BlogGang.com : : minkitti

Group Blog

All Blogs

สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก -- ความทรงจำที่อบอุ่นในวัยเรียน

หนังไทยเรื่องแรกที่ผมได้ดูในโรงภาพยนตร์ปีนี้คือ “สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก” (First Love) ทั้งที่ตอนแรกไม่คิดจะดูด้วยซ้ำ เกรงว่าจะเป็นหนังรักเลี่ยนๆ ประเภทเดียวกับหนังสือชุด ความรู้สึกดีๆ ที่เรียกว่ารัก ที่วัยรุ่นทั้งหลายนิยมอ่านกัน ประกอบกับเรื่องย่อหนังที่บอกว่าเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงม.1 หน้าตาไม่ดี แต่แอบชอบรุ่นพี่ม.4 หน้าตาดี และพยายามปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่าง เพื่อให้พี่คนนั้นหันมาสนใจตัวเองบ้าง ก็เป็นเรื่องที่ห่างไกลจากวัยของผู้ชมอย่างผมไปนานแล้ว

ส่วนเครดิตของผู้กำกับคือ คุณพุฒิพงศ์ พรหมสาขา ณ สกลนคร หรือที่รู้จักกันในนาม “เสนาเพชร” หนึ่งในสมาชิกของทีมงานยุทธการขยับเหงือก รายการตลกดังในอดีต ปัจจุบันยังอยู่เบื้องหลังรายการทีวีหลายรายการ โดยร่วมกำกับกับ คุณวศิน ปกป้อง มีเครดิตจากเขียนบทหนัง คู่แรด และ ก่อนบ่ายเดอะมูฟวี่ฯ ก็น่าหวั่นเกรงว่าจะเป็นหนังตลกที่ต้องทนฝืนดู อีกทั้งโปสเตอร์หนัง และหนังตัวอย่างที่มีฉากตลกของ คุณตุ๊กกี้ (สุดารัตน์ บุตรพรหม ) ชวนให้คิดไปเช่นนั้น

แต่หลังจากที่หนังเปิดตัวไปเมื่อวันแม่ 12 สิงหาคม เสียงชื่นชมหนังเรื่องนี้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ทั้งจากสื่อต่างๆ กระแสปากต่อปาก โดยเฉพาะในห้องเฉลิมไทยของ pantip.com ความประทับใจจากผู้ชมหนังจนได้เป็นกระทู้แนะนำประจำสัปดาห์ ผู้ชมพูดถึงตัวละคร ฉาก เพลงต่างๆ ในหนัง เล่าถึงประสบการณ์รักครั้งแรกของตัวเองในวัยเรียน หลายคนไปดูหนังเรื่องนี้มากกว่าหนึ่งรอบ หรือชักชวนให้คนที่ยังไม่ได้ดู ให้ไปช่วยกันให้กำลังใจหนังไทยดีๆ สักเรื่อง ที่ไม่ได้โฆษณาประชาสัมพันธ์มากมายนัก เช่นเดียวกับที่เคยเกิดกับหนังดีๆ เรื่อง โหมโรง

จนถึงวันว่างที่จะไปดูหนังสักเรื่อง จากล่าสุดดู Incection แม้จะชอบและชื่นชม แต่ก็จนปัญญาที่จะอธิบายความลึกลับซับซ้อน ฝันซ้อนฝันหลายชั้นในหนัง แต่ก็ลังเลว่าอยากดู บุญชู 10 มากกว่า เพราะเป็นภาคสุดท้ายของหนังตลก มีสาระ เชิดชูคุณค่าความจริงใจใสซื่อบริสุทธิ์ของคนชนบท และความสำคัญของภาคเกษตรกรรมที่หล่อเลี้ยงทุกชีวิตในประเทศนี้ แต่น่าเสียดายโรงที่ผมไปชมนั้น บุญชูลาโรงไปแล้วทางเลือกสุดท้ายจึงเป็น สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก …

เมื่อดูหนังเรื่องนี้จบก็ต้องมนต์สะกด และอดไม่ได้ที่จะหลงรักหนังเรื่องนี้เช่นเดียวกับผู้ชมส่วนใหญ่ เนื้อหาหนังอาจไม่มีอะไรแปลกใหม่เช่นหนังแนว “ กระโปรงบานขาสั้น” แต่หนังสามารถดึงอารมณ์ร่วมของผู้ชมทุกเพศทุกวัยได้ ด้วยความพอดีในหลายๆ ส่วน ระหว่างคอเมดี้และดราม่า การใส่ใจในรายละเอียดของบท สิ่งละอันพันละน้อยทั้งหลาย เช่น แก้วน้ำที่ไม่ให้ใครดื่ม กระดุมที่ตกอยู่ ต้นกุหลาบสีขาว ฯลฯ ความสดใสของงานด้านภาพ การเลือกโลเคชั่น เสน่ห์ของต่างจังหวัด ความงามของธรรมชาติ

ที่สำคัญในด้านการแสดงที่ทำได้อย่างดี โดยเฉพาะตัวละครหลัก ใบเฟิร์น – พิมพ์ชนก ลือวิเศษไพบูลย์ รับบทเป็น น้ำ เด็กม.1 ที่แอบชอบ พี่โชน (มาริโอ้ เมาเร่อ) เธอแปรเปลี่ยนความรักมาเป็นแรงบันดาลใจของชีวิต ให้ความรักเป็นด้านบวก ไม่ให้ความรักทำร้ายตัวเองและคนรอบข้าง เธอหันมาใส่ใจดูแลทำให้ตัวเองดูดีขึ้น แสดงละครภาษาอังกฤษในงานโรงเรียนเรื่องซินเดอเรลล่า ความพยายามที่จะเป็นดรัม เมเยอร์ รวมไปถึงพัฒนาการเรียน จากเคยเรียนเก่งแต่ภาษาอังกฤษเพราะที่บ้านเปิดเป็นเกสต์ เฮ้าส์เล็กๆ เธอมุ่งมั่นจะสอบให้ได้ที่ 1 เพื่อผู้ชายอีกคนคือพ่อของเธอ ซึ่งไปทำงานที่อเมริกาและสัญญาว่าถ้าสอบได้ที่ 1 จะส่งตั๋วเครื่องบินมาให้ ส่วนโชนเองก็มีปมที่จะต้องเอาชนะตัวเองเช่นกัน เพราะพ่อของเขา (เสนาเพชร) เคยเป็นนักฟุตบอลของจังหวัดแต่เตะลูกโทษไม่เข้าในนัดสำคัญ ทำให้ตอนแรกโชนแม้จะเล่นฟุตบอลเก่งแต่ก็ไม่ได้สนใจที่จะเป็นนักกีฬาโรงเรียน แต่มุ่งมั่นในความชอบอีกอย่างคือการถ่ายภาพ

