Bloggang.com : ธารน้อย : เส้นทางชีวิต .... กว่าจะถึงพันตำรวจเอก ตอนที่ ๘๐

เส้นทางชีวิต .... กว่าจะถึงพันตำรวจเอก ตอนที่ ๘๐

ผมปล่อยตำรวจไว้เฝ้าศพสองคน แล้วผมก็ขึ้นไปบนบ้านไอ้เปี๊ยก

เมียของมันกำลังอุ้มลูกตัวเล็กๆอยู่คนหนึ่ง มองดูผมด้วยสายตาหวาดๆ

แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมพอจะเห็นสภาพภายในบ้านของมันได้

เมียของมันคนนี้จะเป็นเมียคนที่เท่าไรของมันก็ไม่ทราบ

บนบ้านหลังนั้นไม่มีเครื่องเรือนอะไรมาก นอกจากเสื่อขนาดใหญ่ผืนหนึ่ง

ผมไม่ได้เอาใจใส่กับเมียของมัน ล้มตัวลงบนเสื่อแล้วหลับไปทันที

ตำรวจคู่ใจของผมที่ตามขึ้นมา นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ

ไอ้เปี๊ยกมันคงจะเป็นห่วงลูกเมียของมันเหมือนกัน จึงโดดลงไปสู้ข่างล่าง ไอ้เสือนี่ยังรู้จักรักลูกรักเมีย

ผมตื่นขึ้นมาเกือบค่อนรุ่ง มันเพลียใจ เพลียกายไปหมด เมื่อคืนนี้จึงหลับเอาง่ายๆ

ตำรวจของผมยังนั่งกอดปืนเฝ้าผมอยู่อย่างเก่า เขาไม่ได้ขยับเขยื้อนไปทางไหน เขาคือ สิบตำรวจโท เทียม คนของผู้กำกับฯ นั่นเอง เขาดูแลผมตามคำสั่งของผู้กำกับฯ อย่างเคร่งครัด

“ไม่ได้นอนหรอกหรือ เทียม ” ผมพูดกับเขาเมื่อลืมตาขึ้น

เขายิ้มตอบว่า “ ไม่ง่วงครับ เฝ้าหมวดอยู่ หมวดหลับง่ายจัง ผมไล่นังเมียมันเข้าไปนอนในห้อง แล้วไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ถ้าผมหลับผลอยลงไปเมื่อไร มันจะมีพิษหรือเปล่า ”

“ขอบใจ เทียม ” ผมตบไหล่เขา “ เราเข้าเมืองกันเถอะ ปล่อยไอ้สองคนนั่นเฝ้าศพไว้ จะได้กลับไปรายงานผู้กำกับฯ ให้ติดต่อส่งคนมาชันสูตรพลิกศพ ”

ผมกลับมาถึงกองกำกับฯ ก็ตรงขึ้นไปบนบ้านผู้กำกับฯ ทันที

ตอนนั้นจะถึงหกโมงเช้าอยู่แล้ว

ผู้กำกับฯยังไม่ตื่น ผมไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น ขึ้นบ้านเคาะประตูปลุกดังๆ ไม่เกรงใจกันแล้ว

คนที่แง้มประตูออกมาไม่ใช่ผู้กำกับฯ กลายเป็นคุณนายของท่าน

“มาทำไมแต่เช้า คุณพุฒ ” คุณนายถาม

“มาพบผู้กำกับฯ ครับ ”

“ยังไม่ตื่นเลย มาสายๆ หน่อยไม่ดีเรอะ ” คุณนายว่า

“ผมอยากพบผู้กำกับฯ เดี๋ยวนี้ครับ มีเรื่องด่วนที่จะต้องเรียนให้ทราบ ”

คุณนายหายเข้าไปประเดี๋ยวผู้กำกับฯ หลวงนรินทร์ฯ ก็หน้าตายู่ยี่ โผล่หน้าออกมา พูดเสียงงัวเงียว่า

“เป็นยังไง คุณพุฒ เรียบร้อยไหม ”

ผมส่งปืนกระแทกใส่มือผู้กำกับฯ แล้วขบฟันพูด

“ถ้าไอ้เปี๊ยกไม่เรียบร้อย ผมก็คงเป็นฝ่ายเรียบร้อยไปเอง ผู้กำกับฯ ผิดหวังมั้ยครับ ที่เห็นหน้าผมกลับมารายงานได้คราวหลัง ใส่ลูกกระสุนให้ผมนัดเดียวซีครับ ผมจะได้เรียบร้อยไปเอง ”

“มันยังไงล่ะ ” ท่านยังถาม ไม่เข้าใจ

ผมเล่าเหตุการณ์ให้ฟังแล้วว่า

“ถ้ากระสุนนัดที่สี่ไม่ทำงาน ผู้กำกับฯ ก็คงจะไม่ผิดหวัง ได้เป็นเจ้าภาพงานศพผมแน่”

ผู้กำกับฯหัวเราะ หึๆ

“ ผมไม่ได้ให้คุณไปยิงต่อสู้กับมันนี่ กระสุนสี่นัด ก็เหลือพอแล้ว ”

ผมมองหน้าท่านนิ่ง ไม่กลัวเสียแล้ว

“ผมไม่เคยยิงคนโดยไม่สู้ ไอ้ประเภทจับมายิงทิ้งนั้น ผมทำไม่เป็น ”

พูดจบผมก็หันกลับลงบันไดมา ไม่ได้ดูว่า ผู้กำกับฯ จะทำหน้ายังไง

มาถึงบ้านพักผมก็เขียนใบลา ขอพักผ่อนเจ็ดวัน ให้ไอ้น้อยเอาไปส่งจ่ากองร้อย ให้เสนอผู้กำกับฯ เช้านี้ทันที

ส่งใบลาแล้วผมก็ล้มตัวลงบนเตียง หลับ

มันเพลียทั้งกายและใจ

Create Date : 31 มีนาคม 2560