เจมส์...สุภาพบุรุษยอดนักรัก (หน้าปกหนังสือ) ภาพปก..งานเขียนเรื่องเจมส์..สุภาพบุรุษยอดนักรัก ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์อักษรศาสตร์ ออกวางจำหน่ายราว ๆ เดือนกรกฎาคมนี้ ***ต้องขออภัย.. ที่ไม่สามารถลงงานเขียนเรื่องนี้จนจบได้.. เนื่องด้วยกำลังจะออกวางจำหน่าย.. ขอได้รับการขอโทษจากใจ "สิวสิ่มหลี"   Create Date : 19 มิถุนายน 2551     1 comment Last Update : 19 มิถุนายน 2551 19:30:36 น.     Counter : 578 Pageviews.   Share Tweet

เจมส์...สุภาพบุรุษยอดนักรัก 15 (สิวสิ่มหลี) คอนโดฯ กลางกรุงของนายจิ้งจอกเจมส์ ผมกำลังทำอาหารให้ยัยมาตี้..อยู่ในครัว คุณหมอบอกว่าร่างกายเธอบอบช้ำจากการที่โดนทำร้าย ควรให้เธอพักผ่อนมาก ๆ และทานอาหารอ่อน ๆ ผมเลยลงมือบรรเลงทำอาหารจานวิเศษให้เธอทาน นั่นก็คือ ข้าวต้มนั่นเอง เพื่อน ๆ อาจจะสงสัยว่ามันไม่เห็นจะวิเศษตรงไหนเลย ผมตอบได้ทันทีว่า..ใช่!..มันไม่วิเศษจริง ๆ แต่มันยิ่งกว่าวิเศษหรืออะไรทั้งหมดที่รวมแล้วเรียกว่าดี เพราะมันเป็นอาหารชนิดแรกที่ผมทำนะสิ กว่าผมจะบรรเลงไอ้เจ้าข้าวต้มนี่สำเร็จ ก็ล่อเข้าไปชั่วโมงกว่า ทำ ๆ ทิ้ง ๆ อยู่นาน ทำไปก็ต้องโทรฯ หาคุณสมศรีเลขาฯ หน้าห้องของพ่อผมไป ว่ามันต้องทำยังไงต่อ โธ่!..จะไปรู้ได้ไงละ ก็เคยทำเสียที่ไหน เคยแต่ไปนั่งทานตามร้าน ผมอยากจะออกไปซื้อมาเหมือนกัน แต่อีกใจก็อยากจะทำอะไรให้เธอบ้าง ก็เลยตัดสินใจว่าจะทำให้เธอทานเสียเองดีกว่า ผมก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันแหละ ว่าไอ้การเข้าครัวมาทำกับข้าวนี่ ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย มันไม่สนุกอย่างที่คิด นอกจากจะร้อนได้ใจแล้ว ยังเหนื่อยและปวดหัวกับไอ้เจ้าบรรดาเครื่องปรุงที่ต้องใส่เข้าไปในอาหารอีก ถ้ารู้ว่ามันยุ่งอย่างนี้ตั้งแต่ทีแรกละก็ ผมคงขับรถออกไปซื้อให้เธอทานเสียยังจะดีกว่า เฮ้อ!..เหนื่อย แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี หน้าตา สีสัน ก็ดูโอเค เหมือนข้าวต้มทั่ว ๆ ไป รสชาติก็พอใช้ได้ เก่งเหมือนกันนะเราเนี่ย นึกว่าจะเหนื่อยฟรีเสียอีก หลังจากผ่านการรบจากในครัวเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ตรงเข้ามาในห้องนอน เพื่อจะดูว่าเธอตื่นหรือยัง เพราะหลังจากพาเธอกลับมาจากโรงพยาลบาล เธอก็หลับอย่างเดียวเลย คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่คุณหมอฉีดให้ ผมตรงเข้าไปนั่งข้าง ๆ เตียง เสียงลมหายใจสม่ำเสมอ แสดงว่าเธอยังหลับอยู่ ผมเอามือลูบผมที่ตกลงมาปรกแถวหน้าผากของเธอออก ก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบา เธอขยับตัวช้า ๆ กะพริบตามองผมอย่างตกใจ “น..