สิ่งสำคัญในวัยเรียนก็คือมิตรภาพของเพื่อน เพื่อนสนิทของน้ำคือ เชียร์, กี้ และ นิ่ม พวกเธอเป็นห่วงเป็นใยช่วยเหลือกันอยู่เสมอในทุกๆ เรื่อง แม้จะมีเรื่องผิดใจ ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่เพื่อนก็พร้อมอภัยให้กันเสมอ การคบกันแบบแฟน ย่อมมีวันที่จะเลิกรากันในสักวันหนึ่ง แต่ความเป็นเพื่อนยั่งยืนตลอดชีวิต หลายๆ คนต้องหลั่งน้ำตาในฉากที่น้ำร้องเพลง วัน เดือน ปี ของ เจี๊ยบ - วรรธณา (วีรยวรรธน) กับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ส่วนโชนก็มีเพื่อนสนิทคือ ท้อป ที่หนังสะท้อนให้เห็นความรักเพื่อน และความใจกว้างในเรื่องความรักของโชน

คุณตุ๊กกี้ในบท ครูอิน ครูสอนภาษาอังกฤษ แม้ไม่ใช่คนสวยแบบ ครูอร ( พิจิตรา สิริเวชพันธ์)แต่เป็นครูที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง มีจิตวิญญาณครู เป็นแรงบันดาลใจให้กับลูกศิษย์ นับตั้งแต่สอนให้นักเรียนแปลเพลง “You Are My Inspiration” ให้กำลังใจ ส่งเสริมลูกศิษย์ให้ทำในสิ่งที่บางทีตัวเด็กเองไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ เป็นครูที่ไม่ได้สนใจที่หน้าตาหรือความเก่งของนักเรียน แต่เชื่อว่าเด็กทุกคนพัฒนาได้

บทครูอินทำให้ผมคิดถึง อาจารย์สุวรรณา สมุทรสกุลเปี่ยม ครูประจำชั้นและสอนภาษาไทย สมัยที่เรียนม. 4 โรงเรียนเทพศิรินทร์ เปล่าครับ ท่านไม่ตลกเหมือนครูอิน แต่เป็นครูที่เอาใจใส่นักเรียนมากๆ เช่นกัน ในสมุดพกท่านเขียนถึงอุปนิสัยใจคอนักเรียนทุกคนอย่างละเอียด ท่านต้องเหนื่อยยากกับพวกเรามากเพราะห้อง 11 ของพวกผมเป็นแผนกศิลป์ – ฝรั่งเศส นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ค่อยตั้งใจเรียน หนักไปทางรักสนุก ทุบโต๊ะร้องเพลง และก่อเรื่องให้ครูหนักใจอยู่เสมอ ผมยังจำได้ครั้งหนึ่ง พวกเราทำให้ครูเสียใจจนครูต้องร้องไห้เดินออกจากห้องไป ท่านเป็นครูที่สอนภาษาไทยเข้าใจง่ายและลึกซึ้ง พวกเรามีโอกาสฝึกการเขียนรูปแบบต่างๆ เช่น บรรยาย, พรรณนา, อุปมาอุปไมย ถ้าไม่มีคุณครูท่านนี้ ผมคงไม่สอบได้ที่ 1 ครั้งแรกในชีวิต ตอนม.4 เป็นแน่ ขอขอบพระคุณครับ คุณครู

สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก เป็นหนังรักวัยเรียนที่ใสสะอาด และตลกได้โดยไม่ต้องหยาบหรือทะลึ่ง และผมชอบที่เรื่องราวส่วนใหญ่ในหนังเป็นเหตุการณ์กว่าสิบปีก่อน ที่โลกของวัยรุ่นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือเป็นสรณะของชีวิต ที่ “ผีบีบี” ยังไม่อาละวาด ตัวละครในหนังอย่างมากก็ใช้โทรศัพท์บ้าน จะขัดใจก็แต่ตอนจบที่เป็นฉากในรายการทอล์ค โชว์ หรือเป็นเพราะอคติของผมที่ไม่ชอบดูรายการประเภทนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เป็นหนังไทยอีกเรื่องครับที่ต้องซื้อดีวีดีเก็บ.

Create Date : 01 กันยายน 2553

Last Update : 1 กันยายน 2553 17:37:34 น.

Counter : 1320 Pageviews.

1 comment

Share
Tweet

Invictus -- ด้วย รัก และ ให้อภัย

Invictus
ด้วยรักและให้อภัย ....

Invictus กำกับโดย คลินท์ อีสต์วู้ด เขียนบทโดย แอนโทนี่ เพ๊คแมน โดยดัดแปลงมาจากหนังสือชื่อ Playing the Enemy : Nelson Mandela and the Game that Changed a Nation ของ จอห์น คาร์ลิน หนังได้เข้าชิงออสก้าร์ครั้งล่าสุดในสองสาขาด้วยกันคือ นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม มอร์แกน ฟรีแมน ในบทของ เนลสัน แมนเดลา และสาขาสมทบชายยอดเยี่ยมของ แม็ตต์ เดมอน ในบท ฟรังซัวร์ เพียน่าร์ หัวหน้าทีมชาติรักบี้แอฟริกาใต้ที่ในประเทศของเขาเรียกทีมนี้ว่า “สปริงบ็อกส์”

ชื่อหนัง Invictus มาจากภาษาละติน ตรงกับภาษาอังกฤษว่า unconquered มีที่มาจากหนังสือรวมบทกวีของ วิลเลียม เออร์เนสต์ เฮนลีย์ (1849-1903) ซึ่ง เนลสัน แมนเดลา ขณะถูกจองจำอยู่ในเรือนจำประทับใจบทกวีนี้มาก โดยเฉพาะในท่อนที่ว่า.... I am the master of my fate. I am the captain of my Soul แมนเดลาเป็นนักเคลื่อนไหวต่อสู้เพื่อสิทธิเท่าเทียม รณรงค์ให้ประเทศเลิกเหยียดสีผิว ไม่เลือกปฏิบัติระหว่างคนผิวขาวกับผิวสี ช่วงแรกเขาสู้ด้วยสันติวิธี แต่ต่อมาเป็นผู้นำกองกำลังติดอาวุธ และถูกจับเป็นนักโทษการเมือง สูญเสียอิสรภาพถึง ๒๗ ปี โดยเฉพาะในเรือนจำบนเกาะร็อบเบนที่ติดอยู่นานถึง ๑๘ ปี ต้องนอนบนพื้นในห้องขังแคบๆ โดยนักโทษการเมืองถูกปฏิบัติอย่างเลวร้ายที่สุด ต้องทำงานใช้แรงงานหนักขุดเหมืองหินปูน ระหว่างที่อยู่ในคุกบทกวีนี้ช่วยปลอบประโลมจิตใจให้ไม่ยอมแพ้ท้อถอย มีความหวังที่จะได้รับอิสรภาพ

