ผมเบิกใบเบิกมาทั้งเล่ม  ผมมีอำนาจที่จะเขียนจำนวนผู้โดยสารที่จะไปกับผม กี่คนก็ได้ กี่เที่ยวก็ได้  แล้วก็เบิกเงินจากกองคลังกรมตำรวจ ไปก้อนหนึ่ง กะว่าพอใช้ก่อนสักเจ็ดวัน

ผมเอารองสารวัตรของผมไปด้วยคนหนึ่งชื่อ ร้อยตำรวจโท เฉลิม อินทามระ และเลือกเอานายสิบตำรวจไปด้วยคนหนึ่ง สำหรับไว้ใช้ในการติดต่อและติดตามตัวบุคคล ซึ่งยังไม่ทราบว่าจะต้องติดตามตัวใครบ้าง เขาชื่อ สิบตำรวจโท จำนง พึ่งโภสพ เดี๋ยวนี้อาจเป็นนายตำรวจสัญญาบัตร ยศอย่างต่ำ พันตำรวจเอก เข้าไปแล้ว (เขียนเมื่อปีพ.ศ. ๒๕๒๕) หรือไม่ก็ตายไปแล้ว

ผมไปปักหลักอยู่ที่โรงแรม ศรีประกาศ ของนายทหารนอกราชการใจถึงคนหนี่ง ทั้งผัว ทั้งเมีย นิสัยใจคอดีทั้งคู่  และประกอบกับเป็นนายทหารนอกราชการ จึงเข้าใจกันดี

โรงแรมศรีประกาศนี้ ตั้งอยู่บนถนนเลียบแม่น้ำปิง อากาศเย็นสบาย ลมจากแม่น้ำพัดเข้าหาฝั่งตลอดวัน เป็นสถานที่ที่เหมาะทุกๆ อย่าง นอนพักผ่อนก็สบาย  ทุกเวลาตกเย็น ตั้งวงเหล้าก็เย็นสบาย ยิ่งได้เพื่อนร่วมวงเป็นเจ้าของโรงแรมกันก็ยิ่งถูกใจ

ผมเอาที่นั่นเป็นที่ตั้งกองบัญชาการของผม มีห้องสอบสวน โต๊ะสอบสวนเสร็จสรรพ ไม่ผิดกับที่ทำงานย่อยๆ

การหาตัวพยานบุคคลหาได้ยาก เพราะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนานมาแล้ว แต่ก็ต้องควานหาให้ได้ ผมต้องใช้เวลาเกือบสองอาทิตย์อยู่ที่เชียงใหม่  กว่าจะได้ตัวบุคคลคนแรก ซึ่งเป็นกำนันอยู่ตำบลห่างออกไปจากตัวเมืองหลายสิบกิโล ต้องเดินฝ่าทุ่งนาไปหาบ้านกำนันคนนั้นจนพบตัว นั่นคือ พยานบุคคลคนแรกของผม แกเป็นคนที่ได้รับผ้าห่มจำนวนหนึ่งจากคนของผู้แทนคนนั้น ให้นำไปแจกจ่ายแก่ราษฎร

ผมได้หลักฐานเป็นเอกสารนำส่งผ้าห่มจำนวนหนึ่ง ที่ไม่ตรงกับใบนำส่งที่ปรากฏอยู่ในเอกสารที่ผู้แทนนั้นอ้าง จำนวนที่ส่งไปจริงๆ น้อยกว่าจำนวนที่อ้างว่าได้ส่งไปถึงหลายร้อยผืน

ได้พยานบุคคลคนแรกแล้วตัวพยานอื่นๆ ก็ค่อยๆ ปรากฏออกมา ยิ่งสอบไปก็ยิ่งได้หลักฐานเพิ่มมากขึ้น ผมสืบสวนไว้ได้สำนวนปึกใหญ่ พอเพียงที่จะส่งฟ้องได้ในข้อหาฉ้อโกง และยักยอกทรัพย์ของทางราชการ 

