|
|
บทนำ หุบผาแสงจันทร์
หอคอยดำทะมึนตั้งอยู่โดดเดี่ยวบนผาสูงชัน ทาบยอดแหลมเสียดท้องนภายามราตรีที่สุกสกาว ไม่ต่างอะไรกับอสุรกายอัปลักษณ์ที่ใคร่จะเอื้อมถึงเทพีจันทราผู้ลอยอยู่เกือบกึ่งกลางฟ้า
ตัวหอคอยคงผ่านกาลเวลามายาวนานเมื่อดูจากด้านข้างกำแพงหินที่มีตะไคร่น้ำและเฟิร์นขึ้นปกคลุมอยู่เป็นช่วงๆ หินแทบทุกก้อนมีรอยสลักด้วยอักขระมนตราอันเก่าแก่กำกับไว้
ลึกลงไปในหุบเหวต่ำใต้คือลำน้ำสีเงินที่ไหลเซาะผาหินเป็นเส้นยาวไปจนสุดสายตา ระลอกคลื่นเล็กๆสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายระยิบระยับก่อนจะสาดซัดกระทบริมฝั่ง อันเป็นที่ตั้งของป่าสนดึกดำบรรพ์ซึ่งกินบริเวณกว้างไปเกือบทั่วหุบเขา
สายลมที่พัดกรูขึ้นจากหน้าผาส่งเสียงกรีดหวีดหวิว ยามเมื่อพัดลอดผ่านช่องหินซึ่งผุกร่อนด้วยกาลเวลา... หากเงาร่างแบบบางริมหน้าต่างกลับไม่ไหวติง
ผ้าคลุมสีดำปลิวแนบกายขับเน้นให้เห็นถึงเค้าโครงเส้นสายอันอ่อนช้อยงดงามของอิสตรี แต่เจ้าตัวดูราวจะไม่เอาใจใส่กับแรงลมที่คล้ายจะหอบเอาร่างงามซึ่งยืนหมิ่นเหม่เสียเหลือเกินนั้นให้พลัดตกลงมาได้ทุกเมื่อ
สิ่งเดียวในร่างที่บ่งบอกถึงประกายชีวิตคือแววตาสีทองที่สะท้อนแสงจันทร์กระจ่าง
...แววตาซึ่งวูบไหวไปตามแรงอารมณ์ที่สับสน ทั้งรักใคร่อาวรณ์ หากก็เศร้าสลด...และไม่เข้าใจ.....
"...ฮาร์น..."
เรียวปากบางสีแดงสดพึมพำแผ่วเบา... ดวงหน้างามเฉิดเปี่ยมเสน่ห์แห่งปีศาจแฝงแววเศร้าหมองก่อนจะแปรเป็นโกรธเกรี้ยว
จันทร์เสี้ยวสีทองที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้าสะท้อนเงาลงบนดวงตาสีเดียวกัน หยาดน้ำใสคลอคลอง...ก่อนรินลงมาช้าๆตามแก้มเนียน เจ้าตัวไม่แม้แต่จะเช็ด หากปล่อยให้สายลมทำหน้าที่ซับน้ำตาหยดนั้นแทนมือบางที่ขณะนี้กำแน่นจนสั่นระริก
"เจ้าลืมข้าไปแล้วใช่ไหม..."
สายลมยังคงพัดกระหน่ำ พาเอาคำถามนั้นให้ปลิวหายไปในอากาศ พร้อมกับหอบกลุ่มเมฆเข้ามาบังท้องฟ้าที่เมื่อครู่ยังคงแจ่มใส เส้นผมสีทองหยักเป็นลอนสลวยพัดไปล่ปลิวสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกาย ก่อนที่เงาดำจะบดบังให้บริเวณรอบข้างตกอยู่ในความมืด
เสียงหมาป่าหอนกรูเกรียว ราวกับจะขานรับเสียงโหยหวนเย็นยะเยือกที่ทำให้เลือดในกายแทบทุกหยดของผู้ได้ฟังกลายเป็นน้ำแข็ง
...เสียงที่ราวกับจะคร่ำครวญหวนไห้ถึงความอ้างว้างเดียวดายและความคิดคำนึงที่มีต่อใครบางคนนั้นดังสะท้อนก้องกังวานไปทั่วหุบผา
เสียงที่แหวกเมฆสีนิลให้เคลื่อนคล้อย...เผยโฉมราชินีแห่งรัตติกาลกลางห้วงหาวอีกครั้ง
หมาป่าตัวใหญ่ยืนเด่นอยู่ใต้แสงจันทร์ ขนฟูเป็นประกายราวกับถูกย้อมด้วยรัศมีสีทองตลอดร่าง นัยน์ตาสีเดียวกับจันทรากลางฟ้าเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลังของปีศาจ มนต์เสน่ห์ที่ดึงดูดมนุษย์ให้บ้าคลั่ง หลงใหล และกระชากวิญญาณให้ตามติดไปสู่ปรภพ...
เสียงหนึ่งแว่วมากับสายลมก่อนที่ร่างหมาป่าสีทองจะกระโดดลับไปจากสายตา
"เสียใจด้วย ฮาร์น ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าลืมข้าเป็นอันขาด!"
| Create Date : 16 มกราคม 2549 |
| Last Update : 17 มกราคม 2549 19:34:50 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 769 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [