...ทุดอีลาวชาวป่าขึ้นหน้าลอย
แม่จะต่อยเอาเลือดลงล้างตีน

เจ็บใจไม่น้อยสักร้อยเท่า
ดังใครเอาดาบฟันให้ขาดวิ่น
สายทองกับอีปลีทั้งอีจีน
ปีนเรือมาด้วยมาช่วยกู

เป็นไรเป็นนะไม่ละกัน
ขุนแผนเข้ากั้นน้องวันทองอยู่
ลาวทองแอบหลังบังผัวดู
พวกสายทองกรูจะตบเอา ฯ

ไม่แล้วคะหม่อมไม่ฟังสิ้น
ถึงพระอินทร์ลงมาห้ามหาฟังไม่
หม่อมไม่เลี้ยงแล้วก็แล้วไป
ฟาดฟันลงไว้ในนาวา

ถึงผัวด่าสักเท่าไรก็ไม่เถียง
จะต่อยสักสิบเสี่ยงก็ไม่ว่า
นี่อีลาวชาวดอนค่อนเจรจา
อีกินกิ้งก่ากบจะตบมัน

ว่าพลางฉวยแขนเจ้าลาวทอง
ขุนแผนร้องอย่าอย่าเอามือกั้น
ลาวทองหลีกหลบตบไม่ทัน
ข่วนขุนแผนนั้นเข้าเต็มมือ

เออก็ดูเอาเถิดอะไรนี่
ไม่กลัวพี่บ้างเจียวทีเดียวหรือ
ยิ่งห้ามยิ่งลามดังไฟฮือ
ดีก็ดื้อเข้ามาจะเป็นไร

ตีก็ตีเข้าเถิดเจ้าพลายแก้ว
ผิดแล้วหาเคยเป็นเช่นนี้ไม่
เดี๋ยวนี้ฮึกฮักทำหนักไป
จะเหาะได้แล้วกระมังกำลังมัว

เห็นเราอะไรชังดังเห็นเสือ
ถูกยาเบื่อแล้วฤาหม่อมเจ้าจอมผัว
มันแขวะควักออกให้กินจนสิ้นตัว
ซาบทั่วขนเข้ากระดูกดำ

สีหน้าฝ้าขลับจับจมูก
ป้ายถูกริมฝีปากถลากถลำ
นานไปก็จะซานคลานระยัม
มันจะซ้ำขี่คอเล่นต่างวัว ฯ

ว่าพลางโจนขึ้นบนสะพาน
จะตักน้ำล้างบ้านเอาสี
สิ่งไรมิให้ มีราคี
น้ำท่ามีอยู่จะถูเช็ด

ทั้งน้ำมันกระจกกระแจะแป้ง
จะทิ้งไว้ให้แห้งเป็นสะเก็ด
ให้สิ้นวายหายชาติของคนเท็จ
จะขุดเวจพื้นดินให้สิ้นรอย

ขาดเสร็จเด็ดกันในวันนี้
ไม่มีอาลัยเท่าปลายก้อย
ถึงพระอินทร์ลงมาว่าก็อย่าคอย
ที่วันทองนั้นจะถอยมาคืนดี ฯ

เหม่อีวันทองจองหองจ้าน
จะมาพาลเอาผิดกูหรือนี่
เมื่อแรกลงมาคิดว่าดี
เดิมทีกูก็ยังไม่รู้กล

แกล้งมาร้องไห้พิไรบอก
ยักยอกไม่น้อยอีสร้อยสน
กูจับ....ได้สิ้นลิ้นกะลาวน
จวนจนกลัวกูจะขึ้นไป

ฟันอ้ายขุนช้างไว้กลางบ้าน
มันรักผัวหัวล้านไม่นิ่งได้
พาลด่าลาวทองป้องปิดไว้
จนได้ทะเลาะตัดรอนกู

ไม่ปรารถนาจะค้าคบ
อีหน้าด้านพาลตลบน่าอดสู
ผัวไปยังไม่พ้นประตู
คบชู้แช่เล่มไว้เต็มใจ

ตำแยเจ้าเอ๋ยมันแสนคัน
จะเท่ามันคนนี้หามีไม่
กลากเกลื้อนขี้เรื้อนพรรไน
หยูกยาหาใส่ก็หายคัน

อีชาติชั่วเป็นตัวเท่าตัวหนอน
ไชชอนดิ้นเดี้ยนจนตัวสั่น
ถึงหายาให้สิ้นถิ่นสุพรรณ
วันเดียวก็จะสิ้นตำรายา

เอ็งตายเสียเถิดวันทองเอ๋ย
อย่าอยู่เลยชักดาบออกเงื้อง่า
กระทืบโผงผางกลางนาวา
จิกหัวเอามาฆ่าให้ตาย ฯ

อนิจจาความเพียรที่เวียนหวัง
ตั้งแต่จะมีมารมาหาญหัก
พอห่างหน่อยมันคอยเข้าชิงรัก
จักแล่นกลับมาไม่ทันที