Invictus เล่าเรื่องของทีมรักบี้ สปริงบ็อกส์ ซึ่งทั้งทีมมีผู้เล่นผิวสีเพียงคนเดียว ชื่อ เชสเตอร์ (Mcneil Hendricks) ทำให้คนผิวสีที่เป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศไม่ได้รู้สึกชื่นชอบทีมนี้แต่อย่างใด นับตั้งแต่ฉากเปิดเรื่อง แสดงให้เห็นความแตกต่างแบ่งแยกในประเทศ ในวันที่แมนเดลา ได้รับอิสรภาพคือ วันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ ค.ศ.๑๙๙๐ ขณะที่รถที่เขานั่งมาแล่นมาตามถนน ฝั่งซ้ายเป็นภาพของเด็กผิวสีจนๆ ไม่ใส่เสื้อหรือใส่เสื้อขาดๆ กำลังเตะฟุตบอลกันบนสนามดินแข็งๆ เมื่อแมนเดลาผ่านมา เด็กๆ ต่างส่งเสียงตะโกนเรียกชื่อเขา แมนเดลาๆ ส่วนฝั่งขวาของถนน เด็กผิวขาว ฐานะดีกำลังซ้อมรักบี้กันอยู่บนสนามหญ้าเขียวขจี เด็กผิวขาวถามโค้ชว่า นั้นเป็นใครหรือ โค้ชตอบว่า เป็นผู้ก่อการร้าย ประเทศเราแย่แน่ๆ เมื่อปล่อยตัวออกมาอย่างนี้ และในฉากการแข่งรักบี้ระหว่างทีมชาติ แอฟริกาใต้ กับ อังกฤษ จะเห็นว่ามีแต่คนขาวเท่านั้นที่เชียร์ทีมสปริงบ็อกส์ คนผิวสีกลับหันไปเชียร์ทีมอังกฤษ หรืออีกฉากหนึ่งที่คนขาวมาบริจาคเสื้อผ้าให้เด็กผิวสีในชุมชนแออัด เด็กคนหนึ่งที่ได้เสื้อทีมสปริงบ็อกส์ เขาถึงกับวิ่งหนีไปเลย

หลังจากได้รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีผิวสีคนแรกของประเทศ ในเดือนเมษายนปี ๑๙๙๔แมนเดลาเห็นโอกาสที่แอฟริกาใต้จะเป็นเจ้าภาพการแข่งขันรักบี้ เวิร์ด คัพ (จัดแข่งสี่ปีครั้ง เช่นเดียวกับฟุตบอลโลก) ในปี ๑๙๙๕ ที่มีการถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศและทั่วโลก แม้ผลงานของทีมชาติจะแพ้มาตลอด แต่ถ้าคว้าแชมป์โลกมาได้ ความชื่นชมยินดีร่วมกันของชาติเช่นนี้ย่อมเท่ากับเป็นการสร้างความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หยุดความเกลียดชัง การแก้แค้น เรียนรู้ที่จะให้อภัย แล้วร่วมกันสร้างอนาคตของประเทศด้วยกัน

หนังแสดงให้เห็นว่า แมนเดลาหรือที่ชาวผิวสีเรียกเขาด้วยความรักสนิทสนมว่า “มาดิบา” เป็นตัวอย่างของผู้นำประเทศในฝัน เขาไม่ได้แค่ขอร้องให้ผู้คนทิ้งปืน ทิ้งมีดเลิกเข่นฆ่ากันเท่านั้น แต่ทำให้เห็นเป็นแบบอย่างด้วย เช่นในทีมงานรักษาความปลอดภัยของเขา ที่มีหัวหน้าคือ เจสัน (Tony Kgoroge) ที่เป็นคนผิวสี เขายังใจกว้างที่ให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เป็นตำรวจผิวขาว ของอดีตประธานาธิบดี เฟรเดอริค เดอ เคลิร์ก มาเข้าร่วมงานด้วย (โดยสมัยที่เขาเป็นประธานาธิบดี เขาให้ เดอ เคลิร์ก มาเป็นรองประธานาธิบดี) แม้ตอนแรกเจสันจะไม่พอใจและไม่เข้าใจนักก็ตาม เพราะเจ้าหน้าที่ผิวขาวเคยจับกุมและสังหารคนผิวสีมาแล้วมากมาย แต่มาดิบาอธิบายว่า ประเทศสีรุ้งต้องเริ่มจากที่นี่ การกลับมาคืนดีกันเริ่มจากที่นี่ การให้อภัยเริ่มจากที่นี่เช่นกัน การให้อภัยช่วยปลดปล่อยจิตวิญญาณของเรา ช่วยให้ไม่มีความกลัวอีกต่อไป.... และประธานาธิบดียังอยากให้บอดี้การ์ดของเขายิ้มแย้มเมื่ออยู่ในที่สาธารณะด้วย ตอนที่แมนเดลามาเปิดการแข่งขันรักบี้ แม้จะถูกคนขาวบางคนที่ไม่ยอมรับโห่ไล่ แต่เขาก็ยังยิ้มสู้ และเดินเข้าไปทักทาย จับมือกับผู้ชม และขอบคุณคนขาวที่โบกธงชาติผืนใหม่ ซึ่งเป็นธงที่มีถึงหกสี ได้แก่ แดง ขาว น้ำเงิน ดำ เขียว ทอง เพื่อแสดงให้เห็นความเป็นชาติสีรุ้งที่เคารพความแตกต่างหลากหลายของผู้คน

สำหรับความมุ่งมั่นที่จะผลักดันให้ทีมสปริงบ็อกส์คว้าแชมป์โลก เขาก็ทำอย่างจริงจัง เช่นเดินทางไปให้กำลังใจทีมในการซ้อม และวันแข่งแต่ละครั้งก็นั่งดูอยู่ตลอดด้วยความตั้งใจ หรือแม้แต่รายละเอียดเล็กน้อยแต่ก็มีคุณค่าทางจิตใจต่อนักกีฬา คือเขาจดจำชื่อผู้เล่นทุกคนในทีมชาติได้ ที่สำคัญคือการผลักดันผ่านฟรังซัวส์หัวหน้าทีม ให้คอยกระตุ้น สร้างกำลังใจให้กับลูกทีมทุกคน ทั้งในเวลาซ้อมโดยเฉพาะเป็นผู้นำในเวลาแข่งจริง เขาเชิญฟรังซัวส์มาพบปะพูดคุยกันที่ทำเนียบ เพื่อสื่อสารถึงความหวังที่จะให้ทีมสปริงบ็อกซ์คว้าแชมป์โลกให้ได้ และยังให้ทีมไปช่วยสอนเด็กๆ ผิวสีที่ยากจนให้เล่นรักบี้เป็นด้วย แม้ผู้เล่นในทีมโดยเฉพาะคนขาวจะไม่พอใจกับความคิดนี้นัก แต่ฟรังซัวส์ก็บอกเพื่อนๆ ของเขาว่า ตอนนี้เวลาเปลี่ยนไปแล้ว เราก็ต้องเปลี่ยนด้วย เพราะขณะนี้สปริงบ็อกส์ เป็นมากกว่ารักบี้ทีมชาติ

