เงารัก ซ่อนใจ...บทนำ (พาสเวิร์ด/กานต์นภัส) บทนำ “คุณครับ แต่งงานกับผมนะครับ” ร่างในชุดทักสิโดสีขาวราวกับเจ้าบ่าวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน เอ่ยกับหญิงสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าของเขาดูเศร้าๆ น้ำเสียงเว้าวอน แผ่วเบา แต่สถานที่ๆ เขาขอแต่งงาน ดูขัดกับช่วงเวลาสำคัญอย่างเหลือเกิน หน้าป้ายรถเมล์ ซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คน เพราะเป็นเวลาหลังเลิกงาน ! คนทั้งสองกำลังตกเป็นเป้าสายตา คนรอบข้างที่พากันถอยห่างออกมาต่างพากันลุ้นว่า คำตอบจะเป็นเช่นใด “ได้ค่ะได้” หญิงสาวพลั้งปากเอ่ยตอบรับ เพราะในขณะนั้นกำลังคุยโทรศัพท์ติดพันโดยไม่ทันคิดว่า มันจะเป็นพันธนาการผูกมัดหล่อนไว้กับผู้ชายแปลกหน้าตลอดกาล หลังเวลาเลิกงาน หน้าอาคารสำนักงานจึงมีกลุ่มพนักงานหญิงชายเดินออกมาเป็นทิวแถว บนท้องถนนยังคงมีรถยนต์มากมาย แม้จะอยู่ในยุคน้ำมันแพงก็ตามที โดยเฉพาะเป็นเวลาเลิกงานเช่นนี้ด้วยแล้ว รถราจึงดูมากกว่าปกติเลยทีเดียว หญิงสาวรูปร่างสูงตามมาตรฐานหญิงไทย รูปร่างจัดอยู่ในเกณฑ์อวบระยะสุดท้าย ใบหน้าไม่ได้สวยมากมายเหมือนพวกดารานางแบบ แต่กระนั้นหล่อนก็มีจุดเด่นที่ผิวขาวแลดูสุขภาพดี มีผมสีดำสนิทยาวเหยียดตรง ใบหน้ากลมมนมีคางสองชั้น สองแก้มป่องๆ ดูอิ่มเอิบ สุดที่รัก คือชื่อของหญิงสาว แต่หล่อนมักถูกบรรดาเหล่าญาติพี่น้องและผองเพื่อนเรียกสั้นๆ ว่า ที่รัก อยู่เสมอ สุดที่รัก คือหนึ่งในพนักงานที่เดินออกมาจากอาคารสำนักงานแห่งนี้ ใบหน้ากลมมนยิ้มละไมระหว่างสนทนากับเพื่อนร่วมงาน ทั้งหล่อนและเพื่อนต่างกำลังมุ่งหน้าไปสู่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ เพื่อรอรถกลับบ้าน แล้วหล่อนก็จับจองพื้นที่ว่างเพื่อยืนรอรถเมล์ได้สำเร็จ ภายหลังจากพยามเบียดร่างอันอวบอิ่มแหวกฝูงชนที่ต่างมายืนรอที่ป้ายรถเมล์เฉกเช่นหล่อน ดวงตากลมใสคอยชะเง้อมองหารถสายที่ขึ้นประจำ โชคดีที่ช่วงนี้รัฐบาลจัดให้มีโครงการรถเมล์ฟรี เพื่อช่วยลดภาระราษฎรในยุคน้ำมันแพง ดังนั้นคนที่งกและเค็มจัดอย่าง สุดที่รัก จึงไม่พลาดที่จะมุ่งมั่นแข่งขันเพื่อขึ้นรถเมล์ฟรีให้ได้เช่นกัน กระทั่ง หญิงสาวรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มาจากกระเป๋าสะพาย ความสนใจของหล่อนจึงพุ่งไปที่ของสิ่งนั้นในกระเป่าทันที “สุดที่รักค่ะ” หล่อนรับสายเสียงหวาน ภายหลังจากเห็นรายชื่อผู้โทรมา คือมารดา ผู้คนทยอยขึ้นรถกันไปจนเริ่มบางตาบ้างแล้ว