มาเห็นหน้าแล้วยังมามีวิบัติ
ดังกำแก้วแล้วมาพลัดจากมือพี่
เฉพาะลงตรงโจรจะราวี
เป็นราคีเสียแล้วกระมังนา

เนื้อตกถึงเสือฤาจะงด
อร่อยรสคอยกินเป็นภักษา
ทิ้งไว้ให้มันสองเวลา
เจ้าแก้วตานี่จะเป็นประการใด

ยิ่งคิดยิ่งแค้นแน่นในอก
แสนวิตกดาลเดือดหาเหือดไม่
อัดอึดฮึดฮัดให้ขัดใจ
พรุ่งนี้กูจะไปยังสุพรรณ ฯ

โดดลงพื้นกลางที่ข้างใน
แสงไฟรางรางสว่างหน้า
ตัดม่านกองไว้แล้วไคลคลา
เปิดมุ้งเห็นหน้าเจ้าวันทอง

หลับอยู่บนเตียงเคียงข้าง
ขุนช้างกอดกลมประสมสอง
อุเหม่ตัวดีอีคะนอง
จองหองมีผัวไม่กลัวกู

ความสัตย์สารพัดจะสัญญา
ว่าไว้แต่หลังยังมีอยู่
ตัวไปไม่ทันพ้นประตู
เอ็งคบชู้ไว้ล่อต่อหน้าตา

ก้าวขึ้นบนเตียงเคียงข้าง
ผลักมาให้ห่างจะดูหน้า
เลิกฟ้าห่มปกที่อกมา
ทุดสมน้ำหน้าอีหน้านวล

ไม่รู้เลยว่ารูปจะร้างใจ
ดังจะกลืนกินได้ด้วยงามถ้วน
งามนมสมจริตกระบิดกระบวน
ควรเลี้ยงน้อยฤาที่รูปทรงฯ

เอ็งงามแต่รูปจูบไม่หอม
อีหน้ามอมก้นหม้ออีคอหงส์
ถีบตกจากเตียงเคียงกันลง
ให้มันคงชีวิตไปไยมี

เงื้อดาบจะฟาดให้ขาดกลาง
พอจิ้งจกทักขวางไม่ห่างที่
เงื้องดอดใจไม่ฆ่าตี
เคราะห์ดีแล้ว......จึงรอดตัว ฯ

ท่านยายศรีประจันตัวสั่นรัว
ความกลัวมิใครจะออกได้
กลัวเขาจะฟันถูกลูกตายไป
แข็งใจจำออกไปตามบุญ

เลิกเอาฟูกใหญ่ขึ้นพันตัว
ความกลัวหนักหนาออกว้าวุ่น
เอาเชือกนัดนอกพอกเป็นหุ่น
ถึงจะฟันถูกนุ่นไม่เป็นไร

แล้วเอาผ้ามาพับเข้าห้าชั้น
โพกพันหุ้มหัวเสียให้ใหญ่
หูตาก็ปิดมิดทั่วไป
ชักมือเข้าไว้เสียในฟูก

ผ้าพอกหน้าตาหาเห็นไม่
ย่างเท้าก้าวไปก็ไม่ถูก
หกล้มลงกำลังสั่งขี้มูก
ลูกเอ๋ยสายทองมาช่วยกู

สายทองได้ฟังวิ่งงังไป
แลเห็นโตใหญ่อยู่มู่ทู่
ม้วนที่นอนออกมาคาประตู
สายทองแลดูหัวเราะงัน

เข้าปล้ำค้ำผ้ามาทั้งฟูก
ก้าวผิดก้าวถูกมาตัวสั่น
ออกประตูไม่ได้ตัวใหญ่ครัน
ด้นดันฉุดล้มจมต้ำโพรง

พวกบ่าวขุนแผนแหงนแลดู
หัวเราะอึงอยู่ว่าอ้ายโม่ง
ม้าลาแลเห็นเต้นโกรงโกรง
มันคิดว่าผีโป่งจะกินมัน ฯ

สำคัญจิตว่าจะคิดอยู่บ้างเล่า
ไม่ทันรู้ว่าเจ้าจะสิ้นอย่าง
ตัดปลียังมีอาลัยยาง
เจ้านี้จางจืดแล้วก็ลืมไป

เมื่อแรกเชื่อว่าเนื้อทับทิมแท้
มาแปรเป็นพลอยหุงไปเสียได้
กาลวงว่าหงส์ให้ปลงใจ
ด้วยมิได้ดูหงอนแต่ก่อนมา

คิดว่าหงส์เราจึงหลงด้วยลายย้อม
ช่างแปลงปลอมท่วงทีดีหนักหนา
ดังรักถิ่นมุจลินทร์ไม่คลาดคลา
ครั้นลับตาฝูงหงส์ก็ลงโคลน ฯ

จงอยู่ดีเถิดเจ้าสีชบาทัด
ลุกขัดใจมาหาช้าไม่
ขึ้นม้าพากันดั้นพงไพร
กลับไปเขาชนไก่กาญจน์บุรี ฯ