แม้ Invictus เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการแข่งขันรักบี้ และมีฉากการแข่งรักบี้อยู่พอสมควร แต่นี่ไม่ใช่หนังที่เล่าถึงเบื้องหลังแวดวงกีฬา เพราะส่วนสำคัญอยู่ที่การถ่ายทอดวิธีคิด วิถีชีวิตที่น่าสรรเสริญและเอาเยี่ยงอย่างของ เนลสัน แมนเดลา เช่นที่จะมีนักการเมืองสักกี่คนที่เห็นว่าเงินเดือนของเขามากไปและบริจาคหนึ่งในสามของเงินเดือนให้กับการกุศล มีนักการเมืองสักกี่คนที่ทำงานโดยไม่ห่วงเรื่องพักผ่อนจนถึงกับล้มป่วย .... ผ่านการถ่ายทอดที่ลุ่มลึกของ มอร์แกน ฟรีแมน นักแสดงวัย ๗๓ ปีแล้ว (ตอนแมนเดลาเป็นประธานาธิบดีเขาอายุ ๗๕ ปี) ซึ่งแมนเดลากล่าวไว้ตอนเปิดตัวหนังสือชีวประวัติของเขาที่ชื่อว่า A Long Walk to Freedom ว่าถ้าจะมีการทำหนังชีวิตของเขาก็อยากให้ มอร์แกน ฟรีแมนนี่ละเป็นคนแสดง

แมนเดลาเป็นแบบอย่างของผู้นำที่จะพาประเทศผ่านความโกรธเกลียดเคียดแค้น แบ่งแยก จ้องทำลายร้างกัน ไปสู่ประเทศที่มีความรัก ความยุติธรรม การให้อภัย เสียสละ เห็นคุณค่าศักดิ์ศรี คุณค่าความเป็นคนของเพื่อนร่วมชาติทุกคน โดยไม่แบ่งแยกเชื้อชาติ ศาสนา ฐานะ ความแตกต่างทางความคิด และเมื่อวันที่ ๑๘ ก.ค. ที่ผ่านมา แมนเดลามีอายุครบ ๙๒ ปีแล้ว โดยองค์กรสหประชาชาติได้ประกาศให้ทุกวันที่ ๑๘ ก.ค. เป็นวัน Mandala Day

ในโอกาสนี้เว็บไซต์ nelsonmandela.org รณรงค์ถึง ๖๗ วิธีที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงโลกของเรา มีหลายข้อที่น่าสนใจได้แก่ ให้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่ที่มาจากต่างวัฒนธรรม, อ่านหนังสือให้กับคนที่อ่านไม่ได้, นำของเล่นไปให้ผู้ป่วยเด็กในโรงพยาบาล, พาเด็กๆ ในครอบครัวไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ, พาคนรู้จักที่ฐานะไม่ดีไปตรวจสุขภาพตาและฟัน, บริจาคหนังสือเรียน หนังสือดีๆ ให้ห้องสมุดโรงเรียน, สำรวจตู้เสื้อผ้าและนำเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใส่ไปให้คนที่ต้องการ, ไปเป็นอาสาสมัครในศูนย์เด็กหรือบ้านเด็กกำพร้า, ช่วยกันปลูกสวนผักของชุมชน,ร่วมกันทำความสะอาดชุมชน,ช่วยสอนการบ้านให้เด็กๆ ฯลฯ

Create Date : 09 สิงหาคม 2553

Last Update : 9 สิงหาคม 2553 11:57:11 น.

Counter : 911 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

Food, Inc.-- ใส่ใจกับทุกคำที่เรากิน

Food, Inc.

Food, Inc. กำกับโดย โรเบิร์ต เคนเนอร์ เป็นหนึ่งในห้าภาพยนตร์ที่ได้เข้าชิงสารคดียอดเยี่ยมรางวัลอคาเดมี อวอร์ด หรือออสการ์ครั้งล่าสุด อย่างที่ทราบกันดีว่าเรื่องที่คว้ารางวัลไปในปีนี้คือ The Cove ที่ตีแผ่ความโหดร้ายของการสังหารปลาโลมาในญี่ปุ่น แม้ Foood,Inc. ซึ่งเป็นสารคดีที่อำนวยการสร้างโดย Participant Media เช่นเดียวกับสารคดีดังเรื่อง An Inconvenient Truth จะพลาดรางวัลออสก้าร์ไป แต่หนังมีความน่าสนใจของเนื้อหาและการนำเสนอที่มีเจตนาทำเพื่อโลกและเพื่อนมนุษย์ โดยเฉพาะเรื่องของอาหารที่ใกล้ตัวเรามาก เพราะอย่างน้อยที่สุดเราต้องกินทุกวัน วันละสามมื้อ

หนังตีแผ่อุตสาหกรรมการผลิตอาหารของสหรัฐอเมริกา ประเทศที่ได้ชื่อว่าพัฒนาแล้ว มีภาคอุตสาหกรรมที่ทันสมัย ได้มาตรฐาน แต่ชะตะกรรมต่างๆ ที่เกษตรกรและผู้บริโภคอเมริกันกำลังประสบอยู่ กลับแฝงด้วยความน่ากลัวอย่างที่เราอาจไม่เคยรับรู้มาก่อน หรือเข้าใจผิดไปว่าอาหารทุกอย่างที่ผลิตจากประเทศพัฒนาแล้ว ต้องสะอาดและมีคุณค่า ส่วนคนไทยเองก็เผชิญอันตรายจากอาหารในระดับที่ใกล้เคียงกับคนอเมริกัน เป็นผลมาจากโลกาภิวัฒน์ การอยากทำให้ประเทศสมัย มุ่งแต่สร้างวัตถุ การเติบโตของอุตสาหกรรม ละเลยภาคเกษตรกรรม จนนำไปสู่วิถีชีวิตเร่งรีบในทุกเรื่องรวมทั้งการกิน และค่านิยมผิดๆ ในการกินอาหารฟาสต์ ฟู้ด ที่แบรนด์ส่วนใหญ่มาจากสหรัฐอเมริกา

หนังสัมภาษณ์บุคคลสองท่านที่เขียนหนังสือตีแผ่ด้านมืดของอุตสาหกรรมอาหารของอเมริกา ได้แก่ อีริค ชอสเซอร์ ผู้เขียน Fast Food Nation : The Dark Side of the All-American Meal และ ไมเคิล โพล์แลน เขียนหนังสือ The Omnivore’s Dilemma หนังกล่าวไว้อย่างน่าสนใจว่า “อุตสาหกรรมการผลิตอาหาร ไม่ต้องการให้คุณรู้ความจริงของสิ่งที่คุณกำลังกินอยู่ เพราะถ้าคุณรู้แล้ว คุณจะไม่อยากกินอาหารนั้นอีกต่อไป” หนังพาเราไปทำความเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นจากการผลิตอาหารแบบโรงงาน โดยเฉพาะการเกิดขึ้นมาของฟาสต์ ฟู้ดตัวพ่อเช่น แม็คโดนัลด์ ที่ใช้ระบบของโรงงานมาบริหารร้านอาหาร คนงานแต่ละคนทำหน้าที่อย่างเดียวซ้ำๆ กัน ผลิตอาหารเหมือนๆ กันในการขายทั่วโลก บริหารจัดการให้ได้ต้นทุนต่ำที่สุด โดยไม่ได้คำนึงถึงคุณค่าทางโภชนาการของอาหารมากนัก ซึ่งนำไปสู่การเลี้ยงสัตว์และปลูกพืชแบบอุตสาหกรรมที่คำนึงแต่ผลกำไร ทั้งการเลี้ยงหมู วัว ไก่ ตลอดจนการปลูกมะเขือเทศ และมันฝรั่ง

