Bloggang.com : พฤษภาคม 2510 : อยู่ดีดี มาอเมริกาได้อย่างไรก็ไม่รู้ ภาค 3

อยู่ดีดี มาอเมริกาได้อย่างไรก็ไม่รู้ ภาค 3

ขอโทษที หายไปทั้งวันเลย ยุ่งมากเรื่องคอมพิวเตอร์แหละ

อยากบอกว่า วันนี้ติดเคเบิ้ลแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า อยากหัวเราะซะให้ขาดใจ

เร็วมากค่ะ ท่านผู้ชม เค้าบอกว่า เร็วกว่า ดีเอสแอล หลายเท่า

ดีใจ ดีใจ ดีใจ แต่บล๊อกแแก๊งค์ก็ยังเข้ายากเหมือนเดิม เอิง เอย

มีเคเบิ้ลอินเตอร์เน็ทแล้วก็เลยต้องปรับเครื่องหลายอย่าง

เล่นเอายุ่งไปทั้งวัน หัวแทบมุดเข้าไปอยู่ในคอมพิวเตอร์แล้ว

มามะ มาต่อเรื่องของเรากันดีกว่า

วันนั้นพอตื่นนอนตอนเช้า เรื่องแรกที่ต้องทำคือ หาโรงเรียนให้แจมมี่

มีข้อมูลมาบ้างนิดหน่อย หาเอาจากเน็ทนี่แหละ( อินเตอร์เน็ท มันดีอย่างนี้นี่เอง)

ว่าโรงเรียนที่เมกา เป็นอย่างไร มีแบบไหนบ้าง ปริ๊นมาหมดแล้ว

แบบไหน ใกล้ไกล มีหมด แต่เริ่มต้องอย่างไรดีหว่า

ถนนหาทาง ตรอกซอกซอย ยังไม่รู้จักเลย

รถเข็นเด็ก พร้อม

แผนที่ พร้อม

ขนม นม น้ำ พร้อม อ้อ ต้องไม่ลืม แพมเพิสร์ด้วย สำหรับแจมมี่

ที่จริงแจมมี่ตอนนั้น ไม่ต้องใช้แพมเพิสร์แล้ว

แต่มานี่ บ้านเป็นพรม เลยต้องใส่ใหม่ เค้าบอกว่ากันไว้ก่อน

หน้าเดิน ออกเดินทางได้ ทั้งจตุพรและแจมมี่

ก็แถวบ้าน เดินหาไปเรื่อย ที่ไหนดูแล้วเป็นโรงเรียน หรือโรงรับเลี้ยงเด็ก

เดินเข้าไปสอบถามหมด เอาเอกสารมา เดี๋ยวกลับบ้านไปนั่งดู

ก็ได้มาหลายที่เลย นี่ขนาดแค่แถวๆ บ้าน แบบที่เดินไปได้นะ

ประมาณ 500 เมตร รอบๆ บ้าน นั่นแหละ พอแล้ว กลับบ้านได้

โรงเรียนแจมมี่นี่ไม่ค่อยยากเท่าไหร่ ก็เราจะเอาเงินไปให้เค้านี่นา

โปรเจ็คต่อไป หางานทำ อันนี้ ไม่หมูแล้ว

จากการที่ตกลงปลงใจว่า ภาษาอังกฤษยังไม่ดีพอ ความคุ้นเคยกํบประเทศก็ยังไม่ดีพอ

เอาเป็นว่าเริ่มต้นก็จะทำงานกับคนไทยนี่แหละ คิดว่าเป็นเด็กเสริฟ คงง่ายดี

แหม ก็แค่เอาอาหารไปตั้งบนโต๊ะ ง๊าย ง่าย มีทิปด้วย

น้องสาวบอกว่า ถ้าไม่คิดมากก็พออยู่ได้ ทำไปก่อน เก่งแล้วก็ได้แยะเอง ตังค์นะ

ตกลงจะเป็นเด็กเสริฟหละ เอ้า ลุยเลย สมุดโทรศัพท์หน้าเหลืองมา

ร้านไทยอยู่ที่ไหน โทรมันหมดทุกร้าน ใกล้ไกลไม่สน ถามก่อน “ที่ร้านรับเด็กเสริฟมั๊ยคะ”

