|
|
| | 1 | 2 |
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เมื่อวันสุดท้ายในชีวิตของพ่อ.. (ตอนที่1)
ย้อนหลังกลับไป 8 เดือนก่อนพ่อจะเสียชีวิต อาการป่วยด้วยโรคพาร์กินสันของพ่อเริ่มดำเนินระยะของโรคเข้าสู่ระยะสุดท้าย ก่อนอื่นเพื่อให้เพื่อนๆเกิดความเข้าใจว่ามันคือโรคอะไร เราคงต้องแนะนำมันก่อนนะคะ
โรคพาร์กินสัน คืออะไร
โรคพาร์กินสัน คือ โรคที่เกิดจากความผิดปกติของระบบประสาท เนื่องจากการขาดสารโดปามีน (Dopamine) ในสมอง พบได้บ่อยในผู้สูงอายุทั้งเพศชาย และหญิง
โรคพาร์กินสันเกิดขึ้นได้อย่างไร
โรคนี้เกิดขึ้นจากการเสื่อม และตายไปของเซลล์สมอง ในตำแหน่งที่สร้างสารโดปามีน จนไม่สามารถสร้างสารโดปามีนได้เพียงพอ สารโดปามีนนี้มีความสำคัญต่อ การควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกาย
ผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน มีอาการอย่างไร
อาการที่พบบ่อย ได้แก่
- อาการสั่นขณะอยู่เฉย ๆ เกิดขึ้นที่มือหรือเท้า ซีกใดซีกหนึ่ง หรือทั้ง 2 ซีก
- เคลื่อนไหวช้าลง เช่น เดินช้าลง แขนไม่แกว่ง พูดเสียงเบา
- มีอาการแข็งตึงของแขนขา และลำตัว ทำให้เคลื่อนไหวลำบาก
- ความผิดปกติของท่าทาง และการทรงตัว เช่น หลังค่อม แขนงอ หกล้มง่าย นั่งตัวเอียง
อาการอื่น ๆ ที่มักพบร่วมด้วย ได้แก่
- อาการปวดตามกล้ามเนื้อ
- ซึมเศร้า นอนไม่หลับ
- สีหน้าเฉยเมย ไม่แสดงอารมณ์
- น้ำลายไหลบ่อย ไม่สามารถควบคุมได้
- ลายมือเปลี่ยนไป
ตลอดเวลาที่อยู่กับพ่อเราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า โรคนี้จะมีอาการทางจิตเวชซ้อนเข้ามาด้วย โดยมีอาการหลงลืมวัน เวลา และสถานที่ มีอาการหวาดระแวง หูแว่ว ประสาทหลอน มีอารมณ์และนิสัยที่เปลี่ยนไปตรงข้ามกับนิสัยเดิม มีการนอนหลับที่ผิดปกติ ตอนแรกๆก็คิดว่าพ่อแกล้ง เราก็โมโหเหมือนกัน แต่พอหลายๆครั้งเข้าเราก็เริ่มสังเกตจนพบว่า เมื่อเวลาที่พ่อมีอาการกำเริบ พ่อทำอะไรลงไปพ่อจะไม่รู้ตัวเองเลย เช่น บางคืนพ่อจะไม่นอนหลับเลย จะเดินวนเวียนอยู่รอบๆบ้าน มีคืนหนึ่งตอนตี1 พ่อโทรศัพท์ไปแจ้ง 191 ว่ามีคนร้ายเข้าบ้านจะมาทำร้าย 5 นาทีต่อมาตำรวจยกขบวนมาที่บ้านเรา .... อึ้งค่ะ....เลยต้องบอกตำรวจไปว่าเค้าไปแล้ว ตอนเช้าพอพ่อรู้สึกตัวก็มาคุยกัน พ่อบอกว่าพ่อจำอะไรไม่ได้เลย
บางคืนพ่อตื่นมากลางดึกมาเปิดตู้เย็นแล้วหยิบหมูบดสดๆ ออกมากำลังจะเอาเข้าปาก เราออกมาเห็นพอดี รีบเข้าไปแย่ง พ่อโกรธมากบอกว่ายังไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้า ... หิวมาก เราก็ต้องค่อยๆคุยกับพ่อ แล้วไปหาของมาให้กิน
ตอนเช้าพ่อรู้สึกตัวเราก็เล่าให้พ่อฟัง พ่อก็บอกว่าไม่รู้เรื่องเลย