ผมต้องส่งสำนวนนั้นทั้งหมดที่สรุปการสอบสวนแล้วให้กับทางอำเภอเมืองเชียงใหม่ เพราะอำนาจการสอบสวนทางภูธร ยังอยู่กับทางอำเภอ ทางจังหวัดจะเป็นผู้ลงความเห็นสั่งฟ้อง หรือไม่อีกที เพื่อที่จะส่งให้อัยการจังหวัดดำเนินการต่อไป

ผู้ต้องหาเป็นผู้แทนที่เป็นคนกว้างขวางในจังหวัดมาก มิฉะนั้น เขาคงจะไม่ได้รับความเชื่อถึอจากประชาชนในท้องถิ่น ลงคะแนนเสียงเลือกเขามาเป็นผู้แทน

ลงสุดท้ายสำนวนทั้งหมดของผม ไม่ได้ไปถึงศาล เพราะทางจังหวัดสั่งไม่ฟ้อง ผมไม่ได้เห็นคำสั่งในสำนวน เพราะไม่มีอำนาจที่จะไปขอเขาดูได้ เป็นอันว่า ผมเหนื่อยเปล่า และกรมตำรวจก็ต้องเสียเงินในการดำเนินการนี้ไปเปล่าๆ

ผมไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด และคำสั่งของผู้ว่าราชการจังหวัด เป็นคำสั่งที่เด็ดขาด แม้อัยการจะไม่เห็นชอบด้วย

ผมไม่ได้ติดใจที่จะติดตามว่ามันเป็นเพราะอะไร เรื่องมันจึงได้กลับตาลปัตรเช่นนั้น ผมเดินทางกลับกรุงแล้วเมื่อคำสั่งไม่ฟ้องนั้นออกมา

ปกติถ้าอัยการเห็นขัดกันกับทางจังหวัด สำนวนนี้ก็ต้องมาเข้ากรมตำรวจเป็นผู้ชี้ขาดตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา แต่เรื่องนี้ไปเงียบหายอยู่ที่จังหวัด ก็จบแค่นั้น

ก็ยังดีที่ผมไม่ได้ถูกตำหนิจากทางกรมตำรวจว่าทำงานบกพร่อง เพราะถ้าถูกตำหนิผมก็จะต้องขอให้ทางกรมตำรวจขอสำนวนจากทางจังหวัดมาดู ให้เห็นว่า ผมบกพร่องจริงหรือเปล่า

งานทางราชการของผมสำเร็จลง  แต่งานทางใจยังไม่จบ เพราะเหตุที่ต้องอยู่ที่เชียงใหม่เป็นเวลานาน ผมจึงได้พบกับกุลสตรีผู้งามพร้อม ทั้งกายและใจผู้หนึ่งของเชียงใหม่ เราได้พบปะพูดจากันบ่อยจนเกิดความผูกพันทางใจซึ่งกันและกัน แต่ผมไม่ใช่ตัวเปล่าเสียแล้วตอนนั้น เราจึงได้แต่มีความผูกพันแต่เพียงทางใจ แล้วก็จากกันเมื่อผมเสร็จภารกิจของทางราชการแล้ว จนบัดนี้ความผูกพันนั้นก็ยังคงอยู่ ไม่ได้เปลี่ยนแปรไปตามกาลเวลา

เรื่องนี้ไม่ใช่นวนิยาย ฉะนั้น ผมจะไม่เขียนถึงเธอผู้นั้น  ที่ผมเอ่ยถึงเหตุการณ์ตอนนี้สั้นๆ ก็เพื่อให้เป็นอนุสรณ์ทางใจแก่เธอผู้นั้น ซึ่งผมจะไม่ลืม ขออภัยท่านผู้อ่านไว้ ณ ที่นี้ด้วย

Create Date : 14 กรกฎาคม 2560
Last Update : 25 กรกฎาคม 2560 4:32:17 น.		1 comments
Counter : 633 Pageviews.
Share Tweet