นายทำอะไรนะ” เธอขยับลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง พร้อมทั้งดึงผ้าขึ้นปิดหน้าอก “ฉันก็แค่ เข้ามาดูว่าเธอตื่นหรือยัง เห็นว่ายังไม่ตื่น ก็เลยว่าจะปลุกนะ” ตอบเธอออกไปตามตรง “แต่เมื่อกี้..น..นาย..” คิ้วขมวด ตะกุกตะกักตอบผม “เมื่อกี้ทำไม ไม่เห็นมีอะไรเลย เราก็ทำอย่างนี้กันบ่อย ๆ บางครั้งเธอยังเป็นฝ่ายหอมฉันเสียด้วยซ้ำไป” ผมตอบเธอออกไป ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า มันเป็นเรื่องโกหก “จริงเหรอ ฉันทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ทำไมฉันไม่รู้สึกว่าคุ้นเลยละ” เธอทำท่าคิด จนหัวคิ้วขมวดติดกัน “ก็จริงนะสิ เราเป็นคู่รักกัน เรื่องแค่นี้ ทำไมจะทำไม่ได้” ผมเริ่มแต่งเรื่องโกหกเธอ “เรานะเหรอ เป็นคู่รักกัน” เธอทำตาโต แล้วร้องถามออกมา “ก็ใช่นะสิ ถ้าไม่ใช่แล้วเธอจะมาอยู่นี่ได้ไงละ” ผมยังเดินเรื่องต่อ “เราแต่งงานกันแล้วเหรอ” เธอยังคงถามผม “ก..ก็..เกือบนะ พอดีเธอ..ประสบอุบัติเหตุเสียก่อนนะ” ผมแต่งเรื่องต่อ เพื่อความเหมาะสม “ประสบอุบัติเหตุ กำลังจะแต่งงานอย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยละ” เธอทำท่านึก แล้วเอามือจับขมับตัวเอง “ช่างมันก่อนเถอะ ไม่ต้องไปนึกหรอก ตอนนี้ลุกไหวไหม ออกไปกินข้าวต้มกันดีกว่า” ผมเข้าไปช่วยพยุงเธอ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที กลัวว่าเธอจะถามมาก แล้วจับได้ว่าผมโกหก ผมค่อย ๆ ประคองเธอออกมานั่งในห้องครัว และเอาอาหารจานวิเศษของผมมาเสิร์ฟให้เธอตรงหน้า เธอมองเจ้าอาหารจานวิเศษของผม สลับกลับมองหน้าผม จากนั้นก็ยกช้อนชิมเจ้าอาหารจานวิเศษนั่น “หืม..อร่อยดีนะ ทำเองเหรอ” เธอมองหน้าผม แล้วถามออกมา “ก็ใช่นะสิ อร่อยก็กินเยอะ ๆ หมอบอกว่าเธอต้องกินเยอะ ๆ แล้วก็พักผ่อนมาก ๆ จะได้หายไว ๆ ไงละ” ผมนั่งลงตรงข้ามเธอ และตอบออกไป “เจมส์..เราเป็นคู่รักกันจริง ๆ เหรอ” น้ำตาเธอเริ่มไหล เมื่อเธอถามผม “ก็ใช่นะสิ เธอจะร้องไห้ทำไม” ผมตอบพร้อมลุกเข้าไปนั่งข้าง ๆ แล้วกอดเธอไว้ “ฉ..ฉันดีใจ ที่ฉันเลือกคนไม่ผิด นายดีกับฉันมาก ๆ เลย” เธอกอดผม แล้วก้มหน้าซบลงที่อก “......” ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ ได้แต่กอดเธอแน่นขึ้น และจูบลงบนเรือนผมของเธอด้วยความสงสาร คืนนั้นเธอนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนผม ตอนนี้เธอกำลังหลับสนิทอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาอีกนั่นแหละ ผมตรงเข้าไปนั่งข้าง ๆ เธอ แล้วนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามา ยัยเอ๋อมาตี้..ตอนนี้เธอไม่ผิดอะไรกับเด็กเล็ก ๆ ที่ค่อยแต่ติดพ่อแม่แจ เธอมีเพียงแค่ผมเท่านั้น มองดูแล้วน่าสงสารจริง ๆ ผมจะทำยังไงกับเธอดีนะ ผมอยากจะรับผิดชอบชีวิตของเธอ แต่ผมก็ไม่อยากแต่งงาน ผมยังไม่อยากมีพันธะใด ๆ กับสาวที่ไหนทั้งนั้น ถ้าจะถามผม ว่าเธอไม่สวยหรือไม่ถูกใจมันก็ไม่ใช่ เพราะจริง ๆ แล้ว ผมถูกใจเธอตั้งแต่เห็นรูปครั้งแรกเสียด้วยซ้ำไป เธอทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้ ทำไมผมจะไม่ชอบ นั่นแหละที่เป็นปัญหา ที่ทำให้ผมต้องมานั่งปวดหัวอยู่ในตอนนี้ไง อีกสาเหตุหนึ่งก็คือ ผมดันโกหกเธอออกไปนะสิ ว่าเราเป็นคู่รักกัน ดูเธอจะดีใจเสียด้วยซ้ำ ว่าเลือกคนไม่ผิด ผมกลายเป็นคนดีในสายตาเธอไปเสียแล้ว ถ้าวันหนึ่งเธอเกิดกลับมาจำได้ ว่าผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอเลยสักนิด เธอคงหาว่าผมโกหกเธออย่างหน้าด้าน ๆ แน่ ๆ เลย แต่ทำยังไงได้ละ ก็มันโกหกไปแล้วนี่ อีกอย่างผมเห็นว่าเธอไม่มีใคร ผมเองก็อยากจะดูแลเธอเลยบอกออกไปอย่างนั้น ผมเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไร ทำไมถึงต้องห่วงใยเธอมากมายขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย ผมไม่สนใจด้วยซ้ำไป ว่าไอ้ปอนด์มันจะอยากได้ผู้หญิงคนไหนของผม ผมอาจจะชอบยัยเอ๋อมาตี้จริง ๆ ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นปล่อยเธอคิดไปแบบนั้นก่อนก็แล้วกัน เหตุการณ์ข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไว้ถึงตอนนั้น แล้วค่อยคิดกันเอาใหม่ก็แล้วกันวะ..ไอ้คุณเจมส์ ผมเฝ้าบอกตัวเองอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เธอ แล้วหลับไป   Create Date : 02 มิถุนายน 2551     0 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2551 21:55:42 น.     Counter : 306 Pageviews.   Share Tweet

เจมส์...สุภาพบุรุษยอดนักรัก 14 (สิวสิ่มหลี) โหมดนายเจมส์ ผมพยายามเรียกยัยมาตี้อยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ไม่รู้สึกตัว ผมรีบพาเธอส่งโรงพยาบาลทันที เธอเป็นอะไรไปนะ พอฟื้นขึ้นมาหลังจากโดนไอ้ปอนด์มันทำร้าย เธอก็จำอะไรไม่ได้ หรือเธอจะมีปัญหาเกี่ยวกับสมอง เพราะตอนที่ผมไปช่วยเธอ เธอล้มลงศีรษะฟาดเข้ากับขอบโต๊ะข้าง ๆ เตียง ผมพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น สักพักคุณพยาบาลก็เชิญผมไปพบคุณหมอ เพื่อรับฟังอาการของยัยมาตี้ ระหว่างที่ผมเดินเข้าไปพบคุณหมอเจ้าของไข้ ผมภาวนาอย่าให้ยัยมาตี้ต้องเป็นอะไร ผมรู้สึกเป็นห่วงและสงสารเธออย่างจับใจ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมรู้สึกผิดที่ไม่ได้เตือนยัยมาตี้ออกไปตรง ๆ ให้ระวังไอ้ปอนด์ แต่อย่างว่า..ใครจะคิดว่าไอ้ปอนด์มันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ โชคดีที่ผมไหวตัวทัน ให้เพื่อนอีกคนคอยประกบมันไว้ ผมถึงได้ตามมาช่วยยัยมาตี้ทัน ไม่อย่างนั้นจะเกิดอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้บ้างก็ยังไม่รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ปอนด์เลยขาดสะบั้น นับตั้งแต่วินาทีที่ผมเข้าไปกระทืบมันนั่นแหละ “สวัสดีครับ คุณหมอ” ผมกล่าวทักทาย คุณหมอเจ้าของไข้ยัยมาตี้ “ครับ..