ธุรกิจการผลิตอาหารในอเมริกาถูกครอบครองโดยไม่กี่บริษัทได้แก่ Tyson, Cargill, Monsato บริษัทเหล่านี้บังคับให้เกษตรกรต้องทำตามสัญญาอย่างเคร่งครัด หนังพาเราไปเห็นที่มาของไก่ทอดน่าเอร็ดอร่อยที่เรากินในฟาสต์ฟู้ดชื่อดังทั้งหลาย เกษตรกรที่เคนตักกี้ต้องเลี้ยงไก่ในโรงเลี้ยงขนาดใหญ่ ไก่อยู่กันอย่างแออัด ปิดมืดทุกด้าน เพื่อให้ไก่กินแล้วก็นอนจะได้โตไวๆ ถ้าไก่ป่วยก็ให้ยาปฏิชีวนะกิน ใครที่ไม่ทำตามข้อบังคับของบริษัท Tyson ก็จะถูกเลิกสัญญา และจากเดิมในทศวรรษ 1950 ใช้เวลาเลี้ยงไก่ 70 วันถึงจะไปทานได้ แต่ทุกวันนี้เวลาเลี้ยงลดลงเหลือ 48 วัน ทั้งยังได้อกไก่ที่ใหญ่ขึ้นด้วย แต่การเลี้ยงแบบนี้ทำให้ไก่ป่วยตายไปไม่น้อย และติดโรคกันได้ง่าย ส่วนการจับไก่ไปโรงฆ่าก็ทำอย่างไร้ความเมตตา และใช้แรงงานราคาถูกที่เข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย

ส่วนการเลี้ยงวัวก็สร้างปัญหาเช่นเดียวกัน ธรรมชาติของวัวเป็นสัตว์กินหญ้า แต่ปัจจุบันให้ข้าวโพดเป็นอาหารแทน เพราะราคาถูกและทำให้วัวอ้วนเร็ว ถ้าให้วัวกินข้าวโพดไปนานๆ จะส่งผลให้วัวเป็นแหล่งเพาะเชื้อแบคทีเรียที่ชื่อ อีโคไล หรือ E.Coli 0157 : H 7 ซึ่งเคยเกิดกรณีที่ Kevin Kowalcyk เด็กชายวัยสองขวบครึ่งกินแฮมเบอร์เกอร์ที่มีเชื้อนี้เข้าไป ทำให้หนูน้อยเสียชีวิตลงในเวลาเพียง 12 วันเท่านั้น ทุกวันนี้คุณแม่ของเควินเรียกร้องให้รัฐบาลออกกฏหมายมาตรฐานความปลอดภัยทางอาหาร ให้อำนาจเจ้าหน้าที่ในการตรวจสอบโรงงานผลิตอาหาร ถ้าพบว่าผลิตเนื้อที่ไม่สะอาดหลายครั้งแล้วก็สามารถสั่งปิดโรงงานได้ แม้ผลักดันมาถึงหกปี กฏหมายนี้ยังไม่ผ่านรัฐสภาเสียที หนังยังนำเราไปดูสภาพความเลวร้ายของโรงฆ่าสัตว์ที่สกปรก ใช้แรงงานผิดกฎหมาย และกระทำทารุณต่อสัตว์ นอกจากนี้ก็ยังมีกรณีของบริษัท Monsato ที่ห้ามชาวไร่เก็บเมล็ดพันธุ์ถั่วเหลืองไว้ปลูกในปีหน้า ต้องซื้อใหม่ทุกปี มอนซาโต้ยังไปรังแกเกษตกรที่มีอาชีพทำความสะอาดเมล็ดถั่วเหลือง โดยหาว่าละเมิดเมล็ดพันธุ์ถั่วจีเอ็มโอที่เป็นทรัพย์สินของบริษัท

แต่หนังก็ยังให้ความหวังกับเรา ด้วยการพาไปดูวิถีชีวิตของเกษตรกรที่เลี้ยงสัตว์ตามธรรมชาติ ให้วัวกินหญ้า โรงฆ่าไก่ที่อยู่กลางทุ่ง และเกษตรกรที่ไม่ใช้สารเคมี ปลูกผักแบบออกานิค และไม่ได้ขึ้นกับบริษัทยักษ์ใหญ่ทางการเกษตร ซึ่งผู้บริโภคก็ให้ความสนใจมากขึ้นทุกที บริษัทใหญ่ๆ ทั้งหลายก็เริ่มเลี้ยงสัตว์ ปลูกพืชแบบธรรมชาติบ้าง ร้านค้าปลีกยักษ์ใหญ่ของอเมริกาอย่าง Wal-Mart ก็สั่งอาหารที่ผลิตจากธรรมชาติมาจำหน่ายมากขึ้น ช่วยลดปริมาณการใช้ปุ๋ยเคมี ยาฆ่าแมลง

ช่วงท้ายของสารคคีเรื่องนี้ชักชวนให้ผู้ชม หรือผู้บริโภคทั้งหลาย หลังจากรับรู้ปัญหาแล้ว ควรมีส่วนช่วยลดปัญหา และตระหนักถึงพลังอำนาจที่จะสร้างการเปลี่ยนแปลง ด้วยพลังของประชาชนแต่ละคน ซึ่งในเรื่องของอาหารเราสามารถทำได้สามครั้งหรือสามมื้อต่อวัน เช่น ทุกครั้งที่เลือกซื้ออาหาร ควรเลือกซื้อจากบริษัทผลิตอาหารที่ให้ความเคารพ ความเป็นธรรม ต่อคนงาน ต่อชีวิตสัตว์ และสิ่งแวดล้อม, ทุกครั้งที่ซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ควรเลือกซื้ออาหารตามฤดูกาล เลือกซื้ออาหารออกานิกที่ไม่ใช้ ปุ๋ยเคมี ยาฆ่าแมลง, ซื้ออาหารที่ผลิตได้ในท้องถิ่น เพราะอาหารบางชนิดต้องเดินทางมาไกลหลายร้อย หลายพันไมล์ทีเดียว, ควรอ่านฉลากสินค้าด้วย, ปลูกพืชผักสวนครัวเองที่บ้าน แม้จะมีที่ไม่มากนักก็ตาม, ทำอาหารกันเองในครอบครัวและกินกันอย่างพร้อมหน้า

ทุกครั้งที่สวดขอพรพระเป็นเจ้าก่อนทานอาหาร ให้เราสวดขอพระองค์สำหรับอาหารที่จะช่วยให้เราและโลกของเรามีสุขภาพที่ดี คุณสามารถเปลี่ยนโลกได้ด้วยอาหารทุกคำทีกิน และดูรายละเอียดเพิ่มเติมจาก //www. takepart.com/foodinc

Create Date : 21 กรกฎาคม 2553

Last Update : 21 กรกฎาคม 2553 9:58:48 น.

Counter : 1209 Pageviews.

4 comment

Share
Tweet

ความทรงจำกับฟุตบอลโลก

ความทรงจำกับฟุตบอลโลก

การแข่งขันฟุตบอลโลกหรือ “เวิร์ด คัพ” ที่ฟีฟ่าเป็นผู้จัด เป็นประสบการณ์ที่หลายๆ คนจดจำได้ดีเสมอว่าในปีนั้น มีเหตุการณ์สำคัญอะไรบ้างเกิดขึ้นกับชีวิต แต่ละครั้งผู้ชมทั่วโลกต่างเฝ้าดูการถ่ายทอดสดที่ทุกวันนี้มีให้ดูกันทุกนัด ซึ่งแต่ก่อนถ่ายทอดเฉพาะนัดสำคัญ และบางครั้งต้องอาศัยฟังจากวิทยุ สำหรับประเทศเราแม้ความใฝ่ฝันที่จะผ่านรอบคัดเลือกโซนเอเชียเข้าไปสัมผัสเวิร์ด คัพสักครั้ง จะเป็นเรื่องที่ยากยิ่งจนแทบไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เมื่อการแข่งขันฟุตบอลโลกมาถึง แฟนบอลชาวไทยก็เฝ้าติดตามเชียร์ทีมชาติหรือนักเตะที่ตนชื่นชอบและคุ้นเคยดีอยู่แล้ว จากการชมฟุตบอลของสโมสรยุโรปหลายประเทศที่มีให้ดูกันทุกสัปดาห์ สองทีมโปรดของคนไทยคงไม่พ้น อังกฤษ และ บราซิล รวมไปถึง เยอรมนี, อิตาลี, อาร์เจนติน่า, ฝรั่งเศส, ฮอลแลนด์,สเปน ฟุตบอลโลกครั้งที่ผ่านมาที่เยอรมนีเป็นเจ้าภาพ แชมป์โลกยังคงเป็นของประเทศจากยุโรปคือ อิตาลี

สำหรับฟุตบอลโลกล่าสุดเป็นครั้งแรกที่ทวีปแอฟริกาคือประเทศแอฟริกาใต้เป็นเจ้าภาพ จัดการแข่งขันหนึ่งเดือนเต็ม จากนัดเปิดสนามวันที่ 11 มิ.ย. ประเทศเจ้าภาพพบกับเม็กซิโก ส่วนนัดชิงชนะเลิศจะมีขึ้นในวันที่ 11 ก.ค. แฟนบอลชาวไทยคงได้สนุกสนานตื่นเต้นกับการชมฟุตบอลกันอย่างเต็มอิ่มอีกครั้ง ทั้งที่บ้าน ร้านอาหารและชมฟุตบอลจอยักษ์ในสถานที่ต่างๆที่จัดให้ชม สี่ปีก่อนผมกับเพื่อนก็ไปดูรอบตัดเชือกคู่ดึก ระหว่างฝรั่งเศสกับสเปน หน้าลานเซ็นทรัลเวิร์ด ราชประสงค์ ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ ส่วนในโลกภาพยนตร์มีหนังหลายเรื่องที่ใช้ฟุตบอลโลกเป็นฉากหลัง ส่วนใหญ่ไม่ใช่หนังจากฮอลลีวู้ด น่าจะเป็นเพราะสหรัฐอเมริกาแม้เคยเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันฟุตบอลโลกมาแล้วในปี 1994 แต่กีฬาฟุตบอลหรืออเมริกันชนเรียกว่า ซ็อกเกอร์ ยังได้รับความนิยมน้อยกว่า อเมริกันฟุตบอล, บาสเก็ตบอล และ เบสบอล

Sixty Six (2006) เป็นหนังที่มีฉากหลังเกี่ยวกับฟุตบอลโลก เป็นหนังจากอังกฤษ ประเทศที่เป็นต้นตำรับของฟุตบอล เพราะมีการจัดการแข่งขันระหว่างสโมสรในประเทศมายาวนาน ปัจจุบันพรีเมียร์ ลีกของอังกฤษก็เป็นลีกที่คนไทยให้ความนิยมมากกว่าลีกของประเทศอื่น (และเชื่อได้ว่าคนไทยรู้จักนักเตะในพรีเมียร์ลีกมากกว่านักเตะในสโมสรดังๆ ของไทยด้วยซ้ำ) แต่ทีมชาติอังกฤษ กลับไม่ประสบความสำเร็จในฟุตบอลโลกนัก บางครั้งย่ำแย่ถึงกับตกรอบคัดเลือกก็เคยมาแล้ว ยังดีที่เคยคว้าแชมป์มาได้หนึ่งครั้งในปีที่อังกฤษเป็นเจ้าภาพคือปี 1966 ที่เป็นชื่อหนังเรื่องนี้เป็นเสมือนบันทึกความทรงจำในวัยเยาว์ของผู้กำกับชาวอังกฤษเชื้อสายยิว พอล เวลแลนด์ (Made of Honor, Roseanna’s Grave) โดยเล่าผ่านเรื่องราวของเด็กหนุ่มวัย 12 ปี เบอร์นี่ รูเบนส์ (เกรจจ์ ซัลกิน) เขาเป็นเด็กชายใส่แว่นที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร สุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรงเพราะเป็นโรคหอบ มีพี่ชายอยู่คนก็ชอบแกล้งน้อง ส่วนพ่อมีนิสัยแปลกๆ หลายอย่าง เช่นชอบย้ำคิดย้ำทำ ขับรถช้ามากๆ ไม่ยอมเอาเงินฝากธนาคารแต่เก็บไว้ในกล่อง คนที่พอจะพึ่งพาได้มีเพียงแม่ที่ปรกติที่สุดในบ้าน และคอยให้กำลังใจเขา

ในปีนั้นเบอร์นี่กำลังเรียนคำสอนของศาสนายิวกับรับไบผู้พิการทางสายตา ที่สอนมุมมองในชีวิตให้กับเขาหลายอย่าง เพื่อเตรียมตัวเข้ารับพิธีบาร์ มิทซ์วาห์ (bar mitzvah) เป็นพิธีที่ก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ของชาวยิว มีพิธีกรรมอ่านพระคัมภีร์ในโบสถ์ หลังจากนั้นก็มีงานเลี้ยงกันในเครือญาติและเพื่อนบ้าน ซึ่งตอนอัลวี่พี่ชายเขารับพิธีนี้ ทางบ้านจัดงานเลี้ยงใหญ่โตที่โรงแรม มีแขกมาในงานมากมาย

