สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม / มุมมืด 4 จบเรื่อง

***คำเตือน ก่อน อ่าน หากมีคำใดเขียนผิด เพี้ยง ไป
ต้องขอโทษมา ณที่นี้ด้วย ครับ***


มุมมืด 4 กรรมบริสุทธิ์

ผมได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับ ถั่วดำ ในสถานสงเคราะห์มา เป็น เพียงแว่วๆ จากปากต่อปากของเด็กที่พูดหยอกล้อกัน แต่ตัวผมไม่ได้ใส่ใจเลย แล้วกลับกลายมาเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง แล้วในชีวิตผมก็ ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าจะต้องมาเจอ ไอ้เรื่องแบบนี้ เลยหากเป็นไปได้ ผมกับเพื่อนผม ก็ไม่อยากจะเจอเลย

ข้าวเหนียวถั่วดำเป็นขนมหวานที่ คนไทยคุ้นเคยกันดี มีรสชาติออกหวานมัน
แถมยังมีประโยน์ต่อร่ายกายอีกด้วย โดยเฉพาะ ถั่วดำที่ช่วย บำรุงหัวใจ ได้ดีแต่ ถั่วดำที่ ตัวผม เขียน ถึงอยู่นี้ มันไม่ใช่ของหวาน ที่น่ากินเลย แถมยังทำให้หัวจิตหัวใจแย่ลงที่สุด เท่าที่เคยเป็นในชีวิตของผม

เหมือนเคยครับคุณผู้อ่านที่ต้อง ขอโทษคุณผู้อ่านทุกท่านเลยครับ เป็นอย่างมากเลยครับ ขอโทษ ครับ ที่ต้องใช้คำหยาบ และคำโบราญ ไปในเรื่องนี้นะครับ

ครั้งที่ผมเข้ามาอยู่สถานสงเคราะห์ใหม่ รุ่นพี่ก็ปฏิบัติกับตัวผมดีทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเป็นเป็นเพื่อนเล่นแก้เหงาบาง คอยบอกแนวทางการที่ในสถานแห่ง จนผ่านไประยะหนึ่งรุ่นพี่ก็ยังทำดีกับผมเหมือนเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลงก็ว่าได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เริ่มเปลี่ยน อย่างเห็นได้ชัด คือเพื่อนๆรุ่นผมที่เข้ามาพร้อมกันในสถานสงเคราะห์ ถูก ไอ้สันดานบางคน คอยรังแก อยู่ตลอดเวลา บ้างก็เป็นคนใช้ ส่วนตัวของมันเลย เหมือนกับว่าเป็นเด็กใครเด็ก มันเลย อย่างที่เคยบอกกับคุณผู้อ่าน ไว้ก่อนหน้านี้ ถึงกลุ่มเด็กที่หน้าตาไม่ดี
ต้องโดนการกระทำของ พวงจังไร อยู่เสอม ในสิ่งเหล่านี้ที่ผมได้เห็นกับตาและก็อดสงสารไม่ได้ กับเพื่อนเหล่านั้น ตัวผมเองในตอน นั้น ทำได้อย่างเต็มที่ แค่เพียงปลอบใจเพื่อน ให้ กำลังใจเพื่อน ในบางครั้ง ผมก็ให้เงินเพื่อน ที่บางคน ถูกไถ่รีดเงินมา เพียงแต่ไม่มากมายนัก ก็ 5 บาท ที่ให้ เพราะว่า แม่บ้าน ( เจ้าหน้าที) มักให้เงิน 8 บาทแก่ผมอยู่เสอม

