:-:-:-:-:-:-:-:-:เจ้าหนี้ที่รัก:-:-:-:-:-:-:-:-: ใครหลงเข้ามาบ้างเอ่ย แวะเข้าไปอ่านเรื่องราวของสาวนิติจอมโหด กับ หนุ่มBBAเพลย์บอยรูปหล่อพ่อรวย...นิยายรวมมิตรครบรส มีทั้งตลก(Comedy) บทบู๊(Action) ชีวิต(Drama) โรแมนติก(Romantic) สยองขวัญ(Horror) และยังแอบแทรกๆกฎหมาย(Law)ลงไปด้วย และร่วมโหวตเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนได้นะคะ ที่เว็บสำนักพิมพ์แจ่มใสค่ะ “เจ้าหนี้ที่รัก My Love Creditor” โดย เลดี้ติดดาว ตอนที่ 1 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=27936 ตอนที่ 2 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=27994 ตอนที่ 3 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28072 ตอนที่ 4 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28140 ตอนที่ 5 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28220 ตอนที่ 6 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28287 ตอนที่ 7 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28371 ตอนที่ 8 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28450 ตอนที่ 9 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28637 ตอนที่ 10 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28748 ตอนที่ 11 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28861 ตอนที่ 12 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=28962 ตอนที่ 13 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=29019 ตอนที่ 14 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=29055 ตอนที่ 15 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=29133 ตอนที่ 16 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=29222 ตอนที่ 17 //www.jamsai.com/novelnet/show.asp?id=29351 ตอนที่ 18 (อวสาน) ถ้าเข้าเว็บแจ่มใสไม่ได้(Server Downบ่อย) มาที่pantip.com ห้องสมุด - ถนนนักเขียนก็ได้นะคะ ตอนที่ 1 - 2 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3829674/W3829674.html ตอนที่ 3 - 4 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3831787/W3831787.html ตอนที่ 5 - 6 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3835208/W3835208.html ตอนที่ 7 - 8 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3840502/W3840502.html ตอนที่ 9 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3845957/W3845957.html ตอนที่ 10 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3850756/W3850756.html ตอนที่ 11 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3855657/W3855657.html ตอนที่ 