BlogGang.com : : tumty

Group Blog

Group ตัวอย่าง

All Blogs

วิหารจันทรา ๑๑

รพีพันธ์ นั่งมองคนสองคนที่คุยกันอยู่ด้านนอกมาพักใหญ่แล้ว จันทริ นั่งอยู่บนก้อนหินใต้ต้นไม้ที่เคยนั่งอยู่เป็นประจำ ส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นเบื้องหน้า จันทริ ทั้งสองคนดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ บางครั้งชายหนุ่มคนนั้นจะเอื้อมมือไปจับอยู่ที่ข้อเท้าของ จันทริ อยู่บ่อยๆ และเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนมาก ส่วน จันทริ ได้แต่นั่งฟัง นานๆจะพูดโต้ตอบไปสักครั้ง แต่สีหน้าก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เสียจนเขาอดหมั่นไส้ไม่ได้

ชายหนุ่มคนนั้นรูปร่างสูงพอๆกับเขาทีเดียว แต่รูปร่างค่อนข้างบึกบึนกว่า ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยม หน้าผากกว้าง กรามใหญ่จนเป็นสัน คิ้วดกหนา ดวงตากลมใหญ่เป็นประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากค่อนข้างหนา โดยรวมแล้ว นับว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาคมคายไม่น้อย และชายหนุ่มคนนี้เอง ที่มอง รพีพันธ์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา
... สงสัยเจ้าหนุ่มนี่มันหึงเรา ... รพีพันธ์ คิดแล้วก็อดขำไม่ได้
สักพักเขาก็เห็นชายหนุ่มคนนั้น ยื่นอะไรบางอย่างให้ จันทริ แต่เหมือนว่า จันทริ ปฏิเสธที่จะรับไว้ ชายหนุ่มต้องพูดอยู่นาน จน จันทริ พยักหน้ายอมรับ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน สวมของนั้นลงบนลำคอของ จันทริ ... สายสร้อยนั่นเอง และดูเหมือนจะมีจี้ร้อยอยู่กับสายสร้อยเส้นนั้นด้วย ชายหนุ่มโน้มตัวลงพูดอะไรกับ จันทริ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินจากไป คงจะกลับลงไปยังหมู่บ้าน พอชายหนุ่มคนนั้นเดินหายไปแล้ว รพีพันธ์ ก็เดินไปยืนข้างๆ จันทริ

“แหมปลื้มใหญ่เลยสิท่า” รพีพันธ์ พูดล้อเลียนเมื่อเห็นว่า จันทริ ลูบคลำจี้ที่ห้อยคออยู่ไปมา พลางยิ้มเหมือนมีความสุข “ไหนดูหน่อยสิว่าอะไร”
รพีพันธ์ โน้มตัวลงไปจับดูจี้ ที่ร้อยอยู่กับสายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงขึ้นมาดู
“โธ่ นีกว่าอะไร ที่แท้ก็เปลือกหอยมุก” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ เพราะเขาคิดว่า น่าจะเป็นอะไรที่เป็นของมีค่า มากกว่าแค่เปลือกหอยธรมมดา
“ท่านรู้จักของสิ่งนี้”
“อื้อ ... ก็แค่เปลือกหอยทะเล เอามาขัดให้ขึ้นเงาแค่นั้นเอง”
“สำหรับที่ที่ท่านมา มันคงเป็นของที่หาได้โดยง่าย”
“แน่นอน มีขายเยอะไป ราคาก็ไม่เท่าไหร่หรอก”
“แต่สำหรับที่นี่ ของที่มาจากทะเลจักมีราคาสูงมาก” จันทริ พูดพลางมองเขาเหมือนจะเยาะเย้ย แต่ รพีพันธ์ ไม่ทันได้เห็น เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับสายสร้อยสีแดง ที่ถักจากการนำเชือกสีแดงเส้นเล็กๆ ๓-๔ เส้นมาถักร้อยเข้าด้วยกัน และจี้สีฟ้าครามที่ถูกตัดเป็นรูปจันทร์เสี้ยวด้วยฝีมือประณีต “ของสิ่งนี้จึงมีราคาสูงยิ่ง แต่สำหรับข้า การที่ อัสสะ มีความตั้งใจนำมันมามอบให้นั้น มีค่ามากยิ่งกว่าราคาของมันเสียอีก”
“อ้อ ... ชื่อ อัสสะ” รพีพันธ์ พูดยิ้มๆ “คงดีใจสิ ที่แฟนเอาของมาฝาก”
จันทริ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ...” ชายหนุ่มนึกขันในท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัยของ จันทริ “แฟนก็คนรักไง อัสสะ น่ะ ... คนรักของคุณใช่มั๊ยล่ะ ผมว่าแล้วเชียว เมื่อกลางวันมองผมตาเขียว”
สีหน้าของ จันทริ หม่นหมองลง แล้วถอนหายใจแรง
“อัสสะ เป็นสหายที่ดีของข้า เป็นบุตรที่ดีของบิดามารดา ข้าหวังว่าต่อไปภายหน้าเมื่อข้าจากไป อัสสะ จะได้ภรรยาที่ดี และบุตรที่ดี”
“คุณจะไปไหน” รพีพันธ์ ถามอย่างแปลกใจในคำพูดของ จันทริ
จันทริ ไม่ตอบคำ ได้แต่ยิ้มด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
.............................................................................
......................................

