Ep.19 - 20
Princess of Lan Ling King 2017
ตอนที่ 19 - 20
พี่ฮัวบอกชิงโส่วว่าได้ไปส่งข้อความถึงอวี้เหวินย่งเรียบร้อยแล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง รีบรักษาตัวให้แข็งแรงซะ ชิงโส่วถามพี่สาวฮัวว่าท่านรู้เรื่องราวอดีตของข้ามั้ย ได้โปรดเล่าให้ข้าฟัง แล้วข้ากับลูกแก้วเจินหวนเกี่ยวข้องกันอย่างไร พี่ฮัวบอกไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอกเจ้าหมดสติมานาน...พี่ฮัวเตือนสติชิงโส่วบอกสิ่งที่เจ้าควรรีบทำคือรีบไปพบกับคนที่เจ้ารักให้เร็วที่สุด(หลานหลิงหวาง อย่ามัวแต่กังวลถึงอวี้เหวินย่ง) มันเป็นการยากที่จะคาดเดาจิตใจคน ถ้าใจของเขามีเจ้าอยู่ เขาแน่นอนว่าจะต้องรอพบเจ้าอย่างแน่นอน ถ้าในหัวใจเขาไม่มีเจ้า ต่อให้เจ้าเสี่ยงชีวิตของเจ้าเพื่อเขา เขาก็ไม่รอเจ้าอยู่ดี...เจ้ารู้มั้ยว่าคนที่เจ้ารัก (หลานหลิงหวาง)เป็นคนประเภทไหน?? ชิงโส่วตอบเบา เบา "เขาจะต้องรอข้า ขอบคุณพี่สาวฮัว".....
เหยียนหว่านมารายงานอำมาตย์ฮู่ว่าอวี้เหวินย่งดูเหมือนจะอาการโคม่าจริงๆ ไม่ได้แกล้ง หมอหลวงก็บอกว่าต้องพักฟื้น แต่อำมาตย์ฮู่ก็บอกว่า "นี่อวี้เหวินย่งกำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่กันแน่นะ"...เหยียนหว่านบอกคงเป็นเพราะอวี้เหวินย่งเพิ่งจะสูญเสียภรรยาไปเลยอาการน่าเป็นห่วงตอนนี้ท่านก็อย่าเพิ่ง..... พูดไม่ทันจบอำมาตย์ฮู่ก็บอกประมาณว่าเจ้ารู้ได้ไงว่าตาย คนตายต้องพบศพ ไม่พบศพก็ไม่แน่ว่าจะยังไม่ตาย เจ้ารู้ได้ไงว่าชิงโส่วตายแล้ว...เจ้าบอกข้าว่าเจ้าปล่อยชิงโส่วให้ตกน้ำ ส่วนอวี้เหวินย่งก็เฝ้าตามหาอยู่หลายวัน..แม่นางเยียน ข้าขอเตือนเจ้าเจ้าเป็นหมากของข้า หากข้าไม่ได้ให้อะไรเจ้า เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ ต้องรอจนกว่าข้าจะให้ เจ้าอยู่ข้างกายอวี้เหวินย่ง เจ้าควรรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ...เหยียนหว่านกลัวและรับปากว่าข้ารู้แล้ว แล้วก็เดินออกไป....สวนกับฮูหยินอำมาตย์ฮู่ที่เดินมาหาอำมาตย์ฮู่ (แบบป่วยๆ) อำมาตย์ฮู่บอกให้ฮูหยินพักมากมาก และทานยาตามหมอหลวงสั่ง ฮูหยินเดินออกไป...อาจารย์คิ้วขาว(3 หน้า เจียงอู่เฉิน) ก็เดินเข้ามา...บอกฮูหยินบอกป่วยหนัก แต่ข้าดูนางเดินแล้ว นางเดินแบบสบายๆ มาก ข้าว่านางไม่ได้ป่วยหนักอะไร...แล้วพูดต่อประมาณว่าอวี้เหวินย่งฉลาดมาก..อำมาตย์ฮู่รีบต่อ ท่านคิดว่าอวี้เหวินย่งแกล้งป่วยใช่มั้ย..... อาจารย์คิ้วขาวบอกข้าไปสำรวจบริเวณที่อวี้เหวินย่งได้รับบาดเจ็บมาแล้ว ด้วยความเก่งของอวี้เหวินย่งพื้นที่ตรงนั้นไม่มีทางทำอะไรเขาได้หรอก.....อำมาตย์ฮู่ถามงั้นก็เป็นความจริงที่หยวนชิงโส่วยังไม่ตาย...อาจารย์คิ้วขาวบอกน่าจะใช่ ถ้าเราได้ลูกแก้วมาแล้วท่านอำมาตย์ก็จะได้ครองใต้หล้า...อำมาตย์ฮู่บอกก็ขึ้นอยู่กับว่าฮ่องเต้กับอวี้เหวินย่งจะทำยังไง ถ้าข้าได้ครองใต้หล้า.......(ยิ้มแบบเยาะเย้ย)...
หมอหลวงมาตรวจอาการอวี้เหวินย่ง...ปี้เซียงถามท่านหมอหลวงว่านายท่านเป็นอะไร อาการหนักมากแน่เลย หลับแล้วไม่ยอมฟื้น ฮ่องเต้มาเยี่ยมอวี้เหวินย่ง (เพลงประจำตัวฮ่องตัวขึ้นตลอด) หมอหลวงบอกข้าก็ไม่รู้ว่านายท่านเป็นอะไร เพราะตรวจดูแล้วร่างกายปกติดีแต่หลับไม่ยอมตื่น...ฮ่องเต้บอกให้ทุกคนออกไป พอทุกคนออกไปหมด อวี้เหวินย่งก็ลืมตาขึ้นมาคุยกับฮ่องเต้... ฮ่องเต้ถามว่าข่าวเป็นจริงใช่มั้ยที่ชิงโส่วยังไม่ตาย อวี้เหวินย่งบอกใช่ ฮ่องเต้ไม่ต้องเป็นห่วง มีผู้มีฝีมือช่วยชีวิตชิงโส่วไว้ และนางส่งข้อความมาว่าปลอดภัยดี และข้าได้ให้คนแอบส่งจดหมายของนางที่นางเขียนถึงท่านไปให้ท่านในวัง อีกไม่นานท่านคงได้อ่าน..ฮ่องเต้บอกดี..แต่ถึงแม้ชิงโส่วจะโชคดีแต่นางก็เป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ นางปลอดภัยก็ดีแล้ว....นี่อวี้เหวินฮู่ต้องคอยติดตามเจ้าอยู่แน่ๆ อวี้เหวินย่งบอกเขาไม่มาพบข้าที่นี่หรอก เขารอข้าไปพบเขา ตอนนี้ก็แค่รอดูว่าใครจะอดทนได้มากกว่ากัน....