เชิญครับ” คุณหมอเอ่ยเชื้อเชิญ “เออ..ไม่ทราบว่า คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ” คุณหมอถามผม เอาละสิ..จะตอบว่าไง คุณหมอถึงจะให้รายละเอียดโดยไม่ปิดบัง ผมมองหน้าคุณหมอขณะที่ใช้ความคิด “คุณครับ..คุณ ผมถามว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ” คุณหมอถามย้ำอีกครั้ง “อ๋อ..ผมเป็น..เออ..อ้า..สามีของคนไข้ครับ” ผมคิดอยู่นานกว่าจะได้คำตอบ “ดีเลยครับ เพราะอาการคุณมารตี ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิด เพื่อจะได้ฟื้นฟูความจำได้อย่างรวดเร็วนะครับ” คุณหมอตอบผม “หา!..คุณหมอจะบอกผมว่ายัย..เออ..ภรรยาผม เธอความจำเสื่อมหรือครับ?” ผมถามคุณหมอออกไปด้วยความตกใจ ที่รู้อาการของเธอ “จะเรียกว่าความจำเสื่อมก็ไม่ใช่หรอกครับ เรียกว่าความจำเสื่อมชั่วคราวน่าจะเหมาะกว่า อาการของภรรยาคุณ เป็นผลมาจากการช็อกอย่างรุนแรง ประกอบกับศีรษะฟาดกับโต๊ะด้วยนะครับ ทำให้สมองส่วนหนึ่งปิดกั้น ไม่เปิดรับข้อมูลในส่วนที่เธอไม่อยากจดจำนะครับ” คุณหมอพยายามอธิบายให้ผมฟัง “เธอจะจำอะไรไม่ได้เลยหรือครับ” ผมพยายามหาข้อมูล “ก็ไม่เชิงหรอกครับ บางเรื่องเธออาจจะจำได้ ในขณะที่บางเรื่อง เธออาจจะจำอะไรไม่ได้เลย” คุณหมอตอบ “เธอจะมีโอกาสหายไหมครับ คุณหมอ” น้ำเสียงห่วงใย “อันนี้มันต้องใช้เวลานะครับ อีกอย่างการดูแลเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด ก็มีผลให้เธอฟื้นความจำได้เร็วขึ้นนะครับ” คุณหมออธิบายต่อ “แล้ว..ผมต้องทำยังไงบ้างละครับ คุณหมอ” พยายามเพื่อเก็บข้อมูล “คุณก็ พยายามพาเธอไปในที่ ๆ เธอคุ้นเคย หรือไม่ก็ลองเอารูปถ่ายเก่า ๆ ให้เธอดู อะไรพวกนี้ละครับ จะช่วยให้เธอฟื้นจำความได้เร็วขึ้น แต่อย่าพยายามเร่งรัดเธอนะครับ ต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป” คุณหมอตอบข้อสงสัยของผม “ขอบคุณครับ คุณหมอ แล้วผมจะลองดู” ผมกล่าวขอบคุณ คุณหมอ พร้อมกับนึกว่าทำยังไง ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย บ้านก็ไม่รู้จัก รูปถ่ายอะไรเล่า มีที่ไหนกัน ทำยังไงดีวะเนี่ย แล้วจะช่วยเธอได้ยังไงกัน..ยัยเอ๋อมาตี้ ผมเดินมาหาเธอที่ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ตอนนี้เธอกำลังหลับ คุณหมอให้ยานอนหลับเพื่อให้เธอได้พักผ่อน ผมตรงเข้าไปหา จ้องมองรูปหน้าของเธอ ก่อนจะเอามือลูบลงบนผมเธอเบา ๆ ที่เธอต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะผม ถ้าผมไม่ให้พ่อจัดส่งเธอมาให้ เธอคงไม่ต้องมาเจอะเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ มาตี้..สาวน้อยไร้เดียงสาที่น่ารัก ฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะรับผิดชอบชีวิตของเธอ...ฉันสัญญา   Create Date : 02 มิถุนายน 2551     0 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2551 21:54:14 น.     Counter : 305 Pageviews.   Share Tweet