ในระหว่างนั้น หล่อนเห็นว่า มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวด้วยทักสิโดสีขาวดูดีเหลือเกิน รูปร่างของเขาสูงโปร่งราวกับนายแบบ แม้มองเห็นไกลๆ แต่ก็เห็นถึงความคมคายบนเครื่องหน้า เขาจัดอยู่ในกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีถึงดีมากเลยทีเดียว ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนแล้วคนเล่าที่เดินผ่านไปผ่านมา เขาทำท่าพูดคุยกับหญิงสาวเหล่านั้นด้วยท่าทางแปลกๆ แล้วพวกหล่อนก็รีบผละจากไปด้วยท่าทางหวาดกลัว “บ้าหรือเปล่า แต่งตัวยังกับหลุดออกมาจากนิตยสาร แต่ดันมาเดินข้างถนน” สุดที่รักนึกในใจ ในขณะที่ปากก็พร่ำพูดกับมารดา นั่นเป็นเพราะในหัวใจของหล่อน ไม่มีใครดูดีเกินกว่า สถิตคุณอีกแล้ว สถิตคุณเป็นเพื่อนร่วมงานของหล่อน เขาเป็นคนมีน้ำใจดีและสุภาพ อีกทั้งหน้าตาก็หล่อเหลาจนทำให้หัวใจสาวของหล่อนหวามไหวอยู่บ่อยๆ สุดที่รักแอบชอบเขา เป็นความรู้สึกข้างเดียวที่มีมานาน และหญิงสาวก็ไม่คิดจะเผยความในใจให้เขาทราบเพราะรู้สึกเจียมตัวเอง หล่อนไม่ใช่คนสวย คงไม่อยู่ในสายตาผู้ชายที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างเขาแน่นอน สุดที่รักละสายตาจากชายหนุ่มที่เหมือนคนบ้าคนนั้นกลับมาที่ถนนเบื้องหน้า ชะเง้อตามองหารถเมล์ที่หมายจะขึ้น พร้อมๆ กับสนทนาไปด้วย หากทว่ากลับมองเห็นรถเก๋งสีบรอนซ์เงินที่แล่นผ่านหน้าไป แม้รถของเขาจะไม่ใช่รถยุโรป หรือเป็นรถนำเข้ารุ่นล่าสุด หากเป็นเพียงแค่รถญี่ปุ่นที่ดาษดื่นอยู่ทั่วไป คันที่แล่นตามไปก็เป็นรถยี่ห้อเดียวกัน มีสีและรุ่นเดียวกันกับเขา หากทว่า สุดที่รักก็จำมันได้แม่นติดตา เพราะว่ามันเป็นรถของคนที่หล่อนมีใจให้ “คุณสถิตคุณ” สุดที่รักเรียกชื่อเขาเต็มยศ ยิ้มแฉ่งจนแก้มแทบปริ จนอีกฝ่ายที่สนทนาถามออกมาด้วยความแปลกใจ “ว่าอะไรนะ” “เปล่าค่ะ” สุดที่รักดีใจ แค่เห็นเขาแว่บๆ ก็รู้สึกดีเหลือเกิน สถิตคุณคงไม่ทันเห็นหล่อน ไม่เช่นนั้นแล้วคนดีมีน้ำใจเช่นเขาคงรีบจอดรับหล่อนไปด้วยแน่นอน “แต่เมื่อกี้แม่ได้ยิน” มารดาของสุดที่รักแย้งมาตามสาย หญิงสาวจึงรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยเกรงว่าจะถูกซักถามไปมากกว่านี้ หล่อนมัวแต่เพลินอยู่กับการสนทนา ดวงตาก็คอยชะเง้อมองหารถเมล์ฟรี อีกทั้งในสมองก็ยังคงเคลิ้มอยู่กับภาพชายที่ตนแอบมีใจให้จนไม่ทันรู้สึกว่า ชายหนุ่มในชุดทักสิโดสีขาวที่หล่อนคิดว่าต้องเป็นคนบ้า กำลังเดินเข้ามาใกล้หล่อนทุกขณะ และเขาก็หยุดพูดคุยกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ทำท่าจะกุมมือกุมไม้พวกคุณเธอ จนต้องรีบเดินหนีกันเป็นแถวๆ “อ้อ...