. เหมือนกัน....
ไม่ได้ป๋วย แต่ต้องไปเยี่ยมคุณเตี่ย
เพลิน ๆ นะเดี๋ยวก็หาย