Ep.24-25
Princess Of Lan Ling King 2017
ตอนที่ 24
ในขณะที่ฉางกงหลงทางอยู่ในป่า (เมฆหมอกหนา มีค่ายกล) ทางด้านชิงโส่วก็ยังสลบอยู่ มีจูเก่ออู่ฉือดูแลไม่ห่าง..ชิงโส่วละเมอ "องค์ชาย ช่วยข้าด้วย องค์ชายช่วยข้าด้วย"....จูเก่ออู่ฉือปลอบประมาณว่าแค่ฝันร้ายเท่านั้น หลับซะนะ (ชิงโส่วยังหลับอยู่นะ นางละเมอ)...บางทีคงเป็นเพราะร่างกายเจ้าอ่อนแอมาก (ชิงโส่วตื่นลืมตา) เจ้าดูน้ำโสมนี่ก่อนซิข้าสั่งให้คนรับใช้เตรียมมาไว้ให้เจ้า เจ้าจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อดื่มมันแล้ว ข้าจะจัดยาที่ช่วยด้านฟื้นฟูพลังให้เจ้านะ เจ้าจะได้แข็งแรงเร็วๆ......ชิงโส่วพูดขึ้น "ทุกอย่างที่ท่านพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ"...จูเก่อบอกแม่นางท่านอย่าคิดเรื่องนั้นอีกเลย สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องให้ร่างกายท่านแข็งแรง มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน หากเป็นใครก็คงรับไม่ไหวเช่นกัน....ชิงโส่วยังรำพึง "จริงเหรอ มันเป็นเรื่องจริง จริงเหรอ"....จูเก่อบอกมันเป็นเรื่องจริง หากท่านไม่เชื่อ รอจนกว่าท่านจะหายแล้วค่อย...... ชิงโส่วพูดแทรกขึ้น ท่านหลอกข้า ท่านแค่ต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่ ท่านต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่เท่านั้นเพื่อแต่งงานกับท่าน ท่านหลอกข้า....จูเก่ออู่ฉือบอก เอาเถอะข้าสัญญากับเจ้าตราบใดที่เจ้าดูแลตัวเองดีดี ข้าจะไม่บังคับเจ้า ตราบใดที่เจ้าดูแลตัวเองให้สุขภาพแข็งแรง เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ตามแต่ใจเจ้าต้องการ เจ้าอยากไปที่ไหนก็ได้ รับเอานี่ไว้ (กระดิ่งโลหะ) ข้าจะไม่ใช้มันและเรื่องการหมั้นหมายสมัยเด็กมาบังคับเจ้าอีก.....ชิงโส่วเลยยอมให้จูเก่ออู่ฉือป้อนโสมให้ทาน...
ทางด้านเกาฉางกงกำลังแย่ เพราะเดินวนไปวนมาในป่า และหมอกที่ปกคลุมก็มีพิษ ทำให้จะหมดแรงล่ะ.....
แม่ฉางกงมาขอพบจูเก่ออู่ฉือ...แม่ฉางกงคารวะจูเก่อ แต่จูเก่อบอกตามศักดิ์แล้วท่านน่าจะเป็นรุ่นพี่ข้านะ อาวุโสกว่าไม่ใช่เหรอ แม่ฉางกงบอกข้าไม่กล้าหรอก.....จูเก่อถามนี่ท่านมาถึงตำหนักข้าด้วยเรื่องอะไรเหรอ...แม่ฉางกงบอกข้ามาก็เพื่อขอร้องท่าน จูเก่ออู่ฉือถามขอร้องเพื่อเกาฉางกงอย่างนั้นเหรอ....แม่ฉางกงบอกท่านผู้ยิ่งใหญ่อย่าได้โกรธ ข้าขอสัญญาแทนฉางกง ขอแค่ท่านปล่อยฉางกง ข้าและฉางกงจะไม่ยุ่งอะไรกับท่านอีก....จูเก่ออู่ฉือพูดขึ้น ข้าไม่แปลกใจเลยทำไมเกาฉางกงถึงไม่ประมาณฝีมือตนเองแบบนี้ ที่แท้ก็เพราะว่ามีแม่อย่างท่านนี่เอง....แม่ฉางกงถามทำไมท่านพูดเช่นนั้น ---จูเก่ออู่ฉือตอบประมาณว่า --ซือเหม่ย ข้าชอบเจ้าที่กล้าเข้ามายังตำหนักของข้าคนเดียวแต่เจ้าคิดบางมั้ยทำไมเหมียวอู่อินถึงจับทั้งคู่ หยวนชิงโส่วกับเจิงลั่วหยุน เพื่อเอาดาบไปจากเจ้า?? นั่นก็เพราะว่าเหมียวอู่อินกับเจียงอู่เฉินเดาไว้แล้วว่าเถาฮัวไม่ใช่ผู้พิทักษ์กฏ เต่าดำแห่งตำหนักเทียนหลัวใต้พิภพ...ผู้อาวุโส ท่านคงจะตอบข้าได้ว่าใครคือเต่าดำที่แท้จริง หากท่านไม่บอกข้า ลูกชายของท่าน เกาฉางกงคงต้องหลงอยู่ในป่าตลอดไป---ท่านไม่ควรจะมาหาข้าที่แคว้นเสี่ยวฉุน ถ้าท่านยังไม่สามารถจะบอกว่าแท้จริงแล้วท่านเป็นใครกันแน่ ไม่มีความจริงใจเอาซะเลย หรือว่าในใจของท่าน ท่านดูถูกผู้ครองแค้วนเสี่ยวฉุน? แม่ฉางกงบอกท่านจูเก่อผู้ยิ่งใหญ่ ข้าแค่มาที่นี้เพื่อพบท่านเรื่องของลูกชายข้าเท่านั้น เหตุฉะไหนจะต้องโกรธเกรี้ยวกราดกับข้าไปเล่า ข้าคิดว่าท่านรู้ว่าข้าแท้จริงเป็นใครมาตั้งนานแล้ว ข้าคือเต่าดำตัวจริง เป็นผู้พิทักษ์กฏของตำหนักเทียนหลัวใต้พิภพ.....จูเก่อ "ในที่สุดท่านก็ยอมรับ แล้วทำไมท่านไม่ยอมเปิดเผยตัวตนให้ผู้อื่นรู้เล่า"...แม่ฉางกงบอก "นอกจากข้าตาย ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่มีวันถอดหน้ากากออกอย่างเด็ดขาด" (อ้าวตอนเป็นชายาของอวี้เหวินฮูก็ถอดหน้ากากนะ)...จูเก่อ "ได้ถ้าเจ้าไม่ถอดหน้ากาก แล้วข้าจะเชื่อใจในคำพูดเจ้าได้ยังไง หากเจ้าไม่ถอดหน้ากากเจ้ามีวิธีใดมาพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นเต่าดำตัวจริง"........แม่ฉางกงบอก " ข้าได้จัดฉากให้เถาฮัวเป็นเต่าดำแทนข้าในตำหนักเทียนหลัวใต้พิภพ ข้าอาศัยโอกาสที่เป็นวันนัดประชุมของผู้พิทักษ์กฏทั้ง 4 เข้าไปขโมยดาบเทพเจ้าสงคราม ตอนนี้ท่านก็รู้ว่าดาบเทพเจ้าสงครามอยู่ในความครอบครองของตำหนักฉางกง ท่านก็น่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรนั่นเป็นหลักฐานที่สำคัญ.....จูเก่อ "ช่างน่าละอายนัก" แม่ฉางกง--ทุกอย่างเป็นความผิดข้า ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉางกง ข้าแค่ต้องการขอร้องท่านเรื่องฉางกง จูเก่อ---ดูเหมือนว่าเจ้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อลูกชายของเจ้าซินะ ไม่ลังเลที่จะมอบชีวิตของเจ้าแลกกับเขา เอาล่ะข้าจะให้โอกาสเจ้า อย่างไรก็ตาม เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้หยวนชิงสั่วอยู่ในตำหนักของข้า แม่ฉางกง---ท่านไม่ต้องกังวล ฉางกงไม่ใช่คนแย่งของของคนอื่น จูเก่อ---ข้ารู้ความลับของท่าน ท่านจะยอมแพ้ก็ได้นะ แม่ฉางกง--- ท่านเป็นคนฉลาด ท่านรู้ว่าควรจะทำอย่างไร จูเก่อ--- งั้นข้าก็คงต้องทำให้ท่านยุ่งยากแล้ว ข้ามีเงื่อนไขให้ท่าน.....ท่านต้องเตือนลูกชายท่านให้อยู่ห่างจากหยวนชิงโส่ว ไม่เช่นนั้น หยวนชิงโส่วคงต้องฆ่าเขาด้วยตัวเอง เพียงแค่ข้าเอ่ยปากเท่านั้น...