ทางด้านแม่ทัพฮูลู่กวงรอชิงโส่วแทนฉางเกาที่เมืองผิงอัน คนรับใช้ถามว่าเราจะรออีกนานมั้ย เพราะนี้ก็รอแม่นางชิงโส่วมา 5 วันแล้ว ไม่แน่ว่านางอาจจะ(ตาย)....เพราะนี่ก็ยังเป็นบริเวณชายแดนอยู่คนของอำมาตย์ฮู่อาจจะจับตัวนางได้...ฮูลู่กวงบอกยังไงก็ต้องรอเพราะสัญญากับฉางเกาไว้แล้ว เจ้ารีบกลับไปตำหนักฉางกงไปรายงานฉางกงว่าข้าได้พบแม่นางชิงโส่วแล้ว แต่เดินทางได้ช้าเพราะแม่นางชิงโส่วเป็นผู้หญิงบอบบาง...คนรับใช้ย้ำ"ให้รายงานว่าพบแม่นางชิงโส่วแล้วหรือท่าน" ฮูลู่กวงบอกใช่รายงานแบบนี้แหละ ฉางเกาจะได้ไม่กังวล.....พอคนรับใช้ไปแล้ว ฮูลู่กวงก็คิดในใจว่า แม่นางชิงโส่วท่านอยู่ไหนทำไมยังไม่มา ข้าไม่ได้กลัวตายแต่ข้ากลัวว่าสองแคว้นจะเกิดสงครามในไม่ช้านี้ ข้าจะรอท่านอีก 2 วัน ข้าหวังว่าท่านจะมา.....
พี่ฮัวเก็บสมุนไพรอยู่และบังเอิญเจอทหารสองคนขี่ม้ามาเลยจัดการซะ เพื่อจะแย่งม้ามาให้ชิงโส่ว...ชิงโส่วได้ม้าจากพี่ฮัวและออกเดินทางไปเมืองผิงอันเพื่อพบกับฉางกงตามที่นัดหมายไว้.....พี่ฮัวบอกให้ชิงโส่วดูแลตัวเองดีดี มีห่อยาอยู่บนหลังม้า ชิงโส่วขอบคุณพี่ฮัวที่ดูแลอย่างดีและบอกจะตอบแทนบุญคุณ พี่ฮัวบอกไม่ต้องหรอก ข้าช่วยเจ้าเพราะต้องการให้เจ้ามีชีวิตที่ดี อย่างน้อยก็มีชีวิตที่ดีกว่าข้า....(กอดกัน) พี่ฮัวบอกงานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา แล้วพบกันใหม่ ชิงโส่วบอกลาแล้วพบกันใหม่....
ที่แคว้นฉี คนรับใช้ของรั่วหยุนรีบมารายงานว่าขบวนของกงกง กำลังจะมาถึงตำหนักเกาฉางกงแล้ว แต่ตอนนี้องค์ชายยังไม่กลับมาเลย ข่าวจากท่านแม่ทัพฮูลู่ก็บอกว่ายังไม่พบองค์ชาย รั่วหยุนบอกข้ามั่นใจว่าฉางกงจะต้องกำลังรีบควบม้ากลับมา เจ้ารีบไปเตรียมชุดไว้ในห้ององค์ชาย พอองค์ชายมาถึงจะได้เปลี่ยนได้ทันที...คนรับใช้บอกอาจจะเป็นแค่ความฝัน ยังไงองค์ชายก็ไม่มา รั่วหยุนบอกเจ้ารีบไปทำตามที่ข้าบอกเดี๋ยวนี้...พอคนรับใช้ไป รั่วหยุนก็รำพึงรำพันประมาณว่า ท่านต้องกลับมาฉางกง..............
คนของนางมารชุดขาวมารายงานว่าตอนนี้ฉางกงยังไม่อยู่ในตำหนักเลย นางมารบอกในตำหนักมีของมีมากมาย แต่ข้าอยากได้แค่ดาบของเขา คนรับใช้รายงานว่ามีคนพยายามเข้ามาขโมยดาบ น่าจะเป็นความจริงที่ดาบ (ดาบชื่ออะไรนะ??? 5555 เว้นไว้นานจัดลืมหมดทุกสิ่งอย่าง ตั้งชื่อใหม่มะ "ดาบเทพเจ้าสงคราม" แหงะ)....อยู่กับเกาฉางกง...คนรับใช้บอก ดาบเทพเจ้าสงครามหายสาบสูญไปกว่า 700 ปีแล้ว ข่าวนี้เราจะเชื่อถือได้เหรอ...นางมารชุดขาวบอกเชื่อได้ไม่ได้ ตัวข้าบอกได้แน่นอน เจ้ารู้ใช่มั้ยหากเจ้าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด เจ้าจะโดนอะไร...คนรับใช้รีบขอโทษ...นางมารเสื้อขาวบอกไหนๆ วันนี้ตำหนักฉางกงก็เหตุการณ์ไม่ปกติอยู่แล้ว อย่าโทษที่ข้าจะเหยียบคนล้มนะฉางเกา ต้องโทษเจ้าเองที่โชคไม่ดี...แล้วก็สั่งให้คนแบกเกี้ยว...นางมารชุดขาวเข้ามาตำหนักแล้วก็ลักพาตัวรั่วหยุนไป...นางมาร (พูดคนเดียว) ข้าเดินทางมาหลายร้อยลี้ คุ้มจริงๆ ข้าจะดูว่าเจ้าเกาฉางกงจะเก็บดาบเทพเจ้าสงครามไว้ได้อีกนานเท่าไหร่.....
ตำหนักของหลานหลิงหวาง กงกง คนของฮ่องเต้ฉีมาถึงบอกมีราชโองการจากฮอ่งเต้มาต้องการให้หลานหลิงหวางรับราชโองการด้วยตัวเอง ทหารองครักษ์ที่รักษาตำหนักอยู่บอกกงกง ท่านเดินทางมาไกล ได้โปรดพักผ่อนก่อน ตอนนี้องค์ชายกำลังป่วยหนักคงต้องรอซักพักถึงจะสามารถออกมารับราชโองการได้...กงกงบอกไม่มีปัญหา นี่เป็นราชโองการด่วนเดี๋ยวข้าจะเข้าไปหาองค์ชายเกาฉางกงเอง ใครใช้ให้ข้าเกิดมาเป็นคนของฮ่องเต้ละ ข้าต้องทำงานสนองพระบาทฮ่องเต้ให้ดีที่สุด ...แล้วกงกงก็รีบเดินตรงไปยังห้องของฉางกง....แม่ทัพลี่พยายามบอกกงกง ว่าองค์ชายฉางกงป่วยรุนแรง ลุกขึ้นไม่ไหวหรอก แต่กงกงก็บอกว่าคนรับใช้อย่างข้าต้องรีบเข้าไปถวายพระพรและดูอาการ แม่ทัพลี่คงไม่ได้ต้องการถ่วงเวลาข้านะ? หรือว่าองค์ชายไม่ได้อยู่ในตำหนัก?...แม่ทัพลี่บอกเป็นไปไม่ได้หรอก หากองค์ชายไม่อยู่ในห้อง องค์ชายจะไปไหนได้ละ........กงกงมองหน้าแม่ทัพลี่ (ตาแบบ ก็ไปแคว้นโจว รวมมือกับอวี้เหวินย่งมาล้มบัลลังก์ฮ่องเต้ฉีอะดิ ทำตาเจ้าเล่ห์)...แม่ทัพลี่ท่านควรรีบนำข้าไปพบองค์ชาย มิเช่นนั้นข้าคงต้องกลับไปรายงานฮ่องเต้ ฮ่องเต้คงลงโทษข้าที่ข้าละเลยหน้าที่ (ไม่เยี่ยมไข้พระญาติ) หรือว่าองค์ชายไปทำสิ่งใดที่เป็นการไม่ถูกไม่ควร หนีหน้าที่ไปโดยไม่ได้รับอนุญาต??..แม่ทัพลี่ต้านไม่ไหวจึงบอกงั้นเชิญท่านกงกง ทางนี้ ห้องขององค์ชายอยู่ด้านนี้............คนรับใช้ของรั่วหยุนแอบมองอยู่ก็ตกใจ แย่แล้วองค์ชายยังไม่กลับมาเลย แย่แน่ๆ..
