1. อย่าเป็นนักจับผิด

    
คนที่คอยจับผิดคนอื่น แสดงว่า หลงตัวเองว่าเป็นคนดีกว่าคนอื่น
ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเอง " กิเลสฟูท่วมหัว
ยังไม่รู้จักตัวอีก" คนที่ชอบจับผิด จิตใจจะหม่นหมอง ไม่มีโอกาส "จิตประภัสสร" ฉะนั้น
จงมองคน มองโลกในแง่ดี
"
แม้ในสิ่งที่เป็นทุกข์ ถ้ามองเป็น ก็เป็นสุข"

2. อย่ามัวแต่คิดริษยา

" แข่งกันดี
ไม่ดีสักคน  ผลัดกันดี ได้ดีทุกคน" คนเราต้องมีพรหมวิหาร 4
คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา คนที่เราริษยาเป็นการส่วนตัว มีชื่อว่า
"เจ้ากรรมนายเวร"  ถ้าเขาสุข เราจะทุกข์  ฉะนั้น เราต้อง
ถอดถอน ความริษยาออกจากใจเรา เพราะไฟริษยา เป็น "ไฟสุมขอน" (ไฟเย็น)
เราริษยา 1 คน เราก็มีทุกข์ 1 ก้อน
เรา
สามารถถอดถอนความริษยาออกจากใจเราโดยใช้วิธี "แผ่เมตตา" หรือ ซื้อโคมมา
แล้วเขียนชื่อคนที่เราริษยา แล้วปล่อยให้ลอยไป

3. อย่าเสียเวลากับความหลัง

     90% ของคนที่ทุกข์
เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ "ปล่อยไม่ลง
ปลงไม่เป็น"
    มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก
เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาพร้อมแบกเครื่องเคราต่างๆ ไว้ที่หลังขึ้นไปด้วย ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้ว จงปล่อยมันซะ "อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต
มากรีดปัจจุบัน" "อยู่กับปัจจุบันให้เป็น" ให้กายอยู่กับจิต  จิตอยู่กับกาย คือมี "สติ"
กำกับตลอดเวลา

4.
อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ

     " ตัณหา" ที่มีปัญหา คือ
ความโลภ ความอยากที่ เกินพอดี  เหมือนทะเลไม่เคยอิ่มด้วยน้ำ 
ไฟไม่เคยอิ่มด้วยเชื้อธรรมชาติของตัณหา คือ "
ยิ่งเติมยิ่งไม่เต็ม"
    ทุกอย่างต้องดูคุณค่าที่แท้
ไม่ใช่ คุณค่าเทียม  เช่น คุณค่าที่แท้ของนาฬิกา คืออะไร คือ ไว้ดูเวลา
ไม่ใช่มีไว้ ใส่เพื่อความโก้หรู  คุณค่าที่แท้ของ
โทรศัพท์มือถือ คืออะไร คือไว้สื่อสาร แต่องค์ประกอบอื่นๆ
ที่เสริมมาไม่ใช่คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์

เรา
ต้องถามตัวเองว่า "เิกิดมาทำไม" "
คุณค่าที่แท้จริงของการเกิดมาเป็นมนุษย์อยู่ตรงไหน" ตามหา
"แก่น" ของชีวิตให้เจอ