12 - 13 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3862641/W3862641.html ตอนที่ 14 - 15 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3868957/W3868957.html ตอนที่ 16 -17 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3877978/W3877978.html ตอนที่ 18 (อวสาน) //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3886351/W3886351.html ตอนพิเศษ 1 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3896038/W3896038.html ตอนพิเศษ 2 (จบ) //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3906125/W3906125.html

ประมวลเรื่องซวยๆในเดือนกันยายน ศุกร์ที่ 2 กันยายน 2548 "ฝรั่งขี้นก" วันนั้นขึ้นรถเมล์จะไปต่อเรือ ที่นั่งที่ว่างสำหรับ 2 ท่าน มีเพียงแถวหลังที่ยาวที่สุดของรถเมล์ ก็เลยเอาก้นไปวาง(นั่งนั่นแหละ)กับเพื่อนอีกคนนึง อิชั้นนั่งติดฝรั่งอยู่ตัวหนึ่ง(ขออนุญาตใช้ลักษณนามว่าตัว) แต่ก็ไม่สนใจอะไร เม้าท์ๆกันไปกับเพื่อน เอ...ทำไมมันนั่งเบียดจังเลยวะ มะกี๊ยังไม่เห็นเบียดเท่าไหร่ เออ...เค้าคงไม่ได้ตั้งใจมั้ง เม้าท์ๆๆ...ทำไมรู้สึกเหมือนเค้าหันหน้ามาจ้อง ไม่สนเว้ย ฉอดๆๆๆ... เฮ้ย! เอาแระ มันเขย่าขามาสะกิดขาเรา อ่าว ไอ้เฮ่! นี่มันจงใจละเมิด มาตรา420 แล้วนี่หว่า ตรงนั้นมีที่ว่าง 1 ที่ อิชั้นบอกเพื่อนว่า ทนไม่ไหวแระ ลุกไปนั่งที่ว่างตรงนั้นแทน พอรถมาติดตรงหน้าสยามดิสคัฟเวอรี่ มันเลยกดออดขอลงก่อนถึงป้าย แล้วคนขับก็เปิดให้มันลงไป เพื่อนอิชั้นมาบอกตอนที่มันลงไปแล้วว่า มันหันมาจ้องจริงๆ ตอนที่กำลังเม้าท์อย่างเมามันส์ ตอนที่อิชั้นลุกไปนั่งที่อื่น มันก็มองจ้องอิชั้นไม่วางตา กรี๊ดดดดด... ไอ้มะระขี้นก เอ้ย ฝรั่งขี้นก หน้าตาก็แนวๆโซนตุรกีอะนะ แต่งตัวก็ไม่ไหว ถ้าหล่อจะไม่ว่า หนอย...บังอาจ เหิมเกริมนัก เดี๋ยวปั๊ดฟ้องละเมิดซัก 50 ล้านซะเรย ************************************ จันทร์ที่ 5 กันยายน 2548 "ไอ้โรคจิต" วันนั้น พอดีถ่ายหนังสั้นเพื่อทำโปรเจคของวิชาเลือกที่เรียน ก็เลยกลับบ้านดึก ออกจากสยามประมาณ2ทุ่มครึ่ง ก็นั่งรถไฟฟ้าBTS ไปลงสถานีพระโขนง แล้วนั่งรถเมล์เล็กสีเขียว สาย 71 กลับบ้าน ตอนที่ขึ้นรถไป มันเป็นต้นสายเลยได้นั่ง พอเข้าสุขุมวิท71 คนแน่นมากกกก ก็เลยโดนคนที่ยืนโหนเบียดๆโดนแขนบ้าง แต่ว่าได้นั่งเลยไม่สนใจอะไร (เก้าอี้ที่นั่งเป็นเบาะเดี่ยวหลังคนขับ) แบบว่านั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเรื่อยๆ คิดพล็อตนิยายที่แต่งเล่นอย่างเพลินๆตลอดทางโดยไม่ได้สนใจว่าคนเริ่มบางลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นั่งไปจนถึงแยกตลาดบางกะปิ ก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีดุ้นๆอะไรมาถูๆที่แขนเสื้อ ก็เลยหันไปดู... กรี๊ดดดดดดด