อากาศในคืนนี้เย็นกว่าที่เคย คงเป็นเพราะสายฝนที่พร่างพรมอยู่ปรอยๆ

... ยังมิต้องนำข้าวสารอาหารแห้งออกมา คืนนี้จะมีฝน ... ชายหนุ่มได้ยิน จันทริ บอกกับ กรินทร์ ผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อตอนบ่าย

“จันทริ” รพีพันธ์ เรียกคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“จันทริ” ชายหนุ่มเรียกอีกครั้ง พลางตะแคงตัวหันไปหา จากแสงจันทร์ที่ส่องสว่างในคืนข้างขึ้น เขามองเห็น จันทริ ลืมตาหันหน้ามาหา
“คุณรู้ได้ยังไงว่าคืนนี้จะมีฝนตก”
“มิใช่ข้าที่รู้”
“ก็ผมได้ยินคุณพูดเมื่อตอนบ่ายนี่นา” จันทริ ขยับปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ รพีพันธ์ ก็ถามต่อทันที “อย่างกับพวกผู้หยั่งรู้ พวกนักพยากรณ์แน่ะ ผมอยากรู้จังว่าตอนนี้คุณรู้แจ้งอะไรอีก” รพีพันธ์ พูดขำๆ
“ท่านอยากรู้อะไรเล่า”
“ผมเหรอ” รพีพันธ์ นิ่งเงียบไปสักครู่ “เฮ้อ...” ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางพลิกตัวนอนหงายเหมือนเดิม
“ท่านกำลังกังวล ท่านคิดถึงบ้าน” จันทริ พูดช้าๆ
“ใช่ ผมคิดถึงบ้าน” ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ “พ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ ผมหายมาแบบนี้ตั้งหลายวัน แล้วยัง...” รพีพันธ์ ถอนหายใจยาวอีก
“จันทริ” รพีพันธ์ ตะแคงตัวเหมือนเมื่อสักครู่
“จันทริ” เขาเรียกคนข้างๆอีกครั้ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงขานตอบ
“อะไรหรือ”
“ผม ... เอ้อ ... คุณ” รพีพันธ์ ตะกุกตะกัก
“บอกข้ามาเถิด” เสียงของ จันทริ อ่อนโยน
“กอดผมหน่อยได้มั๊ย เหมือนตอนที่ผมไม่สบาย”
ไม่มีคำตอบ แต่แขนของ จันทริ สอดเข้ามาใต้ศรีษะของชายหนุ่ม พร้อมกับดึงศรีษะเข้าไปแนบอก ชายหนุ่มกอดร่างบางๆแนบแน่น พลางสูดความหอมอ่อนๆที่เขาได้กลิ่นเข้าไปเต็มปอด

“หลับเสียเถิด มิต้องกังวลใดๆ มินานดอกท่านจักได้กลับบ้าน ข้าสัญญา” เสียงพูดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน พร้อมกับมือที่ลูบเบาๆไปตามปอยผม ทำให้รพีพันธ์รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

Create Date : 29 สิงหาคม 2551

Last Update : 29 สิงหาคม 2551 10:38:13 น.