ทางด้านเกาฉางกงกลับมาถึงตำหนักพอดี ทหารได้แอบมารายงานว่าตอนนี้กงกงกำลังเดินไปที่ห้องนอนองค์ชายแล้ว บางทีพวกเราอาจจะช้าไป ฉางกงบอกไม่เป็นไรข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ แล้วก็วิ่งติดเทอร์โบสุดชีวิต....... พอกงกงก้าวเท้าเข้ามาในห้องของฉางกง ฉางกงนอนบนเตียงเรียบร้อยแล้ว (เหงื่อแตกเต็ม) กงกงเดินมาเปิดดูบาดแผลของเกาฉางกงเห็นว่าแผลใหญ่อาการหนักจริงๆ เลยบอกว่างั้นราชโองการนี้ไม่ต้องรับหรอก ข้าจะนำกลับไปให้ฮ่องเต้... บอกถ้าท่านหายดีแล้วค่อยนำราชโองการประทานรางวัลมาให้ท่าน แล้วกงกงก็ลากลับไป....(หวุดหวิด)......พอกงกงออกไปคนรับใช้ของรั่วหยุนก็รีบวิ่งมา ตกใจที่เห็นฉางกงแล้วก็รายงานว่ารั่วหยุนหายไป...
แม่ทัพฮูลู่รอชิงโส่วครบ 7 วัน คนรับใช้ก็จูงม้ามาบอกว่าพวกเราควรไปได้แล้วนายท่าน ข้าว่าแม่นางชิงโส่วคงถูกอำมาตย์ฮูจับตัวได้ คงไม่มาแล้ว แม่ทัพฮูลู่บอกยังไงนางควรจะส่งข่าวบ้าง และนางก็สัญญากับองค์ชายฉางเกาว่าจะมาพบที่ผิงอัน...ฮูลู่กวงขึ้นม้าขี่ไปทางแคว้นโจวเพื่อตามหาชิงโส่ว (เป็นครั้งสุดท้าย) พบชิงโส่วกำลังขี่ม้ามาทุลักทุเล...ฮูลู่กวงดีใจ ชิงโส่วก็ถามประมาณว่านี่ท่านมารอรับข้าเหรอ ฮูลู่กวงบอกใช้ รอมาหลายวันแล้ว ชิงโส่วถามแล้วเขา(ฉางกง) ล่ะ แม่ทัพฮูลู่บอกองค์ชายมีธุระด่วนต้องรีบกลับตำหนักไปก่อน....ชิงโส่วบอกงั้นเหรอ คงเป็นธุระด่วนมาก เอาเถอะถ้าไม่ใช่เหตุด่วนเขาคงต้องรอพบข้าที่นี่แน่ (แหงะ ที่กับเกาฉางกงนะ ทำเป็นเข้าใจทุกอย่าง ชิงโส่วหนอชิงโส่ว) ข้ารู้ว่าองค์ชายต้องไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับข้าแน่...แม่ทัพฮูลู่บอก องค์ชายรักท่านมาก บอกข้าให้ดูแลท่านให้ดี ข้าจะต้องพาท่านไปอยู่ข้างกายองค์ชายเกาฉางกงให้ได้ ท่านรออยู่...ชิงโส่วมองทำตาแบบผิดหวังเล็กๆ ที่ไม่เจอฉางกงรออยู่.....พอทุกคนออกเดินทาง อีตาเจียงอู่เฉินก็ออกจากที่ซ่อนมา...
มาที่ตำหนักไต๋ซือคง...ปี้เซียงนั่งเด็ดกลีบดอกไม้ เสี่ยงทายว่าชิงโส่วจะกลับมา หรือไม่กลับมา (น่ารักดี) ปี็เซียง --- นายหญิงกลับมา. พ่อบ้าน--นายหญิงไม่กลับมา ปี้เซียง--- ใครถามเจ้าว่านายหญิงจะกลับมาหรือไม่กลับมา พ่อบ้าน---ก็เจ้านับของเจ้าเอง (มันลงที่กลีบไม่กลับมา) ปี้เซียง---ปี้เซียงบอกข้าไม่เชื่อหรอก ก็แค่นับเล่นๆ (แล้วโยนดอกไม้ทิ้ง) พ่อบ้าน--ถอนหายใจ ปี้เซียง--ถอนหายใจ...ไม่รู้ว่าตอนนี้นายหญิงอยู่ที่ไหน ไม่รู้วานางได้กินขนมที่ข้าทำให้มั้ย พ่อบ้าน---ไม่รู้ว่านายท่านจะอาการดีขึ้นเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะหาย ยาของหมอหลวงจะใช้ได้ผลมั้ย ปี้เซียง---ข้าหวังว่านายหญิงจะสบายดี พ่อบ้าน---ข้าหวังว่านายท่านจะหายเร็วๆ ปี้เซียง+พ่อบ้าน---ถอนหายใจ---นายหญิงไม่กลับมา นายท่านไม่มีทางจะดีขึ้น.. ปี้เซียง---(หันมามองพ่อบ้าน) นี่ท่านไม่เห็นเหรอว่าข้าอารมณ์ไม่ดี ข้าเป็นห่วงนายหญิง ทำไมเจ้าดูไม่เป็นห่วงนายหญิงเลยนะ เจ้านี่กวนอารมณ์ข้าจริงๆ พ่อบ้าน---เจ้าอารมณ์ไม่ดี ..ข้านะกังวลเป็นห่วงนายท่าน นั่นก็รวมนายหญิงด้วยนั่นแหละ ข้ามากวนอารมณ์เจ้าตอนไหน นายหญิงไปหาคนที่นางชอบ เจ้าจะมัวมาถอนหายใจ ไม่สบายใจทำไม ปี้เซียง-- ก็เจ้ามาก่อกวนอารมณ์ข้าจริงๆ ...นี่ เล่าให้ข้าฟังหน่อยเกี่ยวกับคนที่นายหญิงต้องการจะไปหาอะ พ่อบ้าน---เขาเป็นคนดัง คนสำคัญเชียวนะ ก็เกาฉางกงไง หล่อฝุดฝุด ปี้เซียง---เกาฉางกงแล้วเป็นไง หล่อแล้วเป็นไง ดังแล้วเป็นไง เขาจะมาสู้นายท่านของพวกเราได้ยังไง พ่อบ้าน---อืมมมมม.......(พูดไม่ออก) ปี้เซียง---นั่นไง เจ้าจะมาเทียบเกาฉางกงเป็นอันดับหนึ่งได้ไง ยังไงก็ห่างชั้นจากนายท่าน พ่อบ้าน---เจ้าเคยเห็นเกาฉางกงเหรอ ปี้เซียง--(เสียงอ่อย) ไม่อะ ไม่เคยเห็น พ่อบ้าน---เจ้าไม่เคยเห็นเขา เจ้าจะมาพูดว่าเขาสู้นายท่านไม่ได้ได้ไง ปี้เซียง---ข้ารู้แน่นอน ทำไม นี่เจ้ากล้าบอกข้าว่าคนอื่นเหนือชั้นกว่านายท่านเหรอ พ่อบ้าน---ถูก ถูก ถูก นายท่านของพวกเราดีที่สุดเลย..นายหญิงต้องการจะจากไป...เจ้าว่ามันหมายความว่าไงล่ะ ปี้เซียง--ข้าขอให้เกาฉางกงผิดคำพูดที่มีต่อนายหญิง นายหญิงหาเขาไม่พบ นี่จะทำให้นายหญิงรู้ว่านายท่านของพวกเราคือรักแท้ของนาง...(รักปี้เซียงที่ซู๊ดดดดดดดดดด) ในที่สุดนายหญิงก็จะกลับมาหานายท่านอยู่ข้างกายนายท่าน และท้ายที่สุด นายหญิงและนายท่านก็จะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขที่สุด.....