ช่วงนั้นเราต้องทำงานกลับค่อนข้างดึก จึงจ้างป้าคนหนึ่งให้มาช่วยดูแลพ่อ เราก็วางใจและไว้ใจป้าคนนั้น เพราะต่อหน้าเราเค้าดูแลดีมาก พ่อเราถึงแม้บางครั้งจะไม่รู้สึกตัวแต่ก็จะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ เวลาที่เค้ารู้สึกตัวก็จะเหมือนกับคนปกติ สามารถทำกิจวัตรประจำวันได้ด้วยตัวเอง แต่มีเรื่องแปลกอยู่อย่าง แม้ว่าพ่อจะไม่รู้สึกตัว จะหลงลืมวัน เวลา และสถานที่ แต่พ่อไม่เคยลืมว่าเราเป็นใคร ทุกๆครั้งพ่อจะจำเราได้เสมอ
ซึ่งเราเองบางครั้งก็กลัวเหมือนกันว่า เวลาอาการของพ่อกำเริบ แล้วพ่อมีอาการหวาดระแวง พ่ออาจจะทำร้ายเรา เพราะป้าคนนั้นโดนมาแล้ว โดยเค้าเล่าว่า ตอนหัวค่ำพ่อมาต่อว่าเค้าที่ไม่ยอมหาข้าวให้กิน เค้าก็เถียงกลับว่าหาให้กินแล้ว พ่อโมโหเลยด่าเค้าแบบขึ้น มึง-กู ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจริงรึป่าว เพราะเวลาเราเถียงกับพ่อ พ่อไม่เคยพูดกู-มึงกับเรา โดยนิสัยส่วนตัวพ่อเป็นคนสุภาพไม่พูดจาหยาบคาย แล้วป้าคนนั้นเล่าต่อว่า พ่อหยิบไม้เท้ามาไล่ฟาดเค้า จนเค้ากลัวเข้าไปแอบในห้อง พ่อยังตามไปเตะประตู เราก็ไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่ เพราะถึงพ่อจะไม่รู้สึกตัวแต่พ่อก็ไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับเรา เราคิดว่าป้าคนนั้นคงใส่สีตีไข่เกินจริงไปบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไร...เห็นใจเค้า เพราะเค้าคงเครียดที่ต้องดูแลพ่อทั้งวัน
1 เดือนผ่านไป .... เราได้หยุดงานอยู่บ้าน 3 วัน การที่ได้หยุดงานอยู่บ้านนี้เอง ที่ทำให้เราเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นในบ้าน วันนั้นเราซื้อมะม่วงมา เดินเข้าครัวเพื่อหยิบมีดมาปลอกเปลือกให้พ่อทาน ครัวบ้านเรามีมีดเยอะมาก มีอยู่ประมาณ 40 เล่ม แต่เพื่อนๆเชื่อมั้ยคะว่า เมื่อเราเปิดลิ้นชักเก็บมีด เราพบว่าในนั้นมีมีดอยู่เพียง 15 เล่ม เราถามป้าคนนั้นว่ามีดมีตั้งเยอะหายไปไหน ...เค้าบอกว่าไม่รู้ ตั้งแต่มาอยู่ก็มีอยู่แค่นั้น
นั่นคือจุดเริ่มต้นที่เราเริ่มสร้างความคลางแคลงใจในตัวป้าคนนั้น ก็เราเป็นคนเก็บมันกับมือ ทำไมเราจะไม่รู้ล่ะ
นับแต่วันนั้นเราเริ่มสังเกตรายละเอียดในบ้านมากขึ้น สิ่งที่พบถัดมาคือ เวลาทำกับข้าว ป้าคนนั้นไม่เคยล้างผัก หรือเนื้อหมู หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันควรจะต้องล้าง เค้าจะทำเก็บแยกของเค้าไว้ต่างหาก ที่สำคัญเวลาที่พ่อทานข้าวเสร็จ และมีข้าวเหลือเค้าจะเอาจานของพ่อไปให้หมากิน .... ใช่แล้วค่ะ!!!! เห็นเต็มสองตาเลย 
เรา : ทำไมป้าเอาจานข้าวพ่อไปให้หมากินล่ะ
ป้าคนนั้น : ก็คุณลุงกินไม่หมด
เรา : ป้า ... นี่พ่อหนูนะ ไม่ใช่หมา ... จานข้าวหมาก็ส่วนหมาสิ เอาไปปนกันได้ไง