Counter : 234 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

วิหารจันทรา ๑๐

“นึกว่าจะมีปาร์ตี้ซะอีก ที่แท้ก็แค่กินข้าวกลางวันด้วยกันเอง” รพีพันธ์ พูดดังๆระหว่างทาง ที่เดินกลับสู่เพิงที่พัก
“ปาร์ตี้” จันทริ หยุดเดินหันกลับมาถามด้วยสีหน้างุนงง “คือสิ่งใด”
“แหม ... ก็งานเลี้ยงไง งานเลี้ยงฉลองน่ะ” รพีพันธ์ บอกพลางหัวเราะเบาๆ “แค่นี้ก็ไม่รู้” ผ่านมาหลายวัน เขาเริ่มรุ้สึกคุ้นเคย พอที่จะพูดจาหยอกล้อกับ จันทริ ได้บ้าง
“แค่เดินทางกลับมาถึงโดยปลอดภัย มิถึงกับต้องจัดงานฉลองดอก มิสำคัญถึงขนาดนั้น” จันทริ บอกยิ้มๆ
“แล้วคุณน่ะ เป็นมังสวิรัตเหรอ”
“มังสิวิรัติ คือสิ่งใด” จันทริ ขมวดคิ้วอีกครั้ง
“คุณนี่ ไม่รู้จักอะไรเลย” รพีพันธ์ พูดพลางกลั้นหัวเราะ “มังสวิรัติ ก็พวกที่ไม่กินเนี้อสัตว์ไง กินแต่ผัก ผลไม้ เหมือนที่คุณกินเมื่อกี้ แล้วคุณกินแบบนั้นทุกมื้อรึเปล่า”
“มิใช่ บางมื้อข้าก็กินข้าวบ้าง” จันทริ ตอบยิ้มๆ รู้สึกดีใจที่เห็นชายหนุ่มรื่นเริงขึ้นบ้างในวันนี้ และนึกขันที่หาว่าเขาไม่รู้อะไรเลย
“แล้วทำไมคุณไม่กินเนื้อสัตว์เลยล่ะ จะว่าพวกเทพที่คุณนับถือห้ามก็คงไม่ใช่ เพราะผมเห็นคนอื่นเขาก็กินกันเป็นปรกติ”
“พวกเรานับถือจันทราเทพ ท่านมิได้ห้ามไว้ ความจริงเมื่อก่อนข้าก็กินเนื้อสัตว์เป็นปรกติ จนกระทั่งข้าอายุได้ ๑๒ หนาว ข้ากินได้แต่ผัก ผลไม้ น้ำผึ้ง”
“ว่าไปมันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะกินแต่อาหารแบบนั้นมั๊ง ตัวคุณถึงได้มีกลิ่นหอมๆ” รพีพันธ์ พูดพลางคิดถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของร่างกายที่คอยให้ความอบอุ่นแก่เขา เมื่อตอนที่เขาไม่สบาย จันทริ ยังคงมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยนและรอยยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ตอบคำ
“แล้วทำไมคุณถึงแยกไปอยู่คนเดียวนอกหมู่บ้านล่ะ แล้วผมไม่เห็นคุณออกไปทำงานในไร่เหมือนคนอื่น” รพีพันธ์ ถามคำถามที่เขาสงสัยมานาน
“เพราะข้าแตกต่างจากผู้อื่น” จันทริ ตอบช้าๆ
“นั่นสิ ... ผมก็ว่าอย่างนั้น” รพีพันธ์ พูดแล้วมอง จันทริ ไปทั่วทั้งตัวแล้วกลับมามองที่ใบหน้าอย่างพิจารณา “ใบหน้าคุณก็แปลกกว่าพวกเค้า คนในหมู่บ้านส่วนมากหน้าผากกว้าง กรามใหญ่ คิ้วหนา ตาชั้นเดียว ปากหนาเทอะทะ ตัวก็สูงใหญ่ ขนาดผู้หญิงยังดูล่ำบึก ตัวสูงปรี๊ด ดูมือดูเท้าก็ใหญ่ไปหมด ผมก็เส้นหนา แต่ดูคุณสิ”

รพีพันธ์ มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เรือนร่างสูงเพรียว ผิวเป็นสีน้ำตาลอ่อน ต่างกับผิวสีคล้ำของคนในหมู่บ้าน อาจเป็นเพราะคนเหล่านั้น ต้องออกไปทำงานในไร่ทุกวัน โครงร่างของชายหนุ่มดูบอบบาง ท่อนแขนกลมกลึง มองไล่ไปยังมือที่มีนิ้วมือเรียวยาว ที่เขาเคยสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มและอบอุ่น วกสายตากลับขึ้นไปมองที่ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากมน คิ้วบางที่โค้งเรียวยาวจรดหางตา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ดูแวววาวแจ่มใส อยู่ใต้เปลือกตาสองชั้น จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากบางที่แดงเรื่อ และเส้นผมที่เล็กละเอียดยาวปรกต้นคอ

