เส้นทางชีวิต... กว่าจะถึง พันตำรวจเอก ตอนที่ ๑๑๕
อยู่มาวันหนึ่งฝรั่งคนหนึ่งที่อยู่ในบ้านเกิดคลั่งขึ้นมา มันเป็นโรคประสามอย่างแรง เอะอะอาละวาด เล่นเอาโกลาหลกันไปทั้งบ้าน ต้องจับมันฉีดยานอนหลับ แล้ววิทยุเรียกไอ้กันที่อยู่เมืองปูนาของอินเดีย ส่งเรือดำน้ำมารับตัวกลับ กว่าไอ้กันจะส่งเรือมารับ พวกเราก็ต้องเหนื่อยกันอยู่หลายวัน ถึงกำหนดเรือมารับนัดหมายกันดีแล้ว ก็ต้องเอาไอ้เสือนั่นลงเรือเร็วของเราไปส่งถึงปากน้ำออกทะเลลึกไปถึงจุดหมาย การเดินทางก็ต้องเอาไอ้เสือนั่นยัดไว้ใต้ท้องเรือ กันไม่ให้เสียงเอะอะไปถึงเรือลำอื่น มันก็อาละวาดของมันไปอยู่ใต้ท้องเรือนั่น กว่าจะส่งตัวลงเรือดำน้ำได้ ก็มุลักทุเล สนุกดีอีกนั่นแหละ ฝรั่งคนนี้หลังจากสงครามสงบแล้ว ก็กลับมาอยู่เมืองไทยอีก คราวนี้หายบ้าแล้วเล่าเรื่องความหลังให้ฟัง เป็นที่เฮฮากันว่า เขาได้ทำให้พวกเราลำบากกันยังไง ญี่ปุ่นกำลังตกอยู่ในความลำบาก เพราะต้องรบอยู่คนเดียว แต่ลูกพระอาทิตย์ก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ฝ่ายอเมริกันขึ้นยึด ฟิลิปปินส์ คืนได้ ฝ่ายอังกฤษก็ยึดมาเลเซียและสิงค์โปร์ได้ คราวนั้นญี่ปุ่นยึดครองเอเชียได้เกือบทั้งหมด พม่าก็โดนยึดครอง เรื่อยลงมาถึงมาลายู สิงค์โปร์ สิงค์โปร์นั้นญี่ปุ่นตั้งชื่อให้ใหม่ว่า เกาะโชนันโต ยังคงเหลือประเทศไทยเท่านั้นที่ไม่โดนยึด แต่โดนทิ้งระเบิดบ่อย จนผู้คนไม่เป็นอันทำมาหากิน ต้องหลบซ่อนกัน บางวัน ฝูงบิน บี.๒๙ ซึ่งเรียกกันว่า ป้อมบิน ก็เข้ามาบินอยู่เหนือท้องฟ้าไทยเป็นฝูงๆ แหงนหน้ามองขึ้นไปแล้ว มันน่าดูเหมือนกัน เป็นแถว เป็นแนว เรียบร้อย สวยดี แต่อีตอนที่มันโปรยลูกระเบิดลงนี่ซิ เสียงมันไม่น่าฟัง มันดังซู่ลงมาก่อนเหมือนเสียงฝน เห็นเป็นจุดเล็กๆ ค่อยๆ หล่นลงมาจากใต้ท้องเครื่องบิน แล้วก็ค่อยๆโตขึ้น ถึงพื้นดินก็ระเบิดเสียงสนั่นหวั่นไหว ตอนบี. ๒๙ ออกมาใหม่ๆ มันยังไม่ชำนาญ มันต้องบินสูง เครื่องบินญี่ปุ่นเพดานบินถึงมัน ขึ้นไปสะกิดสะเกามัน ก็ไม่ถึง ใต้ท้องมันมีป้อมปืนเสียอีก ดีไม่ดี ถูกยิงร่วงลงมาก็มี ไอ้ยุ่นเลยไม่กล้าขึ้นไปตอแยกับมันปล่อยให้มันโปรยลูกระเบิดเล่นตามสบาย ความสะเปะสะปะของไอ้กัน มันทิ้งระเบิดตลาดเทเวศร์ก็มี ตลาดพังเป็นแถบ ผู้คนล้มตายกันไปหลายคน บางคนก็ว่า ที่มันมาทิ้งระเบิดตลาดเทเวศร์ ก็เพราะไอ้ยุ่นชอบมาจ่ายตลาดที่นั่น ยังงี้ก็มี ตอนที่ลูกระเบิดลงเทเวศร์นั่น ผมกำลังถีบรถออกไปตรวจเหตุการณ์ พอเห็นมันมากันเป็นฝูง ต้องถีบรถสวนทางเครื่องบิน ตามหลักวิชาการ เพราะลูกระเบิดที่หล่นลงมาจากเครื่องบินนั้น มันจะตกลงมาแล้วมีความเร็วติดตามทิศทางของเครื่องบินที่บินไป ฉะนั้น เราต้องสวนทางกับมัน จึงจะพ้นรัศมีระเบิด คราวนั้น ถ้าผมไม่รู้จักหลัก ขืนหนีไปทิศทางเดียวกับมันก็พอดีถึงตลาดเทเวศร์ เรียบร้อยไปแล้ว ผมสวนทางมาได้ถึงประมาณเลยแถวสี่แยกบางขุนพรหมมาได้หน่อยเดียว เสียงระเบิดก็ดังขึ้นที่เทเวศร์เป็นชุด สะเทือนไปด้วยเหมือนกัน แถวนั้นมีคนตายเยอะ บางศพ พบกำลังมุดหัวอยู่กับฐานพระโตที่วัดอินทร์ฯ คอหักตามอยู่ตรงฐานพระนั่นเอง และอีกหลายๆ ศพ กลิ้งเกลือกอยู่กลางถนน ข้างๆ ตลาดเทเวศร์ ก็มี ผู้คนในท้องที่ของผมเสียชีวิตกันมาก จากการทิ้งระเบิดกลางวันแสกๆ ของอเมริกันคราวนั้น ที่ลูกระเบิดมาลงตลาดเทเวศร์นั้น ผมเข้าใจว่า มันคงจะตั้งใจทิ้งสถานีรถไฟบางซื่อมากกว่า แต่ด้วยเหตุที่มันบินสูงมาก เครื่องจับระยะของมันจึงผิดพลาด และสำหรับระยะจากเทเวศร์ ถึงบางซื่อนั้นระยะบนอากาศมันไม่ห่างกันเท่าไร เศษๆของมิลเลียมละมั้ง มิลเลียมก็คือ ระยะขนาดนิ้วชี้เหยียดตรง สุดแขน แล้วมองผ่านนิ้วนั้น จุดที่อับนั่นคือ หนึ่งมิลเลียม
Create Date : 15 มิถุนายน 2560 |
Last Update : 15 มิถุนายน 2560 22:17:30 น. |
|
1 comments
|
Counter : 664 Pageviews. |
|
|