|
เส้นทางชีวิต .... กว่าจะถึงพันตำรวจเอก ตอนที่ ๗๖
ความจริงตอนนั้นยังมีลูกสาวข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ของเมืองชลฯ รวมทั้งลูกสาวพ่อค้าชื่อดังๆ อยู่อีกมากที่จะให้ผมเลือก แต่ผมยังรักความโสดและอิสระ ขนาดผาณิตซึ่งผมมีความรักลึกซึ้ง ผมยังอุทิศยอมตัดใจได้ เพื่อความมั่นคงและอนาคตของเธอเอง แล้วจะมีใครอีกที่ผมจะใฝ่ฝัน มีอยู่รายเดียวที่ผมเห็นอกเห็นใจเขา เธอผู้นี้เป็นลูกสาวข้าราชการชั้นผู้ใหญ่รองจากข้าหลวงประจำจังหวัด ผมบอกได้ว่าผมรักเธอผู้นี้เพราะความเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรีของเธอและเป็นผู้ที่มีความรู้สูงที่สุดในบรรดาผู้หญิงสาวๆ ทั้งหลายในเมืองชลฯ ผมขอไม่บอกชื่อของเธอ ขณะนี้ เธออาจจะยังมีชีวิตอยู่กับครอบครัวที่เป็นสุข เราพบกันบ่อยๆในงานฉลองโอกาสต่างๆ ที่ทางการจัดขึ้น แล้วก็สนิทสนมกันเป็นพิเศษ พบปะพูดคุยกันเสมอๆ เยี่ยงคนที่รู้ใจกัน แต่ไม่เคยได้ล่วงเกินทั้งร่างกายและจิตใจ กุลสตรีผู้นี้ผมเชื่อว่าเธอจะต้องเป็นแม่บ้านที่ดีที่สุดของผู้ชายที่โชคดีได้ครองใจครองกายเธอ ผมรู้ตัวผมว่าผมไม่เหมาะสมกับเธอ อนาคตของผม ตัวผมเองยังมองไม่เห็น แล้วจะให้ผมไปรับเอากุลสตรีผู้งามพร้อมคนหนึ่งมารับกรรมกับผมได้อย่างไร วันหนึ่งเรียกให้ถูกว่า คืนหนึ่ง เรานัดพบกัน ผมพาเธอเดินไปตามถนนที่ลงไปสู่ท่าน้ำ ซึ่งเป็นถนนที่ผ่านบ้านพักของผม ที่มีคนชอบมาเดินเล่นสายนั้น เรานั่งคุยกันที่ท่าน้ำ คืนนั้นปลอดคน เพราะที่นั่น ในเวลาค่ำคืน ไม่ค่อยจะปลอดภัยสำหรับที่จะไปนั่งเล่น แต่ผมไปได้ ที่นั่น ผมบอกเธอว่า ผมรักเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่เราจะแต่งงานกันไม่ได้ ทำไมล่ะคะ เธอถาม น้ำเสียงเรียบๆ ผมยังรักความเป็นโสดของผมอยู่ และอีกอย่างหนึ่ง คุณดีเกินไปที่จะเป็นของผม ผมตอบด้วยความจริงใจ ฉันคอยได้และฉันไม่ได้ดีไปกว่าคุณเลย ฉันคอยเวลานั้นได้ ไม่ว่ามันจะนานเท่าใด เสียงนั้น ไม่มีแววตื่นเต้น มันเรียบเหมือนการวางตัวของเธอ เราจะไม่ได้พบกันอีก เมื่อผมพูดคำนี้ออกไป ผมต้องใช้การตัดสินใจอย่างยากเย็น ทำไมล่ะคะ คำถามสั้นๆ ของเธอ ปนน้ำเสียงเรียบๆ ทำให้ผมพะว้าพะวง ในที่สุดผมก็ลั่นวาจาออกมา หลังจากที่ต้องนิ่งไป เพราะคำถามนั้น เพราะผมจะไม่พบคุณอีก เธอนิ่งบรรยากาศรอบๆ ตัวเราพลอยสงบเงียบ เหมือนกับจะย้ำคำพูดของผม กลับกันเถอะครับ ผมลุกขึ้นยืน เธอค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินตามผมออกมาจากศาลาท่าน้ำ เดินเคียงกันไปตามถนน ต่างคนต่างพูดอะไร เราเดินมาด้วยกันเงียบๆจนถึงหน้าบ้านพักของเธอ ผมหยุด ส่งเธอขึ้นบ้าน เธอยืนสงบนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ๆ มองดูผมนิ่งนาน แล้วพูดออกมาว่า ฉันจะคอยคุณไม่ว่าจะนานเท่าใด โปรดจำไว้ ขอให้คุณโชคดี คืนนั้นผมกลับมานอนลืมตาดูเพดานห้อง นี่ผมยังจะต้องเสียสละอีกกี่ครั้งกี่หนทำไมผมจึงไม่เป็นคนเห็นแก่ตัวเสียบ้าง ผมบอกกับตัวเองว่า ผมทำไม่ได้ ความรักคือการให้และเสียสละ ไม่ใช่การเอาแต่ได้ ขวากหนามในชีวิตของผมยังมีอีกข้างหน้ามากมาย และผมเพิ่งจะเป็นร้อยตำรวจตรี เงินเดือนเพียง หนึ่งร้อยบาท เท่านั้น ยังมองไม่เห็นว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ชีวิตราชการของผม ร่อแร่มาหลายครั้งแล้ว และผมเป็นคนไม่ลงคน จะถูกปลดถูกไล่ออกเมื่อไรก็ยังไม่รู้ ผมจะดึงเอาชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมให้ความรัก มาผูกพันกับความไม่แน่นอนได้อย่างไร เราไม่ได้พบกันอีกจากคืนนั้นจนบัดนี้ ผมก็ยังไม่ได้ข่าวว่า เธอเป็นอย่างไร เราต่างคนต่างเดินออกไปจากชีวิตของกันและกันอย่างสงบ เหมือนใบไม้ที่หล่นลงสู่พื้นดิน เงียบและสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น ผมเก็บตัวของผมเงียบอยู่ที่บ้านพัก หมวดระคน กับคุณพี่ อุ่นเรือน จึงได้เลี้ยงข้าวผมบ่อยขึ้น คุณพี่เป็นคนปลอบใจผม ไม่ให้คิดมาก รู้เรื่องของผมเหมือนกัน
| Create Date : 27 มีนาคม 2560 |
|
1 comments |
| Last Update : 29 มีนาคม 2560 2:05:33 น. |
| Counter : 718 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [