ร่างกายเป็นของฉัน . . . แต่บางครั้งชีวิตก็เป็นของคนอื่น
.
.
.
.
.
.
.
เสียใจ  แต่ก็ต้องเข้าใจ
.
.
.
.
.
.
.
แต่ถ้าหากถึงวันที่ชีวิตเป็นของฉัน  ก็คงมีแต่คำว่าเสียใจ
เพราะเจ้าของชีวิตคือคนที่ฉันรักที่สุด  และรักตลอดไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อไหร่จะทำใจยอมรับกับร่างกายว่างเปล่านี้ได้ซะที  ? ??
ไม่อยากเสียใจ  ไม่อยากโกรธ  ไม่อยากรู้สึกแย่ๆ เหมือนที่มันเกิดขึ้น
เพราะกลัวว่า  แค่ความรู้สึกเล็กๆ จะพรากฉันไปจากโลกใบนี้
แม้จะเป็นโลกที่ฉันไม่ได้อยากจะอยู่  . . .
แต่ก็ยังอยากที่จะมองเห็นสิ่งที่ฉันรัก  คนที่ฉันรัก
และยังอยากจะลองทำตามความฝันที่อาจจะไม่มีวันเป็นจริงเลยซักครั้ง





เข้าใจในทุกสิ่ง  แต่แค่ยังทำใจยอมรับไม่ได้
และไม่เคยจะยอมรับได้ซะที  ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้  ฉันมีแต่อ่อนแอ
เบื่อชีวิตที่เป็นของคนอื่น  เบื่อความเป็นจริงที่ไม่มีพื้นที่สำหรับฉัน