เด็กแค่ไหนคือเด็ก แค่ไหนคือยังไม่รู้ความอายุประมาณนี้ อาจจะมีวุฒิภาวะไม่มากพอแต่ก็น่าจะคิดได้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำเด็กจะดื้อจะซนแค่ไหน จะเลวร้ายแค่ไหนสิ่งเดียวที่น่าจะอยู่ในสำนึก น่าจะเป็น ครอบครัว ที่เลี้ยงดูมาไม่ใช่หรอ?ผิดครั้งแรก พ่อแม่ให้อภัยผิดครั้งที่สอง พ่อแม่ให้อภัยผิดอีกกี่ครั้ง พ่อแม่ก็ยังให้อภัย ยังรัก ยังเหมือนเดิมแต่ลูกสิ ที่ไม่เคยเหมือนเดิมเด็กแค่ไหนถึงจะโตพอที่จะเข้าใจแค่ไหนถึงจะรับรู้ได้ถึงความรักความเป็นห่วงของพ่อแม่บางครั้งพอหันมองย้อนกลับไป ก็ไม่รู้ว่าใครกันที่น่าสงสารส่วนหนึ่งอาจโทษสภาพแวดล้อมและสังคมที่หล่อหลอมส่วนหนึ่งอาจโทษพ่อแม่ที่เลี้ยงดูมาไม่ดีแต่ส่วนสำคัญอยู่ที่จิตใต้สำนึกของตัวเองไม่ใช่หรออยากรวย อยากมี อยากอิสระแต่ ณ ตอนเป็นเด็ก กลับไม่เรียนรู้ที่จะแสวงหาโอกาสที่ดีให้ตัวเองจะโทษใครได้ ถ้าสุดท้ายยังไม่เข้าใจว่าจุดเริ่มต้นทั้งหมด คือตัวเราเอง?ถึงไม่อยากคิดแบบนี้ แต่ก็รู้สึกส่งสารพ่อกับแม่ของน้องครั้งแรกต้องเสียใจร้องไห้ฟูมฟายกับลูกคนหนึ่งกว่าจะเรียกความรู้สึกกลับมาได้ ต้องใช้เวลามากมายแค่ไหนตั้งมั่นว่าจะดูแลลูกที่เหลือให้ดีที่สุดถึงจะมีเงินน้อย แต่ก็ให้ความรักที่คิดว่ามากพอแต่สุดท้าย ก็ยังต้องเสียใจให้กับลูกอีกคนที่เห็นความรักพ่อแม่เป็นเรื่องไร้ค่าคนอื่นอาจจะโทษเพื่อน โทษครอบครัวเพื่อนที่ชักชวนแต่จริงๆ แล้ว มันคือตัวน้องเองที่เป็นคนเลือกแบบนี้เราว่าน้องเองที่ไม่รู้จักคิด แม้ว่าพ่อแม่จะสั่งสอนแค่ไหนน่าเสียดายอนาคตดีๆ ที่พ่อแม่ตั้งใจวางไว้ให้วัยรุ่น เป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดแต่ยังคิดเสมอว่า จะดีจะเลว ทุกอย่างไม่มีใครกำหนดได้นอกจากตัวเราเองทำเพราะนึกสนุก ทำเพราะเป็นวัยรุ่นสุดท้ายอาจต้องมานั่งเสียใจ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงกาลเราทำได้แค่ช่วยภาวนาชีวิตใคร คนนั้นก็เลือกเอง