แม่หนูเล็กตะโกนบอกให้แม่ฝากบอกแกว่า จะให้แกซื้อใบสมัครมหาวิทยาลัยเปิดให้หน่อยได้ไหม” หลังจากคุยสัพเพเหระกันมาครู่ใหญ่ ฝ่ายมารดาจึงกำชับกับลูกสาวเป็นการส่งท้าย “คุณครับ แต่งงานกับผมนะครับ” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา หากทว่า สุดที่รักไม่ทันได้สนใจฟัง หญิงสาวกำลังคุยติดพันกับมารดาอยู่พอดี กอปรกับกำลังตอบคำถามของท่าน คำตอบรับของหล่อนนั้นจึงกลายเป็นคำตอบรับ รับการแต่งงานไปโดยปริยาย และหล่อนก็ไม่ทันรู้ตัวเสียด้วย “ได้ค่ะได้” สามพยางค์สั้นๆ ง่ายๆ แต่กลายเป็นพันธนาการยิ่งใหญ่ ที่ผูกมัดหล่อนไว้กับผู้ชายแปลกหน้าไว้ตลอดกาล สุดที่รักรู้สึกใจไม่ดี ผู้ชายหน้าตาดีแต่ท่าทางจะบ้า มายืนยิ้มเผล่อยู่ใกล้ๆ หล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คิดได้ดังนั้นจึงขยับถอยหนี พลางบอกกับคุณสนทนาก่อนจะรีบวางสายว่า “เท่านี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวรายละเอียดค่อยว่ากัน” รถเมล์มาพอดี แม้ร่างกายจะเป็นอุปสรรค เพราะความพลิ้วของสุดที่รักคงจะรู้คนที่ร่างดูบางกว่าไม่ได้ แต่กระนั้นหล่อนก็ใช้วิชามาร ดันร่างที่ผอมกว่าไปอีกทาง แล้วรีบแทรกร่างอวบอิ่มขึ้นไปยืนเบียดเสียด อยู่บนกล่องเหล็กเคลื่อนที่ได้ เพื่อหนีให้ไกลคนบ้าได้อย่างรวดเร็ว ---------------------- หลังจากหยุดพักนิ่งๆ (แต่จริงๆ ก็ไม่นิ่งหรอกค่ะ หุๆๆ เล่นเกม อ่านหนังสือ วนเวียนแก้งานเก่า สร้างพลอตใหม่ แต่ทำไม่เป็นชิ้นเป็นอัน) อยู่นาน ก็เลยได้ฤกษ์เปิดรายการเรื่องใหม่ที่มาแบบกะทันหัน(เมื่อวานนี้) เสียเลย ปล. เรื่องนี้ไม่มีสต๊อกนะคะ เขียนได้ก็เอามาลงเลย ดังนั้นความช้า หรือเร็ว ก็อยู่ที่สมองอันใกล้ชราจะนำพาค่ะ จะดีใจมากหากได้กำลังใจจากคนอ่า ขอย้ำ กรุณาติเพื่อก่อ แต่อย่าบั่นทอนจิตใจเลยนะคะ คนเขียนใจแคบมากมาย เกินกว่าจะรับได้ค่ะ หุๆๆ ปล. อีกที เรื่องนี้มีแววว่า จะลงไปลบไป ไม่อยากทิ้งไว้แบบนี้นะคะ ล่าสุดมีกรณีเกิดขึ้นอีกแล้วว่า ก้อบไปทั้งดุ้นส่งสนพ. แถมได้ออกเป็นหนังสือ ตอนนี้จิตตก วิตกจริตคิดฟุ้งซ่านค่ะ แต่ก็ทนความโรคจิตของตัวเองไม่ไหว ประเภทอยากเห็นคนอ่าน หุๆๆ เลยเอามาลงฉะนี้แล   Create Date : 04 สิงหาคม 2551     4 comment Last Update : 4 สิงหาคม 2551 2:34:16 น.     Counter : 230 Pageviews.   Share Tweet