ตอนแรกก็กระตือรือร้นมากค่ะ ตื่นเต้น ตื่นเต้น (ตื่นเต้นอีกแระ)

โทรไป โทรไป โทรไป หลายสิบเจ้าก็มีแต่บอกว่า “ยังไม่รับค่ะ น้องช่วงนี้”

หรือไม่ก็ “ขอเบอร์ไว้ก่อนนะคะ” แล้วจะโทรกลับไป แป่ว

แต่โชคดีมาก กำลังจะหมดใจหละ ก็มีร้านนึง บอกว่า

“มาลองสัมภาษณ์ดูก่อนค่ะ พี่กำลังหาคนอยู่พอดีเลย”

ต๊าย จตุพรดีใจมากเลยนะคะ ยังไม่ทันได้งานเลย

“พรุ่งนี้เลยค่ะพี่ พรุ่งนี้ หนูไปหาพี่เลยนะคะ ตอนบ่าย ได้ค่ะ ได้ ว่างค่ะ ว่าง”

ว่าแล้วก็เลยเข้านอน แหม เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน นอนเร็วหน่อยจะเป็นไรไป

ตื่นมาอีกวัน (แหม เร็วจริงหมดวันแระ) พาแจมมี่ไปฝากโรงเรียนที่หมายตาไว้

ไม่มีปัญหา ลูกสาวชั้นว่าง่าย ไม่มีร้องไห้โยเย “เดี๋ยวแม่มารับนะลูก แม่ไปทำงาน”

แล้วก็ขึ้นรถเมล์ไป น้องสาวบอกเอาไว้ว่า ขึ้นรถเมล์สายนี้นะ มันจะยาวไปตลอด

จนถึงถนน ที่ผ่านร้านไทยร้านนี้พอดี ร้านไทยที่จะไปทำเนี่ย อยู่ถนนเดียวกันกับบ้านค่ะ

แต่คนละฟากของเมือง น้องสาวเอาแผนที่ให้ดู ยาว ตรงตลอด อุ๊ย ง่ายค่ะ รับรองไม่มีหลงแน่นอน

ปกติแล้ว รถเมล์ที่นี่ไม่มีการเลี้ยวค่ะ แล่นตรงไปตลอด จนสุดถนน จากฝั่งหนึ่งของเมืองไปอีกฝั่งหนึ่ง

ถ้าจะเลี้ยว ต้องลงจากรถ แล้วมาต่อรถสายที่ตัดกัน จตุพรก็ขึ้นไป ในใจก็นึกไว้ว่า

ง่ายดีเฟร้ย ตรงไปเรื่อยๆ ไม่มีเลี้ยว แล้วขากลับก็ขึ้นสายเดียวกัน แล้วก็กลับมา

เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย มันเลี้ยวเฟร้ย มันจาเลี้ยวไปไหนของมันวะ เอาแล้วไงกรู

แล้วกรูจาไปถึงร้านมั๊ยวะ ก็นั่งไปเรื่อยนะคะ นั่งไป นั่งไป คิดว่าอีกหน่อยมันคงเลี้ยวกลับ

ปล่าวค่ะ แล้วมันก็หยุดสนิท สุดสายแล้วค่ะ สุดสาย ทำไงดีหล่ะคะ

ที่ไหนก็ไม่รู้ มาเมกาวันที่ 2 ก็หลงทางแล้วเหรอเนี่ย หลงไกลด้วย ฮือ ทำไงดี

จาร้องไห้อยู่แล้วค่ะ กลัวก็กลัว ที่ไหนก็ไม่รู้ ต้องโดนแม่ด่าแน่ลย

พอดีเห็นมีโต๊ะ เหมือนกับให้สอบถามอยู่ แบบพอดีมันเป็นสุดสายที่ต่อรถพอดีค่ะ

แบบเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่ง ก็เลยเข้าไปถาม

ยังไม่กลับบ้านค่ะ ต้องไปให้ถึงร้านที่จะสมัครงานให้ได้

“ฮัลโหลลลล ไอ ไอ ไอ ว๊ออออออน ทู โก ทู เบวม๊อนชอ. ฮาว?”

