เวลาทำงาน ผมเป็นคนชอบลืมของอย่างหนึ่งประจำ นั้นคือเป็นคนชอบลืมปากกา

ผมเข้าไปเคลียร์งานกับหัวหน้า คว้าหมับเข้าที่กระเป๋าเสื้อเพื่อควักมัน แต่กลับพบว่าอันตธานหายไปแล้ว นึกขึ้นได้ว่าวางไว้อยู่บนโต๊ะ
จึงต้องเดินออกมาเอาอีกครั้ง บ่อยมาก นั้นยังไม่นับรวมถึงลืมปากกาไว้ที่บ้านประจำ

เคยสงสัยว่าเหตุใดเราไม่ชอบเหน็บไว้กับตัวให้มันเคยชินนะ เมื่อมองย้อนไปถึงสมัย ม.ต้น ก็พบว่ามีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ผมเข็ดนี่เอง
เคยหยอกล้อกับเพื่อน แล้วเพื่อนผลักผมล้มลง ปรากฏว่าล้มทับปากกาได้จิ้มเข้าไปที่ลำตัวจนจุก เลยไม่อยากเหน็บไว้กับตัวแล้ว
จึงเอาใส่กระเป๋านักเรียนแทน ตั้งแต่นั้นมา ผมจึงไม่ชินกับการพกปากกาอีกเลย

พอขึ้นมปลายมา ยิ่งหนัก บ้านก็ใช่ว่าจะจนนะ ผมจำได้ครั้งหนึ่งแม่ค้นกระเป๋า อยากรู้ว่าผมแอบหนีเรียนหรือไม่ (คล้าย ๆการสุ่มตรวจประจำปีของแม่ผมก็ว่าได้ )สมุดหนังสือเรียบร้อย
แล้วแม่ก็ถาม ยางลบละ ไม่มีครับ ปากกาแดงละ ไม่มีครับ ไม้บรรทัดละ ไม่มีครับ แล้วปากกาน้ำเงินละ หายครับ หายตอนวิชาสุดท้ายมั้ง
วิชาโฮมรูม

แล้วแม่ก็ให้ตังไปซื้อปากา แต่ขอโทษครับ ผมไม่ไปซื้อหรอก ไม่มีผมก็ไม่ใส่ใจแต่ผมมีวิธี
พอไปถึงโรงเรียน ไปนั่งข้าง ๆเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุด พอครูให้จด ผมก็จะทำหน้าเศร้า ๆ นิ่ง ๆ เพื่อนผมก็จะถาม

"ปากกาไม่มีเหรอ"

"ลืมเอามาจากบ้าน"

"อะให้ยืมใช้"

แปลว่าวันนั้นทั้งวันปากกาด้ามนั้นก็ตกเป็นของผม

พอวันต่อมาลืมเอาใส่กระเป๋าอีก ก็จะทำเช่นเดียวกันกับเมื่อวานแต่เลือกเพื่อนคนใหม่ และเป็นผู้หญิงอีก ก็จะได้ปากกาไม่ซ้ำลายกลับมาทุกที
แต่ถ้าเพื่อนทวงปากกาผมก็มักจะขอโทษ และบอกว่าลืมก็รอดตัว

จนบางครั้งกระป๋องใส่ปากกาในห้องผมเต็มก็มีมาแล้ว แต่ใช่ว่าผมจะยืมเพื่อนทุกวันซะที่ไหน ผมก็เอาปากกาไปด้วยเหมือนกัน
และมีบ้างที่เพื่อนเจ้าของปากกาจำปากกาตัวเองได้ แต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะผมมีแท่งเดียว ถ้าคืนเขาไปผมจะเอาอะไรเขียนละ

ผมเคยสงสัยเพื่อนผู้หญิงของผมว่า ทำไมต้องพกปากกามาหลาย ๆ ด้ามขนาดนั้น และทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า

"เอามาให้มรึงยืมนั้นแหละ"

หลังจากเรียนจบ ได้ทำงานทำการกันแล้ว แก่ ๆ กันแล้วว่ากันตามตรงว่างั้นเถอะ เจอหน้าเพื่อนเก่า เขาก็ยังทวงปากกาผมเป็นประจำ5555 ผู้หญิงนี่จำแม่นจริง ๆด้วย นั้นมักจะเป็นคำทักทายเวลากลับไปเจอหน้ากัน จนป่านนี้ผมก็ยังไม่ลืมบุญคุณเพื่อนผมที่ทำให้ผมมีปากกาใช้จนเรียนจบได้เลย

แต่เพื่อน ๆ ครับเพื่อนได้สอนให้ผมรู้อย่างหนึ่งเลยว่า ไอ้สิ่งที่ทำในวันนั้นได้ติดตัวผมมาจนวันนี้จนกลายเป็นนิสัยที่แก้ไม่หายซักที
เฮ้อ.....

นึกถึงคำสอนบทหนึ่ง
เธอจงระวังความคิดของเธอ เพราะความคิดของเธอ จะกลายเป็นความประพฤติของเธอ
เธอจงระวังความประพฤติของเธอ เพราะความประพฤติของเธอ จะกลายเป็นความเคยชินของเธอ
เธอจงระวังความเคยชินของเธอ เพราะความเคยชินของเธอ จะกลายเป็นอุปนิสัยของเธอ
เธอจงระวังอุปนิสัยของเธอ เพราะอุปนิสัยของเธอ จะกำหนดชะตากรรมของเธอตลอดชีวิต

ปล.เขียนบล็อคเสร็จนั่งฟังเพลงบล็อคตัวเองก็เพลินดีไปอีกแบบ 55555

Create Date : 04 พฤษภาคม 2552
Last Update : 4 พฤษภาคม 2552 8:15:15 น.		0 comments
Counter : 331 Pageviews.
Share Tweet