BlogGang.com : : yui_tongthai - "โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 5

สมานฉันท์...ความรู้......ฟื้นฟูสติปัญญา

"โรงเรียนแห่งความรัก หรือ ดวงใจ" ฉบับที่ 5

อุบัติเหตุ
(ด.ช. สันทัด)

21 พฤษภาคม

ปีนี้พอเริ่มเปิดเรียนก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นทีเดียว วันนี้ขณะที่เดินไปโรงเรียนและกำลังคุยกับคุณพ่อถึงเรื่องที่ครูพูดกับนักเรียนในห้องให้คุณพ่อฟังอยู่นั้นก็ได้เห็นผู้คนแตกตื่นวิ่งเข้าไปในโรงเรียน คุณพ่อจึงพูดขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้ว เพิ่มเริ่มเปิดเรียนเท่านั้นไม่เหมาะเลย”

เราหลีกเข้าไปในโรงเรียน เห็นในห้องใหญ่เต็มไปด้วยผู้ปกครองและเด็กๆ ซึ่งไม่ยอมเข้าโรงเรียน ต่างพากันวิ่งไปยังห้องอาจารย์ใหญ่ และได้ยินพวกเขาพูดกันว่า “น่าสงสาร น่าสงสารเหลือเกิน”

ครูใหญ่และพลตำรวจผู้หนึ่งอยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้ เรามองเห็นหัวล้านของครูใหญ่ได้ชัด ต่อมามีคนสวมหมวกถือร่วมยาเข้ามา แล้วได้ยินกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า “หมอมาแล้ว” คุณพ่อถามครูคนหนึ่งว่า “เรื่องอะไรกัน” ครูคนนั้นตอบว่า เด็กถูกรถทับ” อีกคนหนึ่งเสริมว่า “กระดูกเท้าแตก” เรื่องก็คือว่าสันทัดเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 2 ในขณะที่กำลังเดินมาโรงเรียน ได้เห็นนักเรียนเล็กในชั้นประถมคนหนึ่งวิ่งห่างออกไปจากมารดาของเขาไปล้มลงกลางถนน

ในขณะนั้นมีรถเมล์คันหนึ่งแล่นมาด้วยกำลังเร็วในระยะใกล้ชิด สันทัดเห็นเด็กนั้นจะถูกรถทับจึงได้กระโดดเข้าไปช่วยอุ้มเด็กคนนั้นออกมาพ้นระยะอันตรายได้ แต่ตนเองถอยไปไม่ทันพ้น รถก็ทับเอาขาของตนเองเข้า สันทัดเป็นบุตรของร้อยเอกทหารปืนใหญ่คนหนึ่ง

ในขณะที่กำลังฟังครูเล่าเรื่องอยู่ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเบียดหมู่คนเข้ามาในห้องใหญ่นั้นเหมือนกับคนเสียสติ หญิงนั้นคือมารดาของสันทัด และมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งวิ่งเข้าไปกอดมารดาของสันทัดแล้วร้องไห้ คนหลังคือมารดาของเด็กที่สันทัดได้ช่วยให้พ้นอันตราย พวกเราอยู่นอกวงได้ยินแต่เสียงร้องไห้รำพันว่า “โธ่สันทัดลูกของแม่”

ทันใดนั้น ได้มีรถมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ครูใหญ่อุ้มสันทัดออกมา สันทัดเอาหัวอิงไว้กับบ่าของครูใหญ่หน้าซีดเซียว นัยน์ตาหลับ ทุกคนต่างยืนนิ่ง ได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของมารดาสันทัด ต่อจากนั้นครูใหญ่อุ้มเด็กคนเจ็บชูขึ้นให้ใครๆดู เหล่าผู้ปกครองนักเรียนและครูต่างร้องพร้อมกันว่า “กล้าหาญเหลือเกิน สันทัดผู้น่าสงสาร” นักเรียนที่อยู่ใกล้ๆครูต่างเข้าไปจับมือสันทัด ในขณะนั้นสันทัดได้ลืมตาขึ้น แล้วกล่าวว่า “กระเป๋าหนังสือของผมล่ะ” มารดาของเด็กที่ได้รับความช่วยเหลือได้ชูกระเป๋าให้ดูแล้วกล่าวว่า “ฉันจะถือไปให้เองพ่อคุณ”
มารดาของสันทัดได้รับความปลอบโยน จนคลายความโศกเศร้าลงบ้างแล้วและพากันออกมาที่ประตูโรงเรียน ครูใหญ่ค่อยๆ วางสันทัดลงบนรถด้วยความระมัดระวัง รถก็ค่อยๆ เคลื่อนไป แล้วพวกเราต่างพากันเข้าห้องเรียนด้วยความเงียบเหงา