เจมส์...สุภาพบุรุษยอดนักรัก 13 (สิวสิ่มหลี) นายพลังช้างปอนด์ ดันข้อศอกฉันพาเดินออกจากลิฟต์ แต่ฉันไม่ยอมก้าวขาออกไป นายนั่นก็เลยเปลี่ยนเป็นลากฉันออกไปแทน ฉันพยายามจะสะบัดแขนออกให้หลุดจากการเกาะกุม เราต่างคนต่างยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นาน สักพักฉันรู้สึกจุกและเจ็บบริเวณท้องน้อย เรี่ยวแรงเริ่มหมดจนทรุดลงไปกองกับพื้น นายพลังช้างปอนด์ตะโกนใส่หน้าฉันออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะอุ้มฉันเดินเข้ามาในห้องและวางลงบนเตียง “ฤทธิ์มากนักใช่ไหม!” กระดุมเสื้อฉันออกถูกปลดออก ฉันพยายามต่อสู้ขัดขืน นายปอนด์เลยชกลงมาที่ท้องฉันอีกครั้ง เที่ยวนี้ของจริงเลย ฉันหมดแรงจริง ๆ นอนงอเป็นกุ้งและร้องด้วยความเจ็บปวด นายปอนด์กระชากฉันให้กลับมานอนหงายและถาโถมเข้าใส่ ฉันต้องปล่อยให้นายนั่นลวนลาม เพราะว่าเจ็บไปทั้งตัวและไม่มีแรงขัดขืน น้ำตาแห่งความท้อแท้เริ่มจะไหล จู่ ๆ เหมือนได้ยินเสียงลิฟต์เปิด “ตึ่ง” “ไอ้ปอนด์!!..มึง...พลั่ก..ตุบ..พลั่ก” นายเจมส์นั่นเอง..ไม่รู้ว่าโผล่มาได้ยังไง (เหมือนละครน้ำเน่าจริง ๆ เลย) แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เขากำลังเอากำปั้นยัดปากนายพลังช้างปอนด์จนลงไปกองอยู่กับพื้น (ฝากด้วยสองทีนะ..กำลังแค้นอยู่เลย..โอ๊ย!..เจ็บ..จังเลย) ส่วนฉันค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง รีบเอามือกุมเสื้อไว้ เพราะนายปอนด์กระชากเสื้อฉันจนขาด (ใช้มาเลยด้วย..ตัวนี้ตั้งหลายร้อยนะ) ฉันลุกขึ้นยืนพยายามจะเดินเข้าไปหานายเจมส์ แต่ฉันช่วยตัวเองไม่ได้ รู้สึกกลัวจนตัวสั่น แขนขามันหมดแรง เจ็บระบมแถวท้องน้อยเพราะโดนนายปอนด์ชกจนจุก ขยับขาก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็ล้มลง “โครม!!” “ยัยมาตี้!” ฉันได้ยินเสียงนายเจมส์เรียกชื่อฉัน แต่นั่นก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เพราะฉันล้มลงไปข้างเตียง หัวฟาดเข้ากับขอบโต๊ะข้างเตียงนั่นเอง (เป็นนางเอกเรื่องนี้แทบจะร้องเพลงของน้าอิทธิเลย..ทรมานอย่างนี้) หลังจากนั้นอย่าถามฉันอีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะความรู้สึกสุดท้ายก็คือ เจ็บที่หัว..แล้วทุกอย่างก็มืดดับไป ที่คอนโดนายจิ้งจอกเจมส์..โหมดมาตี้ ฉันค่อย ๆ ขยับเปลือกตาขึ้นมองไปโดยรอบ ฉันอยู่ที่ไหนกัน โอ๊ย!..ทำไมปวดหัวอย่างนี้นะ ฉันยกมือขึ้นกุมขมับแล้วบีบอย่างแรง เอ๊ะ!..