ผมยังเป็นโสดไม่มีใครที่จะเอาใจใส่ผม

ผมนอนเจ็บอยู่ที่ศิริราชโดยมีนิสิตหญิงจุฬาฯ คนนั้น มานั่งเฝ้าไข้ในเวลาว่างให้ทุกวัน

วันหนึ่งผ้าก๊อซที่คุณหมอยัดเข้าไว้ เพื่อห้ามเลือดในคอหอยของผม มันขย้อนออกมาทั้งม้วน เลือดแดงเถือกเต็มผืนผ้าไปหมด นิสิตหญิงคนนั้นเกือบจะลมใส่ เรียกพยาบาลให้เข้ามาดู พยาบาลก็เรียกหมอมาด่วน ปรากฎว่าไม่เป็นอะไร ไม่มีเลือดออกมาจากแผลที่ในลำคอ มีแต่เพียงเลือดที่ติดอยู่กับผ้ารัดคอหอยผืนนั้นแดงไปทั้งผืน 

            มันก็น่ากลัวอยู่หรอก สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นเลือด

ผมออกจากโรงพยาบาลเมื่อพักอยู่ได้สักเจ็ดวันหมอบอกให้พักอยู่ก่อนอีกสักอาทิตย์หนึ่ง แต่ผมอยู่ไม่ได้ ทนอยู่มาได้ถึงเจ็ดวันก็เหลือหลายแล้ว ผมก็ออกจากโรงพยาบาลทั้งๆ ที่หมอบอก ยังไม่อยากให้ออก มาพักฟื้นอยู่บนห้องพักที่บ้านคุณอาที่สะพานเฉลิมวันชาติ รักษาตัวเอง

ไอ้โรคพรรค์นี้มันก็แปลก เมื่อเราไม่กลัวมัน มันก็กลัวเรา ผมหายเจ็บคอ และไม่มีโรคแทรกอย่างที่หมอกลัว

             พักผ่อนพอแรงแล้ว ผมก็กลับเมืองชลฯ ไปขออนุญาตผู้กำกับฯ บุศย์ พักฟื้นอยู่กับบ้านอีกสองสามวัน

พอผมหายเจ็บดี ก็มีคำสั่งจากกรุงเทพฯ ให้ผมย้ายกลับเข้ามาเป็นรองสารวัตรที่สถานีตำรวจชนะสงคราม แดนดินถิ่นเก่าของผม 

            ก็ไม่ทราบว่า ใครไปกระซิบคุณหลวงอดุลย์ฯซึ่งเป็นอธิบดีกรมตำรวจตอนนั้น ให้ส่งผมมาอยู่ท้องที่ดั้งเดิมของผมนี้

ทางเมืองชลฯ หาว่าการที่ผมทำเป็นมานอนเจ็บอยู่ในกรุงเทพฯ ครั้งนี้ ก็เพื่อจะมาวิ่งเต้นเข้ากรุงเทพฯ

ผมกำลังสนุกของผมอยู่ที่เมืองชลฯเรื่องอะไรผมจะวิ่งเต้นเข้ามาให้เหนื่อย แล้วการวิ่งเต้นทำไมจะต้องเข้ามาให้หมอเฉือนคอเล่น

             อีกอย่างหนึ่ง ผมก็ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่คนไหนที่พอจะช่วยวิ่งเต้นให้ได้              

             ผมมารู้ภายหลังว่า ผู้ที่เสนอท่านอธิบดีฯให้ส่งผมมาอยู่ สน. ชนะสงคราม นี้ก็คือ ท่านผู้กำกับการฯ อุทัย ยศสินธุ์ ผู้กำกับการเขต ๑ ซึ่งเป็นเขตที่ควบคุมท้องที่ชนะสงครามด้วยนั่นเอง

Create Date : 24 เมษายน 2560
Last Update : 24 เมษายน 2560 1:42:30 น.		1 comments
Counter : 837 Pageviews.
Share Tweet