นี่เลยค่ะ ถามแบบนี้เลย ต้องเข้าใจเราแน่นอน

“อ๋อ น้องจะไปเบว ม๊อน ชอร์ หรือจ๊ะ นี่เลยจ้ะ เดี๋ยวพี่จะบอกทางให้”

“ใช่แล้วค่ะ หนูจะไปที่นั่นค่ะ” เฮ้ย............ ฝรั่งพูดไทยได้ พูดชัดด้วย

ด้วยความตกใจ เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เค้าออกไปตรงๆ

ไม่พูดไม่จา เหมือนกับโดนนะจังงัง เข้าไปทันที

“แหม น้อง พี่คนไทยจ้ะ พี่ชื่อ แดนนี่ ทำงานอยู่ที่นี่จ้ะ”

แล้วพี่เค้าก็บอกทางให้ พร้อมที่เที่ยวด้วย แผนที่ให้มาเป็นปึ๊ง

อวยพรให้เสร็จสรรพ ยังอดไม่ได้ อยากรู้จริงๆ ว่าพี่เค้ารู้ได้ไงว่าเราเป็นคนไทย ก็เลยถาม

“ก็แหม ภาษาอังกฤษของน้อง สำเนียง ไท๊ย ไทย พี่เลยรู้จ้ะ” ง่ะ อายสิคะ ท่านผู้ชม

แล้วพี่เค้าก็บอกว่า “ผ่านมาก็แวะมาหาพี่บ้างนะหนู”

ขอบอกว่า จากวันนั้น จนถึงวันนี้ หนูไม่เคยแวะไปอีกเลยค่ะ ขอโทษนะคะ พี่แดนนี่

ขอขอบคุณพี่แดนนี่ ผู้ใจดี ไว้ตรงนี้ด้วย ไม่ได้พี่หนูต้องกินข้าวลิงแน่แน่

สรุปได้งานค่ะ แต่ไปทำที่ แถวบ้าน ร้านเค้าเพิ่งเปิดใหม่ โชคดีจริงๆ

ร้านห่างบ้านประมาณ 5 กิโลเอง ไม่ไกลเลยค่ะ สำหรับที่นี่

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่าให้ฟังต่อนะคะ

อันนี้เป็นรูปแม่แหม่ม ตอนอายุ 4 ขวบ กำลังจะไปโรงเรียน
ประมาณ พ.ศ. 2514 นะ นั่นน่ะ สงสัยหลายคน ยังเป็นวุ้นอยู่เลยมั๊ง

อันนี้เป็นรูปแจมมี่ ตอนอายุ 4 ขวบ อยู่ที่ดีสนียแลนด์
ใครน่ารักกว่ากันเอ่ย

เพลงนี้ขอมอบเป็นพิเศษให้กับเพื่อนสองคน
ยัยไก่ กะ ยัยอุ๋ย
และคนอื่นๆ ด้วยนะคะ

ชีวิตกับความหวัง
วสันต์ โชติกุล

เราเกิดมาแล้วชาติหนึ่ง เราอาจจะอยู่ดูโลกได้ไม่นานนัก
ทุกคนที่มีชีวิตผ่านมาในอดีต ย่อมพบกับความสุข ความทุกข์
ความสมหวัง และ ความผิดหวัง ในชีวิต
ความผิดหวัง ในชีวิตที่ฝ่านมาขอให้มันผ่านไป
เรามาเริ่มความหวังในชีวิต กันใหม่ดีกว่า

เราได้เกิดมาหนึ่งหน
เราผจญเพื่อความหวัง ทุกข์ประดังเมื่อความหวังพังทลาย
ลืมอดีตที่ขื่นขม ทุกข์ระทมให้ลืมหาย
เหมือนนิยายผ่านฝันร้ายที่อับเฉา

แม้บางวันฝันชื่น หรือบางคืนฝันเศร้า
ยิ้มระรื่นโลมเล้าคลายเศร้าใจ
ยังไม่สิ้นแห่งความหวัง
ชีวิตยังสดแจ่มใส ทุกข์ทำไมสู้ต่อไป ในโลกเอย

ลัลลัลลัลลัลลัลลา ลัลลัลลัลลัลลัลลา
ลัลลัลลัลลัลลัลลา ลัลลัลลา

แม้บางวันฝันชื่นหรือบางคืนฝันเศร้ายิ้มระรื่นโลมเล้าคลายเศร้าใจ
ยังไม่สิ้นแห่งความหวัง
ชีวิตยังสดแจ่มใส ทุกข์ทำไมสู้ต่อไป ในโลกเอย

ทุกข์ทำไมสู้ต่อไป ในโลกเอย

Create Date : 20 กรกฎาคม 2548

Last Update : 20 กรกฎาคม 2548 16:37:37 น.

29 comments

Counter : 298 Pageviews.

ตามมาอ่านต่อคะลุ้นระทึก

น้องแจมมี่ภาพนี้เหมือนสาวญี่ปุ่นเลยน่ารักไปอีกแบบ...น้องแจมมี่ตอนผมสั้นก็น่ารักเนอะคุณแหม่ม

คุณแม่วัยเยาว์ก็น่ารักจ้าสูสีคล้ายกัยด้วย

โดย: marinesnow

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:03:05 น.

เข้ามาอ่านค่ะ

รออ่านตอนต่อไปด้วย

อิอิ

โดย: มรกตนาคสวาท

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:08:41 น.

ข้ามภาคสองไปได้งัย

เด๋วตามไปอ่านค่ะ ^^

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:27:24 น.

ตามมาลุ้น... ได้งานแล้ว งานจะสนุกมั้ยน๊ออ
ทำงานร้านไทยจะเจออะไรๆ อย่างที่บางคนเอามาบ่นในห้องไกลบ้านรึเปล่า...
...
...
ปอ-ลอ พรุ่งนี้ที่เมืองไทยหยุดยาว เจอกันวันจันทร์หน้านะคะ พี่แหม่ม

โดย: ซีบวก

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:27:32 น.

คุณแหม่ม เขียนให้คนอ่านได้ลุ้นระทึกเลยอ่ะค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:36:14 น.

สนุก เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ค่ะ

โดย: journey (thai_friends

) วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:55:12 น.

พึ่งจะเคยฟังเพลงนี้ค่ะ เชยเนอะ ...

...

โดย: แรดเองค่ะ IP: 85.16.28.188 วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:57:04 น.

สวัสดีค่ะ

เข้ามาอ่านเรื่องนะคะ

หนูแจมมี่น่ารักเหมือนเดิมค่ะ

โดย: รักดี

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:10:59 น.

เข้ามาอ่านค๊าคุณแหม่ม

ตามมาติดๆอิๆ

ตื่นเต้นจัง..ผ่านช่วงนั้นมา..แล้วมาคิดก็สนุกดีน้ะค๊ะ..แต่ในเวลานั่นท่าจะขำไม่ออก..

แต่คุณแหม่มเก่งน้ะค้ะ..

มาปุ้บลุยปั้บ..

ชื่นชมจากใจ..นายแน่มากแหม่ม..

โดย: zaesun

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:19:54:21 น.

เข้ามาอ่านครั้งแรกครับ ไปตามอ่านก่อนนะ...

โดย: wbj

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:01:05 น.

สวัสดีค่ะ
อ่านไปลุ้นไปด้วยเลย
รูปน้องแจมมี่น่ารักมากค่ะยิ้มสวยแต่เด็กเลย

โดย: oneni

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:39:51 น.

ง่า..คนคอเดียวกัน เอ้ย ภาษาเดียวกัน
มาตามอ่านจ้า..
เพลงก้คอเดียวกัน

แต่นู๋แจมเป็นฝรั่งไปแระ..

