BlogGang.com : : yui_tongthai - "โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 9

สมานฉันท์...ความรู้......ฟื้นฟูสติปัญญา

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 9

ครูหญิงประจำชั้นเก่าของเรา

27 พฤษภาคม

ครูหญิงซึ่งเคยสอนเราอยู่ในชั้นมัธยมปีที่ 1 นั้นวันนี้ได้มาที่บ้านเราตามเวลาที่ได้นัดไว้ ครูไม่ได้มาบ้านเราตั้งปีแล้วพวกเราต้อนรับครูด้วยความยินดี ครูเคยเป็นอย่างไรก็คงเป็นอยู่อย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย เครื่องนุ่งห่มไม่หรูหรา ผมไม่ได้ดัด ครูไม่มีเวลาที่จะมาทำสิ่งเหล่านี้ได้แต่หน้าครูดูเหมือนซูบซีดลงไปกว่าปีก่อน ผมก็ขาวขึ้นมาก ไอเสมอ

คุณแม่ถามว่า “สุขภาพของครูเป็นอย่างไรคะ? คุณครูไม่ค่อยจะระวังร่างกายของคุณครูเลยนะคะ”

“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่คะ” ครูตอบด้วยใบหน้ายิ่งอย่างโศกๆ

“คุณครูพูดเสียงดังเกินไป” คุณแม่ว่า “คุณครูเสียสละเพื่อเด็กๆ มากเกินไป”

เป็นความจริงทีเดียว คำพูดของครู ไม่มีคำใดที่เราฟังไม่ชัด ข้าพเจ้ายังจำได้ เมื่อเวลาที่เรียนอยู่ครูมักพร่ำสอนพร่ำอธิบายไม่มีการหยุดพักเลย ทำให้พวกเราไม่มีโอกาสวอกแวกทีเดียว ข้าพเจ้าเชื่อมั่นเหลือเกินว่า ครูจะมาเยี่ยมเยียนเรา ครูไม่เคยลืมนักเรียนที่ครูได้เคยสอนมา และยังจำชื่อนักเรียนได้ทุกคนนับเป็นปีๆ ทีเดียว

ในเวลาสอบซ้อมประจำเดือน ครูต้องวิ่งไปหาครูใหญ่ ถามผลการสอบของนักเรียนว่าเป็นอย่างไรและบางทีก็ยืนคอยอยู่ที่ประตูโรงเรียน พอนักเรียนมาก็ให้นักเรียนเอาสมุดแต่งเรื่องมาให้ดู สอบสวนการเรียนของเราว่าจะดีขึ้นหรือไม่อย่างไร

นักเรียนหลายคนที่ไปเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว ก็มักจะนุ่งกางเกงขายาวมาเยี่ยมครูเสมอ วันนี้ครูได้พานักเรียนในชั้นไปดูการประกวดวาดภาพจึงแวะมาทางนี้ ในเวลาที่พวกเราอยู่ในชั้นของครูนั้น พอถึงวันพฤหัสบดี ครูมักจะพาพวกเราไปที่พิพิธภัณฑ์ อธิบายสิ่งต่างๆ ให้พวกเราฟัง

ในปีนี้ครูแก่ตัวลงและผอมลงกว่าเดิมมาก แต่ก็ยังอดทน เมื่อพูดถึงเรื่องโรงเรียนรู้สึกว่าร่าเริง เมื่อสองปีก่อนในเวลาที่ข้าพเจ้านอนป่วยอยู่นั้นครูเคยมาเยี่ยมข้าพเจ้า วันนี้ครูว่าครูอยากจะดูเตียงที่ข้าพเจ้าเคยนอนในสมัยนั้น ความจริงเตียงนั้นน้องชายข้าพเจ้าได้เอาไปนอนเสียแล้ว เมื่อครูไปดูแล้ว ก็มิได้พูดว่าอะไร ครูจะต้องไปเยี่ยมไข้นักเรียนคนหนึ่งจึงอยู่นานไม่ได้ ได้ยินว่าเป็นลูกช่างเย็บอานม้า เกิดเป็นโรคคางทูมขึ้นต้องนอนอยู่กับบ้าน

นอกจากนั้นครูยังมีสมุดต่างๆ อีกมาก ซึ่งวันนี้จะต้องตรวจแก้ให้เสร็จ และก่อนค่ำๆ เจ้าของร้านๆ หนึ่งยังจะมาเรียนเลขที่บ้านครูอีก “นี่ประเสริฐ” ครูพูดขึ้นเมื่อจะกลับออกไป “เมื่อเธอสามารถแก้ปัญหาที่ลำบากและแต่งเรื่องยาวๆ ได้แล้ว ยังจะคงรักครูของเธอคนก่อนๆ นี้อยู่หรือไม่?” เมื่อพูดแล้วก็เอามือลูบหัวข้าพเจ้าเบาๆ พอลงไปถึงบัดไดขั้นสุดท้ายก็พูดอีกว่า “อย่าลืมครูเสียนะ ประเสริฐ”

โธ่ ครูที่รัก เราจะลืมครูอย่างไรได้ แม้เราจะโตเป็นผู้ใหญ่ก็จะไม่ลืมครูเลยและจะมาเยี่ยมครูให้บ่อยๆ ไม่ว่าไปถึงที่ใด เพียงได้ยินเสียงของครูผู้หญิงก็เหมือนกลับได้ยินเสียงของครูเอง

เมื่อนึกถึงระยะสองปีที่ครูได้พร่ำสอนเรามาแล้วภายในสองปีนั้น เพราะครูโดยแท้เราจึงได้เรียนรู้อะไรๆ ได้มาก ในเวลานั้นแม้ครูไม่ค่อยสบายร่างกายไม่แข็งแรง แต่ก็ยังรักและแนะนำพวกเราอย่างเต็มใจเสมอ ใครเขียนหนังสือไม่ได้ดี ครูก็หนักใจด้วย ในเวลาที่กรรมการสอบไล่เขามาซักถามเราครูก็เป็นห่วงจนเกือบจะลุกนั่งไม่เป็นปกติ ในเวลาที่เราตอบคำถามได้ดี ครูก็ดีใจ ครูรักเราเหมือนอย่างแม่เรา ครูที่ดีเช่นนี้เราจะลืมเสียอย่างไรได้