มันคือ " ไอ้นั่น" ไอ้นั่นน่ะ มันออกมา แล้วที่สำคัญ มัน"โด่" ด้วย (ยี้ ไม่รู้ว่ามันมาทำตั้งแต่เมื่อไหร่ )พอมันเห็นว่าอิชั้นรู้สึกตัวแล้ว ก็เลยเลิกทำแต่มันก็ยังตั้งใจโชว์อยู่ โดยไอ้โรคจิต นั่นมันสะพายกระเป๋าแบบสะพายข้างใบใหญ่ๆสีดำมาบังไม่ให้คนอื่นเห็นด้วย ทำไงดีวะตู อิชั้นตกใจสุดขีด เบาะที่อิชั้นนั่งมันเป็นเบาะเดี่ยว หลังคนขับ คนขับมันก็ไม่เห็นอะไร มัวแต่ขับ โอ้ว พระเจ้าจอร์ช ตายละ"ไอ้นั่น" มันอยู่ห่างจากใบหน้าอิชั้นประมาณฟุตนึงเอง (ไอ้เลวเอ๊ย ทำไมให้ตูซวย เห็นอยู่คนเดียวฟระ )โอย...จะลงป้ายหน้าดีมั้ย แบบนึกๆๆ... ก็ตัดสินใจได้ว่าจ้องหน้ามันดีกว่า จะได้จดจำหน้าค่าตามันไว้ เลยแหงนคอ จ้องหน้ามันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พอมันเห็นว่าอิชั้น กำลังจ้องหน้ามันปุ๊บ มันก็รีบกดออดลงไปเลย ก่อนมันจะลง อิชั้นก็เลยตะโกนด่าไล่หลังมันไปว่า "โรคจิตหรือไง คุณน่ะ" ทุกคนบนรถเมล์ต่างก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนที่มันลงมันก็เอากระเป๋าบังไอ้นั่นของมันไว้ แล้วลักษณะของมัน ก็ตี๋ ขาว ใส่แว่น แต่งตัวเหมือนคนทำงาน เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็ค รองเท้าหนัง ดูเหมือนคนดีๆธรรมดาๆเนี่ยแหละเค่อะ อุทธาหรณ์สำหรับตัวเอง คือ 1.น่าจะแหกปากกรี๊ดให้คนอื่นรู้เรื่อง แล้วด่ามันให้เจ็บแสบกว่านี้ เช่น เล็กกว่าหมาข้างบ้านตู ยังมีหน้ามาโชว์อีก เป็นต้น 2.ตอนที่มันกำลังจะลง ก่อนที่รถจะจอดสนิท น่าจะถีบมันลงไปเลย 3.คราวหน้า ถ้าเจอเหตุการณ์อย่างนี้อีก จะเอากรรไกรตัดให้ขาด จะได้เป็นข่าวหน้า1กันไปเลย (พาดหัวข่าวว่า "นิสิตสาวใจเด็ด งัดกรรไกรฉับเจ้าโลกไอ้หื่น ด้วน!") 555 พอดีเป็นคนบ้าเลือด กะเอาจริงๆนะเนี่ย ทุกวันนี่ก็เลยพกกรรไกรเล่มใหญ่ๆ ไว้ในกระเป๋าถือ เอาไว้ ตัดเลยตัดเลย ชับ! ชับ! ชับ! 4.ทีหลังนั่งบนรถหรือไปไหนมาไหน ก็จะได้ตั้งสติ ระแวดระวังตัวตลอดเวลานี่ยังดีนะที่วันนั้นไม่ได้หลับ(ปกติชอบหลับบนรถเมล์) ไม่งั้นอาจจะเจออะไรทุเรศๆกว่านี้ก็เป็นได้ 5.อย่าดูคนที่ภายนอก เพราะมีวันนึงทำโทรศัพท์PCTหล่นบนรถเมล์ ก็มีคนหน้าตาน่ากลัวๆ ออกแนวเพื่อชีวิตผมยาวฟูๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังเบาะที่เรานั่ง เค้าอุตส่าห์เก็บมาคืนให้ (ตอนหล่นก็ไม่รู้ตัวเพราะมันหล่นจากกระเป๋ากางเกงตอนนั่ง แล้วกำลังฟังMP3อยู่) ทั้งๆที่เค้าจะไม่สนใจเก็บให้ หรือว่ามุบมิบเอาไปขายก็ได้(ถึงจะได้ไม่กี่ร้อยก็เหอะ) ก่อนที่จะลงจากรถเมล์ เลยยกมือไหว้งามๆขอบคุณเค้าอีกครั้งนึง(ซึ้งในน้ำใจจริงๆ เพราะโทรศัพท์หาย+โดนขโมยไป 3 เครื่องแล้ว ถ้าหายอีกนี่...) นี่แหละ อย่าดูคนที่ภายนอกจริงๆ *********************************** เสาร์ที่ 10 กันยายน 2548 "จักรยานหาย" ความจริงแล้ว