แน่นนอนแหละครับ เมื่อให้เพื่อนไป ผมก็ต้องเหลือ 3 บาท ที่ใช้ซื้อขนม( มันจะพอไหม ) ถึงผมให้เงินไปหมด ตัวผมเองก็อยู่ได้ เพราะว่า ที่โรงเรียน ผมมี อาจารย์อยู่คนหนึ่ง ที่คอยช่วยผมมาตลอด ท่านมักให้เงิน ขันต่ำ 10 บาท สูงสุด 20 บาทอยู่เสอม บางครั้ง ก็ซื้อ ไอครีม ให้กิน หรือบางทีก็จะเอาขนมมาฝาก อยู่บ่อยๆ เวลาที่ท่านไม่อยู่ หรือ ไปอบรม สมัมนา ท่าน ก็จะฝากคนอื่นมาให้ผมอยู่ดี ไม่ว่าจะเป็น เงินหรือ ขนมก็ตาม ทุกครั้งที่ตัวผมเจอท่าน ท่านมักจะพูด ประโยคนี้เสอม ว่าไงลูกกินอะไรมา หรือยัง พร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ ขึ้นมาให้ผมโดยที่ไม่รอคำตอบ
จากปากผมสักคำเลย จากนั้นท่านก็จะดึกมือ ดึกแขนตัวผมเข้ามากอดอย่างนุ่นนวมพร้อมกับเอาคางมากดที่หัวเบาๆ แล้วผมก็จะขยับหนี เขินอาย เพราะไม่เคยมีใครที่ทำอย่างกับนี้กับผมมาก่อนเลย มีความรู้สึกอบอุ่นดี เป็นความทรงจำที่ดีที่สุด ส่วนตัวผมเองก็รู้ว่าผิดเหมือนกัน ที่ไม่เคยยอมเรียก ว่า แม่เลย ได้แต่เรียกว่า ครู เท่านั้น หากชีวิตผมได้เจอท่านอีกครั่ง จะยอมเรียก ว่า แม่ หวังว่าคงไม่สายจนเกินไปนะครับ แม่


( เหมืนจะเขียน นอกเรื่องไป หน่อยนะเรา ) หลังจากที่ตัว ผมได้เห็นพฤติกรรมที่ที่เหี้ยๆ ของรุ่นพี่ที่ทำกับ น้องอย่างไม่ดี จนผมเห็นเป็นเรื่อง ปกติไปแล้วในชีวิตประจำวันที่พบเจอ แล้วมี อยู่ครั้งหนึ่ง เพื่อนคนหนึ่งที่รุ่นพี่ถูกรังแกอยู่ บ่อยๆมาถาม ผมว่า

บทสนทนา

เพื่อน ทำไม ไม่เห็นมีเด็กโตคนไหน มารังแก มึง เลย ว่ะ

ผม ก็ไม่รู้สิ........

เพื่อน จริงนะเว้ย ไม่เห็น มีเด็กโตคน มายุ่งกับ นายสัก แถม ยังเล่น กับ
นายซะอีก ทีกับกู โดนเป็นประจำ เช้า ยันเย็น ตีน

ผม มึงชอบ กวนตีน รุ่นพี่ หรือเปล่า ล่ะ

เพื่อน ถึง กู ไม่ กวนตีน มัน ก็เอาตีนให้กู อยู่ดีแหละ

ผม แล้วจะให้ กู ทำยังไง ถึงจะช่วยมึงได้

เพื่อน โห...... กูชิน ตั่งนาน แล้วละ โดนเป็นประจำ

ตัวผมเองก็มาลองคิดทบทวนดู จริงวะที่ เพื่อนมัน พูด ว่าไม่มีเด็กโต คน ที่จะมารังแก ผมเลย นับว่าเป็นความโชคดี ของผม เป็นอย่างมากที่ ไม่ต้อง ถูกเด็กโต มารักแก หรือ มาทำร่างกายให้เจ็บ เหมือนเพื่อนๆที่รุ่นเดียวเขาโดนกัน แต่ความโชค ดี ไม่มี ตลอดไป เมื่อ ผม ได้ยิน ข่าวคราว เรื่อง
ถั่วดำ จากบ้านหลัง อื่น ที่พูด กัน ปากต่อปาก เหมือนเรื่อง พูดเล่น หยอกล้อ กัน แต่ที่ไหนได้กลับเป็น เพื่อน ผมเอง ที่ ถูก อัดถั่วดำ จากบ้านที่มันพัดอยู่ นั้นเอง

ผมเจอเพื่อนคนนี้หลังที่ถูก อัดถั่วดำไปแล้วดู มันนิ่งเงียบ ไป สักพัดใหญ่ เมื่อก่อนผมกับเพื่อนคนนี้ มักชอบเล่นต่อสู้กัน มีดาษพลาสติกใช้เป็นอาวุธ ซึ่งใน ตอนนั้นหนังจีน กำลังภายใน กับ หนัง พวกแปลงร่าง 5 สี และก็มวยปล้ำ กำลังฮิต เลย ตัวผมเองเป็นสีดำเหมาะกับตัวผม ผิวสีดำ ( จนทุกวันนี้ มานั่งคิดดู ว่า ผมเล่น ไปได้ ยังไง ตลกเลยเรา ) จากที่ผม ไม่ได้เจอ เพื่อนคนนี้ ก็ทักทาย ตามปกติ มาเล่นต่อสู้กันเถอะซึ่ง ในตอนเองนั้นผมยังไม่รู้เลย เพื่อนผมเองที่ โดนอัดถั่วดำ

บนสนทน

ผม มึงเคยได้ ยิน ข่าวเปล่าวะ เรื่อง ถั่วดำ นะ ดังนะเว้ย...