ทางด้านอวี้เหวินย่งคิดถึงชิงโส่ว ตอนนอนก็ฝันเห็นชิงโส่ว กำลังจะจูบกัน แต่ชิงโส่วเปลี่ยนจากจูบไปกัดแขนอวี้เหวินย่ง อวี้เหวินย่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาปี้เซียงบอกอวี้เหวินย่งว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว...อวี้เหวินยงบ่นนี่ข้าเกือบจะจำวันจำคืนจำเวลาไม่ได้เลย (มัวแต่คิดถึงชิงโส่ว)...ปี้เซียงบอกแม่นางเหยียนก็ไม่กล้าเข้ามารบกวนนายท่าน ตอนนี้ตำหนักไต๋ซือกงเหมือนกับเป็นคุกกักขังท่านไว้เลย แม่นางเหยียนเดินทางไปมาระหว่างตำหนักของท่าน กับตำหนักของอำมาตย์ฮู่ แน่ชัดละว่าแม่นางเหยียนต้องเป็นสายลับของอำมาตย์ฮู่แน่ๆ ต้องการมาสืบเรื่องราวของนายท่าน..... อวี้เหวินย่งฟังแล้วก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องของเหยียนหว่าน พูดขึ้นมาประมาณว่า มิน่าละข้าไม่เห็นแม้แต่เงาของนางมาหลายวันแล้ว...ปี้เซียงเลยบอกข้าว่านางต้องไปวางแผนการเลวร้ายกับอำมาตย์ฮู่มาไว้เล่นงานท่านอีกแน่ หากนายหญิง(ชิงโส่ว) อยู่นางก็ต้องคิดเช่นนี้เหมือนกัน..นายท่านข้าได้ยินท่านเรียกชื่อนายหญิงเมื่อซักครู่นี้...อวี้เหวินย่งบอก "ข้าอะนะเรียกชื่อนาง" ปี้เซียงบอกแน่นอนข้าได้ยินกับหู....อวี้เหวินย่งบอกเป็นไปได้ไง แล้วก็มองไปรอบๆ ห้อง นี่ห้องของข้าดูปกติดี ไม่มีใครมาแตะต้องหรือย้ายที่ของเลย(แหงะกระแหนะชิงโส่วว่าคอยขโมยของนิ) ข้าจะเรียกชื่อนางได้อย่างไร (ปากไม่ตรงกะใจ).....ปี้เซียงบอกนายท่านอย่าหลอกตัวเองอีกเลย (555 คนรับใช้ยังรู้เลยอะ)..ข้าได้ยินท่านเรียกชื่อนายหญิงท่านคงฝัน....อวี้เหวินย่งรีบบอกไม่มีทางเจ้าอะต้องหูแว่วไม่มีทางที่ข้าจะเรียกชื่อนาง...ข้าอยากให้นายท่านมีความสุข ตอนนี้นายหญิงคงยังไปไหนไม่ไกล ถ้านายท่านรักนายหญิง นายท่านควรไปตามนายหญิงกลับมา (เอาไปร้อยตำลึง ปี้เซียง พูดดีมาก)....อวี้เหวินย่ง(เถียง) ชอบนาง? ข้าจะชอบนางได้ยังไง? เจ้าลืมเรื่องที่นางสร้างปัญหาให้ข้ามากมายแล้วเหรอ ปัญหามันยังไม่มากพอใช่มั้ย? .....ตำหนักไต๋ซือคงของข้ามีผู้หญิงงามๆ เยอะแยะ เจ้าคิดว่าข้าตาบอดไปชอบนางหรือไง (แหงะ ).....ไปหาอะไรมาให้ข้ากินหน่อย ข้าหิวละ..... พอปี้เซียงเดินออกไปแล้ว อวี้เหวินย่งก็บ่น "ทำไมข้ารู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป?? (ปั๊ดโถถังกะละมัง ไหวปะอาย่ง)...ทุกอย่างก็อยู่ครบหมดนี่ ยกเว้นเจ้าหยวนชิงโส่ว"....
ชิงโส่วกับแม่ทัพฮูลู่มาพักดื่มน้ำชาในร้านอาหาร ชิงโส่วเห็นมารชุดขาวเดินเข้ามาในร้านพร้อมลูกสมุนแบกหีบใหญ่มาหนึ่งใบ ขึ้นไปชั้นบนของร้าน...พนักงานนำน้ำชาเสริฟแล้วบอกขออภัยที่มาช้า ตอนนี้มีนายหญิงผู้หนึ่งมากับลูกน้องมาขอเหมาที่พักด้านบน นางดูจะไม่ค่อยอดทนต่อการรอคอย ข้าเลยต้องบริการนางก่อน ต้องขออภัย....พนักงานเสริฟเดาว่านางมารชุดขาวน่าจะทำการค้า (มีหีบใหญ่)... แม่ทัพฮูลู่ให้เงินพนักงานสำหรับเรื่องราวที่บอก และสั่งเหล้ามาดื่ม...ชิงโส่วบอกแม่ทัพฮูลู่ว่านางมารชุดขาวนี้เคยทำร้ายชิงโส่ว ฝีมือนางยอดเยี่ยมมาก พวกเราต้องระมัดระวัง อย่าทำอะไรโดยไม่คิดก่อนให้ดี...แม่ทัพฮูลู่บอก ข้าคิดว่าท่านไม่ควรสนใจดอกบัวของนางนะ ข้าต้องการแนะนำท่านอย่าทำอะไรโดยไม่คิดให้ดีก่อน ...(คิดเหมือนกันอีก)...ปกติแล้วปิศาจมักจะมาเป็นฝูงข้าว่าทางที่ดีแม่นางชิงโส่วควรอยู่แต่ในโรงเตี๊ยม...ชิงโส่วถอนหายใจ บอกดูท่าแล้วท่านไม่ได้สนใจดอกบัวจริงๆ หรอก ..แม่ทัพฮูลู่ยิ้มบอกข้าสนใจแต่รักษาคำสัญญาที่ให้ไว้ต่อองค์ชายเกาฉางกง...ชิงโส่วเลยบอก เอาเถอะงั้นข้าจะไม่สนใจไปดูดอกบัวคืนนี้ก็ได้จะอยู่แต่ในโรงเตี๊ยม....(แม่ทัพฮูลู่มองชิงโส่วแบบข้าจะเชื่อเจ้าดีมั้ยนะ)...
ชิงโส่วเข้ามาในห้องเดินไปเดินมา...บ่นนี่ข้าต้องอยู่แต่ในโรงเตี๊ยมทั้งวัน แล้วเมื่อไหร่จะไปถึงฉางกงล่ะ แล้วชิงโส่วก็ได้ยินพนักงานโรงเตี๊ยมเชิญแขกให้เดินตามทางเพื่อไปชมดอกบัว...ชิงโส่วแอบมองที่หน้าต่างเห็นว่าพนักงานกำลังนำทางนางมารชุดขาวพร้อมคณะ ...ชิงโส่วปิดหน้าต่างแล้วคิดในใจ "นาง (ชุดขาว)มาที่นี่ทำไมนะ หรือนางจะมาฆ่าข้า อืมเป็นไปไม่ได้หรอก ข้าเห็นสายตาที่ท่านแม่ทัพฮูลู่กวงมองนางมารชุดขาว ถ้านางมาร้ายเขาต้องดูออกซิ เขาต้องดูแลข้าได้แน่ เกิดอะไรขึ้นนะ จะเกี่ยวข้องกับองค์ชายมั้ย"...... ชิงโส่วเดินออกจากห้อง ค่อยๆ เดินไปสระบัว (อดไม่ได้อีกชิงโส่ว)....
