BlogGang.com : : yui_tongthai - "โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 8

สมานฉันท์...ความรู้......ฟื้นฟูสติปัญญา

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 8

การกระทำอันน่าสรรเสริญของเสนาะ

26 พฤษภาคม

เช้าวันนี้เองที่เสนาะได้แสดงให้เราเห็นว่าเขาเป็นคนเช่นไร วันนี้คุณครูหญิงซึ่งเคยสอนเราอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 นั้น ได้เรียกข้าพเจ้าไปถามว่า เวลาไหนข้าพเจ้าและพี่สมถวิลอยู่บ้าน ท่านไปเยี่ยมจะได้พบกันพร้อมหน้า จึงทำให้ข้าพเจ้าเข้าห้องเรียนค่อนข้างช้าไปกว่าธรรมดา พอเข้าห้องเรียนครูยังไม่มา ได้เห็นเด็ก 3-4 คนกำลังล้อ ซุ่นหลี เด็กมือพิการและมารดาเป็นแม่ค้าขายผักสดอยู่ บ้างก็เอาไม้บรรทัดแหย่ บ้างเอาเปลือกถั่วขว้างหัว ว่าเขาเป็น “คนพิการ” เป็น “ปิศาจร้าย” และทำท่าแขนห้อยอยู่กับผ้าคล้องคอล้อเลียนเขา

ซุ่นหลีนั่งหน้าซีดอยู่บนม้าคนเดียว ใช้สายตาวิงวอนในเชิงขอร้องให้สงบ แต่พวกนั้นเห็นซุ่นหลีทำอย่างนั้นก็ยิ่งได้ใจ และล้อกันหนักขึ้น ที่สุดซุ่นหลีโกรธขึ้นมาจนตัวสั่นหน้าแดงหมด เพราะ แก่น เด็กที่หน้าตาน่าเกลียดได้กระโดดขึ้นบนเก้าอี้ทำท่ากระเดียดกระจาดผักอย่างมารดาของซุ่นหลี มารดาของซุ่นหลีเคยมารับซุ่นหลีกลับบ้านเสมอ เวลานี้ได้ยินว่ากำลังป่วยอยู่ นักเรียนที่เคยเห็นมารดาของซุ่นหลีแล้วเมื่อเห็นท่าทางที่แก่นทำต่างก็หัวเราะกันหนักขึ้น ซุ่นหลีโกรธจนลืมตัว จึงเอากระปุกหมึกขว้างแก่นโดยแรง แก่นหลบได้อย่างว่องไว ขวดหมึกจึงกระเด็นไปถูกน้าอกครูที่กำลังเดินเข้ามาทางประตูพอดี

ทุกคนต่างวิ่งมานั่งที่ที่ของตนและนิ่งเงียบด้วยความตกใจ ครูถามขึ้นด้วยเสียงอันขึงขังว่า “ใคร ?” ไม่มีใครตอบ ครูยิ่งเสียงดังขึ้นอีกถามว่า “ใคร?”

ในขณะนั้น เสนาะดูเหมือนสงสาร ซุ่นหลี มากจึงลุกขึ้นแล้วตอบอย่างหนักแน่นว่า “ผมเอง”

ครูมองไปทางเสนาะแล้วมองไปยังพวกนักเรียนอื่นๆ ที่นั่งงง อยู่และพูดเบาๆ ว่า “ไม่ใช่เธอ” สักครู่หนึ่งครูพูดขึ้นว่า “ครูจะไม่ทำโทษคนขว้าง ขอให้ยืนขึ้นเถิด”

ซุ่นหลี ลุกขึ้นยืน แล้วร้องไห้กล่าวกับครูว่า “พวกเขามารังแกผม และล้อผม ผมฉิวมาก จึงเอากระปุกหมึกขว้างไปโดยไม่รู้สึกตัว”

“ดีแล้ว นั่งลง คนที่ล้อซุ่นหลี ยืนขึ้น” เมื่อครูพูดจบนักเรียนทั้ง 4 ก็ยืนขึ้น ก้มศีรษะ

“พวกเธอรังแกคนที่ไม่มีความผิด รังแกคนที่น่าสงสาร รักแกคนที่อ่อนแอ ผู้ไม่มีโอกาสป้องกันตัว การกระทำของพวกเธอเลวมาก เป็นการกระทำที่มนุษย์ถือว่าน่าอับอายที่สุด เป็นการกระทำของคนขี้ขลาด”

ครูกล่าวแล้วก็เดินไปหาเสนาะซึ่งกำลังนั่งก้มหน้าอยู่ เอามือเชยคางเขาให้เงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาของเขาแล้วพูดว่า “เธอมีจิตใจอันงามน่าชมมาก”

เสนาะเอียงเข้าไปใกล้ครูกระซิบพูดอะไรกับครูเบาๆ ครูได้หันไปยังนักเรียนผู้มีความผิดทั้ง 4 นั้น แล้วกล่าวว่า “ครูอภัยให้พวกเธอ”