(แล้วภาพก็ตัดไปที่เกาฉางกง พบกันพร้อมหน้า ยกเว้นชิงโส่ว) ฉางกง---ท่านแม่ ข้าจะต้องฆ่าจูเก่อ ที่มันพูดไม่เป็นความจริง แม่ฉางกง---หากเจ้าจะฆ่าเขา เจ้าก็ข้ามศพแม่ไปก่อน ฉางกง นี่เจ้าไม่เข้าใจจริงๆ เหรอทำไมข้าถึงทำแบบนั้น? จูเก่อ---องค์ชายท่านจะโกรธไปก็เท่านั้นแหละ ท่านจะทำร้ายแคว้นของข้าให้ราบเป็นหน้ากองเลยมั้ย แม่ฉางกง---ข้าใช้ชีวิตข้าเป็นประกัน ถ้าฉางกงมารุกรานท่าน ข้าจะขอตายทันที ไม่รอให้ท่านมาตำหนิข้าแน่นอน (ฉางกงหันมามองหน้าแม่แบบ ... หะ อะไรแม่!!!) ฉางกง---ทำไมข้าต้องถูกบังคับให้มีชีวิตต่อไปบนโลกนี้? จูเก่อ---องค์ชายคิดให้ดีดี ตอนนี้ท่านกับแม่ไม่มีดาบเทพเจ้าสงครามในมือแล้ว ท่านมีอะไรที่จะสู้รบปรบมือกับข้างั้นเหรอ หากองค์ชายไม่ไปที่คุกด้านชายแดนตะวันออกและใช้ดาบแลกเปลี่ยนชีวิตของหยวนชิงโส่ว มีเหตุผลอะไรที่นางจะยังกลับไปอยู่ข้างกายท่านอีกล่ะ ข้าคิดว่านางคงไม่ต้องการแม้แต่จะพบหน้าท่าน ฉางกง---ข้าไม่เชื่อเจ้า ข้าเจ้ามีกึ๋น (ถ้าเจ้าแน่จริง) ให้ชิงโส่วมาพูดต่อหน้าข้าเลย จูเก่อ--- ท่านฮูหยิน ท่านอย่าลืมสัญญาที่ให้กับข้าไว้นะ แม่ฉางกง---แน่นอนข้าจะช่วยให้ท่านได้ครอบครองลูกแก้วเจิงหวนและดาบเทพเจ้าแห่งสงคราม (โกหกกันเห็นๆ วุ๊ยย) จูเก่อ--- องค์ชายท่านไม่ต้องการพบนางแล้วเหรอ? โปรดไปที่ตำหนักข้า คนใช้ของจูเก่อ---(นำยาถอนพิษมาให้ฉางกง) ยานี้มีเฉพาะในแคว้นข้าเท่านั้น ไม่มีทางจะหาได้อีกไม่ว่าที่ไหนบนโลกนี้ องค์ชายจงรีบเดิมเถิด ไม่เช่นนั้นพิษจะกำเริบได้ (แล้วคนใช้ก็เดินออกไป) ฉางกง--- (หันไปที่แม่) ท่านแม่ ท่านต้องการช่วยลูกชายท่าน จนถึงขั้นลดศักดิ์ศรีของตนเองเชียวเหรอ แม่ฉางกง---นี่เป็นยาถอนพิษจริงๆ เด็กโง่ มองดูซิ เจ้าได้รับพิษจากหมอกพิษมานานมาก หลายชั่วโมง พิษได้เข้าไปยังปอดแล้ว เอานี่ ดื่มยาซะ...เจ้าคิดว่าข้ามีแค่ฝีมือเล็กน้อยอย่างนั้นหรือ...หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ข้าจะรอเจ้าอยู่ห้องถัดไป ฉางกง---หากมีอะไรผิดปกติ ได้โปรดเรียกข้า
น่าจะกว้านเลย แทง เสียบ แล้วกว้านนนน
ตกกลางคืน ชิงโส่วนอนไม่หลับ แม่ฉางกงล่อชิงโส่วให้ตามออกไปนอกวัง ชิงโส่วหลงกล เห็นแม่ฉางกงล้มนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น เห็นมีดแทงที่ท้องของแม่ฉางกงอยู่ ชิงโส่วพยายามจะช่วย จะไปตามคนมาช่วยแต่แม่ฉางกงบอกไม่ต้อง เจ้าช่วยดึงมีดออกมาให้ข้าที่ แล้วนาทีที่ชิงโส่วดึงมีดนั้น ฉางกงก็มาเห็นพอดี แม่ฉางกงเปลี่ยนโหมดเร็วมาก รีบร้องบอกฉางกงว่าชิงโส่วพยายามฆ่านาง ฉางกงเห็นมือของชิงโส่วเปลื้อนเลือดเต็มไปหมดก็ตกใจ โกรธชิงโส่ว หาว่าชิงโส่วจะฆ่าแม่ และตอนนี้ก็หลงรักจูเก่อเป็นคู่หมั้นจูเก่อไปแล้ว ชิงโส่วเสียใจที่ฉางกงไม่เชื่อตนเอง ร้องไห้ช๊อคอยู่ จู่เก่อเข้ามาพอดี พาชิงโส่วกลับเข้าวัง ก่อนออกเดินทางชิงโส่วกระอักเลือดออกมา....(ฉางกงพาแม่รีบพาไปรักษา ........เฮ้ออ เบื่ออีแม่จริง)...