ที่สระบัว มีคนมากมายมาชมดอกบัว นางมารชุดขาวนำพิณออกมานั่งเล่น..พนักงานออกมาตะโกนบอกให้คนที่มุงออกมาห่างๆ หน่อยเพราะจะรบกวนการชมดอกบัวของนางมารชุดขาว ชิงโส่วบ่นว่าทุกคนก็มีสิทธิ์ชมดอกบัวนะ ทำไมต้องถอยเพื่อนางคนเดียวไม่ยุติธรรมเลย...แม่ทัพฮูลู่มายืนอยู่ข้างหลังชิงโส่ว บอกท่านอย่าก่อเรื่องนะ...ชิงโส่วถามทำไมอ่ะในสายตาท่าน ข้าชอบก่อเรื่องหรือไง (ใช่ย่ะหล่อน)...ข้าต้องการแค่จะเห็นว่าดอกบัวที่นี้ต่างจากที่อื่นยังไง...แม่ทัพฮูลู่บอกชิงโส่ว "บางทีข้าคงไม่สามารถนำท่านไปส่งองค์ชายได้ ข้าได้ให้คนไปซื้อยาสมุนไพรมาไว้ให้ท่านรักษาตัวละ ท่านรอข้าที่นี้ 3 วัน หากสามวันแล้วข้ายังไม่กลับมา ท่านก็ไม่จำเป็นต้องรอข้ารีบไปตำหนักองค์ชายเกาฉางกง...ชิงโส่วถามแล้วท่านละ...แม่ทัพฮูลู่บอกข้ามีธุระบางเรื่องต้องทำให้เสร็จ ท่านรอข้าที่นี่...ชิงโส่วบอกแม่ทัพฮูลู่ให้ระวังตัว....แล้วแม่ทัพฮูลู่ก็เดินออกไป
แม่ทัพฮูลู่มาพบกับทหาร ทหารรายงานว่านางมารชุดขาวดูมีพิรุธ แม่ทัพฮูลู่บอกทหารให้รีบไปรายงานเกาฉางกงว่าได้ข่าวของรั่วหยุนแล้ว บอกเขาไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะช่วยรั่วหยุนเอง...ทหารบอกให้ข้าอยู่ช่วย แม่ทัพบอกไปทำตามที่ข้าสั่ง...ทหารบอกโอเคข้าทราบ แม่ทัพฮูลู่บอกจากนี้ไปข้ามอบแม่นางชิงโส่วให้เจ้าดูแลต่อไม่ว่าวิธีใดก็ตาม เจ้าต้องนำแม่นางชิงโส่วไปพบองค์ชายอย่างปลอดภัยให้ได้...ตอนนี้นางชมดอกบัวอยู่ที่สระ ...ทหารเลยบอกงั้นข้าขอลา (ไปดูแลชิงโส่ว)...
แม่ทัพฮูลู่เดินมาที่บริเวณห้องของนางมารชุดขาว ได้ยินคนใช้ของนางมารพูดคุยกันประมาณว่า ทำไมมีแค่เราสองคนที่ต้องเฝ้าของในห้องนะ คนอื่นๆ เขาได้ไปชมดอกบัวกัน นางท่านบอกว่าปีนี้ดอกบัวจันทร์จะสวยมากๆ และมีดอกเยอะมาก ...คนใช้อีกคนพูดขึ้นนายท่านบอกก็เพราะคนจะสนใจไปดูแต่บัวไง ก็จะไม่มีใครมาใส่ใจกับของของเราหรอก...แม่ทัพฮูลู่แอบเข้ามาในห้องนางมารชุดขาวแล้วเปิดหีบออก พบรั่วหยุนข้างในแต่ดันมีควันขาวๆ พุ่งออกมาด้วย แม่ทัพฮูลู่เลยสลบ อยู่ข้างๆ หีบ....
ทางด้านชิงโส่วกำลังดูบัวอยู่ก็สงสัยพูดกับตัวเอง "นางจัดอีเว้นต์ใหญ่โตขนาดนี้ ต้องการอะไรกันแน่นะ...คนก็ตะโกนขึ้นมาดู ดู ดอกบัวกำลังจะบานแล้ว ...ดอกบัวบานสะท้อนแสงจันทร์เต็มสระ แล้วจู่ๆ พี่ฮัวก็เหาะมาพร้อมพิณ ทั้งคู่ปะทะพิณกัน...ชิงโส่วกำลังจะเรียกพี่ฮัว แต่เหยียนหว่านเอามีดมาจี้ที่เอวซะก่อนแล้วพาออกไปจากกลุ่มคน....พี่ฮัวถูกนางมารทำร้ายบาดเจ็บ ผู้คนแตกตื่นวิ่งหนีกันชุลมุน..
เหยียนหว่านบอกชิงโส่วให้อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากตาย...ชิงโส่วถาม ทำไมเหรอนี่เจ้ารู้ข่าวว่าข้ายังไม่ตายเลยตามมาฆ่าอีกเหรอ...เจ้านี่มันตามตื้อข้าจริงๆ นะ ทำไมเหรอ อะไรทำให้เจ้าต้องทำอย่างนี้ ถึงเจ้าจะรักอวี้เหวินย่งแต่ก็ไม่ควรหึงมากมายขนาดนี้ จนกลายเป็นคนเลว...เหยียนหว่านบอกชิงโส่วให้หุบปาก บอกไม่ได้มีแต่ข้าหรอกนะที่อยากจะฆ่าเจ้า ยังมีอีกหลายคน ทางที่ดีเจ้าหยุดพูดซะ ไม่อย่างนั้น........... พูดไม่ทันจบชิงโส่วดิ้นหลุดจากเหยียนหว่านบอกข้าไม่กลัวตาย ข้าไม่กลัวเจ้าหรอกนะ ข้าไม่กลัวที่เจ้าพูดมาด้วย...เหยียนหว่านบอกงั้นชีวิตของเถาฮัวล่ะ เจ้าไม่คำนึงถึงชีวิตนางเหรอ เจ้าไม่อยากจะช่วยชีวิตผู้มีพระคุณของเจ้าเหรอ...
