หากจะเฟ้นหาทรายเม็ดสวยจากชายหาดเพียงครึ่งก็คงยากที่จะเป็นไปได้

การเลือกหัวข้อที่จะมาพูดถึงในวันนี้ก็เช่นกัน จะหยิบยกเรื่องของคุณแม่ขึ้นมา

พูดถึงเรื่องนั้น แล้วเรื่องนี้จะน้อยใจหรือเปล่า ตัดสินใจลำบากจริงๆค่ะ 

     อันที่จริง คุณแม่ของเราไม่มีอะไรพิเศษเลย เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งทีเรารักสุดหัวใจเรากับคุณแม่สนิทกันมากๆค่ะ กิจกรรมเล็กๆที่ทำด้วยกันก็มักจะให้ความสุขใหญ่ๆเสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พี่ชายกับเราอยากนั่งรถไฟมากๆเพราะได้แต่เห็นมันผ่านมาผ่านไป แต่ไม่เคยสัมผัส คุณแม่ก็ตามใจลูก วันนั้นเรานั่งรถไฟไปกันสามคนแม่ลูกไปถึงอำเภอเล็กๆ ก่อนจะรู้ทีหลังว่า

คุณพ่อขับรถมารอรับที่นั่นแล้ว นับเป็นทริปที่สั้นที่สุดในชีวิตของเราเลยค่ะ(หัวเราะ) 

 คุณแม่กับเราไม่เคยห่างกันเลย จนกระทั่งเราต้องย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัด.. เวลาที่ได้ใช้ร่วมกับครอบครัวน้อยลงแบบปุบปับ ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยค่ะ แต่คุณแม่ก็จะบอกเสมอว่า เป็นหน้าที่ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่จะทำให้เราเติบโต ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ คุณพ่อคุณแม่ก็จะมาหาเราอยู่ตลอด

       เหมือนเดิมแต่ต่างจากครั้งไหนๆ คุณพ่อคุณแม่มาหาเรา เป็นตอนที่คุณแม่ไม่ได้มาหาเราคนเดียว แต่กลับมาพบแพทย์ด้วย ตอนนั้นรู้สึกประหลาดใจเพราะปกติแล้วสถานที่ที่เราไปกันมักจะเป็นห้างสรรพสินค้ามากกว่าโรงพยาบาล

ไม่มีใครเล่าอะไรให้เราฟังในเรื่องนี้เลยค่ะ ทั้งคุณพ่อ พี่ชายและญาติๆ

คุณแม่ตรวจพบสิ่งผิดปกติในร่างกาย และก็มีโอกาสที่เป็นเนื้อร้าย

เป็นอีกครั้งที่เรารู้สึกว่ามันฉับพลัน และไม่ทันตั้งตัว เป็นคืนที่กอดคุณแม่แน่นที่สุด

เป็นวันที่แตกร้าวแต่ก็ต้องเข้มแข็ง คุณพ่อบอกว่าคุณแม่จะไม่เป็นอะไร เราก็หวังอย่างนั้นเช่นกันค่ะ

      ระยะที่รอผลตรวจละเอียดเป็นช่วงชีวิตที่เวลาเดินช้ามากๆ ทำให้เราได้ย้ำคิดกับการกระทำตรงนี้ว่ามันดีพอหรือยัง พอที่จะทำให้คุณแม่ภูมิใจได้หรือเปล่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆทุกอย่างก็คงจะพลิกผันไปหมด แบบแผนที่วาดเอาไว้จะฉีกทิ้งหรือต้องลบแก้ใหม่ เป็นช่วงเวลาที่เราเติบโตด้านความคิดแบบก้าวกระโดดจริงๆค่ะ

กระทั่งผลออกมาว่าคุณแม่ไม่ได้เป็นอะไร ตอนนั้นเหมือนกับตัวเราลอยขึ้นมาจากการจมดิ่งในความคิด ละทิ้งทุกอย่างและโผเข้ากอดคุณแม่ บอกคุณแม่ซ้ำๆว่ารักท่านมากแค่ไหน...

ด้วยความเคารพรักอย่างสูง