เบอร์นี่เองก็วาดฝันเอาไว้ว่า จากเด็กที่ไม่ค่อยมีใครให้ความสำคัญ ในงานเลี้ยงหลังพิธีบาร์ มิทซ์วาห์ เขาจะเป็นดังศูนย์กลางของจักรวาล มีแต่คนทักทายได้รับของขวัญมากมาย งานเลี้ยงของเขาต้องมีแต่อาหารอร่อยๆ ดนตรีที่ไพเราะ เขาเฝ้าวางแผนทุกอย่างสำหรับงานเลี้ยง แต่ไม่ทราบว่าด้วยเหตุผลกลใดพิธีของเขาถึงได้กำหนดไว้วันที่ 30 กรกฎาคม ตรงกับวันชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกพอดี ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะ ก่อนฟุตบอลโลกไม่มีใครเชื่อมั่นในศักยภาพของทีมชาติอังกฤษว่าจะผ่านไปถึงนัดชิงชนะเลิศได้ แต่เชื่อมั่นในทีมเต็งอย่างบราซิลและโปรตุเกสมากกว่า แต่เบอร์นี่เองก็ไม่ประมาทเขาเริ่มศึกษาทุกอย่างที่เกี่ยวกับฟุตบอลโลก และเมื่อการแข่งขันมาถึง จากนัดเปิดสนามที่ทำได้แค่เสมอ ผลงานของอังกฤษกลับดีวันดีคืน ทั่วทั้งประเทศต่างยินดีปรีดา ร่วมใจกันเชียร์ คงมีแต่เพียงเบอร์นี่ที่ไม่อยากให้อังกฤษผ่านเข้าถึงนัดชิงชนะเลิศ เพราะจะไม่มีใครมางานเลี้ยงหลังพิธีบาร์ มิทซ์วาห์ของเขา

Sixty Six เป็นหนังจากอังกฤษที่ทำได้น่ารัก อบอุ่น ให้ความบันเทิง และให้แบบอย่างข้อคิด การเรียนรู้ เติบโต จากวัยเด็กสู่ความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่แค่อายุที่มากขึ้นเท่านั้น แต่ต้องเป็นการเติบโตทางความคิด วุฒิภาวะ การมองโลก มองชีวิต ในแนวทางหนัง coming of age ชีวิตของเบอร์นี่อาจไม่มีความสุขนักที่บ้าน แต่ในที่สุดเขาก็ได้เรียนรู้ว่า ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ตราบใดที่พ่อ แม่ พี่ ยังรัก ห่วงใย แคร์ความรู้สึกของเขาอยู่เสมอ เขาอาจจะไม่เก่งในบางอย่างเช่นเล่นฟุตบอล แต่ก็มีหลายอย่างที่เขาทำได้ดี เช่นการสวดในพิธีบาร์ มิทซ์วาห์

ส่วนงานเลี้ยงแม้จะห่างไกลจากที่ฝันไปเสียทุกอย่าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ก็ใครจะไปทำนายล่วงหน้าได้ว่าอังกฤษจะมาไกลถึงนัดชิงชนะเลิศ ตัวเขาเองก็ต้องเข้าใจครอบครัวด้วยว่า ฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเหมือนเดิมแล้ว ด้วยกระแสแห่งการเปลี่ยนแปลง เมื่อร้านค้าใหญ่ที่มีสาขามากมาย มาตั้งร้านอยู่ตรงข้ามร้านขายของชำของพ่อและน้องชายพ่อ จนในที่สุดร้านของพ่อต้องปิดกิจการ และในวันที่เขารู้สึกเบื่อหน่ายชีวิต ก็ยังมีคนดีๆ ที่ต้องเศร้าสะเทือนใจในความผิดที่ไม่ได้ก่อ เช่นคุณหมอใจดีที่รักษาโรคหอบของเขา

ฟุตบอลโลกครั้งนี้ก็ขอให้ท่านผู้อ่านมีความสุขกับการเชียร์ทีมโปรดทุกนัด แต่อย่าฝืนดูมากจนไม่มีเวลาพักผ่อนจนทำให้เสียสุขภาพ และอย่าเผลอไปเล่นพนัน จนทำให้ฟุตบอลโลกจากความสุขสนุกสานกลายเป็นความทุกข์ถนัดไปได้.

Create Date : 24 พฤษภาคม 2553

Last Update : 24 พฤษภาคม 2553 19:03:12 น.

Counter : 659 Pageviews.

1 comment

Share
Tweet

Hachi : A Dog’s Story --- แม้ความตายก็มิอาจพรากรักของเรา

Hachi : A Dog’s Story

เรื่องราวความรัก มิตรภาพ ความผูกพัน ระหว่างมนุษย์กับสัตว์เลี้ยงเพื่อนรักประจำบ้านอย่างสุนัขหรือเจ้าหมา เป็นเรื่องเล่าที่น่าประทับใจเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเล่าจากมุมมองหรือวัฒนธรรมใดก็ตาม เราล้วนสัมผัสได้ถึงความซาบซึ้งตรึงใจในทุกเรื่องเล่า เช่นหนังเรื่องนี้ Hachi : A Dog’s Story ที่เป็นงานสร้างของฮอลลีวู้ด แต่ผู้กำกับคือ ลาสเซอ ฮอลสโตรม (Lasse Hallstrom) เป็นชาวสวีเดนที่มาทำหนังในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่เรื่อง Once Around (1991) ส่วนผลงานล่าสุดของเขาเรื่อง Dear John ก็เข้าฉายในช่วงเวลาเดียวกันกับ Hachi โดย Hachi ดัดแปลงมาจากหนังญี่ปุ่นเรื่อง Hachiko Monogatari (1987) ที่สร้างจากเรื่องจริงของหมาชื่อ ฮาจิโกะ พันธุ์อากิตะ (1923-1935) กิจวัตรประจำวันของฮาจิโกะคือไปส่ง ศาสตราจารย์ฮิเดซาบูโระ อูเอโนะ ไปสอนที่มหาวิทยาลัยแห่งโตเกียวที่สถานีรถไฟชิบูย่า และตอนเย็นคอยมารับเขากลับบ้านทุกวัน

แต่แล้ววันหนึ่งศาสตราจารย์หัวใจวายและจากโลกนี้ไป เย็นวันนั้นไม่มีศาสตราจารย์บนรถไฟขบวนเดิม แต่ฮาจิโกะยังคงรออยู่ที่สถานี นั่งรออยู่นานเท่าไรก็ไม่ได้เห็นหน้าของเจ้านายแต่อย่างใด หลังจากนั้นมีคนรับฮาจิโกะไปเลี้ยง แต่มันก็หนีออกมามุ่งกลับไปยังบ้านเก่า เมื่อไม่พบศาสตราจารย์ ฮาจิโกะจึงไปรอเขาที่สถานีในเวลาเดิม และเฝ้ารออยู่อย่างนั้นต่อมาถึงเก้าปี จนในที่สุดฮาจิโกะเสียชีวิตริมถนนในย่านชิบุย่าเมื่อวันที่ 8 มีนาคม 1935 โดยร่างของเจ้าหมาผู้แสนจงรักภักดีตัวนี้ได้รับการสตัฟฟ์ไว้ที่ National Science Museum of Japan กรุงโตเกียว และมีรูปหล่อบรอนซ์ในท่านั่งกำลังรอเจ้านายกลับบ้านตั้งไว้ที่ประตูทางออกประตูหนึ่งของสถานีชิบูย่า