ทางด้านนางมารชุดขาวพูดกับเถาฮัวประมาณว่าจริงๆ แล้วข้าก็ไม่อยากจะฆ่าเจ้าหรอกนะ แต่วันนี้เจ้ามาทำลายแผนการณ์ใหญ่ของข้า ข้าต้องฆ่าเจ้า...เถาฮัวบอก ดูท่าแล้วเจ้าคงผิดหวังที่พิษที่เจ้าวางไว้ในดอกบัวไม่สามารถฆ่าใครได้ เจ้ามาที่นี่ทุกๆ ปี แกล้งว่าจะมาชมดอกไม้ เจ้าแค่ต้องการเอายาพิษไว้ฆ่าคนมากมายเท่านั้นเอง อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ถ้าข้าต้องตายแล้วทำให้คนบริสุทธิ์ปลอดภัยข้าก็ยินดี...ตำหนักเทียนหลัวที่ยิ่งใหญ่ใต้พิภพ กับมีปิศาจที่เห็นชีวิตมนุษย์เป็นผักปลา เห็นชีวิตมนุษย์ไม่มีค่าน่าอายยิ่งนัก....เจ้าทำตัวเหมือนเจ้าเป็นนางฟ้าของโลกนี้ ช่างน่าตลกสิ้นดี ....นางมารชุดขาวกำลังจะฆ่าเถาฮัว เจียงอู่เฉินมาห้ามไว้ก่อน.....เจียงอู่เฉินบอก เถาฮัวเจ้าควรจะรู้ล่วงเกินคนของตำหนักเทียนหลัวจะเป็นเช่นใด อะไรจะเกิดขึ้นถ้าข้าไม่มา........เถาฮัวบอกเจียงอู่เฉิน ท่านจำไม่ได้เหรอ ก็ตัวท่านเองนั่นแหละพาข้าไปยังตำหนักเทียนหลัวด้วยตัวเจ้าเอง ข้าไม่ใส่ใจแม้แต่นอนว่าคนของเทียนหลัวใต้พิภพทั้งหมดจะเป็นปิศาจ จะเป็นสัตว์ประหลาด คนเขาร่ำลือกันไปทั่วหล้าว่าพวกท่านเป็นคนไม่มีหัวใจ...นางมารชุดขาวตบเถาฮัว.....ชิงโส่วจะออกไปช่วยแต่ถูกเหยียนหว่านดึงไว้บอกอย่าให้เถาฮัวเสียแรงเปล่าที่มาช่วยเจ้า...ชิงโส่วไม่เชื่อสะบัดมือเหยียนหว่าน เหยียนหว่านเลยทำให้ชิงโส่วสลบไป....
นางมารชุดขาวบอกเถาฮัวว่าเจ้าโดนพิษของข้าแล้ว ข้าเจ้าเดิน 10 ก้าวเจ้าตายแน่ ตอนนี้เจ้าจะค่อยๆ หมดแรงไปเจ้ายังมีแรงพูดมากอยู่อีกเหรอ...แล้วหันไปถามเจียงอู่เฉิน ว่าทำไมเจ้าถึงเพิ่งเดินทางมาถึงที่นี้ ทำให้นาง(เถาฮัว)มาทำร้ายแผนการณ์ ดอกบัวพวกนี้ 1 ปีจะบานแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเจ้าบอกข้าซิข้าจะไปเก็บเกสรดอกบัวพวกนี้ได้จากที่ไหนอีก.......เจียงอู่เฉินเข้าไปคุยกับเถาฮัว บอกเจ้ามาทำไมเรานัดกันอีก 3 เดือนข้าจะไปพบเจ้าที่บนเขานี่....เถาฮัวบอกเจ้าไม่รู้เหรอว่าข้ามาทำไม เจ้าไม่รู้เหรอว่านางคนนี้จิตใจอำมหิตขนาดไหน เจ้าก็รู้ข้ามาที่นี่เพื่อมาหยุดนาง มาฆ่าเมี๊ยวอู่อิน แล้วตอนนี้เจ้าส่งเหยียนหว่านลูกศิษย์เจ้าล่วงหน้ามาวางยาพิษข้าไม่เช่นนั้น ข้าเถาฮัวต่อให้ต้องตายอีก 10 ครั้งข้าก็ต้องฆ่านางได้...เจียงอู่เฉินบอกเถาฮัว นี่เจ้าคิดว่าข้าให้หว่านเอ๋อร์มาวางยาพิษเจ้าเหรอ ....เถาฮัวบอกถ้าไม่ใช่ท่านสั่ง นางจะกล้าวางยาข้าเหรอ นางนำชาที่ข้าชอบมาให้บอกเป็นของขวัญจากท่าน หลังจากข้าดื่มมันข้าก็รู้วามันมีพิษ.....นางมารชุดขาวยิ้ม บอกเจียงอู่เฉิน วันนี้เถาฮัวมาขัดขวางงานใหญ่ ต้องฆ่านาง เจ้าต้องฆ่านางเพื่อข้า....เจียงอู่เฉินถามนี่เจ้าสั่งข้าเหรอ...นางมารชุดขาวบอกก็เจ้าเป็นต้นเหตุของปัญหาเจ้าควรสะสางปัญหาซะ ยิ่งกว่านั้นข้ากำลังสั่งใหเจ้าทำ เจ้าจะทำเพื่อข้าได้มั้ย.......เจียงอู่เฉินเกร็งฝ่ามือฟาดเถาฮัว เถาฮัวลอยไปกระอักเลือด ...(แหงะ)...นางมารยิ้ม...
ในรถม้าเหยียนหว่านจับชิงโส่วมัดมือไว้ ชิงโส่วพยายามดิ้นให้มือหลุดออกจากเชือกแต่เหยียนหว่านบอกยากมากเพราะเชือกทำจากวัสดุพิเศษ ถึงแม้คนมีวิทยายุทธ์ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้เอง....เจ้านี่ดุแล้วก็ไม่เห็นจะมีความสวยเลย ทำไมทั้งอาย่งและเกาฉางกงถึงชอบเจ้านะ เจ้าใช้เล่ห์กลอะไรกันแน่...ชิงโส่วบอกเหยียนหว่าน ใช่ถ้ามีทักษะในการบ่งการผู้ชายให้อยู่หมัด เป็นสมบัติตกทอดมาจากตระกูลถ้าเจ้าปล่อยข้าไปละก็ ข้าจะบอกเจ้าให้...เหยียนหว่านบอก ถ้าข้าโง่เหมือนเจ้า ข้าคงไม่สามารถจับเจ้ามาได้อย่างตอนนี้หรอก (5555 จริง) ชิงโส่วบอก ก็ถ้าเจ้าโง่อย่างข้า อวี้เหวินย่งคงรักเจ้าไปแล้วละ (เอาซี)แต่ข้าว่าเจ้าฉลาดเกินไป ถ้าเจ้าไปถามผู้ชายทุกคนบนโลกนี้ ใครจะมาชอบผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและมีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าพวกเขาล่ะ....เหยียนหว่านงง บอกอะไรนะเล่ห์เหลี่ยมอย่างนั้นเหรอ...ชิงโส่วได้ทีบอกทางที่ดีเจ้ารีบปล่อยข้าซะ ถ้าอวี้เหวินย่งรู้เรื่องที่เจ้าปล่อยข้าตกทะลเสาบ และทำกับข้าแบบนี้ละก็ เจ้าคิดว่าอวี้เหวินย่งจะขอบใจเจ้า และรีบแต่งงานกับเจ้างั้นเหรอ?