เพื่อนผม มีอาการที่นิ่งเงียบไป พร้อมกับก้มหน้าลง

ผม ทำไม มึงเงียบไป เนีย เป็น อะไรเปล่า บอกกู ได้นะ เว้ย
สัญญา ได้เลย กู ไม่บอกใคร หรอก

เพื่อน เงยหน้านิดเล็กหน่อย สัญญานะ ว่าจะไม่บอกใครเลย
ด้วยน้ำเสียงที่ออย.....

ผม เออ กู สัญญา นา................จะไม่บอกใครเลย
ให้สาบานด้วยเลย เอาดิ

เพื่อน ขอย้ายที่เล่า จากสนามเด็กเล่นไปเล่า หลังบ้านมุมตึกเก่าหน่อย

ผม เอาะ จะเล่ายัง นั่ง คุยเลย ตรงนี้ไม่มีใครแล้ว

เพื่อน เริ่มเล่าออกมาที่ละนิด พร้อมเริ่มมี น้ำตาไหลออก อาบแก้ม
กูนะ โดน รุ่น พี่ เอาตูด แล้ว ที่เรียกว่า ถั่วดำ มันเรื่องของกู
ที่ เอามาพูด หยอกล้อ แต่ตอนนี้ มี มึง กู และก็ ไอ้เหี้ยนั้น
ที่รู้เรื่องนี้ มึงอย่าบอก ใครเลย นะ กูขอร้อง

ผม ได้ยินเต็มหู ถึงกับ ตกใจนิดหนึ่ง แล้ว ปลอบเพื่อน
มึงไม่ได้พูดเล่นนะมึงโดน ไอ้เหี้ยทำได้ ยังไง

เพื่อน มันชวน กู เล่น มวยปล้ำ บนห้องนอน มันให้กูถอดเสื้อผ้า และ
มักก็ถอดเสื้อผ้าด้วย แล้วมัน ก็ยอมให้ก่อน พอสักพัด มันก็ใช้
ปากมาหอมที่แก้มมั่งที่คอบาง กู ก็ตกใจ ผลัก มันออกอย่าง
แรง แล้ว กู บอกกับ มัน เลิกเล่นแล้วไม่เอาแล้ว… ไอ้เหี้ยนั้น
มันจะเล่น ต่อ มันก็เลยดึกกูมาลงเตียง และทับตัวกูไว้ ไม่ให้ กู
หนี แต่ กู ก็ แหกปาก ร้องดังๆ ให้คนอื่น มาช่วย มัน ชกที่ท้อง
อย่างแรง กู จุกมาก แล้วมันก็พูด อยากโดนหนักกว่านี้ไหม ไม่งัน
เงียบซะ มันก็ถอดกางเกนและก็ดึกกางเกนในของ กู ออก และ
มันก็ถอดของมันเองด้วย จากนั้น มันก็เอา ไอ้นั้นมา อัด เข้าตูด กู
เจ็บไม่เจ็บกูไม่ได้สน ร้องไห้เงียบๆ พอสักพัด ก็มีน้ำอะไร ก็ไม่ รู้
สีขาวๆ เหนี่ยว เนอะหนะออกจากไอ้นั้นของมัน แล้วมันก็ปล่อยกู
พร้อมกับบอกว่าห้ามเอานี้เรื่องนี้ไปบอกกับใครเด็ดขาด
ไม่งัน มึงเจ็บตัวแน่น ( ขณะที่เล่าอยู่ ก็ ร้องไห้ด้วย พร้อมเอามือ
เช็ดน้ำตาตัวเองไว้ตลอด )

ผม แล้วมึง จะทำ ยังไงต่อ ขอแม่ย้ายไป อยู่บ้านกูไหม
เพราะรุ่นพี่ ไม่เคยรังแกกูเลย นะเว้ย

เพื่อน ไม่เอา กูอยาก หนี ออก นอกสถานสงเคราะห์ไปเลย
จะได้ไม่ต้อง เจอ อย่างนี้อีก ไม่งัน กูก็ต้องก็จะถูก
ไอ้เหี้ย นั้น เอาตูด อีก

ผม อย่าหนีเลย นะมึง ออกไปเลย ไม่ช้า ไอ้เหี้ย นั้นมันต้องออก
นอกสถานสงเคราะห์ถ้าออกไปแล้ว จะไปอยู่ไหนล่ะ.....
เช็ด น้ำตาก่อนที่จะไป ให้หมด เดี๋ยว ใครมาเห็น เขาก็
นึกว่า กู มาทะเลาะ กับ มึง พรุ่งนี้จะมาเล่นกับมึงใหม่

แล้วผมก็ยัง ไปเล่นกับเพื่อนผม อย่างปกติ โดยที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้ อีก


พอเรื่อง มันจะจางหายไปในสมอง แต่แล้ว มี อยู่คืน หนึ่ง ตัวผมนอนหลับ อยู่ๆมีใครไม่รู้ ตัวใหญ่ กว่าผม มาขึ้นทับตัวผมไว้พร้อมกับจูบที่ ปากผม แก้มผมทั้งบริเวณใบหน้า ซึ่งนั้นผมคิดเป็นแค่ฝันเท่านั้น แต่พอเช้าขึ้นมา มันมีอะไรแปลกๆเหนี่ยวเนอะหนะที่แก้มก้น จึงลองแตะดู แล้วลองดมดู มีกลิ่นคาวๆ ตัวผมเอง ไม่คุ้นกลิ่นนี้เลย แล้วตัวผมก็ไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ลืมมันไป พอหางหายไป สักพัดใหญ่ๆเหตุการณ์นี้ ก็มาเกิด อีกครั้ง แต่เทียวนี้มัน หนักขึ้น ตรงที่ว่า ตัวผมลืมตาขึ้นมาเพราะได้ลมหายใจจากปากใครไม่รู้ แต่ที่แย่ กว่านั้น เสื้อที่ใส่ถูกถอกออกไว้ข้างตัว แล้วก็กางเกน
ก็ไปอยู่ปลายเตียงนอน เหลือแต่กางเกงในที่ใส่อยู่ ทำให้ผมตกใจที่สุดเป็นไปได้ไงเนียบวกกับที่ว่าหน้าผม มีรอยน้ำลายที่ติดตามแก้มด้วย แต่ผมยังคงนอนหลับโดยที่ใส่เสื้อกับกางเกนให้เรียบร้อยเหมือนเดิม พอเช้าขึ้นมามีความรู้สึกที่ เหนี่ยวเนอะหนะที่แก้มก้นอีกแล้ว ตัวผมชักไม่แน่นใจแล้วว่ามันเกิดขึ้น อะไร กับตัวผม จึงไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อน สนิท ก็ตาม ในเช้าวันนั้น ผมลองถามเพื่อนที่นอนใกล้ผมว่า เมื่อคืนนี้ ได้แอบ ถอกเสื้อผ้า กางเกน ของกูหรือเปล่า เพื่อน ก็ ตอบว่า เปล่าเว้ย...มึงนอนดิ้นเอง
หรือเปล่า เสื้อผ้ากางเกนถึงได้หลุดออกมา ซึ่งเป็นคำตอบที่ไม่น่าเชื่อเท่าไร ตัวผมเองก็ยังคาใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมในช่วงนี้พอเรื่องนี้เกือบจะไปสนิท ความจริงมันเปิดเผยพร้อมกับเสียใจมากที่สุดในชีวิตเลย

ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้อีก ผมได้ให้เพื่อนคนหนึ่ง ไปนอนที่เตียงนอนของ ผมส่วนผม ก็ไปนอนเตียงของ เพื่อนแทน แต่แล้วในกลางคืนที่ทุกคนหลับอยู่มีรุ่นพี่เด็กโต มาเปิดไฟ เหมือนจะหาของ เท่านี้เด็กเล็กเกือบ ทุกคนก็ตื่นขึ้นมา พอสักครูมันก็ปิดไฟ แล้วทุกคน หลับนอน อย่างปกติ ผิด กับผม ที่ อยู่ มีใครไม่รู้มาขึ้นค่อม ทับตัวผมเอาไว้ เท่านี้ความรู้มันไว้จึงสะดุ้นตื่น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ไอ้จังไร มันดูดกำลังปากผมเอาไว้ ตอนนั้นเอง ผมเป็นคนที่เหมือนจเสียสติไปแล้ว แทนที่จะกล้า ต้องสู้ ดิ้นร้น ขัดขืน บาง อย่าง น้อย มันก็ ดี แต่ที่ไหนได้มีแต่ความตกใจและกลัวมากที่สุด จึงมีความรู้สึกอะไรในตอนนั้น ว่าจะเจ็บ หรือไม่เจ็บ กับที่ ไอ้เวณระยำที่มันทำกับผม ไว้ แต่ผมมารู้ตัว อีกที ตรงที่ มันมีน้ำขาวๆเหนียวเนอะหนะ มันมากมายกว่าครั้งก่อนๆ แล้วไอ้เหี้ย นั้น มันก็ไปนอนผมกับร้องไห้อย่างเงียบๆ ในสมอง คิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมา ที่แท้ มันเป็น อย่างนี้เอง เด็กอย่างพวก มันก็ไม่แตกต่างกับเด็กที่หน้าตาไม่ดีเลยที่โดน ไอ้พวกเหี้ย ทำไว้

หลังที่ผม โดนถั่วดำแล้ว ก็ไม่ได้ออกเล่นที่ไหน อยู่กับบ้าน จนเพื่อนผมเอง
ต้องมาตามยันบ้าน

บทสนนา

เพื่อน ทำมึงไม่ออกเล่น กับกู เลย ว่ะ

ผม นิ่งเงียบ

เพื่อน เป็น อะไรเปล่าว่ะ

ผม กูอยากจะหนีออก นอกสถานสงเคราะห์ ไปเลย มึงอยากจะหนี
อยู่หรือเปล่า
เพื่อน แล้วทำไม มึงอยากหนี ละ

ผม มึงอย่ารู้เลย

เพื่อน ( ซึ่ง เพื่อน ก็รู้สาเหตุที่จะหนี จึงไม่คิดจะถามอีก)
พูดเล่น หรือ พูดจริง

ผม กู พูดจริง

เพื่อน กูก็ อยาก จะหนี มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่กล้าหนี คนเดียว

ผม งัน หลังสวดมนต์เสร็จวันนี้ จะหนีไปเลย

เพื่อน ได้ตกลง คือนี้ กู ไม่ต้องโดนถั่วดำ




หลังที่สวดมนต์เสร็จ ผม ก็ไปตามนัด ที่ผมจะหนีออกนอกสถานสงเคราะห์กับเพื่อนนั้นคือสถานที่ ทิ้ง ขยะของสถานสงเคราะห์ หลังบ้านของเพื่อนผมเอง เมื่อผมกับเพื่อนหนีออก นอก รั่ว สถานสงเคราะห์มาได้ ก็พา กันวิ่งจับ มือ กันด้วยความคิดแบบเด็กๆไป โดยที่ตัว ผมไม่รู้เลยว่าจะหนีไปที่ไหน ดี ญาติพี่น้อง ผมก็ไม่มีเลยสักคน ส่วน เพื่อนผม จะไปอยู่วัด เป็นเด็กวัดที่ มันเคยบอกไว้ เมื่อพ้นรั่วมาไกลจากสถานสงเคราะห์ มาได้ แต่ผมยังคง
เหลียวมองหลัง ไปที่ สถานสงเคราะห์ คิด ถึง เรื่อง วันวาน ในสถานสงเคราะห์ แล้วอยู่ ๆน้ำตาผมก็ เริ่ม ไหลออกมาที่ไม่รู้ตัวเลย ไม่จะว่าเรื่อง ที่ ผม กับเพื่อน เล่นกันอย่างสนุกสนาน เกือบทุกครั่ง แม้จะถูก ทำโทษ ร้องให้ พร้อมกัน คอยปลอบใจจากเพื่อนด้วยกันเอง อยู่ เสอม หรือ แม้แต่ แม่บ้าน( เจ้า)ที่ดีกับ ผม เป็นพิเศษกว่า เด็ก อื่นๆโดยเฉพาะ กับ เบี้ยเลี้ยง ที่ ท่าน ไม่เคยคิด จะ หักเงิน ผมเลย ทุกอย่างในนั้นของของสถานสงเคราะห์ เป็นความผูกพัน ยากที่ตัวผมจะลืม เลย ช่วงที่วิ่งอยู่ กับ สะดุด
อะไร จึงทำให้หกล้ม ทั้ง ผมและเพื่อน เมื่อ เพื่อนเห็นผม มีน้ำตา