ฉางกง ----"ต่อไปนี้เจ้าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกนะ คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรที่จะมีหน้าตาคล้ายเสี่ยวเหลียน"
มีโอกาสแล้วก็ไม่ทำให้ดี ฉางกง นะฉางกง ไม่ไหวจะเคลียร์ รูปนี้ผีดิบมาก
เสียใจ ถึงขั้นกระอักเลือด เลือดนางพุ่งกระฉูดเลย 55555
ฉางกงพาแม่กลับมาที่ตำหนัก รั่วหยุนดูแลปรนนิบัตแม่ของฉางกง คนใช้บอกให้ไปพักผ่อนก็ไม่ยอมไป บอกจะดูแลแม่ฉางกงให้ดีที่สุด (สร้างความประทับใจให้แม่ฉางกงมาก ฉางกงก็มองเห็นความดี )... ฉางกงถามหมอว่าอาการแม่อย่างไร หมอบอกว่าแผลค่อนข้างฉกรรจ์เพราะถูกแทงลงไปลึกมาก แต่ไม่ต้องกังวลเพราะไม่มีอันตรายถึงชีวิตแน่นอน แต่ต้องดูแลแผลให้หายดี คงใช้เวลาหลายเดือน แม่ทัพฮู--- ทำไมฮูหยินถึงได้รับบาดแผลเช่นนี้ได้ ฉางกง---(หันไปบอกหมอ) ท่านต้องทำให้แม่ข้าหายดี หายเป็นปกติให้ได้ หากท่านต้องการอะไร จงบอกข้า ข้าจะจัดหามาให้ท่าน (ท่านหมอลา)
ฉางกง---ตอนนี้ดาบเทพเจ้าสงครามได้ออกมาสู่ภายนอกแล้ว ท่านได้ส่งคนไปตามหาเหมียวอู่อินมั้ย พบเบาะแสมั้ย อย่าวู่วามจู่โจมนะ ต้องหาโอกาสเหมาะ แล้วลงมือทีเดียว ลงมือแล้วต้องชนะเลย....
ในห้องของแม่ฉางกง แม่ฉางกงนั่งจับมือคุยกับลั่วหยุน นีนะชิงโส่วนางช่างกล้าดีเอามีดมาแทงข้าบาดเจ็บ ลั่วหยุนฉางกงช่างไม่รักดีตอนนี้เขารู้แจ้งแล้ว ตั้งแต่นี้ไปความรู้สึกของเขาที่มีต่อชิงโส่วถึงแม้จะเคยลึกซึ้งมากมาก่อน แต่ในอนาคตเขาจะดีต่อเจ้าแน่นอน ...ลั่วหยุนบอกฮูหยินนั่นไม่เป็นไรหรอก ข้าเข้าใจฉางกงดี...เมื่อก่อนก็ต่วนมูเหลียน ผู้หญิงที่ไม่ฉลาด ไม่กล้าหาญ ชาติตระกูลก็ไม่มี จะหวังมาอยู่ข้างกายฉางกงได้อย่างไร..ตอนนี้มีหยวนชิงโส่วเพิ่มเข้ามาอีก (คนเดียวกันแม่ เฮ้ออ รู้อยู่แล้วยังจะพูดนิ)....ข้าจะทำให้พวกเขาแยกจากกันอย่างเด็ดขาด ฉางกงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขกษัตริย์ ผู้หญิงข้างกายเขาต้องชาติตระกูลดีและคู่ควรกับเขาเท่านั้น เจ้ามีเชื้อสายขุนนางเหมาะสมกันมากมีแต่เจ้าเท่านั้นจริงๆ ที่เหมาะกับฉางกง มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยให้เขาประสบความสำเร็จได้....
ฉางกงมานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ริมทะเลสาบ นึกถึงภาพมูเหลียน แล้วบ่นพึมพำ "ในที่สุดนางก็ไม่ใช่เจ้า มันเป็นความจริงใช่มั้ย ที่ข้าไม่ได้ไปช่วยนางนางถึงโกรธแค้นทำร้ายแม่ข้าบาดเจ็บ หรือที่ท่านแม่พูดจะเป็นความจริง เป็นเพราะนางรักจูเก่ออู่ซือ ข้าไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะเป็นผู้หญิงแบบนั้น แต่ข้าเห็นแม่ข้าถูกเจ้าแทงกับตา นางจับมีดไม่ยอมปล่อยแทงมันเข้าไปในร่างกายท่านแม่ ที่จริงแล้ว อะไรกันแน่ อะไรจริง อะไรเป็นเรื่องหลอกลวง..แต่ในที่สุดแล้ว นางก็ไม่ใช่เจ้า เจ้า(มูเหลียน) มีเพียงแต่ข้าคนเดียว แต่เจ้า(ชิงโส่ว)เจ้าเกี่ยวข้องทั้งจูเก่ออู่ซือและอวี้เหวินย่ง ทำไม ทำไม..มูเหลียนข้าขอโทษข้าไม่ควรคิดยกย่องผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นเจ้า (ขอถาดซักใบอยากจะเอามาฟาดฉางกง ทำไมเป็นงี้อะ เฮ้อออ ต้องมั่นใจ เชื่อใจชิงโส่วซิ) ข้าเสียใจ ข้ามักคิดเสมอว่านางคือเจ้าแต่ข้าคิดผิด เสี่ยวเหลียน เจ้าเป็นของข้าคนเดียว เจ้าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่คู่ควรกับความรักของข้าตลอดชีวิตนี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน (ภาพเด็กมาคร๊าฟฟ)
โตแล้วยุ่ง กลับไปเป็นเด็กดีกว่า ใสใส ...
ลั่วหยุนเดินเข้ามาหาฉางกง ฉางกงบอกลั่วหยุนว่ารีบกลับเถอะเพราะลมมันแรง ลั่วหยุนบอกข้าไม่ไป (ลมเย็นดี) ...... ฉางกงหากมูเหลี่ยนรู้ว่าท่านไม่สดชื่น ไม่มีความสุขดวงวิญญาณนางจะทุกข์นะ ข้าไม่ได้ตั้งใจมารบกวนท่าน เพียงแต่หมอหลวงต้องการยาบางตัว ข้าต้องการจะไปในเมืองเพื่อซื้อยา ผ่านมาเห็นท่านเข้าเลยแวะเข้ามาทัก...ฉางกงบอก "ไปซื้อยาให้แม่เหรอ เจ้าไม่ต้องกังวล ลั่วหยุน จริงๆ แล้วเจ้าไม่ต้องทำเองก็ได้ คนของเราเยอะแยะ เจ้าอย่าลำบากเพื่อแม่ของข้ามากเลย.....ลั่วหยุนบอก "ท่านพูดแบบนี้ข้ายิ่งละอายใจนัก ถ้าไม่ใช่เพราะข้า (ท่านเอาดาบไปแลก) ท่านก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ ข้าไม่ต้องการสิ่งใดแลกเปลี่ยน ข้าแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณที่ท่านช่วยชีวิตข้า ท่านใช้ดาบเทพเจ้าสงครามช่วยชีวิตข้า ถึงแม้ต่อให้ข้าต้องเป็นทาส ข้าก็จะทำ...... ฉางกงบอก" มันเป็นโชคชะตา เจ้าไม่ใช่ต้นเหตุของปัญหาหรอก อย่าโทษตัวเองทำไมเจ้าต้องโทษตัวเองตลอดเวลา รีบกลับไปเถอะ" ....ลั่วหยุนเสียใจบอกได้ข้าไปก่อนนะ..