จักรยานนี้ไม่ได้ขี่เอง เพราะขี่ไม่เป็น (จนบัดนี้แล้วยังขับขี่ยานพาหนะอะไรไม่เป็นซักอย่าง ) แต่ว่าพี่ชายเป็นคนขี่ ใช้สำหรับรับ-ส่งคนในบ้าน ซึ่งก็ซื้อมาได้ไม่นานนัก เมื่อประมาณปีที่แล้ว เป็นการประหยัดพลังงานในการเดิน หรือเวลาฝนตก-กลับดึกก็จะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำมันขับรถออกมา แล้ววันนั้นพี่จอดไว้หน้าหมู่บ้าน ออกไปทำธุระข้างนอก (จริงๆก็ทำหยั่งงี้เป็นประจำอยู่แล้ว เอาโซ่ล็อกไว้ ตรงที่จอดจักรยานของหมู่บ้าน หลังป้อมยาม) กลับมาจักรยานหายไป ยามก็อ้างว่า สงสัยโดนขโมยไปตอนที่ยามตรวจเวรในหมู่บ้าน แล้วยามก็เข้าเวรทีละคนด้วย จึงไม่มีคนเฝ้าที่ป้อมยามในเวลานั้น แต่ว่าก็ได้ค่าเสียหายมา 2000 บาท แต่คงไม่ได้ซื้อจักรยานอีกแล้ว เพราะคันใหม่ๆ เดี๋ยวก็หายอีก แย่เลย เดี๋ยวนี้วันฝนตก หรือกลับดึก ก็ต้องเดินเข้าบ้านเอง เฮ้อ ************************************ อาทิตย์ที่ 11 กันยายน 2548 "ซองกระสุนปืนหนีบมือ" สัปดาห์นั้น เรียนปืนพก ครูฝึกก็ให้หัวหน้ากองร้อย+หัวหน้าหมวดออกมาเป็นผู้ฝึกสาธิต(เนื่องจากปืนมีไม่พอ) เลยมีโอกาสได้ออกไป โอ้ว! ในที่สุด ก็ได้จับปืนพก เป็นครั้งแรก รู้สึกปลาบปลื้มเป็นยิ่งนัก ท่าเตรียมใช้อาวุธ ท่าตรวจอาวุธ ท่าเล็ง นี่เท่ดีเสียจริง ครูฝึกให้ทำอยู่หลายรอบ และในรอบสุดท้าย ในท่าตรวจอาวุธ ตอนที่ตบซองกระสุนเก็บเข้าไป จ๊ากกกก... ซองกระสุนหนีบมือ ฮือๆ เลือดไหลเลย ตายตอนจบจริงๆ (รอยแผลตอนนี้ยังไม่หายไปจากฝ่ามือเลย เป็นที่ระลึกไว้ดูหน้าต่าง เอ้ย! ต่างหน้า) ************************************* ศุกร์ที่ 16 กันยายน 2548 "นี่มันวันนรกอะไรกันฟระ" เย็นวันนั้นจริงๆเลิกตั้งแต่เที่ยงแล้ว แต่ต้องรอสัมภาษณ์เข้าอยู่หอในตอน4โมงครึ่ง ก็รอไป(ยุงเยอะมากกกก ทำไมกัดตูอยู่คนเดียวฟระ) สัมภาษณ์เสร็จก็ประมาณ 5 โมงเย็น ออกจากมหาลัย ไปรอเรือที่ท่าจะกลับบ้าน คนก็รอกันเยอะ รอ...รอ... เอ๊ะ! ทำไมมันไม่มาซะทีฟระ รอจนครึ่งชั่วโมงได้ ทุกคนที่มารอ ก็แยกย้าย เมื่อวาน(ของวันนั้น)ฝนตกหนักนี่ น้ำเลยสูง เรือเลยไม่วิ่ง ตอนนั้นเวลาประมาณ 5 โมงครึ่ง คิดอยู่นาน เอาไงดีกะชีวิต จะนั่งรถเมล์ เมื่อวานก็ 3 ชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน (ตายไปเลย) ก็เลยตัดสินใจนั่งรถไฟฟ้าBTSกลับละกัน แต่ไม่นั่งไปลงพระโขนงแระ เดี๋ยวเจอตัวบ้าชิงหมาเกิดอะไรเทือกนั้นอีก งั้นไปลงหมอชิตละกัน พอถึงหมอชิต ประมาณ5โมง45นาที ก็ไปรอชัตเติ้ลบัส เพื่อประหยัดค่ารถเมล์(ไม่ได้งกนะ) ต่อคิวรอ...รอแล้ว...รอเล่า...กินหนมรอ...เมื่อไหร่มันจะมาฟระ โอย...เหม็นควันเป็นบ้า รถก็ติดแสดดดด แต่อืม...รอต่ออีกนิดละกันนะ เดี๋ยวมันคงมา กรี๊ดดดดดดด...