ทำไมมีผ้าพันแผลด้วยละ ฉันหัวแตกเหรอ.. ฉันพยายามจะลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แต่นึกอะไรไม่ออกเอาเสียเลย ทุกอย่างดูจะดำมืดไปหมด ทำไมฉันถึงหัวแตก แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ฉันเริ่มมองไปโดยรอบอีกครั้ง ห้องกว้าง ๆ ที่ฉันนอนอยู่ห้องใคร ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ฉันก็รู้สึกปวดศีรษะมากขึ้นเท่านั้น ฉันขยับตัวเพื่อที่จะลุกขึ้น แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบในช่องท้องอย่างแรงจนต้องเอามือกุมไว้ ฉันพยายามที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่มันกลับทำให้ฉันน้ำตาไหล เพราะเจ็บระบมไปหมด ฉันพยายามนึกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันไม่สามารถตอบตัวเองได้เลย นี่!...มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ระหว่างที่ฉันกำลังปวดหัว เพราะกำลังนั่งนึกอะไรต่อมิอะไรอยู่ ประตูห้องที่ฉันนอนก็เปิดออก “ฟื้นแล้วเหรอ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาถาม “น..นายเป็นใคร” ฉันถามกลับไป ขณะที่สายตายังจับจ้องที่ผู้ชายคนนั้น “ฉันก็เจมส์ไง..ยัยเอ๋อมาตี้” ผู้ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามานั่งลงข้าง ๆ “ใครคือ..ยัยเอ๋อมาตี้” ถามผู้ชายคนนั้นกลับไป สายตามองเขาอย่างไม่วางตา “ก็เธอไง” ผู้ชายคนนั้นตอบ พร้อมกับพยักหน้ามาทางฉัน เป็นเชิงบอกว่าฉันนี่แหละชื่อ มาตี้ “ฉันชื่อ..มาตี้เหรอ” ถามเขากลับไป พร้อมกับเอานิ้วจิ้มมาที่หน้าอกตัวเอง “ก็ใช่นะสิ เธอเป็นอะไรไป จำชื่อตัวเองไม่ได้หรือไง” ผู้ชายคนนั้นจ้องหน้าฉันอย่างสงสัย “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันจำอะไรไม่ได้เลย พยายามจะนึก แต่ก็นึกไม่ออก โอ๊ย!..ปวดจัง” ฉันตอบเขาออกไป และพยายามทบทวน แต่ก็เกิดปวดหัวขึ้นมา จนต้องยกมือขึ้นกุมขมับ “ยัยมาตี้!..เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ยัยมาตี้..ยัยมาตี้” ผู้ชายคนนั้นจับแขนทั้งสองข้างของฉันเขย่าอย่างแรง และร้องถามด้วยน้ำเสียงตกใจ นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินเขาเรียก ฉันรับรู้ภาพและเสียงได้เพียงเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นโสตประสาทส่วนต่าง ๆ ของร่างกายฉัน ก็หยุดการทำงานในทันที   Create Date : 02 มิถุนายน 2551     0 comment Last Update : 2 มิถุนายน 2551 21:52:55 น.     Counter : 301 Pageviews.   Share Tweet