ลั่วหยุนเดินเหม่อๆ ระหว่างทางเห็นเหมียวอู่อินเลยเดินตาม นางมารเสื้อขาวจับได้เลยถามว่าเจ้าตามข้ามามีเรื่องอะไร เพื่อดาบเทพเจ้าสงครามเหรอหรือว่าแม่นางลั่วหยุนตามหาข้าเพื่อชำระหนี้ แต่ขนาดเกาฉางกงยังทำอะไรข้าไม่ได้เลย แล้วเจ้าจะมีความสามารถพอเหรอ..
ลั่วหยุน--- ท่านเป็นผู้เก่งกาจ มีสติปัญญาและฝีมือล้ำเลิศ แต่ข้าไร้ค่า ความสามารถก็ไม่มี ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าก็เอาชีวิตข้าไปได้เลย ข้าขอแค่ในอนาคตต่อไปนี้เจ้าจะไม่ทำร้ายคนของตำหนักฉางกงอีก มารเสื้อขาว---- ฟังดูยิ่งใหญ่นะ แต่ว่ามันจะขึ้นอยู่กับเจ้างั้นเหรอ เจ้าคู่ควรที่จะพูดประโยคนี้กับข้า? ลั่วหยุน--- ข้ารู้ข้าไม่ยิ่งใหญ่พอที่จะต่อกรกับท่าน แต่ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจข้าจะไม่ยอมให้ท่านใช้ข้าเป็นเครื่องมือ (โดนไปตั้งหลายรอบแล้วอีหนู เฮ้อออ) ... มารเสื้อขาว---ใครๆ ก้อพูดกันว่าเฉิงลั่วหยุนเป็นคู่แท้ของเกาฉางกง แต่จากที่ข้าเห็น มันช่างห่างไกลยิ่งนัก เฉิงลั่วหยุน ข้ารู้ว่าเจ้าถูกเวทย์มนต์ปิศาจ บงการ เพื่อเกาฉางกงแล้ว เจ้าไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง เจ้าเอาตัวเข้ามารับปัญหาเองนะ ลั่วหยุน---ข้าไม่เคยกลัวความตาย แล้วข้าจะกลัวการถูกมารควบคุมได้ยังไง มารเสื้อขาว--- ช่างโง่เขลา ช่างโง่เขลา ข้าเห็นว่าเจ้ามีความจริงใจมากข้าจะใจดีกับเจ้าก็ได้ ข้าจะช่วยเจ้าให้ได้ฉางกง ข้าให้ยาเม็ดนี้ (เม็ดใหญ๋มาก) เป็นยาเสน่ห์ เมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าให้ฉางกงทานยานี้ ฉางกงจะตกหลุมรักเจ้าคนเดียว ไม่จากเจ้าไปไหน ลั่วหยุน--- เหมียวอู่อิน ข้าชอบฉางกง แต่ข้าไม่โง่ ข้ารู้ดีว่าท่านเป็นเช่นใด ท่านต้องการยืมมือข้าทำร้ายฉางกง มารเสื้อขาว----เจ้าไม่ใช่คนโง่? งั้นข้าขอถามเจ้า ดาบเทพเจ้าสงครามตอนนี้อยู่ในมือของข้า ทำไมข้าจะต้องคอยหาเรื่องฉางกงอีก ข้ามีเหรอจะต้องการตำแหน่งองค์ชายหรือฮ่องเต้อะไรนั่น เจ้าอยู่ข้างกายเขามานานขนาดนี้แต่ก็ยังครอบครองใจเขาไม่ได้ ยานี้เป็นสมบัติล้ำค่า หายากยิ่ง เจ้าไม่สนใจมัน ข้าก็เสียใจด้วย เอาล่ะ ข้ามอบให้เจ้าไว้ ส่วนเจ้าจะใช้หรือไม่ใช้ก็แล้วแต่เจ้า
ทางด้านชิงโส่ว กระอักเลือด ป่วยอยู่ตำหนักของจูเก่ออู่ซือ ชิงโส่วไม่ยอมแตะต้องอาหารและยาเลย เพราะตรอมใจเรื่องฉางกง จูเก่อเข้ามาคุยกับชิงโส่วบอกชิงโส่วว่าเจ้าไม่กินไม่นอน นี่เจ้ากำลังเข้าใกล้ประตูนรกเข้าไปทุกทีละนะ ข้ารู้แต่แรกว่าท่านจะยอมป่วยตาย เพราะฉางกง นี่เกาฉางกงมีความสำคัญกับหัวใจเจ้าขนาดนี้เลยเหรอ แม้ว่าเขาจะทิ้งเจ้า ทำร้ายเจ้าขนาดไหน เหยียบย่ำเจ้าขนาดไหนเจ้าก็ยังไม่ลืมเขา เจ้ารู้มั้ย เราหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก แม้ข้าจะไม่ได้พบเจ้าเลยมาตลอด ข้าก็ยังพยายามตามหาเจ้ามาตลอด ข้ามีความหวังว่าข้าจะได้พบกับเจ้า สิ่งนี้ไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่เจ้ามีให้เขาในหัวใจเจ้าใช่มั้ย? ข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจ ข้าไม่ลังเลที่จะทำทุกอย่างเพื่อเจ้า (ไอ้นี่มันพูดเก่งนะ) สิ่งเหล่านี้เจ้าไม่มีน้ำหนักเลยในหัวใจเจ้าใช่มั้ย หากมียาที่สามารถรักษาจิตใจเจ้าได้อย่างสมบูรณ์ข้าสามารถจะใช้แคว้นของข้าทั้งแคว้นแลกเปลี่ยนยานั้นมาเพื่อเจ้า (โอ้วววว จีบสาวใหญ่มาก).... พูดจบจูเก่อก็เดินออกไป..ชิงโส่วนั่งเศร้าใจเอามือเท้าคาง
จูเก่อคุยกับคนสนิท คนสนิทบอกเกรงว่าแม่นางชิงโส่วคงมีชีวิตรอดไปได้อีกไม่นาน เพราะไม่กินยาไม่กินข้าว ไม่แตะต้องอาหารเลย จูเก่อบอกตายงั้นเหรอ ข้าเป็นใคร หากข้าไม่สั่งให้ชิงโส่วตาย นางจะตายได้งั้นเหรอ? ... ในโลกนี้นอกจากเกาฉางกงแล้ว ยังมีใครอีกที่ทำให้ชีวิตหดหู่ของชิงโส่วกลับมาสดใสได้ .... เจ้าจงเตรียมหมึกและพู่กันข้าจะเขียนจดหมาย เจ้าจัดเตรียมคนส่งจดหมายนี้ ควบม้าไปทางเมืองจิงอัน ตรงไปเรื่อยๆ แล้วจะมีคนที่ต้องการจดหมายมารับจดหมายไปเอง....คนสนิทของจู่เก่อทำตามที่จูเก่อสั่ง ส่งคนไปส่งจดหมายให้ควบม้าไปเรื่อยๆ ตรงไปทางเมืองฉางอัน.... จะมีคนมารับเอง ....