นี่มันจะทุ่มนึงแล้วน้า ชั้นรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ไอ้ครั้นจะไปขึ้นรถเมล์แทน ก็ต้องติดอีห้าแยกนี้อยู่ดี เอาล่ะ ตัดใจไปนั่งMRTลงเซ็นทรัลลาดพร้าวก็ได้ฟระ จะได้ไม่ติดนรกตรงนี้อีก เอิ๊กกก...สถานีเดียว 12 บาทเชีย ถ้านั่งรถเมล์ก็เสียแค่ 6 บาทเอง เออ...ช่างมันเหอะ ไหนๆก็ลงมาแล้ว แล้วก็มารอรถเมล์ต่อหน้าเซ็นทรัล อื้มมมม...ถนนว่างดีจริงๆ รถไม่ติดเลย อืมมมม... รอๆๆ... ว่าแต่ทำไมไม่มีรถเมล์ผ่านมาซักคันฟระ เอ่อ...รถที่มันจะมาผ่านตรงนี้ มันต้องติดอีห้าแยกมะกี๊ก่อนนี่ฝร่า อ่าว...โง่อีกแระตู ฮือๆ ไม่น่าเลย อุตส่าห์นั่งMRTมา เสียเงินค่ารถแพงตั้ง 2 เท่า พอรถเริ่มมา ก็งงว่าสายไหนที่มันผ่านบ้างเนี่ย (ปกติไม่คุ้นสายรถเมล์เส้นทางนี้) ก้าวขึ้นไปคันแรก ถามกระเป๋า"ผ่านเกษตรมั้ยเคอะ?" "ไม่" แป่ววว เลยเดินคอตกลงมา มายืนข้างผู้ชายที่เป็นนักศึกษาคนหนึ่ง อื้มมมม...หุ่นเหมือนพี่ดีแลนเลยแฮะ สูงชะลูด ตูดปอด คริคริ แต่ยังเห็นหน้าไม่ชัดเท่าหร่าย อะ ช่างเหอะๆ คิดแล้วดูรถเมล์ดีก่า ก็ชะเง้อมองข้างๆรถเมล์แต่ละคัน มันผ่านป่าวหว่า จนในที่สุดก็ได้ขึ้น คนวิ่งกรูกันไป เราได้ขึ้นเป็นคนท้ายๆ โอ้ว ว้าว...ขึ้นคันเดียวกันด้วยแหละ เค้าหลีกให้เราขึ้นก่อน แต่...ดั๊นมีผู้ชายคนนึงขึ้นแทรกกลางระหว่างเรา กรี๊ดดดดดด...นอกจากคนบนรถจะเบียดกันเป็นปลาแมคเคอเรลกระป๋องตราระยัมแล้ว อีตาผู้ชายที่ขึ้นมาแทรกเป็นก.ข.ค.ง.จ.ฉ.ช.ซ.(พอเหอะ ) มัน...มัน...เต่าเหม็งอิ๊อ๋ายเลย พระเจ้าจอร์ช จะเป็นลม เอาอีกแระ ทำไมซวยเยี่ยงนี้ เอ้า กลั้นหายใจ หายใจทางเหงือก เอ้ย ทางปากแทน กรี๊ดดดดด...ไอ้บ้านี่ จ้องหน้าอกตูอีก (แขยงคนใส่แว่นไปเลย เจอบ้ากามใส่แว่นอีกแระ) โอย... ของก็พะรุงพะรัง ไหนจะต้องโหนรถเมล์อีก คนก็เบียดดดดดด รถก็ติดดดดดด เออ รถติดอยู่ ปล่อยมือเอากระเป๋ามาบังๆ เจี๊ยกกกกก...รถออกตัวอย่างกระชาก ทำให้อิชั้นหมุนตัว 90 องศา แผ่นหลังอิชั้นไปกระแทกกับคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า พร้อมกับหน้าตาอันเหยเก และสายตาก็เหลือบไปประสานกันกับสายตาพ่อหนุ่มคนนั้น กรี๊ดดดดด...หน้าตาดีด้วยแฮะ อิชั้นพยายามเก๊กหน้าสวยเต็มที่ แล้วยืนโหนต่ออย่างมีฟอร์ม ไอ้เต่าเรียกพ่อคนนั้นมันกำลังจะลงป้ายหน้าแระ เย้ๆอ้าว...หนุ่มคนนั้นก็ลงป้ายนี้ด้วยเหรอ แง้ๆ ลงไปซะแระ ลงป้ายเมเจอร์ สงสัยนัดกะแฟนไปดูหนังกันแน่เลย แล้วสายฝนก็โปรยลงมา... ในที่สุดก็ถึงป้ายที่จะลง ข้ามสะพานลอยไปขึ้นสองแถวกลับบ้าน กรี๊ดดดดด...ฝนเทลงมาหยั่ง_าลง ลมพายุพัดกระหน่ำ เข้ามาในชีวิตอิชั้น โถ่...แล้วชั้นนั่งเหม่อมองไปนอกรถ ด้วยความรู้สึก...