เหยียนหว่าน---นี่เจ้ายังมีน่าพูดถึงอวี้เหวินย่ง เจ้าน่ะเป็นถึงสนมของอวี้เหวินย่ง ตอนนี้เจ้าถึงกับหนีออกมาจากแคว้นโจวมาแคว้นฉีเพื่อตามชายอื่นเจ้าคิดว่าอาย่งยังจะต้องการเจ้าอีกเหรอ...ข้าขอสั่งให้เจ้าปล่อยอวี้เหวินย่งไปซะ ชิงโส่ว---ดูแล้วเจ้าจะรักอวี้เหวินย่งมากเลยนะ แต่ทำไมข้ามองไม่เห็นว่าเจ้าชอบเขาเลยอะ อย่ามาทำเป็นแกล้งรักหน่อยเลย เจ้าเป็นคนของตำหนักเทียนหลัว เจ้าต้องการอยู่ข้างอวี้เหวินย่งเพราะต้องการลูกแก้วเจินหวนเท่านั้น เจ้าคิดว่าอวี้เหวินย่งไม่รู้เรื่องนี้หรือไง เหยียนหว่าน---ข้าเป็นถึงลูกสาวของขุนนางอู่ ข้าจะมาสนใจอะไรกับลูกแก้วลูกเล็กนิดเดียวข้ามาที่นี่ก็เพราะอาย่งแน่นอน ยังไงซะเขาก็ต้องเป็นของข้า ไม่ช้าก็เร็ว ชิงโส่ว---ได้งั้นข้าจะรอดูว่าเจ้าจะทำยังไง แล้วนี่เจ้าจะพาข้าไปไหนอะ เหยียนหว่าน --พาไปที่ที่เจ้าจะไม่มีวันกลับมาได้ไง
กลับมาที่เจียงอู่เฉินกับนางมารชุดขาว นางมารชุดขาว---เจ้าได้ข่าวของลูกแก้วเจินหวนมั้ย เจียงอู่เฉิน-- ไว้เราคุยกันทีหลัง ตอนนี้เจ้ามาที่นี่หลายวันแล้วแผนการณ์ถูกเถาฮัวทำลายไปแล้ว ไม่มีความหวังที่นางจะมีชีวิตอยู่แล้ว นางมาร---นี่เจ้ากำลังตำหนิข้า เจียงอู่เฉิน--ข้าไม่กล้าหรอก อย่างไรก็ตามเถาฮัวเป็นหนึ่งในสี่ผู้พิทักษ์ พวกเราโตมาพร้อมกัน ตอนนี้ข้าทำร้ายนางด้วยมือของข้าเอง ข้าต้องทนเห็นลมหายใจสุดท้ายของนางต่อหน้าต่อตา นางมาร---ข้ารู้เจ้ามีเมตตา เอาเถอะ ไม่เป็นไร งั้นพวกเราไปเถอะ
พอนางมารกับเจียงอู่เฉินไปแล้ว อาจารย์เสื้อม่วง (แม่ฉางกง) ก็มาถึงเถาฮัว เถาฮัวขอให้อาจารย์ชั่วชีวิตนาง ...นางเสื้อม่วงบอก ข้าบอกเจ้าแล้วทำไมเจ้าไม่ฟังข้าเจ้าควรจะอยู่แต่บนเขาฝึกวิทยายุทธ์ไป ทำไมเจ้าถึงต้องมาตามคุ้มครองชิงโส่วทำไมเจ้าต้องสะกดรอยตามนาง แม้กระทั่งตามนางมาถึงเมืองนี้...เถาฮัวขอร้องอาจารย์ให้ปล่อยชิงโส่วไป ปล่อยนางไปเถอะ...นางเสื้อม่วงบอก ตัวเจ้าเองตอนนี้เจ้ายังคุ้มครองไม่ไ้ด้เลยเจ้ายังจะเป็นห่วงชิงโส่วอีกเหรอ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ตอนนี้ 4 องครักษ์ของตำหนักเทียนหลัวอยู่ในสถานะการณ์ไม่ดีเจ้าเป็นแค่เต่าดำตัวเล็กๆใน 4 ผู้พิทักษ์กฏ ทันทีที่เจ้าตาย เมี๋ยวอูอินจะได้คิดได้ว่าต่อไปเหลืออยู่แค่ 3 คนของนางลดลง เป็นโอกาสอันดีที่เต่าดำตัวจริงของผู้พิทักษ์กฏจะได้ออกโรงซะที (ตัวนางเสื้อม่วงนี่แหละเต่าดำตัวจริง ) เอาล่ะถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย (เอายาใส่ปากเถาฮัว) เจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีก 1 วัน กินยานี่แล้วเจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บเวลาที่ตาย (ช่างมีเมตตา น้ำใจงาม )....แล้วนางเต่าดำเสื้อม่วงก็จากไป
ในรถม้า ชิงโส่วกับเหยียนหว่านยังปะคารมกันต่อ ชิงโส่วบอกหนทางที่เจ้าจะได้แต่งงานกับอวี้เหวินย่งยังช่างห่างไกลนัก พี่สาวเหยียนข้ามีความลับของอวี้หวินย่งจะบอกท่านนะถ้าท่านรู้นะ ท่านจะรู้วิธีทำให้เขาชอบข้าทดลองมาแล้ว ใช้ได้จริงๆ (พยายามมากชิงโส่ว 55) ข้าไม่ได้บอกใครง่ายๆ นะ เหยียนหว่าน---เจ้าจะเอาตัวรอดอะซิ ชิงโส่ว-- ไม่ ไม่ ท่านเพิ่งบอกข้าว่าเชือกนี้มันไม่ขาดข้าจะหนีไปได้ไง..เฮ้อ คนส่วนใหญ่ถ้ารู้ว่าใกล้ตายแล้วก็จะพูดจาดีอ่อนโยน ข้าเห็นเจ้าชอบอวี้เหวินย่งจริงๆ ข้ารู้สึกสะเทือนใจ ตอนนี้ข้าก็ได้ออกมาจากตำหนักอวี้เหวินย่งแล้ว ไม่มีอะไรที่ข้าจะมาแข่งกับเจ้าได้ข้าอยากช่วยเจ้าจริงๆ ข้าอยากบอกให้เจ้ามีแผนเอาชนะใจอวี้เหวินย่ง เหยียนหว่าน-- งั้นบอกข้ามา (หลงกลล่ะ) ชิงโส่ว---อวี้เหวินย่ง........... ( ชิงโส่ววิ่งติดจรวดลงจากรถม้า เหยียนหว่านวิ่งตาม)...........
วิ่งหนีมาเจอจู่เก่อพอดี จูเก่อเลยช่วยชิงโส่วไว้จากเหยียนหว่าน...แนะนำตัวกันเสร็จชิงโส่วขอตัวไปบอกจะตอบแทนท่านในอนาคต...พอชิงโส่วไปแล้วเหยียนหว่านก็เดินออกมาคุยกับจูเก่ออู่ฉือ จูเก่อบอกเหยียนหว่านทำงานได้ดีมาก โดยเฉพาะเจ้าวาดรูปแผลไฟไหม้ที่ไหล่ของชิงโส่วออกมาได้ดี.......เหยียนหว่านบอกข้าไม่เข้าใจทำไมท่านรู้ว่าหยวนชิงโส่วมีแผลไฟไหม้ที่ไหล่....จู่เก่อบอกก็เพราะข้าต้องการตามหาคน....เหยียนหว่านพูดขึ้นท่านไม่ได้ต้องการฆ่านางหรอกเหรอ.. จู่เก่อ---ฆ่านาง? ทำไมข้าต้องฆ่านาง? ข้าสัญญากับเจ้าว่าจะให้อวี้เหวินย่งกับเจ้าแต่ข้าไม่ได้สัญญากับเจ้าว่าข้าจะฆ่าหยวนชิงโส่ว เหยียนหว่าน---เจ้า...ถ้าหยวนชิงโส่วไม่ตาย อวี้เหวินย่งจะยอมรับข้าไปอยู่ข้างกายเขาได้ไง? จู่เก่อ--ข้าสัญญา ว่าจะพาชิงโส่วไปอยู่ในที่ที่อวี้เหวินย่งไม่มีทางหาพบ เหยียนหว่าน---ชิงโส่วออกจากตำหนักอวี้เหวินย่งมาแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับจากอวี้เหวินย่งตลอดกาล? แล้วมันจะมีอะไรแตกต่าง นี่เจ้าใช้เล่ห์เหลี่ยมกับข้าใช่มั้ย จู่เก่อ--นางไปแคว้นฉี นางกลับโจวไม่ได้หรือไง? ข้าต้องการพาชิงโส่วไปในที่ที่นางไม่มีวันได้ออกมาอีก ข้าจะทำให้นางมีความสุข....