เจมส์...สุภาพบุรุษยอดนักรัก 12 (สิวสิ่มหลี) เช้าวันใหม่ เช้าวันนี้นายเจมส์แต่งตัวเสียหล่อเชียว แถมยังตื่นแต่เช้าอีกต่างหาก สงสัยวันนี้ฝนฟ้าต้องตกหนักแน่ ๆ ปกตินายจิ้งจอกเจมส์กว่าจะตื่น ก็ประมาณสิบโมงโน้นแน่ะ ฉันรีบเดินไปเสนอหน้าทันที เนื่องจากเมื่อคืนนี้ ฉันไม่ได้เข้าไปนอนกับเขาที่ห้อง เพราะนายนั่นหลับอยู่บนโซฟา ฉันเองก็ขี้เกียจปลุก เรื่องอะไรจะปลุกละ ขืนปลุกขึ้นมา อาจจะไม่ปลอดภัยต่อร่างกายอันแสนน่ารักน่าทะนุถนอมของฉันได้ “จะออกไปไหนเหรอ” ฉันถามนายจิ้งจอกเจมส์ “ฉันนัดกับพวกเพื่อน ๆ ไว้ ตั้งแต่กลับมายังไม่เคยสังสรรค์ด้วยกันเลย” นายเจมส์ทำท่าจะเดินไป “นี่!..เดี๋ยวสิ แล้วจะกลับดึกหรือเปล่า” ฉันถามนายจิ้งจอกเจมส์ “ก็แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอละ” นายเจมส์ตอบกลับมาอย่างกวนประสาท “ฉันก็แค่อยากรู้ ว่าต้องทำกับข้าวเผื่อนายหรือเปล่า แล้วต้องรอเปิด...” ฉันกำลังอธิบาย นายเจมส์ก็ขัดขึ้น “พอเลยพอ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ จัดการเฉพาะตัวเธอเองก็พอ” นายเจมส์เดินออกจากห้อง “อ้อ!..ที่สำคัญ ล็อกประตูเสียด้วย ใครมาก็ไม่ต้องเปิดเข้าใจไหม” นายเจมส์ชะโงกหน้าเข้ามาสั่ง “ทำไมละ แล้วถ้าเกิดเป็นเพื่อนนายละ” ฉันถามอย่างสงสัย “ฉันสั่งว่าไง ก็ทำตามนั้นแหละ ถามอยู่ได้” นายเจมส์ออกไปพร้อมกับปิดประตูใส่หน้า ฉันยังยืนเป็นยัยเอ๋อเหมือนที่นายเจมส์เรียก มันอะไรกันวะเนี่ย นายจิ้งจอกนั่นวันนี้เป็นบ้าอะไร อยู่ ๆ ก็อารมณ์เสียแต่เช้า ถามอะไรก็ตอบแบบกวนประสาท สงสัยจะตื่นเช้ามากไป เลยประสาทกลับแหง ๆ หลังจากนึกด่านายเจมส์จนหนำใจ พอลองมาคิดอีกที มันก็ดีเหมือนกันที่นายนั่นไม่อยู่ จะได้ไม่ต้องประสาทเสียไงล่ะ วันนี้ฉันจะทำอะไรก่อนดีนะ ทำความสะอาดดีกว่า คิดแล้วก็จัดแจงลากเจ้าเครื่องดูดฝุ่นออกมาจากห้องเก็บของ แล้วตรงไปห้องนายเจมส์ทันที โอ้!..พระเจ้า..มันอะไรกันนี่ เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มไปหมด กางเกงไปทาง เสื้อไปทาง อี๋..อะไรนะ กางเกงใน ผ้าเช็ดตัว และอะไรต่อมิอะไรอีกสารพัด ทุกอย่างเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้องไปหมด ดูบนเตียงสิ..ยับยู่ยี่อย่างกับอะไร นายนั่นมันนอนหรือมันทำอะไรกันแน่นะ สงสัยเปิดศึกรบกันบนที่นอนแหง ฉันจัดการดูดฝุ่นทำความสะอาดห้องนายเจมส์จนเหนื่อย กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมง อยากรู้ไหมว่าทำไมถึงนานขนาดนั้น ก็เวลาที่เครื่องดูดฝุ่นมันไม่ดูด เพราะมีอะไรไปติดอยู่นะ ต้องคอยเอาไอ้ที่มันติดอยู่ออกก่อนถึงจะดูดต่อได้ ฉันต้องนั่งปิดเปิดสวิตช์เครื่องดูดฝุ่นเป็นสิบ ๆ รอบ แล้วรู้ไหมละว่า..ไอ้ที่มันติดอยู่นะมันคืออะไร ถ้าคุณรู้แล้วจะหนาว ขนาดฉันเองยังลมจับเป็นสิบ ๆ รอบ มันคือกางเกงในผู้หญิงไม่ต่ำกว่าห้าหกตัว แล้วแต่ละแบบแต่ละสีนะคุณเอ๋ย..ไม่ต้องไปนุ่งมันหรอก แทบจะปิดอะไรไม่มิดเอาเสียเลย นี่ยังไม่รวมถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วอีกนะ โอย!..