โมโหว้อย "นี่มันวัน_าเหว อะไรกันวะ มีแต่เรื่อง ไอ้ฝนบ้า หยุดตกเดี๋ยวนะโว้ย " อิชั้นตะโกนด่ามันในใจ พอถึง Terminal station...thank you อิชั้นก็ต้องเดินลุยน้ำกลับบ้านไปอย่างทุลักทุเล โถ่... รองเท้าคัชชูคู่เก่งของช้านนน เน่าหมดเรย ฮือๆ และแล้วในที่สุด อิชั้นก็กลับถึงบ้านประมาณ 3 ทุ่ม ออกจากมหาลัย 5 โมงเย็น กลับถึงบ้าน 3 ทุ่ม!!! ตั้งแต่อิชั้นเข้าไปเรียนในตัวเมืองตั้งแต่ม.4 จนบัดนี้ปี 2 สาบานได้ว่า ไม่เคยเดินทางกลับบ้านด้วยความรู้สึกว่าสวรรค์ช่างโหดร้ายกับชะตาชีวิตของอิชั้นเช่นนี้มาก่อนเลย ************************************ พฤหัสบดีที่ 29 กันยายน 2548 (Updateสุดๆ) "ผีบังตา" วันนี้อิชั้น สอบวิชาเศรษฐศาสตร์สำหรับนักกฎหมาย ข้อสอบปลายภาคจะแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนแรก อาจารย์จากคณะเสดสาดออก อีกส่วนนึง อาจารย์ของนิติออก ข้อสอบส่วนแรกเป็นchoice อิชั้นก็ว่าอ่าน คำสั่งดีแล้วนะแปลกใจนิดๆ ว่าครั้งนี้ไม่ให้เลือกทำหรอกเหรอ ปกติอาจารย์ท่านนี้จะออกมากแล้วให้เลือกทำ กี่ข้อกี่ข้อจากทั้งหมด อิชั้นก็เลยทำมันทั้ง 40 ข้อเลย พอออกมาจากห้องสอบ ถามเพื่อนๆว่าข้อนี้ตอบอะไรเหรอ เพื่อนบอกว่าข้อนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน เลยไม่ได้ทำ กรี๊ดดดดด...ปรากฏได้ความว่าเค้าให้ทำแค่ 30 ข้อ ใน 40 ข้อ โลกแทบถล่มทลาย อิชั้นจะทำยังไงดี๊ ตรงแผ่นปกคำสั่ง อาจารย์พิมพ์ตัวบะเฮ่งว่า "ทำผิดคำสั่ง มีผลต่อคะแนนอย่างร้ายแรง" ชิหายแร้วช้านนนน สรุปเพื่อนๆก็ให้กำลังใจว่า อาจารย์ใจดี ไม่เป็นไรหรอก โทรไปบอกอาจารย์สิว่า หนูไม่เห็นค่า เจ้าที่คุมสอบเค้าก็ไม่บอกในห้อง ก็เลยโทรไป อาจารย์ก็ใจดีจริงๆแหละ แบบพูดว่านิดหน่อยว่า ทำไมไม่อ่านคำสั่งดีๆ ฮึ แฟกซ์ชื่อ+รหัสนิสิตมาละกัน เฮ้อ...โล่งอก แต่...ก็ยังคาใจ ข้างในลึกๆ... ทำไมตูมองไม่เห็นคำว่าให้ทำแค่ 30 ข้อฟระ อุตส่าห์คิดว่าอ่านดีๆแล้ว และขนาดเอะใจแล้ว ฮือๆ ซวยจิงๆ ยังไงคะแนนก็คงโดนหัก โดนลบออก อยู่ดีง่ะ ที่ทำไปก็ใช่ว่าจะถูก มั่วไปตั้งเยอะ กลับมาบ้าน จะส่งแฟกซ์ กรี๊ดดดดด...ส่งไม่ได้ ตอนนี้โทรศัพท์ที่บ้านมันพันกับโทรศัพท์บ้านคนอื่นอยู่ ยกหูมา เนี่ยได้ยินคนเค้าคุยกันเลย จะโทรออก-รับเข้าก็ไม่ได้ กรรมเวรจริงๆ พี่บอกว่าเป็นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โทรไปบอกทรู เค้าบอกว่าจะแก้ให้เสร็จตอน 2 ทุ่ม วันที่ 29 ก็วันนี้ ตอนนี้ 2 ทุ่มครึ่งแล้ว ยังไม่หายเล้ย เออ ประกาศผลสอบสัมภาษณ์หอแระ ปรากฏว่าไม่ได้ เออ ซวยอีกแระ *********************************** พรุ่งนี้ ก็วันสุดท้ายของเดือนกันยายนแล้ว หยุดอยู่บ้าน หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องซวยๆส่งท้ายอีกนะ สาธุ สอบอีกทีก็วันจันทร์ ฮือๆ เหลืออีก 3 วิชา หนักๆทั้งน้าน ตายแน่ๆช้าน Zhou Jia Le สุดซวย เอ้ย สุดสวย   Create Date : 29 กันยายน 2548     Last Update : 30 กันยายน 2548 0:11:41 น. Counter : 134 Pageviews.   2 comment Share Tweet