“คุณต่างจากพวกนั้นจริงๆ” รพีพันธ์ พูดเบาๆพลางจ้องหน้า จันทริ อย่างไม่ยอมวางตา “แตกต่างอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงนะ ผมต้องจีบคุณแน่ๆ”
“จีบ” จันทริ ทวนคำ “คือสิ่งใดอีก” ท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทำให้ รพีพันธ์ อดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“จะว่ายังไงดี คือ ... เหมือนกับการแสดงออกให้รู้ว่าชอบ ว่ารัก อยากจะได้มาเป็นแฟน”
จันทริ ยิ่งทำหน้าสงสัยมากขึ้นอีก ทำเอา รพีพันธ์ ชักรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ จนต้องยกมือขึ้นเกาหัว
“แบบว่า อยากได้มาเป็นภรรยา อะไรแบบเนี๊ย” พูดจบเขาก็หัวเราะเบาๆ
“ถ้าเช่นนั้นมิต้องดอก มิมีความจำเป็น” จันทริ พูดพลางก้มหน้าลงต่ำ
“อ้าว” รพีพันธ์ อุทานออกมา ... จะโดนด่ามั๊ยวะเนี่ย จู่ๆไปบอกว่าอยากได้เค้ามาเป็นเมีย ...
“ข้าถูกกำหนดให้เป็นของท่านอยู่แล้ว และเพราะเหตุนี้ ท่านจึงได้ถูกนำพามายังที่แห่งนี้”
รพีพันธ์ สังเกตเห็นใบหน้าที่แดงเรื่อของ จันทริ ที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันเดินต่อไป เขายืนนิ่งด้วยความงุนงงอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินตาม จันทริ กลับไปยังเพิงอันเป็นที่พักของทั้งสองคน

Create Date : 21 สิงหาคม 2551

Last Update : 21 สิงหาคม 2551 18:48:13 น.

Counter : 238 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

วิหารจันทรา ๐๙

แสงจันทร์กระจ่างของคืนพระจันทร์เต็มดวง ส่องสว่างไปทั่วลานกว้าง บนลานนั่งเต็มไปด้วยชาวหมู่บ้าน ทางด้านหน้า กรินทร์ และผู้เฒ่าทั้งสี่ กำลังสนทนากับ จันทริ ที่นั่งอยู่เคียงคู่กับ รพีพันธ์ บนเก้าอี้คนละตัว นี่นับเป็นครั้งที่สาม ที่ชายหนุ่มได้เห็นพิธีกรรมในคืนเพ็ญของหมู่บ้านนี้

“ทุกสิ่งทุกอย่างข้าบอกพวกท่านจนหมดแล้ว จะปฏิบัติหรือไม่ จะปฏิบัติเช่นไร ขึ้นอยู่กับพวกท่าน” จันทริ พูดอย่างเป็นงานเป็นการ จันทร์เสี้ยวกลางหน้าผากทอประกายสีทองแวววาว ราวกับจะล้อกับดวงจันทร์เพ็ญกลางฟ้า
“พ้นราตรีนี้ไป ข้าจักหลับไหลไปจนกว่าจะสิ้นวสันต์” จันทริ พูดด้วยเสียงที่ดังพอจะได้ยินกันทั่ว
..............................................................
.................................
“ที่คุณพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง” รพีพันธ์ ถามขึ้นมาเมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง ภายในถ้ำใหญ่
“ท่านหมายถึงเรื่องใด” จันทริ ถามพลางมองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย
“ที่บอกว่าจะหลับไปจนกว่าจะหมดฤดูฝนน่ะ อะไรจะนอนยาวขนาดนั้น ตั้ง ๒-๓ เดือนเชียวนะ” รพีพันธ์ พูดกลั้วหัวเราะเหมือนจะให้เป็นเรื่องตลก
“มิใช่ข้า แต่เป็น จันทรา” จันทริ พูดยิ้มๆ “นางต้องการพักผ่อน”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ จะ จันทริ หรือ จันทรา ก็คือตัวคุณ” ชายหนุ่มพูดพลางจับมือขวาของ จันทริ มากุมไว้ “ผมเป็นห่วงนะ”
“ดวงวิญญาณที่มีพลังแห่งเทพสถิตย์อยู่ เมื่อต้องมาอยู่ในร่างมนุษย์ ย่อมมิอาจดำรงไว้ซึ่งพลังนั้นตลอดไป พลังย่อมสูญสลายไปตามกาลเวลา ตอนนี้ จันทรา เหลือพลังอยู่ไม่มากนัก ดังนั้น นางต้องการพักผ่อน” ขณะที่ จันทริ พูด จันทร์เสี้ยวสีขาวนวล ก็ปรากฏขึ้นที่กลางหน้าผาก “แต่นางยังคงรับรู้ทุกอย่าง ยังคงได้ยิน ยังคงสนทนากับผู้ที่นางต้องการได้ ดังเช่นตอนนี้ นางกำลังขอบคุณในความห่วงใยของท่าน”

รพีพันธ์ เหม่อมองจันทร์เสี้ยวดวงนั้นอย่างเหม่อลอย สิ่งหนึ่งที่เขาสงสัยมานานแล้ว นั่นคือ ทำไมบางครั้งจันทร์ดวงนี้เปล่งแสงสีขาวนวลตา แต่บางครั้งกลับเปล่งแสงสีทองเป็นประกายเรืองรอง

ยามที่ปรากฏแสงนวลขาวของจันทร์เสี้ยวนั้น จันทริ ยังคงอ่อนโยน พูดจาไพเราะ อ่อนหวาน และเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แต่เมื่อใดที่จันทร์เสี้ยวนั้นเปล่งแสงสีทอง จันทริ จะเคร่งขรึม ดูมีอำนาจ การพูดจาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่ไม่อาจแข็งขืน แม้แต่สีหน้า ยังเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม ... หรือว่านั่นคือ จันทรา ดวงวิญญาณอีกดวงหนึ่งในร่างของ จันทริ

“แล้วถ้าเมื่อไหร่ที่ จันทรา หมดพลังล่ะ คุณจะเป็นยังไง” รพีพันธ์ ถามพลางขมวดคิ้วด้วยความกังวล
“พวกข้าย่อมกลับไปสู่ที่มา ท่านก็เช่นกัน”
“หมายความว่ายังไง”
จันทริ ไม่ตอบ แต่ซุกใบหน้าลงบนแผ่นอกของ รพีพันธ์
ชายหนุ่มกระชับวงแขนกอดร่างบางไว้แนบแน่น พลางถอนหายใจด้วยความห่วงใย

กว่าสองเดือนแล้วที่ รพีพันธ์ หลงเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้ ความประหลาดใจ ความวิตกกังวล เปลี่ยนเป็นความคุ้นเคย กับการใช้ชีวิตในสถานที่แห่งนี้ ช่วงแรกๆ จันทริ ก็ติดตามเขาไปทุกหนทุกแห่งที่เขาต้องการไป แต่เมื่อเริ่มคุ้นเคยกับชาวหมู่บ้าน จันทริ จึงยอมให้ชายหนุ่มไปยังสถานที่ต่างๆตามลำพัง บางวันเขาไปทำงานภายในไร่ บางวันไปนั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ บ้างก็เล่นกับเด็กๆในหมู่บ้าน เคยแม้กระทั่งออกไปเดินป่ากับชาวหมู่บ้าน ที่ไปหาของป่า ค้างแรมอยู่ในป่าหลายคืน

รพีพันธ์ คิดถึงบ้านน้อยลง คิดถึงการที่จะได้กลับไปยังโลกเดิมของเขาน้อยลง เคยคิดแม้แต่การสร้างบ้าน อาศัยอยู่ที่นี่อย่างถาวร ภายในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาคงมีความสุขกับชีวิตอันเรียบง่าย เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจของผู้คนในหมู่บ้าน โดยเฉพาะ ‘ภรรยา’ ของเขา ... จันทริ ...

เพียงเรื่องเดียวที่เขากังวลคือ ... ลูก

ชายหนุ่มเคยลองพูดถึงเรื่องนี้กับ จันทริ เหมือนกัน
“ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ”
“ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ” จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
“คุณยอมเหรอ”
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
“เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้”

Create Date : 17 สิงหาคม 2551

Last Update : 17 สิงหาคม 2551 18:41:58 น.

Counter : 238 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

วิหารจันทรา ๐๘

“ตื่นแล้วหรือ” เสียงทักทายดังขึ้นมาจากทางปลายเตียง เมื่องัวเงียตื่นขึ้นมา “ล้างหน้าเสียก่อน ข้าจะจัดเตรียมอาหารเช้ามาให้” พูดจบ จันทริ ก็เดินออกไปจากเพิง

รพีพันธ์ ลุกจากเตียงเดินมาที่โต๊ะ หยิบกิ่งข่อยที่ทุบด้านหนึ่งจนแหลกมาแปรงฟัน แล้วใช้ถ้วยใบเล็กตักน้ำในอ่างน้ำขึ้นมาบ้วนปาก บ้วนน้ำลงไปในอ่างเปล่าอีกใบหนึ่ง จากนั้นก็ตักน้ำขึ้นมาอีกเทน้ำใส่มือ เพื่อชำระล้างไปตามใบหน้าและลำคอ จากนั้นก็เช็ดหน้าด้วยผ้าสะอาดที่พับเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย
“กินมื้อเช้าเสียก่อน ให้แดดออกพออุ่นขึ้นอีกสักนิด ข้าจะพาไปอาบน้ำชำระกาย” จันทริ บอกเขาในขณะที่กำลังวางถาดอาหาร และอ่างน้ำสำหรับล้างมือลงบนเตียง
... อาบน้ำเหรอ ดีเหมือนกัน ได้แต่เช็ดตัวมาหลายวันแล้ว ... รพีพันธ์ คิดพลางเดินไปนั่งลงบนเตียง มองไปที่ถาดอาหารก็เห็นเป็นอาหารง่ายๆเช่นเคย ผลไม้ของมื้อนี้ เป็นมะละกอสุก ที่หั่นเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ
“กินอาหารคล้ายๆกันมาหลายมื้อ เบื่อบ้างหรือไม่ หากต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ ก็บอกมา จะได้ลองจัดหามาให้” พอฟังสำเนียงการพูดแปลกๆ ที่เริ่มคุ้นเคยมากขึ้น รพีพันธ์ รับรู้ถึงความห่วงใย ความเอาใจใส่ที่แฝงมาในคำพูดนั้น
“คุณล่ะ กินข้าวเช้าแล้วเหรอ” เขาถามพลางตักผักดองเข้าปาก ตามด้วยข้าวต้มอีกคำ
“ข้ากินแล้ว” จันทริ พูดยิ้มๆ พลางนั่งเงียบๆ มองดูชายหนุ่มกินอาหารจนเสร็จ แล้วเก็บถาดอาหารและอ่างล้างมือออกไป แล้วเดินไปนั่งปักผ้าที่ก้อนหินใหญ่ใต้ต้นไม้ ที่เดิมที่เขาเห็นตลอด ๓ วันที่ผ่านมา

รพีพันธ์ ได้รับการดูแลและการปรนนิบัติอย่างดีจาก จันทริ มาตลอดช่วง ๓ วัน อาหารทุกมื้อจะถูกส่งมาจากหมู่บ้านข้างล่าง รวมทั้งเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ต้องผลัดเปลี่ยน ภาชนะที่ใช้แล้วและเสื้อผ้าที่ใส่แล้ว จะถูกนำลงไปทำความสะอาดโดยคนในหมู่บ้าน นอกจากอาหารมื้อหลักแล้ว ด้านนอกของเพิงยังมีแคร่วางของเล็กๆ วางไว้ด้วยผลไม้นานาชนิด และกระปุกเคลือบบรรจุผลไม้แห้ง ผลไม้เชื่อม ผลไม้แช่อิ่ม หรือ เมล็ดแตง เมล็ดทานตะวัน ให้ได้กินเล่นในบางเวลาด้วย และยังมีไหน้ำผึ้งอีกไหใหญ่ที่เขามักจะเห็น จันทริ ใช้ถ้วยใบเล็กๆตักขึ้นมากินอยู่บ่อยๆ

บางวัน จันทริ จะพาชายหนุ่มเดินไปดูรอบๆบริเวณหมู่บ้าน ดูคนทำงานในสวนผลไม้ สวนผัก สวนฝ้าย หรือดูผึ้งที่คนในหมู่บ้านลี้ยงไว้ บางครั้งก็เข้าไปพูดคุยกับคนในหมู่บ้าน พาไปนั่งในศาลาใหญ่ที่ใช้เป็นที่เรียนหนังสือของเด็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ทั้งสี่ทิศของหมู่บ้าน คนในหมู่บ้านล้วนแต่มีรูปร่างค่อนข้างสูงใหญ่ ผู้ชายสูงพอๆกับเขาบางคนสูงกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ ส่วนผู้หญิงก็สูงประมาณ ๑๗๐ เซนติเมตรเป็นส่วนใหญ่ ใบหน้าทุกคนล้วนประดับด้วยรอยยิ้ม แสดงถึงความเป็นมิตร ถึงแม้จะมีแววแตกตื่นกันอยู่บ้างเมื่อเห็นชายหนุ่มในวันแรกๆ บางที จันทริ ก็พาชายหนุ่มไปเดินเล่นริมแม่น้ำใหญ่ ที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก จากที่เขาเห็นหมู่บ้านแห่งนี้นับเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ทีเดียว การใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติอันสุขสงบ ทำให้เขาลืมความวุ่นวายใจไปได้บ้างเหมือนกัน

ความวุ่นวายใจอันเนื่องมาจากความแปลกที่ แปลกถิ่น แปลกทั้งการดำเนินชีวิต และอนาคตที่มองไม่ออกเลยว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป
“เฮ้อ...” รพีพันธ์ ถอดหายใจยาว แล้วลุกเดินออกจากเพิง ไปนั่งลงที่พื้นข้างๆก้อนหินใหญ่ที่ จันทริ นั่งอยู่ พลางชำเลืองมองผ้าสีแดงสดในกรอบไม้ขนาดใหญ่ ที่กำลังปักเป็นรูปนกยูงกำลังรำแพนหาง สีเขียวสดแกมน้ำเงิน
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ” รพีพันธ์ ถามขึ้น
“ตรงนึ้นั่งสบาย”
“ไม่ใช่” ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ผมหมายความว่า ทำไมคุณมาปลูกเพิงอาศัยอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปอยู่กับคนในหมู่บ้าน”
“ที่นี่มิใช่ที่พำนักของข้า” จันทริ ตอบพลางหันมายิ้มให้ “ข้าพำนักอยู่ด้านบนของเนินเขาแห่งนี้ นับแต่ข้าอายุได้ ๑๐ หนาว”
... ๑๐ หนาว คงหมายถึงอายุ ๑๐ ปีมั๊ง ... รพีพันธ์ คิดพลางจ้องมอง จันทริ อย่างตั้งใจ ว่าจะพูดอะไรต่อไป
“ส่วนเพิงแห่งนี้ ปลูกขึ้นมาเพื่อเป็นที่พำนักชั่วคราว ของผู้ที่จะเดินทางมา ... คนผู้นั้นคือท่าน”
“แปลว่าตอนนี้ ที่นี่เป็นบ้านของผมเหรอ”
“มิใช่บ้าน เป็นเพียงแต่ที่พำนักชั่วคราวเท่านั้น”
“ชั่วคราว” รพีพันธ์ ทวนคำด้วยความสงสัย “ถ้าอย่างนั้นต่อไปผมต้องย้ายไปอยู่ที่ไหน”
จันทริ ปักเข็มค้างไว้กับผ้า แล้วเอื้อมมือมาจับมือ รพีพันธ์
“ไปอยู่ยังที่พำนักของข้า ไปอยู่ร่วมกับข้า ท่านรังเกียจหรือไม่”
“อยู่กับคุณน่ะเหรอ ... ก็ดีเหมือนกันนะ กลัวแต่คุณจะเบื่อที่ต้องดูแลผมน่ะสิ” รพีพันธ์ พูดยิ้มๆ
“มันเป็นหน้าที่ของข้า” พูดแล้วใบหน้าของ จันทริ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ แววตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานกว่าปรกติ
“เอ้อ...” พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว รพีพันธ์ รู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแดงไปด้วยอีกคน
“ว่าแต่ บ้านคุณอยู่ตรงไหนล่ะ”
“ที่พำนักของข้าอยู่ด้านบนของภูเขานี้ เมื่อเดินขึ้นไป จักเป็นถ้ำใหญ่ นั่นแหละที่พำนักของข้า”
“ถ้ำเหรอ” รพีพันธ์ ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ถ้ำอะไร จะอยู่ได้ยังไง”
“เมื่อท่านเห็น ท่านจะทราบ”
“แล้วถ้ำนั้นมีชื่อรึเปล่า”
“ย่อมมี ถ้ำอันเป็นที่พำนักของข้านั้น เรียกว่า วิหารจันทรา”

Create Date : 06 สิงหาคม 2551

Last Update : 6 สิงหาคม 2551 20:21:04 น.

