Bloggang.com : ครีเอทีฟ หัวเห็ด : เรื่องเล่าของนักเล่าเรื่อง.....

เรื่องเล่าของนักเล่าเรื่อง.....

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าของวันที่โลกเต็มไปด้วยลูกกวาดหลากสีสันลอยอยู่รายล้อมเต็มไปหมด มองออกไปนอกหน้าต่างท้องฟ้าสีเข้มปรี๊ดซะจนตาเบลอ เบื้องล่างเสียงกู่ก้องตะโกน ชี้ชวนกันกระโดดโลดเต้น มือหนึ่งตะกายทอฟฟี่หน้าตาน่ารักที่กำลังบินแข่งกันอยู่ในอากาศ บางคนใช้ร่มคันยาวผูกเข้ากับเชือกเส้นเล็กแล้วปล่อยให้มันขยับขับไหวโบกสะบัด เหมือนเป็นลูกโป่งยังไงยังงั้น เสียงหัวเราะ กับความสนุกลอยมา ที่นี่คือที่ไหน?
...........................................................................
ชายนักเล่าเรื่องคนหนึ่ง เขาเป็นนักเล่าเรื่องตัวยง ตั้งแต่วินาทีแรกที่ลูกชายให้กำเนิดออกมา จวบจนถึงวันที่ลูกชายแต่งงาน เขาก็มีเรื่องเล่าต่าง มาขับกล่อมเสียจนผู้เป็นลูกรู้สึกรำคาญและหมดความเชื่อถือ ในขณะที่คนอื่นๆรู้สึกมีความสุขและสนุกสนาน แต่ชายหนุ่มกลับไม่คิดอย่างนั้น!!! เขารู้สึกเพียงแค่ เรื่องเล่าเหล่านี้เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาจากจินตนาการ ทั้งเรื่องตอนที่เขาเกิด พ่อเล่าว่ามันเป็นเวลาที่พ่อออกไปตกปลากลางบึงใหญ่โดยใช้แหวนแต่งงานเป็นเหยื่อล่อ และมันก็ติดกับโดยปลาใหญ่(ยักษ์ ) ในตำนาน พ่อก็ต่อสู้กับมันเพื่อที่จะเอาแหวนแต่งงานคืน ฟังดูเท่มาก ซึ่งพ่อก็นิยมเล่าเรื่องนี้บ่อยเป็นพิเศษ ฟังดูตลกและไร้สาระ แต่ผู้ที่นั่งฟังอยู่ทั้งหลายกลับจมดิ่งและเคลิบเคลิ้มไปด้วยราวกับกำลังสัมผัสเหตุการณ์ทุกอย่างที่กำลังเวียนมาเกิดขึ้นอีกจากปากชายชราไปพร้อมๆกัน ในเวลานี้ จะมีก็เพียงผู้เป็นลูกชายคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกว่ายิ่งห่างไกลจากผู้เป็นบิดาออกไปอีก
เลยวัยเยาว์มาเนินนาน นิทานก่อนนอนสำหรับเด็ชายกลับกลายมาเป็นเรื่องโกหกตบตา......
ชายหนุ่มรู้สึกว่าไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของพ่อเลย เพราะในแต่ละวันพ่อจะมีแต่เรื่องเล่า (ที่ไม่อาจเกิดขึ้นจริง) แล้ววันหนึ่งที่พ่อเกิดป่วย และก็เริ่มเล่าถึงเรื่องความตายที่กำลังเดินทางมา ทำให้เขาเริ่มค้นหาคำตอบที่สงสัยมาตลอด เขาจึงออกเดินทางย้อนกลับไปในเรื่องเล่าตั้งแต่เรื่องแรก ประติดประต่อเหตุการณ์ต่างๆ จากผู้คนที่เขาตามไปค้นเจอ คำถามและข้อสงสัยถูกแก้ออกมาทีละคำตอบ ท้ายที่สุดก่อนที่พ่อจะตาย เขาเลือกที่จะเป็นเล่าเรื่องสุดท้ายแทนพ่อ
ในเช้าของวันที่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับจินตนาการอันล้นหลาม ความเป็นเด็กหวนกลับมาอีกครั้ง แน่ละ.......ทุกเรื่องในเวลานั้นล้วนมีแต่ความเพ้อฝัน แต่ก็เป็นช่วงที่มีความสุขที่สุด เหมือนกับได้เดินทางไปในดินแดนมหัศจรรย์ของตัวเอง ที่นั่นมีเพียงแค่โลกและเรื่องราวสมมติที่เราสร้างขึ้นมา เป็นสถานที่ที่อบอุ่นและปลอดภัยที่สุดเท่าที่คุณอยากจะให้มันเป็น และคนที่จะทำลายมันได้ก็มีเพียงคนเดียวคือคุณ
"ขนมหวานหลากสียังคงบินวนเวียนอยู่รอบตัวอย่างกับเป็นแมลงปอ ฉันเปิดประตูออกไป พวกมันหาได้แตกตื่นบินหนีไปไม่ แต่กลับแสดงท่าทียั่วยวนให้วิ่งไล่จับ อืม..........นานแล้วซินะ ที่เราไม่ได้เจอกันฉันคงจำรสชาติของตอนที่กินลูกกวาดครั้งแรกไม่ได้แล้ว นานวันยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่จินตนาดการของวามเป็นเด็กก็จะยิ่งถูกทำลายไปมากเท่านั้น ไม่ใช่จากใครหรอก แต่เป็นจากตังฉันเอง พวกแกคงคิดถึงฉันมากซินะ ฉันเองก็คิดถึงพวกแกเหมือนกัน เจ้าลูกกวาดเอ๋ย....."

Create Date : 11 กันยายน 2548

Last Update : 15 กันยายน 2548 7:52:17 น.

16 comments

Counter : 316 Pageviews.

แวะมาอ่านนะคะ

แต่เบลอๆอยู่เดี๋ยวจะกลับมาอีกทีค่ะ

โดย: p_tham IP: 61.90.45.209 วันที่: 11 กันยายน 2548 เวลา:14:42:26 น.

When was you last times you did something for the first time!

Sologan ของ Emirates... พอจะเข้ากับเรื่องนี้ได้มั้ยครับ...

โดย: ณ มิตร (namit

) วันที่: 11 กันยายน 2548 เวลา:14:54:02 น.

นั่นสิเนอะ เราเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกันว่ารสชาติของลูกกวาดเม็ดแรกที่กินมันเป็นยังงัย...

เด๋วขอกลับไปนึกก่อนนะ แล้วจะเข้ามาบอกคำตอบ...(ถ้านึกได้นะ...อิอิ)

ปล. ขอบคุณที่แวะไปบอกวิธีทำให้หายหนักหัวนะ จะเอาไปลองใช้ดู...