บทสนทนา

เพื่อน มึง จะร้องไห้ ทำไม แทนที่จะดีใจ สิ ด้วยน้ำเสียงที่ ตะคอกใส่

ผม ก็กู คิดถึงที่ นั้น นี้....ด้วยเสียงที่เบา

เพื่อน อย่า บอกนะ ว่า มึง คิดจะกลับไป นะ

ผม นิ่งเงียบ ร้องไห้ ไป

เพื่อน มึง อยาก ให้ พวกเหี้ยนั้น มัน อัดถั่วดำ อีกหรอ

ผม ร้องไห้ น้ำตาไหลเพิ่ม มากขึ้น ในตอนนั้น
ไม่กล้าตัดสินใจอะไรทั้งนั้น

เพื่อน มึงจะหนี หรือ ไม่หนี กูไม่สนแล้ว กู ออกมาแล้ว
และจะไม่กลับ เข้าไปอีกกู ไปก่อน แล้ว......... ทำให้เสียเวลา จริงๆ

ผม งัน มึงไป....ก่อนก็ได้.................. โชคดีนะเพื่อน
ด้วยน้ำเสียงที่ อ่อย....


เพื่อน กูไปก่อน ล่ะ โชคดี เจอ กันใหม่ มึง.......

นั้นคือความทรงจำสุดท้ายที่เพื่อนผม วิ่ง จาก ไปลับ ตา โดยทิ้ง ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้จากนั้นเป็นต้นมา ผม ก็ไม่ ได้ข่าวคราวของ เพื่อน ผมคน นี้ อีกเลย จนลืมไปแล้วว่าหน้าตาเพื่อนคนเป็นยัง แม้กระทั้ง
ซื่อเล่นของเพื่อนผม เอง

ผมหวัง ว่าคุณผู้อ่าน จะยังคงจำเจนตนาที่ ตัวผมบอกไว้ก่อนหน้านี้นะครับถึงเรื่องที่ออกมาเล่า เพื่อให้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ และ ความหวังดดี
จากเด็ก กำพร้า คนหนึ่ง

ผมไม่คิดโทษ ใคร เลย ที่ทำให้ผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ว่า พ่อแม่ที่ ไม่เอาผมไปเลี้ยง ดูเหมือน คนอื่น เขา หรือจะ เป็น แม่บ้าน หรือเจ้าหน้าที่ ทุกท่านที่ ไม่สามรถดูแล ปกป้อง ผมและเพื่อน ได้ 24 ชั่วโมง ผมคิด ว่า นี้ คือเวณกรรมของ ผมและเพื่อนที่ต้องชด ใช้ไป กรรมบริสุทธิ์

*** โปรดติดตามอ่าน สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผม
ความหวัง...ความฝัน 1 ได้ ได้ ในวันพฤหัสบดี ที่ 9 กันยายน 2553***

***เรียน คุณผู้อ่านทุกท่าน เป็นอย่างมาก ช่วงนี้ ผม ลูกชิ้น อาจหยุดเขียนสักพัดหรือเขียน ระยะหนึ่งเลยก็ เพราะ ภัยจากน้ำท่วมที่ 2-3 ที่จะเข้ามาในบ้านแล้ว ฉะนั้น อาจจะมีการเปลี่ยนในการนำเรื่องมาลงก็ได้

ส่วนลึกในใจผมก็เสียดายมาก นะที่ไม่ได้เข้ามา เขียน อย่างต่อเนื่องอีก
แต่ผมเอง ลูกชิ้น จะให้สัญญากับคุณผู้อ่านทุกท่านว่า จะเข้ามา เขียน
ต่อ ให้จบต้นฉบับของ หนังสือ สถานสงเคราะห์...บ้านเกิด..ผมให้ได้
เพราะนี้ คือ ความฝันของผม ที่เขียนหนังสือ เพื่อ อยากมีบ้านเป็นของ
ผมเองครับ

ขอบคุณครับ ที่ติดตามอ่านมา ตลอด สวัสดี ..บ๊ายๆ....

Create Date : 30 สิงหาคม 2553		2 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2553 11:45:42 น.
Counter : 486 Pageviews.
Share Tweet