PART: Sent THE PACKAGE to aboard!


      หลังจากทานข้าวผัดร่วมสาบานวันนั้นแล้ว ก็ได้เจอพี่พิอีกแค่วันเดียว
      แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านในวันศุกร์ ,, กลับเร็วกว่าทุกครั้ง...
      บางทีที่เร็ว  คงเพราะฉันไปค้างบ้านอาม่าที่คลอง๓ มันก็ใกล้ๆ อ่ะ
      ไม่ต้องไปฝ่าฟันรถติดตอนจะเข้าสาทร !

      นัดอากู๋ไว้ที่ฟิวเจอร์  แต่โดนหักหลังอ่ะ  กู๋กลับบ้านไปแล้วเลยนั่งแท๊กซี่กลับเอง
      ด้วยความที่สายตาสั้น  และเป็นเวลาเย็นค่อนข้างมืด  ก็เลยมองทางไม่ค่อยจะเห็น
      ทั้งๆ ที่เป็นทางคุ้นเคยตั้งแต่เด็กเล็กๆ ยันตอนนี้  แต่ก็พาพี่(ลุง)แท๊กซี่หลงได้!
      น่าอายชะมัด! จนพี่(ลุง)แท๊กซี่ถามว่า "เป็นคนที่ไหนหรอ?"
      แป่วว ว ว ...

      แล้วอาทิตย์นี้ก็เป็นอีกอาทิตย์นึงที่ได้เจอกับครอบครัว เพราะมีไหว้เชงเม้งที่คลอง๑๐
      ก็เลยแฉลบกลับบ้านซะเลย  มีนัดค่ะมีนัด!!  ฮ่าๆ นัดกับหมอฟันนั่นเอง
      แต่ที่น่าเสียดายคือ ต้องนั่งรถกลับมาเอง ,,
      กลับกรุงเทพคนเดียวอ่ะ (คนอื่นๆ ไปกรุงเทพตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่รอกันเลย)

      -- กลับมาคราวนี้ไม่ได้นอนที่สาทรอ่ะ  ไปนอนที่บ้านคลอง๔
      แล้วก็ออกจากบ้านแต่เช้า เพราะกู๋จะไปส่งบุ้นรายงานตัวแข่งเทนนิส
      ก็เลยโดนหิ้วมาโยนขึ้นแท๊กซี่ตั้งแต่ ๗.๓๐น. เป็นเวลาที่เร็วเกินไป
      มาถึงนวนครตั้งแต่ยังไม่ ๘.๐๐น. ดีเลย ,, แต่การเดินทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่
      คนขับรถแท๊กซี่คนนี่้ใจร้ายมากๆ ไม่ชอบเลย แล้วก็หงุดหงิดแต่เช้า!!! !!

      ตั้งแต่อาทิตย์นี้เป็นต้นไป  จะไม่ได้เจอพี่พิแล้ว T^T
      พี่รักมาทำงานแทนพี่พิ ...

      จากการสังเกต! พี่รักเป็นผู้หญิงตัวเล็กมาก (มาก) ทำงานเก่ง แล้วก็เข้ากับคนง่าย
      ก็ได้คุยได้เล่นกัน  แต่การทำงาน ก็ดูเป็นการทำงานมากขึ้น
      ไม่ค่อยได้แอบนั่งเม้าท์เหมือนเมื่อก่อน  แต่อย่างนึงที่พี่รักไม่เหมือนพี่พิก็คือ ...
      ความลุย!ระดับสูง  พี่รักก็ลุยนะ  แต่ระดับเล็กน้อย

      งานก็เข้มข้นขึ้น  เนื่องจากจบ Hard Close ไปแล้ว
      นี่คือก้าวแรกของ Year End 2009  ซึ่งงานก็ยังเรื่อยๆ แต่แอบเยอะ

      เช้าวันพฤหัสฯ พี่พลอยกับพี่แน๊ตต้องกลับไป "เทรน" ที่ออฟฟิต
      เหลือเด็กน้อย ๒ คนกับพี่ตัวเล็กๆ อีก ๑ คน
      พร้อมกับคำสั่งตายที่เพิ่งจะรู้ว่า "ต้องส่งแพ็คเกจก่อนบ่าย ๓"
      พี่รักถึงกลับเครียดไปเลย!  ฉันก็แอบรู้สึกสงสารพี่รัก  พี่เค้าคงต้องเหนื่อยมากๆ
      พอถึงออฟฟิตลูกค้า ,, ก็รีบเดินงานอย่างเร่งด่วน  เพื่อช่วยพี่รักให้ได้มากที่สุด
      แต่ก็ไม่วายทำกันไม่ทัน  เพราะเพิ่งได้แพ๊คเกจจากลูกค้าตอนบ่ายโมง
      พี่นุช Manager โทรตามแล้วโทรตามอีก  พี่รักก็เร่งแล้วเร่งอีก
      แล้วพี่ปลาก็เดินมาบอกว่า "วันนี้ต้องกลับ ๕ โมงนะ เพราะจะปิดออฟฟิต"
      ยังจะมีอะไรแย่อีกมั้ยเนี่ย ?   พี่รักถึงกลับจะหลั่งน้ำตาครั้งที่ ๓ เลยอ่ะ

      แต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นกันมาได้ ,, ส่งแพ๊คเกจกันเช้าวันศุกร์
      คืนวันพฤหัสฯ ก็ไปนั่งเป็นกำลังใจให้พี่รักที่ห้องพี่รักเลย  แล้วค่อยแยกย้ายกันนอน
      เลยทำให้สนิทกับพี่รักมากขึ้น!

      วันพฤหัสฯ ทำงานกันหนักมาก เลยไม่ได้รู้ข่าวคราวของชาติบ้านเมือง
      มารู้อีกทีตอนกลางคืน  ถึงกับอึ้ง!! แล้ววันศุกร์จะกลับบ้านยังไงหล่ะเนี่ยคุณม๊อบปิดถนน
      (ยังนึกไม่ออกว่า...ถ้ารู้ข่าวเช้าวันพฤหัสฯ จะวุ่นขนาดไหน ??)

      วันศุกร์ ฉันเลยถูกสั่งการให้กลับบ้านที่คลอง๔ เพราะม๊ามาทำธุระแถวนั้นพอดี
      ดีใจที่ได้กลับบ้านเร็วๆ แต่ที่เศร้าใจที่สุดคือ ไม่ได้กลับสาทรไปเอาของ
      แล้วการไม่ได้กลับสาทร  คือการไม่ได้นั่งรถไปรอเฮียหนึ่งที่เซ็นทรัลบางนา
      นั่นคือ  การที่เฮียหนึ่งไม่กลับบ้าน!  โอ้วว ว เซ็งหนักเข้าไปใหญ่เลยอ่ะ





     การทำงานสอนให้เราแข็งแกร่ง ,, และรู้จักหาทางแก้ปัญหา เพื่อให้ได้มาซึ่งจุดหมาย
     และบอกให้เรารู้ว่า ,, อย่ายึดติดกับอะไร  จงไหลไปตามกระแสน้ำที่ไหลถูกทาง!