หลังจากที่สังเกตตัวเองมาพักนึง
รู้สึกว่าได้ว่า...สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันมันเปลี่ยนไป



จากที่เคยอยู่หน้าคอมแทบจะตลอดเวลา กลายเป็นแค่ช่วงเวลาทำงาน
หลังจากนั้นก็อ่านหนังสืออ่านนิยายไปตามเรื่อง เม้าท์กับเพื่อนเรื่องที่สนใจ
ไม่ว่าจะไปไหน สิ่งที่อยู่ในกรอบสายตาเสมอคือหน้าจอโทรศัพท์


ตอนนี้ก็ยังเม้าท์กะเพื่อนอยู่ ออกไปเจอเพื่อนอยู่
หน้าจอโทรศัพท์ก็ยังสำคัญอยู่




แต่นิยายที่อ่านทุกคืนไปไหน?
อาจเพราะส่วนหนึ่งมันยังไม่มีเรื่องที่น่าสนใจ
และส่วนหนึ่งคือเรื่องที่ตามอ่านยังไม่มาต่อ

กลายเป็นว่าตอนนี้ติดเกมส์ ใช้เล่นฆ่าเวลาซะแล้ว




จากที่นอนดึก ตื่นสายทุกวัน
กลายเป็นคนนอนเร็ว ตื่นเร็วแทบทุกวัน
สงสารชีวิตตัวเองจัง มันดูโตขึ้น รับผิดชอบมากขึ้น


มันเลยเหมือนจะเหงามากขึ้น
เหงาที่สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันมาเกือบ 3ปี มันค่อยๆ เปลี่ยนไป
มันเหมือนเพื่อนสนิท ที่จะไปเรียนต่อเมืองนอก

เดี๋ยว...มันก็คงกลับมา เมื่อมีเรื่องที่น่าสนใจ
แต่การนอนตื่นเช้า คงเลิกยาก ทั้งที่ไม่ชอบเลย แบร่!

ณ ตอนนี้ก็ยังง่วงอยู่ นอนเท่าไหร่ถึงจะพอ?
ฮืออออ คิดถึงช่วงชีวิตหนึ่งที่นอนตอนเช้า ตื่นตอนบ่าย
ชอบแบบนั้น มันไม่วุ่นวายดี ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย
...