ป้าคนนั้น : จ้ะ ป้าขอโทษ ... ( พูดด้วยเสียงสำนึกผิด แต่หางตาเราชำเลืองเห็นว่าป้าคนนั้นแอบค้อนใส่เรา )
วันต่อมาได้มีโอกาสนั่งคุยกับพ่อ พ่อบอกว่าป้าคนนั้นมักจะขอไปหาลูกบ่อยๆ ในช่วงกลางวัน แต่ละครั้งที่ไปมักจะถือถุงออกไปด้วยทุกครั้ง แต่ละครั้งจะหายไปครึ่งวันจึงกลับมา เราเริ่มสำรวจข้าวของในบ้านว่ามีอะไรหายไปบ้าง ก็ยังไม่พบอะไรผิดสังเกต อาจเป็นเพราะของมันเยอะมากจึงยังไม่รู้
| Create Date : 26 กันยายน 2549 |
| Last Update : 26 กันยายน 2549 21:15:01 น. |
|
22 comments
|
| Counter : 8870 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: เกิดมาจน  วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:11:40:39 น. |
|
|
|
| โดย: สยึมกึ๋ย วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:14:51:22 น. |
|
|
|
| โดย: TsuTaYa วันที่: 27 กันยายน 2549 เวลา:22:16:28 น. |
|
|
|
| โดย: ieang kung IP: 202.12.118.36 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:13:40:12 น. |
|
|
|
| โดย: ieang kung IP: 202.12.118.36 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:13:40:54 น. |
|
|
|
| โดย: TsuTaYa วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:14:37:42 น. |
|
|
|
| โดย: TsuTaYa วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:18:32:51 น. |
|
|
|
| โดย: ชะเอิงเอย IP: 202.29.129.10 วันที่: 28 กันยายน 2549 เวลา:18:43:05 น. |
|
|
|
| โดย: mims IP: 125.24.204.227 วันที่: 29 กันยายน 2549 เวลา:12:30:32 น. |
|
|
|
| โดย: เกิดมาจน วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:9:42:05 น. |
|
|
|
| โดย: TsuTaYa วันที่: 30 กันยายน 2549 เวลา:13:10:28 น. |
|
|
|
| โดย: Mr.Submarine IP: 210.1.24.250 วันที่: 2 ตุลาคม 2549 เวลา:9:06:19 น. |
|
|
|
| โดย: TsuTaYa วันที่: 3 ตุลาคม 2549 เวลา:8:38:27 น. |
|
|
|
| โดย: ชะเอิงเอย IP: 202.29.129.10 วันที่: 3 ตุลาคม 2549 เวลา:20:05:25 น. |
|
|
|
| โดย: REX-REX วันที่: 4 ตุลาคม 2549 เวลา:21:38:16 น. |
|
|
|
| โดย: น้องขนม IP: 203.188.48.191 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2549 เวลา:1:40:15 น. |
|
|
|
| โดย: คนไม่มีอนาคต IP: 223.27.243.98 วันที่: 15 มกราคม 2558 เวลา:14:53:19 น. |
|
|
|
| โดย: อ๊อด IP: 27.55.33.247 วันที่: 15 กรกฎาคม 2558 เวลา:14:33:50 น. |
|
|
|
| โดย: Mesa IP: 171.4.246.237 วันที่: 6 กันยายน 2560 เวลา:14:22:06 น. |
|
|
|
|
|
|
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [