เหตุแห่งสมาธิและความฟุ้งซ่าน
อยู่ใกล้ตัวมากกว่าที่คุณคิด
เพราะคนเราเกิดมาพร้อมกับอัตตาดิบๆติดตัว
ธรรมชาติสอนให้กระวนกระวาย
เรียกร้องเอาเข้าตัวตั้งแต่แรกเกิด
แค่อยากอาหาร ก็ฟุ้งซ่านแล้ว
แค่ต้องทนนิ่ง ก็ฟุ้งซ่านแล้ว
แค่ต้องยอมใคร ก็ฟุ้งซ่านแล้ว

คนเราไม่ได้โตขึ้นจากการเป็นเด็กเท่าใดนัก
ในแง่ของการไม่อยากยอมใคร
เพียงแต่พัฒนาตัวขึ้นเป็นการอยากรักษาหน้า รักษาศักดิ์ศรี
แล้วต้องยอมเสียหน้า เสียศักดิ์ศรี เมื่อถูกบังคับตามโอกาส

คนมีหน้าที่ยืนไหว้ปะหลกๆทั้งวันนั้น
ถ้าไม่ถูกฝึกอบรมให้ถึงจิต ไม่สามารถไหว้ด้วยใจ
ก็เหมือนถูกบังคับให้ทิ้งศักดิ์ศรี
ยอมก้มหัวให้คนแปลกหน้าไม่เลือกเหล่าเลือกกอ
ซึ่งเท่ากับก่อความฟุ้งซ่านรำคาญใจไม่เลิก
แต่ในทางตรงข้าม ถ้าถูกอบรมให้เข้าใจว่า
การไหว้คือความงามทางใจ
สามารถดัดใจแข็งกระด้างแบบเด็กๆ
ให้อ่อนโยนลงเป็นผู้ใหญ่ที่เติบโตทางวิญญาณ
เมื่อไหว้ทั้งวันด้วยความการระลึกเช่นนั้น
ย่อมเห็นความอ่อนโยน สงบสุขบังเกิดขึ้นในใจตน
อันเป็นฐานที่ตั้งสำคัญของสมาธิด้วย

เบากว่าหน้าที่ประจำ
คือจำต้องฝืนใจไหว้ใครที่ไม่น่านับถือบ่อยๆ
ซึ่งก็เท่ากับได้เหตุแห่งความฟุ้งซ่านหรือสมาธิบ่อยๆ
ขึ้นอยู่กับการทำความเข้าใจเรื่องการไหว้ไว้อย่างไร
ยอมเสียศักดิ์ศรี หรือถือโอกาสสร้างฐานสมาธิ

ที่ดีกว่าการต้องฝึกฝืนใจ ถ้ามีวาสนาได้อยู่ใกล้เจ้านายดีๆ
หรือมีบุญได้อยู่ใกล้พระสงฆ์ผู้ประเสริฐ
ก็ถือเป็นโอกาสให้รู้สึกอยากกราบไหว้ด้วยใจขึ้นมาเอง
เท่ากับเดินอยู่บนเส้นทางกรรมอันยกจิตขึ้นสูง
แทบไม่จำเป็นต้องทำความเข้าใจใดๆด้วยซ้ำ

การเริ่มฝึกไหว้เพื่อยกระดับจิต
อาจเป็นอะไรง่ายๆ เช่น ตอนเดินผ่านโต๊ะหมู่บูชาที่บ้าน
หรือผ่านสถานที่ศักดิ์สิทธิ์
เห็นพระพุทธรูปอันเป็นนิมิตเตือนให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า
ให้ถามตัวเองว่า เมื่อพบพระพุทธเจ้าแล้ว
เกิดปฏิกิริยาเช่นใดขึ้นในใจคุณ
ระหว่าง ‘อยากได้ความอ่อนโยนยิ่ง’
กับ ‘อยากเพิกเฉยผ่านๆไป’

ปัญญาจะบอกว่า อยากได้ความอ่อนโยน
แล้วก้มลงกราบ หรืออย่างน้อยพนมมือไหว้
ส่วนกิเลสจะบอกว่า อยากเดินๆผ่านไป
ไม่ต้องทำอะไรให้เมื่อย

เมื่อสังเกตอาการทางใจเป็น กระทั่งจำได้ขึ้นใจ
คือ ถ้า ‘อยากยกจิตขึ้นเป็นกุศลประมาณนี้’
ต้องกราบไหว้หรือยกมือพนมขึ้นด้วยอาการประมาณไหน
การจำได้ขึ้นใจ นึกออกบอกถูกด้วยใจนั่นแหละ
สะท้อนว่าจิตเริ่มฉลาด เริ่มรู้เรื่อง ‘ไหว้เอากุศล’ แล้ว
พร้อมจะไหว้ใครต่อใครเพื่อล้างความกระด้างแล้ว
ได้ชื่อว่า ตั้งฐานความอ่อนโยนไว้รองรับสมาธิแล้ว

หมายเหตุ - คำว่า ปะหลกๆ
ที่ถูกต้องเขียนว่า ปลกๆ
แต่เขียนถูกแล้วกลัวเข้าใจผิด
เลยเขียนตามที่ 99% รับรู้นะครับ

— แนะนำหนังสือ
ชื่อหนังสือ: เกิดใหม่ในสวรรค์
ดาวน์โหลดอีบุ๊กฟรี: //dungtrin.com/reborn

ใจของผู้มีสมาธิ
เมื่อฟุ้ง ฟุ้งไม่จริง
เมื่อบ่น บ่นไม่จริง
เมื่อท้อ ท้อไม่จริง
เมื่อหลง หลงไม่จริง

— แนะนำหนังสือ
ชื่อหนังสือ: วิปัสสนานุบาล
ดาวน์โหลดอีบุ๊กฟรี: //dungtrin.com/vipassana
สั่งซื้อออนไลน์: เล่มละ ๒๙ บาท //bit.ly/1hgV5Ti

------------------------------------------------------------------------------------------------------

การเอาแต่มองแง่ร้ายของโลกทั้งวันทั้งคืน
จัดเป็นโรคทางใจชนิดหนึ่ง
เหมือนขังตัวเองอยู่ในคุกมืด
ไม่ยอมเปิดหน้าต่างรับแสงสวยๆบ้าง
ไม่มีทางลัดในการรักษา
ถ้าอยากช่วย ก็ต้องทำใจช่วยในระยะยาว
และต้องช่วยอย่างมีศิลปะ
ช่วยอย่างมีความเข้าใจภาพรวมทั้งหมด

ทุกคนมีโทสะ คุณเองก็เช่นกัน
และโทสะก็คือพื้นฐานของการมองโลกในแง่ร้าย
ฉะนั้น การนำเสนอโลกแง่ดี
ต้องมีความนุ่มนวลเป็นตรงข้ามกับโทสะ
ถ้าเขาเสียงแข็งมา คุณต้องเสียงอ่อนไป
ถ้าเขาเลือกคำร้อน คุณต้องเลือกคำเย็น
ถ้าเขาคิดแตกหัก คุณต้องคิดประสาน
ถ้าเขาพูดใส่สีตีไข่ให้เกลียดกัน คุณต้องพูดตรงไปตรงมาให้รักกัน
ถ้าเขาพร่ำพูดยืดยาว คุณต้องกระชับคำพูดให้สั้น
ถ้าเขาเพ้อเจ้อเหลวไหลไร้จุดหมาย คุณต้องคัดประเด็นสรุปให้จับใจ
ถ้าในหัวเขาเต็มไปด้วยเสียงด่า ในหัวคุณต้องเต็มไปด้วยเสียงชม

เมื่อตั้งความเชื่อไว้ว่าทุกสิ่งมี ‘อีกด้านให้เห็น’
และพยายามฝึกที่จะเห็น คุณจะเห็นเสมอ
กับทั้งคิดได้ พูดได้ดีขึ้นเรื่อยๆ
ช่วยเขาแต่ละครั้ง ก็คือฝึกคุณไปในตัว
ตอนแรกอาจเหมือนเตี้ยอุ้มค่อม
เพราะมุมมองร้ายๆของเขา
จะแพร่มากระตุ้นอารมณ์ร้ายๆในคุณไปด้วย
แต่ยิ่งฝึกนานไป ใจคุณจะยิ่งชินกับการคิดเป็นตรงข้าม
รู้เองว่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบใด มองเขาด้วยแววตาแบบไหน
จะช่วยให้รู้สึกว่าไม่ได้ถกเถียงหรือทะเลาะกัน
แต่เป็นการนำเสนอที่ชวนให้เต็มใจสนอง

มุมมองโลกแง่ดีสักร้อยสักพัน
ขอเพียงมีหนึ่งเดียวที่ช่วยให้เขาคลิก
จุดชนวนให้รู้จักหัดมองโลกแง่ดี
รู้สึกดีกับการมองด้านดี
ไม่รู้จะมองด้านร้ายให้รู้สึกร้ายไปทำไม
ครั้งต่อๆไปจะเริ่มง่ายขึ้น
คุณจะสัมผัสใจที่ดีขึ้นได้จากเสียงที่อ่อนลง
ตลอดจนบรรยากาศความสว่างที่ต่างไป
ส่วนจะใช้เวลานานแค่ไหน
ถึงจะเปลี่ยนคนมองโลกแง่ร้ายมาเป็นคนมองโลกแง่ดีเต็มตัว
คำตอบคือ นานหน่อย
คนเราตกมาอยู่ในหลุมมืดให้เห็นโลกด้านร้ายได้ทั้งชีวิต
ก็ควรต้องใช้เวลาทั้งชีวิตในการเอาตัวออกมามิใช่หรือ?

คิดอย่างนี้ เผื่อใจอย่างนี้ ใจเย็นอย่างนี้
แล้วในที่สุดจะพบว่า คุณทำสำเร็จเร็วกว่าที่คิดมาก

-------------------------------------------------------------------------------------