ฉันจะเป็นลม หลังจากที่ฉันต้องนั่งพักเอาแรง จากการที่เข้าไปทำสงครามกับห้องนายจิ้งจอกเจมส์ ฉันก็ไม่คิดจะทำอย่างอื่นอีกเลย ฉันตรงเข้าห้องทันทีเพื่ออาบน้ำชำระล้างความสกปรก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าไอ้พวกที่มันเข้าไปอุดในเครื่องดูดฝุ่นนั่น จะนำพาเชื้อโรคมาให้ฉันหรือเปล่า อี๋..โสโครกสุด ๆ หลังจากอาบน้ำขัดถูล้างตัวจนสะอาด ฉันก็กลับออกมาใหม่ ในมาดสาวสวยอีกครั้ง (แบบว่า..เมื่อกี้เหมือนคุณแจ๋วมาก ๆ เลย) ฉันตรงไปเปิดทีวีนอนลงบนโซฟาด้วยมาดนางพญา ก่อนที่จะขึ้นไปเยี่ยมนางฟ้านางสวรรค์ คร่..อ..ก..ฟี้... กริ่ง...กริ่ง... เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ฉันเลยรีบแหกหูแหกตาแจ้นไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่านายจิ้งจอกเจมส์จะอารมณ์เสียอีก เพราะตอนเขาออกไปก็หน้าบูดเป็นตูดลิง ทันทีที่ถึงฉันรีบบิดลูกบิดแล้วเปิดออก แต่ปรากฏว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่นายเจมส์ กลับเป็นนายปอนด์พลังช้างนั่นเอง ฉันเลยยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ตรงนั้น “สวัสดีครับ มาตี้” นายปอนด์พลังช้างเอ่ยทักฉัน “เออ..เออ..สวัสดีค่ะปอนด์ เออ..เจมส์ไม่อยู่คะ” ฉันตอบนายพลังช้าง ด้วยเสียงตะกุกตะกัก “ผมไม่ได้มาหาเจมส์หรอกครับ เพราะมันคงอยู่ที่งานเลี้ยงสังสรรค์” นายพลังช้างบอกฉัน “อ้าว..” ฉันงง..คะ..งง “จะไม่เชิญผมเข้าข้างในหรือครับ” นายพลังช้างพูด แล้วยิ้มให้ฉัน “อ๋อ..เออ..คือ เจมส์สั่งไว้ว่าไม่ให้ใครเข้ามานะคะ” ฉันอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ตอบไป “แต่ผมไม่ใช่ใครนี่ครับ ผมเป็นเพื่อนมันนะครับ” นายพลังช้างยังพยายามจะเข้ามา “เออ..เจมส์สั่งไว้นะคะ คือ..ฉันไม่กล้าขัดคำสั่งเขา ขอโทษนะค่ะ” ฉันรีบออกตัว “ถ้าอย่างนั้น ผมไม่เข้าก็ได้ครับ ถ้าคุณจะออกไปทานข้าวกับผมแทน” นายพลังช้างปอนด์ ยื่นข้อเสนอทันที “เออ..ก็ได้ค่ะ” ฉันกลัวนายปอนด์จะโกรธ เพราะไม่ให้เขาเข้ามา ก็เลยรับปากเขาออกไป นายพลังช้างปอนด์พาฉันมาที่โรงแรมแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ เรากำลังขึ้นลิฟต์ เพี่อจะไปที่ร้านอาหารที่อยู่ชั้นบนสุด ทันทีที่ลิฟต์เปิดออก ฉันก็ต้องตะลึงตึงตึงไปเลย เพราะอะไรนะเหรอ ก็ร้านอาหารที่เขาพาขึ้นมานะสิ ทำไมหน้าตามันเหมือนกับห้องชุดในโรงแรมห้าดาวยังไงอย่างนั้น ฉันยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในความคิดตอนนั้นก็คือ ฉันโดนหลอก ตายละ..งานนี้ฉันเสร็จแน่ ไม่น่าออกมาเลย..ยัยมาตี้   Create Date : 26 พฤษภาคม 2551     0 comment Last Update : 26 พฤษภาคม 2551 12:06:45 น.     Counter : 230 Pageviews.   Share Tweet