{ โลกใหม่     ...ที่ต้อง  เริ่มศึกษา }

ใจนึงก็อยากจะอยู่กรุงเทพ  อยากมีอิสระ อยากทำทุกอย่างที่อยากจะทำ
แต่ใจนึง ...กลับกลัวการอยู่คนเดียว


มันคงจะดีกว่านี้  ถ้าได้อยู่ในโลกที่กว้างขวาง  พร้อมเพื่อนๆ รายล้อม




แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เรียนรู้  ก็พยายามปรับตัว
เพื่อ  ....       ให้อยู่รอดโดยปลอดภัย!

แต่บางที  พอมองเห็นความเหงา  ก็เลย...
เกิดกลัวขึ้นมาซะอย่างนั้น
เชื่อเถอะว่า  ฉันสามารถอยู่ได้  เพียงแค่บางทีมันก็เหนื่อยใจ แล้วก็ร้องไห้ในที่สุด!
แต่ก็ แค่บางที               เท่านั้น!



ที่แย่คือ  อยู่ๆ ดันมาเหนื่อยใจ  จนร้องไห้  ให้ม๊าได้ยินเท่านั้นเอง
ทั้งๆ ที่พยายามปิดบังความเหงาเอาไว้  ตั้งนาน!

นี่แหละน๊า  ที่เค้าว่ากันว่า...
"แม่ลูกสื่อกัน  ไม่มีอะไรที่แม่จะไม่รู้  ใจแม่มักจะสื่อถึงลูกเสมอ"



ม๊าแอบตกใจเล็กน้อย  หรืออาจจะมากมั้ง (เอาจริงๆ ก็คงมากแหละ)
ม๊าก็คงคิดว่าฉันอยู่ไม่ได้อีกตามเคย  เพราะม๊าพูดว่า
"ปากก็บอกว่าอยากไปอยู่นู่น  เป็นแบบนี้แล้วจะอยู่ได้หรอ?"

นี่แหละ  ที่ม๊ายังไม่เข้าใจ  เพราะม๊ายังไม่เคยมาเห็นหอที่ฉันอยู่
ว่ามันเงียบ  และน่าเบื่อขนาดไหน
บางที  ความลำบากก็ทำให้คนเราเหงาขึ้นมาได้เหมือนกัน
ด้วยความที่  ...ไม่รู้จะไปไหนดี  ไม่รู้จะกินข้าวกับใครดี

เฮ้ออ อ อ อ   ชีวิตคนเรา  ก็ต้องปรับตัวแบบนี้แหละ




น้ำตาครั้งนั้น  ก็เป็นแรงผลักดันตัวนึง  ที่ทำให้พยายามปรับตัว  และอดทน!
ตอนนี้ที่ต้องทำ  คือ พยายามสร้างสังคม!! !
เพราะฉันก็โตพอแล้ว  และควรมีสังคมให้กว้างๆ  ปูทางสำหรับตัวเองในอนาคต

ไม่ต้องคิดถึงบ้านมากหรอก
อีกไม่นาน  ก็จะได้กลับไปอยู่บ้านอีกนานๆ เลย

Create Date : 13 พฤษภาคม 2552
Last Update : 15 พฤษภาคม 2552 0:19:49 น.		0 comments
Counter : 378 Pageviews.
Share Tweet