โหหห อีคนที่ต้องการจดหมายคือสายลับของแคว้นโจวที่ดักตามชายแดน จูเก่อนี้โหดนะส่งคนมาตาย
อวี้เหวินฮูนั่งอ่านจดหมายอยู่ ในจดหมายบอกหยวนชิงโส่วอยู่แถวแค้วนของจูเก่อ... อวี้เหวินฮูบอกดีจริงข่าวนี้มาได้จังหวะจริงๆ ... (แล้วก็หันไปคุยกับคนสนิท) นี่เจ้าสี่เป็นยังไงบ้าง คนสนิทรายงานว่า ตั้งแต่เกิดเรื่อง ตำหนักไต่ซือคงก็เงียบมากไม่มีความเคลื่อนไหว ไต๋ซือคงไม่ได้ย่างกรายออกมาจากตำหนักเลย และได้ข่าวว่าป่วย...... อำมาตย์ฮูอุทาน " ป่วยเหรอ ข้านี่ช่างเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องเลย คงต้องไปเยี่ยมน้องสี่หน่อยล่ะ น้องสี่ป่วยเป็นอะไรล่ะ?....
ตอนที่ 25
ข้าต้องไปดูอาการหน่อยล่ะ... ทางด้านตำหนักไต๋ซือคง คนสนิทคุยกับอวี้เหวินย่งเรื่องชิงโส่ว อวี้เหวินย่งพูดเสียงดัง(ประมาณไม่สนใจ ไม่คิดถึง)... นี่เป็นเพราะตัวนางเองแท้ๆ ..คนสนิทบอกให้อวี้เหวินย่งหาทางช่วยสนมกลับมา .... อวี้เหวินย่งบอก ทำไมข้าต้องไปช่วยนาง (แหงะ แม้ปากกับใจไม่เคยตรงกัน) นางไม่เลือกข้า นางเลือกผู้ชายคนอื่น ทำไมข้าต้องไปช่วยนาง... แต่ตอนนี้ข้าก็ต้องหายป่วยละล่ะ ที่แกล้งป่วยมาก็เพราะไม่ต้องการให้เป็นที่จับตาของ อำมาตย์ฮู ข้าไม่สามารถเดาใจเขาได้มากนัก ดังนั้นข้าจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆ ต้องรอให้ทางนั่นเคลื่อนไหวก่อน....(พอพูดขาดคำปุ๊บ ปี้เชียงเข้ามารายงาน) ท่านไต๋ซือคง ท่านอำมาตย์ฮูมาเยี่ยมเจ้าค่ะ มาถึงแล้วอยู่หน้าตำหนัก... อวี้เหวินย่งบอก ถึงเวลาในที่สุดมาถึง ก็ต้องรับสถานการณ์ ข้าจะออกไปพบเขา แล้วก็เดินออกไปหน้าตำหนัก..ปี้เชียงร้องบอกท่านไต๋ซือคง เตียงอยู่ทางด้านโน้น (ตลกน่ารักดีปี้เชียง)...
อำมาตย์ฮูนั่งคุยกับอวี้เหวินย่งที่สวน อำมาตย์บอกมาเยี่ยมน้องสี่ เจ้าป่วยเป็นอะไร มีอะไรที่ข้าจะช่วยได้มั้ย อวี้เหวินย่งบอก จริงๆแล้วข้า เอ่อ ข้า เอ่อ....... (เล่นละครเก่ง) อวี้เหวินฮูบอกน้องสี่มีอะไรก็พูดมาเถอะ ...อวี้เหวินย่งเลยพูดว่า จริงๆแล้วเป็นเพราะชิงโส่ว ในวันที่ข้าพานางไปเที่ยวป่า พวกเราหลงติดกับดักใครก็ไม่รู้ แล้วชิงโส่วก็หายตัวไป ข้าคิดถึงนาง ข้าส่งคนไปตามหานาง จริงๆ ข้าต้องการไปขอความช่วยเหลือจากท่าน แต่โชคร้ายข้ามาป่วยเสียก่อน ต้องรักษาตัวอยู่หลายวันมานี้... อวี้เหวินฮูบอกเจ้าอย่าโทษตัวเองเลย ชิงโส่วแต่งงานกับเจ้ามานาน คงคิดถึงบ้านเป็นเรื่องธรรมดา ออกไปเที่ยวเตร่แล้วหายตัวไป เจ้าไม่ต้องกังวลข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก แต่หากเจ้าต้องการให้ข้าช่วยอะไรขอให้บอก โดยเฉพาะเรื่องตามตัวชิงโส่วกลับมา...ข้ามาวันนี้เพราะข้าได้รับจดหมายจากสายลับที่ข้าวางไว้ที่ชายแดนเมืองฉางอัน จดหมายนี้มีคนเขียนถึงเจ้า ข้าเลยนำมาให้เจ้า.....อวี้เหวินย่งประหลาดใจรับจดหมายแล้วกำลังจะเปิดดู...อวี้เหวินฮูก็บอกข้าไม่กวนเจ้าล่ะ เจ้าอ่านจดหมาย ข้ายกเรื่องของชิงโส่วให้เจ้าจัดการ...(แล้วอวี้เหวินฮูก็กลับไป)
มาแล้ว หลบหน่อย พระเอกมา...
อวี้เหวินย่งเปิดอ่านจดหมาย คนสนิทมายืนใกล้แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น อวี้เหวินย่งยื่นจดหมายให้คนสนิทอ่าน คนสนิทตกใจ บอกทำไงดี เจ้าแคว้นเสี่ยวฉุนให้เอาลูกแก้วเจินหวนไปแลกชีวิตของชิงโส่วภายใน 3 วัน ไม่เช่นนั้นนางตายแน่.... อวี้เหวินย่งบอกอวี้เหวินฮูเปิดจดหมายอ่านเรียบร้อยแล้ว คนสนิทรีบถามอ้าว แล้วทำไมยังนำจดหมายมาให้ท่านอีกล่ะ อวี้เหวินย่งบอก อวี้เหวินฮูไม่อยากรับเผือกร้อนไว้ในมือ และคงอยากให้ลูกแก้วเจินหวนปรากฏ และหากมันอยู่กับข้าจริง เขามั่นใจว่าข้าต้องนำไปช่วยชีวิตนาง.....คนสนิทพูดขึ้นประมาณว่าเป็นไปได้มั้ยที่แม่นางชิงโส่วจะร่วมมือกับแคว้นเสี่ยวฉุนมาหลอกเอาลูกแก้วไป...อวี้เหวินย่งพูดขึ้น "ไม่มีทาง ข้ารู้จักชิงโส่วดีที่สุด ต่อให้นางต้องตายอย่างทุเรศทุลัง นางก็จะไม่มีวันหักหลังคนอื่น " (เห็นมั้ยยยยยยยยย ได้ใจไปเลย ต้องเชื่อใจกันซิ) ข้ามั่นใจว่าพวกนั่นจับชิงโส่วไว้ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร พวกนั้นเดาว่านางคงซ่อนลูกแก้วไว้ที่ตำหนักไต๋ซือคง....คนสนิท "งั้นถ้าข้อความในจดหมายเป็นจริง ชีวิตของแม่นางชิงโส่วก็ตกอยู่ในอันตรายนะซิ" อวี้เหวินย่งทำหน้าเครียด กลุ้มใจ...
ประหนึ่งว่าตีหัว ป้อนยา..
ทางด้านชิงโส่วก็ยังคงไม่ยอมทานอะไรอีกเช่นเดิม คนรับใช้ของจูเก่อพยายามเกลี้ยกล่อมก็ไม่ยอม จูเก่อเดินเข้ามาหาชิงโส่ว ชิงโส่วได้ยินก็นอนหันหลังให้จูเก่อ จูเก่อเลยจี้จุดให้ชิงโส่วสลบแล้วป้อนยาให้ทาน...คนสนิทถามจูเก่อว่ายานี้จะได้ผลจริงเหรอ จูเก่อบอกยานี้สกัดจากยาวิเศษและโสมหลายชนิด ทานเพียงเม็ดเดียวก็ทดแทนอาหารได้หลายวัน นางจะอาการดีขึ้นเรื่อยๆ .... แล้วทหารก็วิ่งเข้ามาจะรายงานเรื่องคนส่งสารตาย แต่จูเก่อส่งสัญญาณห้ามไว้ให้ออกไปคุยข้างนอก......(ทั้งหมดออกไปนอกห้องชิงโส่ว) ... ท่านจูเก่อคนส่งสารถูกลอบสังหารและคนของอวี้เหวินฮูนำสารไปให้อวี้เหวินย่งแล้ว ...จูเก่อยิ้ม เอาล่ะปลากำลังกินเบ็ดล่ะ ...คนสนิทถามจูเก่อว่า ข้าได้ยินว่าไต๋ซือคงฉลาดล้ำลึกมาก เขาจะมาช่วยชิงโส่วจริงเหรอ....จูเก่อบอก อันนี้ก็ต้องดูว่าในหัวใจของเขาชิงโส่วมีค่ามากแค่ไหน.... (ทำหน้ายิ้มกวน)
ทางด้านอวี้เหวินย่งนั่งหน้าเครียดรอคนสนิทอยู่ ...คนสนิทวิ่งเข้ามารายงานว่าให้นักสืบไปสืบมาแล้วแม่นางชิงโส่วเข้าไปในแคว้นเสี่ยวฉุนจริงๆ ยังไม่ออกมาเลย....อวี้เหวินย่งบอกงั้นข้อความในจดหมายก็เป็นความจริง..คนสนิทรีบบอกว่างั้นชีวิตของแม่นางชิงโส่วตอนนี้ก็ตกอยู่ในอันตรายอย่างมากละซิ พวกเรารีบส่งกำลังส่วนหนึ่งไปช่วยนางกันเถอะ...อวี้เหวินย่งตะโกนบอกเดี๋ยวก่อน นางไปกับเกาฉางกง เกาฉางกงควรจะเป็นผู้ออกหน้าช่วยเหลือนางซิ ทำไมต้องถึงมือข้าด้วย .... ให้ฉางกงจัดการไป (โหห ทำใจแข็งนิอาย่ง)
ทางด้านเกาฉางกงนั่งกุมขมับ เฝ้าไข้แม่อยู่ที่ตำหนัก ละเมอถึงเสี่ยวเหลียน ...ลั่วหยุนนำผ้าคลุมมาห่มให้ฉางกง ฉางกงละเมอเรียกเสี่ยวเหลียน เสี่ยวเหลียน ... ลั่วหยุนได้ยินก็หน้าเสีย ฉางกงสะดุ้งตื่นเห็นว่าจับมือลั่วหยุนอยู่ก็รีบปล่อยแล้วบอกให้ลั่วหยุนรีบกลับไป จะอยู่ดูแลแม่เอง ลั่วหยุนไม่อยากไปแต่ฉางกงก็บังคับให้กลับไป.....ลั่วหยุนเดินเศร้าใจออกมาจากห้องของแม่ฉางกงพร้อมกับคนรับใช้คนสนิท คนสนิทบอกเสียใจแทนลั่วหยุนจริงๆ ที่ทำดีแค่ไหนฉางกงก็ไม่เห็นถึงความรักความจริงใจที่มีให้ซักที ลั่วหยุนฟังแล้วนึกถึงคำพูดของฉางกง "ข้าช่วยเจ้ามันเป็นเพราะความบังเอิญ โชคชะตานำไป เจ้าอย่ามัวแต่โทษตัวเองเลย" ..... คนสนิทของลั่วหยุนบอกใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วต้องเข้าครัวล่ะ ......... ลั่วหยุนเดินเข้ามาในครัวบอกให้ทุกคนออกไป อาหารมื้อนี้ขององค์ชายกับฮูหยินจะทำเอง ไม่ต้องให้ใครอยู่ช่วย พอทุกคนออกไปหมดแล้ว นางก็ใส่ยาเสน่ห์ที่นางมารเสื้อขาวให้มาลงไปในหม้อแกง......