ส่วนฮาจิโกะหรือฮาชิโกะในภาคอเมริกายังคงเกี่ยวข้องกับญี่ปุ่น เพราะเป็นหมาเกิดที่ญี่ปุ่น และถูกส่งขึ้นเครื่องบินมายังอเมริกา เมื่อมาถึงสถานีรถไฟของเมือง Bedridge กรงของมันตกลงมาจากรถเข็น จึงเดินหลงทางอยู่ที่ชานชาลา เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ ศ.พาร์กเกอร์ วิลสัน (ริชาร์ด เกียร์) กลับมาจากการเดินทางและพบเจ้าหมาน้อย เขาพาหมากลับมาเลี้ยงที่บ้านก่อน แม้ภรรยาคือ เคท (โจแอน อัลเลน) จะไม่อยากให้เลี้ยงสุนัข อาจเป็นเพราะไม่อยากเศร้ากับการจากไปของหมาที่เลี้ยง ก่อนหน้านี้พวกเขาเลี้ยงหมาที่ชื่อลุค เมื่อไปติดประกาศตามหาเจ้าของหมาแล้วก็ไม่ได้ผล ในที่สุดฮาจิโกะจึงเป็นหนึ่งในสมาชิกของครอบครัววิลสัน โดยเฉพาะความรัก ความผูกพันที่พาร์กเกอร์มีกับ “ฮาจิโกะ” ชื่อที่เขาเรียกเจ้าหมาตัวนี้หลังจากพาไปหา เคน (ฮิโรยูกิ ทากาว่า) เพื่อนอาจารย์ชาวญี่ปุ่นที่บอกกับเขาว่า หมาตัวนี้เป็นหมาญี่ปุ่นพันธุ์พิเศษ และที่คอห้อยตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นที่อ่านว่า “ฮาจิ” มีความหมายว่า “แปด” หมายถึงความโชคดี ความสัมพันธ์ระหว่างสวรรค์กับโลกมนุษย์ ความไม่สิ้นสุด เส้นที่วนไม่รู้จบ เวลาว่างเมื่ออยู่ที่บ้านพาร์กเกอร์มีความสุขที่ได้เล่นกับฮาจิ หยอกล้อเล่นหัว พาไปเดินเล่น นวดผ่อนคลายให้ แม้แต่ในวันแต่งงานของลูกสาวชื่อ แอนดี้ (ซาร่าห์ รูเมอร์) ภาพหมู่ของครอบครัวในงานแต่ง มีฮาจิร่วมอยู่ด้วย โดยมือของพาร์กเกอร์จับขาหน้าของฮาจิไว้

กิจวัตรที่ฮาจิต้องทำเสมอไม่เคยขาดก็คือ ตอนเช้าเดินไปส่งพาร์กเกอร์ที่สถานีรถไฟ เพราะเขาต้องไปสอนดนตรีที่มหาวิทยาลัย และทุกห้าโมงเย็นก็มารอรับเขาแล้วเดินกลับบ้านพร้อมกัน จนเป็นภาพประทับใจของผู้คนในย่านนั้น ไม่ว่าจะเป็นร้านขายเนื้อที่มักจะมีเนื้อชิ้นเล็กๆ ให้ฮาจิเสมอ แมรี่ แอน เจ้าของร้านหนังสือที่หน้าสถานีรถไฟ โดยเฉพาะ เจสส์ (อีริก อวารี) คนขายฮ็อท ด็อกและกาแฟที่พาร์กเกอร์ต้องแวะซื้อก่อนขึ้นรถไฟทุกวัน แต่เช้าวันหนึ่งฮาจิโกะมีท่าทีไม่อยากให้เขาไปทำงาน เมื่อห้ามเจ้านายไม่สำเร็จ มันถึงกับยอมคาบลูกบอลตามไปหาเขาที่สถานีรถไฟ เพื่อให้เขาขว้างลูกบอลแล้วฮาจิไปคาบกลับมา ซึ่งเป็นกิจกรรมที่มันไม่ชอบ และในวันนั้นขณะที่พาร์กเกอร์กำลังบรรยายถึงคุณค่าของดนตรีให้นักศึกษาฟัง โดยในมือยังถือลูกบอลที่เล่นกับฮาจิเมื่อเช้านี้อยู่ เขาล้มลงหน้าชั้นและจากไป ส่วนฮาจิเฝ้ารอเขาที่สถานีรถไฟเช่นเดิมจนถึงยามค่ำคืน ในที่สุดแอนดี้ต้องมารับมันกลับบ้าน และพาไปอยู่ด้วยกันที่บ้านใหม่กับสามีของเธอ ส่วนเคตตัดสินใจขายบ้านแล้วย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่แล้วฮาจิก็ออกมาจากบ้านของแอนดี้ กลับไปยังบ้านเก่าที่เคยมีความสุขอยู่กับพาร์กเกอร์ แต่บ้านหลังนั้นมีเจ้าของใหม่มาอยู่แล้ว ฮาจิจึงกลับมานั่งรอเจ้านายที่เดิม ตรงสวนหย่อมตรงข้ามประตูทางออกของสถานีรถไฟ ด้วยหวังว่าสักวันหนึ่งจะเห็นหน้าและได้กลิ่นของเจ้านายที่คุ้นเคยอีกครั้ง……

Hachi :A Dog’s Story เป็นหนังเรียบๆ ง่ายๆ ไม่ได้มีแอ็กชั่นตื่นตา หรือเทคนิคลำเลิศอะไร แต่ความรักความผูกพันที่เราสัมผัสได้จากการแสดงของริชาร์ด เกียร์ กับเจ้าหมาพันธุ์อากิตะตั้งแต่วัยเด็กจนเติบใหญ่ โดยเฉพาะวันแล้ววันเล่าที่ฮาจิเฝ้ารอเจ้านายกลับมาอย่างใจจดจ่อ รอจนกระทั่งมันแก่ชราลงก็ยังมาเฝ้ารอเขา หลังจากสิบปีผ่านไป ในฉากที่เคทกลับมาที่สถานีแห่งเดิมและพบกับฮาจิยังนั่งรออยู่ เธอลูบหัวมันและนั่งรอพาร์กเกอร์เป็นเพื่อนกับฮาจิด้วย ฉากเช่นนี้ใครเล่าจะกลั้นน้ำตาไว้ได้

ฮาจิเป็นฮีโร่ให้กับทุกคนที่ได้ยินเรื่องราวของเขา เช่นที่ รอนนี่ หลานของพาร์กเกอร์เล่าเรื่องฮาจิให้เพื่อนฟังหน้าชั้นในหัวข้อ “My Hero” ….ฮีโร่ของเราไม่จำเป็นต้องเป็นนักรบผู้เก่งกล้า หรือนักผจญภัยที่ค้นพบดินแดนต่างๆ มากมาย แต่เพื่อนต่างสายพันธุ์ก็เป็นฮีโร่ของเราได้ ท่ามกลางความรักที่ฉาบฉวย รักง่ายหน่ายเร็ว เห็นแก่ตัว ไม่อดทนต่อกัน มีผลประโยชน์แอบแฝง ในสังคมปัจจุบัน ความรักของฮาจิสอนให้เรารู้จักความรักแท้ที่มีแต่ความจริงใจ ความรักที่มั่นคงอยู่ไม่มีเสื่อมคลาย ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เป็นความรักที่มีให้คนที่เรารัก จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของชีวิต…..

Create Date : 05 เมษายน 2553

Last Update : 5 เมษายน 2553 15:23:08 น.

Counter : 1049 Pageviews.

2 comment

Share
Tweet

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

minkitti

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Friends' blogs

[Add minkitti's blog to your web]

Links

Bloggang.com