โดย: สุภาฯ IP: 202.5.86.35 วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:26:44 น.

ตามมาอ่านด้วยคน
รูปแม่แหม่มมองไม่เห็นอ่ะ แต่รูปน้องแจมมี่น่าร๊ากมั่กมาก มีแววสวยแต่เล็กเลย

โดย: คุณย่า

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:29:04 น.

เห็นรูปแม่แหม่มแย้ว
อยากเห็นรูปปัจจุบันจังอ่ะ

โดย: คุณย่า

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:34:04 น.

รอตอนต่อไปคะ

ใกล้วันเข้าพรรษาแล้ว ไปวัดหรือเปล่าเอ่ย...

กำลังคิดอยู่ว่าเสาร์นี้จะไปวัดไทยที่ฮอลล์ลี่วู้ดนะคะ

โดย: Angel Tanya

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:52:10 น.

เฮ่อ มาใหม่ๆเนอะเจ้ ใครๆก็เจอช่วงเวลาที่ยากลำบากทั้งนั้น
แต่พอถึงวันจะได้กลับ้าน นึกย้อนๆ ไปมันก็รู้ดีนะ

โดย: nsk IP: 68.164.54.251 วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:57:44 น.

^
^
พิมพ์ผิดนิดหน่อย

เฮ่อ มาใหม่ๆเนอะเจ้ ใครๆก็เจอช่วงเวลาที่ยากลำบากทั้งนั้น
แต่พอถึงวันจะได้กลับบ้าน นึกย้อนๆ ไปมันก็รู้สึกดีนะ

...อ่อ จะมาบอกเพลงเพราะด้วย

โดย: nsk

วันที่: 20 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:59:16 น.

แวะมายินดีกะ cable ค่ะ อิอิ .... น่ารักจัง ตอนน้องแหม่มเล็กๆ ตอนหนู 4 ขวบพี่ก็จบม.8 ที่ SF พอดีเลยค่ะ อิอิ .... ทานเกี๊ยวน้ำมั้ยจ้ะ

โดย: พี่เจี้ยวค่ะ IP: 24.238.58.179 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:0:53:39 น.

อิจฉาจัง อุตส่าห์ติดเคเบิ้ลมาเล่น บ

แจมมี่น่ารักจังสมัยเยาว์วัย แล้วรูปคุณแม่ยาวววววววววววววัยล่ะ

โดย: noom_no1

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:1:28:37 น.

เจ๊อ่านยากอะ....สีมันกลืนไปกับน้ำทะเลแสนสวย

รูปเจ๊ตอนเด็กเก่าดีฟ่ะ
หนูยังไม่เกิดเลย

แจมมี่รูปนี้ดูเป็นสาวเกินวัยนะ แต่เก๋มากอะ
เม้นท์ได้นิดโหน่ยเพราะเน็ตกระจุยนะ

โดย: ไก่ IP: 61.90.87.98 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:1:42:50 น.

Very cute krab!

โดย: POL_US

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:6:17:04 น.

เฮะๆ รูปพี่แหม่มหมีพู กับ น้องแจมมี่ผึ้งน้อย น่ารักจัง

โดย: Phoenixนิลมังกร

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:20:02 น.

พี่แหม่มน่าจะรวมเล่มขายนะ เขียนได้สนุกดีค่ะ

โดย: Baby I love you IP: 64.136.49.227 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:24:50 น.

ฮ่า ๆ ๆ แล้วจากนั้นมาวันนี้... นานกี่มากน้อยแล้วครับเนี่ย ? ไม่หาโอกาสแวะไปเยี่ยมเยือน คุณแดนนี่หน่อยละครับ ?

แหะๆ แต่รูปอื่นๆ ผมดูไม่ได้ ไอ้ Clean net ของผม มันกรองไว้น่ะครับ ถ้าเป็นข้อมูลจากเว๊บนอก... อด !

โดย: Phoenixนิลมังกร

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:30:07 น.