น่ากินมาก กำลังพิมพ์ๆ อยู่หิวเลย... (ยาเสน่ห์ เม็ดเบ้อเร้อเลย)
เฮ้ออ ปกติก็ไม่ค่อยฉลาด คราวนี้โดนยาเสน่ห์อีก ... เกิดเป็นเกาฉางกงปี 2016 นี้ช่างลำบาก 
ฉางกงนั่งเฝ้าแม่อยู่ข้างเตียง เห็นแม่หลับอยู่ก็เอื้อมมือจะไปถอดหน้ากากแม่ออก แม่รู้ตัวจับมือฉางกงไว้.... แล้วลุกขึ้นนั่ง ฉางกงบอกแม่ ข้าไม่ได้เห็นหน้าท่านมานานแล้ว ...แม่บอกไว้เจ้าประสบความสำเร็จ บรรลุวัตถุประสงค์ก่อนแล้วข้าจะถอดหน้ากากออก....ฉางกงถามแม่ ท่านแม่ข้ามีเรื่องสงสัย อยากถามท่านแม่ ชิงโส่วแทงท่านแม่จริงๆ เหรอ คนอย่างชิงโส่วจะทำร้ายท่านแม่ได้อย่างไร อีกอย่างท่านมีฝีมือมาก เก่งขนาดท่านแม่นางไม่มีทางทำอะไรท่านได้.....แม่ฉางกงถามฉางกง นี่เจ้าสงสัยว่าข้าพูดโกหกอย่างนั้นเหรอ ข้าบอกเจ้าแล้ววันนั้นชิงโส่ววางยาพิษในอาหารให้ข้ากิน และมีคนใส่หน้ากากมาช่วยนาง ทำให้ข้าพ่ายแพ้ สู้ไม่ได้..... ฉางกงพูดขึ้น คนใส่หน้ากาก?? แม่รีบพูด คงจะเป็นจูเก่อนั่นแหละ นางกับจูเก่อรักกันและเป็นคู่หมั้นกันนางต้องทำทุกอย่างเพื่อจูเก่อแน่นอน ฉางกงเจ้าควรตาสว่างได้แล้ว ลืมอดีตให้หมด... ลั่วหยุนพร้อมคนสนิทยกซุบไก่ใส่ยาเสน่ห์เข้ามาพอดี คนใช้รีบชงใหญ่เลยว่าคุณหนูลั่วหยุนลงมือทำอย่างสุดฝีมือ ไม่ยอมให้ใครช่วยเลย ....ทั้งแม่และฉางกงก็ดื่มซุบไก่ (ไปตามระเบียบ ตกลงโดนเสน่ห์??? )
ทางด้านชิงโส่ว ก็แปลกใจตัวเองว่าทำไมอยู่มาหลายวันนี้ ไม่ได้กินอะไรเลยแต่ก็ยังไม่เป็นอะไร รู้สึกว่าตัวเองกลับแข็งแรงขึ้น ทำไมนะ? (ชิงโส่วเอ่อๆ คนเดิมเริ่มกลับมาล่ะ)... จู่เก่อเข้ามาพร้อมกับคนรับใช้นำอาหารตามเข้ามาด้วย ชิงโส่วเห็นก็แกล้งหลับใส่...จูเก่อสั่งให้คนรับใช้ออกไป แล้วก็มานั่งข้างเตียงคุยกับชิงโส่วประมาณว่านี่เจ้าจะยอมตายเพราะเกาฉางกงอย่างนั้นเหรอ คนที่ไม่สนใจไม่แคร์เจ้าอย่างเกาฉางกง เจ้าจะไปมัวคิดถึงทำไม เจ้าควรจะมองข้า ข้าเป็นสามีในอนาคตของเจ้านะ ...(ชิงโส่วเอาผ้าห่มคลุมโปง) จูเก่อทำเป็นโกรธบอกข้าจูเก่อมีขีดจำกัดของความอดทนเช่นกัน ข้าจะไม่ทนแล้ว ...พูดจบก็กระฉากผ้าห่มออกแล้วอุ้มชิงโส่วออกไปข้างนอก เจ้าดูนี่ แคว้นของข้าสวยขนาดไหน ด้านหน้าเป็นภูเขา (มีชื่อนะ แต่ฟังไม่ทันและขี้เกียจย้อนกลับไปฟัง) ด้านหลังมีทะเลสาบ สวยงามดั่งเมืองสวรรค์ ทำไมเจ้าไม่ชื่นชมมัน ทำไมเจ้าถึงอยากจะตาย.....เอาล่ะในเมื่อเจ้าอยากจะตายนักข้าจะทำให้เจ้าสมใจ...ว่าแล้วก็ดึงมือชิงโส่วขึ้นไปหอชมวิว ...และตะโกนบอกทหารให้เตรียมฟื้นมาเผาตึกซะ... จู่เก่อพาชิงโส่วขึ้นไปห้องข้างบน เปิดหน้าต่างประตู ออกเห็นวิวสวยงามของแคว้น....ข้ารู้ว่าในโลกนี้มีคนอยู่สองคนที่สามารถทำให้เจ้าสดชื่นได้ คนหนึ่งคือเกาฉางกง อีกคนหนึ่งคืออวี้เหวินย่ง .... ข้าจะดูซิว่าสองคนนี้ใครจะมาช่วยเจ้า เจ้ามีความสำคัญกับเกาฉางกงมั้ย .........ชิงโส่วยิ้มเยาะ เกาฉางกง ท่านไม่ต้องมาวัดใจเขาหรอก ข้ารู้ดีที่สุดอยู่แล้ว .........จู่เก่อพูดต่อส่วนอวี้เหวินย่งข้าส่งจดหมายให้เขาเอาลูกแก้วเจินหวนมาแลกกับชีวิตเจ้า ข้าก็อยากรู้ว่าเขาจะเห็นว่าอะไรสำคัญกว่ากัน.... ชิงโส่วพูดเสียงเบา อวี้เหวินย่งเหรอ เขาไม่มาจะดีที่สุด (คิดถึงละซิชิงโส่ว)..... จูเก่อพูดต่องั้นเจ้าก็คงต้องตายไปพร้อมหอชมวิวนี้แล้วล่ะ...ชิงโส่วข้าไม่ควรเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเจ้าจากไฟไหม้ในถ้ำเลย... แล้วจูเก่อก็ออกจากตึกไป ...ลูกน้องข้างล่างนำฟื้นมาพร้อมเผาล่ะ คนสนิทถามว่านี่ท่านจะเผาตึกจริงๆ เลย จะสั่งจุดไฟจริงๆ เหรอ...จูเก่อบอกฉางกงไม่มาแน่นอน ในใจฉางกงชิงโส่วได้ตายไปแล้ว .... ส่วนอวี้เหวินย่งข้าคงต้องพนัน เพราะจากที่ข้าสังเกตดูข้าว่าอวี้เหวินยงจะต้องนำลูกแก้วมาแลก และถึงแม้ว่าไม่มีลูกแก้วอยู่ในตำหนักไต๋ซือคง เขาก็ต้องมาช่วยชิงโส่ว....คนรับใช้ถามท่านมั่นใจใช่มั้ย........ จูเก่อตอบข้าไม่แน่ใจ ข้าแค่พนัน เสี่ยงทายเอา....