ชิงโส่ววิ่งกลับมาหาเถาฮัวที่นอนบาดเจ็บสาหัสอยู่..ทหารของแม่ทัพฮูลู่ที่สั่งให้มาคอยดูแลชิงโส่วมาพอดีชิงโส่วเลยให้ทหารอุ้มเถาฮัวไปหาที่หลบซ่อนตัว...
ในห้องของมารชุดขาว นางมารกำลังตำหนิลูกน้องอยู่ แม่ทัพฮูลู่ถูกจับสลบอยู่ในห้อง...นางมารปลุกรั่วหยุนให้ฟื้นแล้วสะกดจิตให้ทำตามคำสั่ง ข้าขอสั่งเจ้า หากเจ้าพบเกาฉางกง เจ้าจงฆ่าเขาซะ รั่วหยุนรับปาก....
เถาฮัวฟื้นขึ้นมาชิงโส่วนำยามาให้ดื่มแต่เถาฮัวไม่ยอมดื่ม จนชิงโส่วต้องบอกว่ายานี้เจียงอู่เฉินขอร้องให้ข้านำมาให้ท่าน (หลอก) เถาฮัวดีใจยิ้มและยอมดื่มยา แต่ดื่มได้นิดเดียวก็ไอ บอกว่าไม่มียาอะไรรักษาข้าได้ ข้ารู้ร่างกายข้าดี...ชิงโส่วบอกเจียงอู่เฉินช่างใจร้ายมาก ทำไมทำร้ายท่านเพื่อนางมาร และยังมีเหยียนหว่านอีกที่วางยาพิษท่าน ....เถาฮัวบอก ยาพิษของเหยียนหว่านทำอะไรข้าไม่ได้หรอก เล็กน้อยมาก ส่วนฝ่ามือของเจียงอู่เฉินเขาไม่ได้จะทำร้ายข้า ฝ่ามือของเขาช่วยข้าไว้ต่างหาก แต่ที่ข้าบาดเจ็บสาหัสใกล้ตายแบบนี้ก็เพราะฝ่ามือของนางเมี๋ยว นางซ่อนยาพิษใว้ในเล็บของนาง.....แล้วเถาฮัวก็เตือนชิงโส่วให้ระวัง 4 ผู้พิทักษ์กฏของตำหนักเทียนหลัว ชิงโส่วถามว่าตำหนักเทียนหลัวคือสถานที่ใดกันแน่...เถาฮัวบอกเป็นสถานที่ที่อยู่ใต้พิภพ ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่มีวิธีที่จะเข้าไป...การที่เจ้ารู้น้อยจะเป็นการดีต่อเจ้า ชิงโส่วบอกถึงรู้น้อยก็ใช่ว่าจะไม่ถูกดึงไปเกี่ยวข้องด้วย แล้วใครกันที่เป็นหัวหน้าใหญ่ของตำหนักเทียนหลัว.....เถาฮัวบอกนางมารชุดขาวอยากได้ตำแหน่งนี้มากที่สุด ข้าโตมาด้วยกันกับนางข้ารู้ดี.....ข้าเสียใจอย่างเดียวทำไมเจียงอู่เฉินเลือกที่จะอยู่ข้างนาง ชิงโส่วหลังจากข้าตายแล้วเจ้าต้องรีบไปหาเกาฉางเกา ไปหาคนที่เจ้ารัก และอย่าได้ห่างจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว ส่วนชายคนนั้น(แม่ทัพฮูลู่) เจ้าไม่ต้องรอเขาหรอก เขาคงตายแล้วข้าเห็นเขาลอบเข้าห้องของนางเมี๋ยว และติดกับนางเรียบร้อย.....และข้าขอให้เจ้าช่วยเจียงอู่เฉินนะ ช่วยเขาด้วย...ชิงโส่วรับปาก...เถาฮัวสิ้นลมหายใจ ตาย (แท้จริง)...ชิงโส่วทำแพดอกไม้ให้ร่างของเถาฮัว และปล่อยลอยไปตามทะเลสาบ....ชิงโส่วบอกท่านพี่สาวฮัวขอให้เราได้เป็นพี่น้องกันจริงๆในชาติหน้า...
จูเก่ออูฉือมาพบชิงโส่วที่ทะเลสาบบอกถ้ารู้เรื่องเร็วกว่านี้คงพาเถาฮัวไปช่วยรักษาได้ทัน...ชิงโส่วขอบคุณจู่เก่อที่ใส่ใจ ท่านพี่ฮัวรู้คงดีใจ แล้วชิงโส่วก็มึนหัวจะล้ม จู่เก่อช่วยรับไว้...จู่เก่อจับชีพจรชิงโส่วแล้วบอกชิงโส่วก็ได้รับบาดเจ็บจากพิษเหมือนกันคงติดมาจากตัวเถาฮัว ขอให้ชิงโส่วไปรักษาตัวที่บ้านพักตากอากาศ ตำหนักเซียวเจียง..ชิงโส่วขอบคุณแต่ปฏิเสธ ข้ามีเรื่องสำคัญต้องทำ...จู่เก่อบอกท่านบาดเจ็บอยู่ หากท่านมีเรื่องสำคัญอะไรต้องทำบอกข้าข้าจะให้คนของข้าทำให้...ชิงโส่วบอกไม่ต้องหรอกข้ามีพี่ชายมากับข้าด้วย (ทหารของแม่ทัพฮูลู่)...จู่เก่อเลยเรียกคนให้เอาม้ามาให้ชิงโส่วและอาหารพร้อมสมุนไพร ชิงโส่วกับทหารลาจากไป.....คนสนิทของจู่เก่อถามว่าท่านจะปล่อยนางไปแบบนี้ ง่ายๆ เลยเหรอ...จู่เก่อบอกเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ปล่อยเพื่อจับมั้ย? ...คนใช้บอก ก็ท่านให้ทั้งม้าทั้งอาหาร แล้วท่านจะทำยังไงหานางเจออีกล่ะ...จู่เก่อบอกเจ้านี่โง่จริง ไม่ฉลาดเลย แค่ม้า 2 ตัวนั้น นางจะสามารถหนีเอื้อมมือของข้าไปได้งั้นเหรอ?...(จู่เก่ออูฉือยิ้ม)..
แม่ทัพฮูลู่กวงเกิดภาพหลอนในฝันว่ากำลังรบอยู่แล้วก็เห็นรั่วหยุนเดินอยู่ในสนามรบ ...พอฟื้นขึ้นมาก็เห็นรั่วหยุนกำลังตักน้ำในลำธารอยู่ แล้วถามว่าที่นี่ที่ไหน...รั่วหยุนบอกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันข้าเห็นญาติผู้พี่สลบอยู่ข้างหีบ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่คือที่ไหน...แม่ทัพฮูลู่สงสัยว่าทำไมนางเมี๋ยวถึงลักพาตัวรั่วหยุนมา...รั่วหยุนบอกตอนนี้ข้าเป็นห่วงฉางกงไม่รู้ฉางกงเป็นไงบ้าง.......ญาติผู้พี่พวกเราควรทำอย่างไรกันดี?....
| Create Date : 30 มกราคม 2560 |
| Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2560 20:00:08 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1852 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 149 คน [