ทางด้านฉางอัน แคว้นโจว อวี้เหวินย่งกระวนกระวายรอข่าวจากคนสนิท (มีคนของอวี้เหวินฮูมาคอยสอดแหนมภายในตำหนักด้วย) พอคนสนิทเข้ามาจะรายงานข่าว อวี้เหวินย่งก็ส่งสัญญาณว่ามีคนแอบฟังอยู่ สองคนจึงเล่นละครกันไปประมาณว่าทำไงดีสืบมาได้ข่าวชิงโส่วอันตราย จะต้องไปช่วยยังไงดี .....คนสนิทบอกให้ไปขอความช่วยเหลือจากอวี้เหวินฮู แต่อวี้เหวินย่งบอกว่าท่านพี่บอกให้ข้ารับเรื่องตามชิงโส่วกลับมา ข้าจะบากหน้าไปขอความช่วยเหลือท่านอำมาตย์ได้ไง ..คนสนิทเลยบอกว่างั้นข้ามีวิธีแล้วก็เดินเข้าไปกระซิบข่าวให้อวี้เหวินย่งฟัง....สายสืบที่ลอบฟังอยู่พยายามฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน
จินฮู่กับจินเทามารายงานอวี้เหวินฮูว่าคนที่ให้มาสืบในตำหนักไต๋ซือคงไม่ได้ยินแผนที่คนสนิทของอวี้เหวินย่งกระซิบ บอกอวี้เหวินย่ง....อวี้เหวินฮู่บอกนี่เป็นเรื่องโกหก ไม่ได้กระซิบบอกแผนหรอก แต่กระซิบบอกข่าวต่างหาก ข้าเลี้ยงและดูแลอวี้เหวินย่งมาตั้งแต่เด็ก ข้ารู้ดีว่าเขาเป็นคนเช่นใด .... ข้าก็อยากรู้ว่าเขาจะทำเช่นใด จะนำลูกแก้วเจินหวนไปแลกตัวหยวนชิงโส่วมั้ย และหากไม่ไปช่วยชิงโส่ว เขาก็ต้องมีเรื่องกับข้า เข้าจะแก้ปัญหายังไง พวกเจ้าสองคน หากเห็นว่าอวี้เหวินย่งนำลูกแก้วออกมาเพื่อจะเอาไปช่วยชิงโส่วให้พวกเจ้าแย่งชิงมาให้ได้ เอาลูกแก้วมาให้ข้า....คนสนิทรับคำสั่งแล้วก็ออกไป....อวี้เหวินฮูพูดคนเดียว ฮึ อวี้เหวินย่งข้าก็อยากจะรู้ว่าเจ้าจะมาไม้ไหน หมากของเจ้าจะเดินต่อยังไง.....หุหุหุ (ก็ฉลาดนะอีตานี้ รู้ทันไปหมดเลย)
ทางด้านจูเก่อ ขึ้นมาคุยกับชิงโส่วบอกใกล้จะมืดแล้ว ไม่มีใครมาเลยทั้งเกาฉางกงและอวี้เหวินย่ง ถึงแม้ว่าอวี้เหวินย่งจะส่งทหารมา 4 กอง ให้มาช่วยเจ้าแต่พวกนั้นก็ตายหมดตั้งแต่หน้าประตูเมืองแล้ว ไม่สามารถต้านทานพลธนูของแคว้วเสี่ยวฉุนได้ แต่ตัวของอวี้เหวินย่งเขาก็ไม่มา เขาเห็นว่าลูกแก้วเจินหยวนสำคัญกว่าเจ้า เจ้าเห็นมั้ยไม่มีใครให้ความสำคัญกับเจ้าเลย มีแต่ข้าเท่านั้น เจ้ายังเปลี่ยนใจทันนะ ชิงโส่วเงียบ....จูเก่อแกล้งโมโหวิ่งลงไปข้างล่างแล้วสั่งให้จุดไฟเผาได้เลย.....ชิงโส่วนั่งหน้าเศร้า นึกถึงคำพูดของฉางกง "ต่อไปนี้เจ้าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกนะ คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรที่จะมีหน้าตาคล้ายเสี่ยวเหลียน".... แล้วก็เริ่มสำลักควัน...
คนใช้ของจูเก่อถามจูเก่อว่า ชิงโส่วจะตายจริงๆ หรือเปล่า เราไม่ช่วยนางเหรอ จูเก่อบอกข้ากำลังช่วยนางไง .....
ชิงโส่วนึกถึงคำกลอนที่เถาฮัว เคยบอกไว้ก่อนตาย ประมาณว่าชีวิตนี้ต่อให้ต้องตายก็ขอตายแบบได้ทำตามความรู้สึก หากชาตินี้รักกันไม่ได้ ชาติหน้าจะกลับมาเป็นคู่กันให้ได้... แต่ต้องทำช่วงที่มีชีวิตอยู่ให้ดีที่สุด (เสียงของเถาฮัวแว่วมา) "ชิงโส่ว เจ้าต้องไป เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ ไปหาเกาฉางกง ไปหาคนที่เจ้ารัก"........ชิงโส่วพูดกับตัวเองใช่ข้าจะตายตอนนี้ไม่ได้ และถึงแม้จะต้องตายข้าก็ต้องไม่ตายที่นี่ แล้วชิงโส่วก็กระโดดน้ำลงไปในทะเลสาบ.... ตอนอยู่ในน้ำก็มีภาพเก่าๆ ที่สวีตหวานกับเกาฉางกงผุดขึ้นมาในความทรงจำ...(ว๊าา ทำไมไม่คิดถึงอาย่งอ่ะ เซ็ง)
แล้วชิงโส่วก็ลืมตาในน้ำบอกกับตัวเอง ข้าต้องมีชีวิตรอด ข้าต้องรอด แล้วก็ว่ายน้ำขึ้นฝั่งไป....พอขึ้นฝั่งมาก็เห็นดอกพลับพลึงสีแดงเต็มไปหมด กำลังจะเอื้อมมือไปจับ เจียงอู่เฉินก็มาห้ามไว้ซะก่อน บอกห้ามจับนะ เพราะมันมีพิษ พอชิงโส่วจะหันหน้ามองเจียงอู่เฉิน เจียงอู่เฉินก็ห้ามไว้บอกห้ามหันมามองหน้าข้า (วันนี้อู่เฉินเปลี่ยนหน้าเป็นหน้าอาจารย์ของเหยียนหว่าน)....ดอกไม้ทั้งหมดที่เจ้าเห็นนี้มีพิษร้ายแรง ....ชิงโส่วท่องกลอนเกี่ยวกับคำร่ำลือของดอกไม้นี้ประมาณว่าเป็นดอกไม้แห่งการพลัดพลากจากคนรัก ดอกและใบไม่เคยได้อยู่คู่กัน...อู่เฉินถามชิงโส่วว่ายังโกรธที่ทำให้เถาฮัวตายใช่มั้ย เจ้าเข้าใจความหมายของคำว่ารักมั้ย...ชิงโส่วบอกข้าไม่โกรธท่านหรอก พี่เถาฮัวบอกข้าไว้ว่า หากคนใดก็ตามที่ทำให้คนที่เขารักมีความสุข ไม่ว่าจะต้องร้ายกับใคร ขอแค่เขารู้สึกมีความสุข คนที่เขารักมีความสุข ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ควรทำ.....ท่านฆ่าพี่เถาฮัวเพราะต้องการทำให้คนที่ท่านรักสุขใจ ท่านไม่ผิดหรอก (พูดงี้ แทงหัวใจอู่เฉินฉึกๆ)....ชิงโส่วจะพูดต่อแต่อู่เฉินทำให้สลบก่อน แล้วบอกชิงโส่ว(ที่สลบอยู่) ว่า เจ้าหลับไปก่อน พอเจ้าตื่นเจ้าก็จะได้พบกับความสุข....(พบอาย่งชิมิ)
ทางด้านอวี้เหวินฮู คนสนิทมารายงานว่า หลังจากอวี้เหวินย่งส่งสายลับเข้าไปสี่กอง เพื่อช่วยชิงโส่วแต่ตัวอวี้เหวินย่งไม่ยอมออกจากตำหนักเลย เอาแต่อ่านหนังสือ และนอนอยู่ในตำหนัก เป็นปกติมาสองวันล่ะ มีวันนี้แหละช่วงเช้าออกไปล่าสัตว์....อวี้เหวินฮูเงยหน้าจากการเขียนพู่กันอยู่... ไปล่าสัตว์งั้นเหรอ... ส่งคนไปตามสืบดูอย่าให้คาดสายตา........
| Create Date : 30 มีนาคม 2560 |
| Last Update : 7 พฤษภาคม 2560 2:54:10 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 2774 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 149 คน [
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