Counter : 224 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

วิหารจันทรา ๐๗

“ดื่มนี่เสีย” จันทริ ยื่นถ้วยดินเผาใบเล็กๆให้ รพีพันธ์ ในถ้วยบรรจุด้วยน้ำผึ้ง แต่มีสีขุ่นๆและกลิ่นแปลกๆปนอยู่ คงจะมีอย่างอื่นผสมอยู่ด้วย
“อะไร” รพีพันธ์ ถามอย่างระแวง
“ท่านยังมีไข้อยู่ ดื่มยานี้เสียหน่อย จักได้หายขาด” จันทริ พูดพลางยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นอ่อนหวาน จน รพีพันธ์ แทบจะลืมไปว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ เป็นผู้ชาย สายตาที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีจิตร และความจริงใจ ทำให้ รพีพันธ์ ดื่มยาในถ้วยจนหมด

จันทริ ถือถาดอาหารและอ่างล้างมือออกไปนอกเพิง แล้วกลับเข้ามา พร้อมกับอ่างดินเผาที่บรรจุน้ำสะอาดไว้เกือบเต็ม นำไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง แล้วหันไปพูดกับชายหนุ่ม
“มานั่งตรงนี้” รพีพันธ์ ได้ยินก็เขยิบตัวมานั่งที่ปลายเตียง
“ข้าจะเช็ดตัวให้ ท่านจะได้สบายตัว” พูดแล้ว จันทริ ก็เอื้อมมือมาจับที่ชายเสื้อ เหมือนจะถอดเสื้อของชายหนุ่มออก
“ผมทำดีกว่า คุณ ... เอ้อ ... คุณรอข้างนอกก็ได้” รพีพันธ์ พูดอย่างขัดเขิน ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“เช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย เสื้อผ้าพวกนี้ท่านคงพอใส่ได้” จันทริ เอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนย่อม มาวางไว้ข้างๆอ่างน้ำ พลางชี้ไปที่เสื้อผ้าที่วางอยู่อีกด้านของโต๊ะ
“ข้าจะไปอาบน้ำสักครู่ แล้วจะรีบกลับมา” พูดแล้ว จันทริ ก็เดินออกไปจากเพิง

รพีพันธ์ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก เหลือไว้เพียงกางเกงใน แล้วเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ ค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้าและร่างกาย เมื่อเสร็จแล้วก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ตัดเย็บจากผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้ม มีแม้กระทั่งกางเกงขาสั้นที่คล้ายกางเกงในบอกเซอร์ จากนั้นเขาก็เดินออกมาสูดอากาศนอกเพิง จากที่เขาทราบ ช่วงนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อน อากาศภายในหมู่บ้านมีความร้อนอบอ้าวอยู่บ้าง แต่ภายในบริเวณที่เขายืนอยู่นี้ กลับเหมือนมีลมอ่อนๆพัดให้รู้สึกสบายอยู่ตลอดเวลา ช่วงนี้เป็นเวลาพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า มองลอดไประหว่างเงาไม้ เห็นแสงสีส้มอ่อนๆเลือนลาง เสียงร้องแว่วๆของเหล่านกที่เริ่มบินกลับรัง และเสียงจิ้งหรีดเรไรที่กรีดร้องกันอยู่เบาๆ ฟังดูแล้วช่างน่ารื่นรมย์นัก

“เฮ้อ....” เขาถอนหายใจยาว แล้วรู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนักขึ้น
“ทำไมง่วงแล้ววะ เพิ่งจะเริ่มมืดเอง” เขาบ่นออกมาเบาๆ
“เพราะยาที่ข้าให้ท่านดื่ม” เสียงเบาๆดังขึ้นที่ด้านหลัง รพีพันธ์ หมุนตัวไปด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็น จันทริ นั่นเอง เขาขยี้ตาตัวเองเบาๆ เพราะเหมือนกับว่าเขาเห็นร่างของ จันทริ มีแสงส่องออกมาเป็นประกายอยู่รอบตัว
“เข้าไปพักผ่อนเถิด ยาที่ข้าจัดให้จักทำให้ท่านหลับสบาย ตื่นมาวันพรุ่ง ความเจ็บป่วยจักได้หายไปสิ้น”
จันทริ เอื้อมมือมาจับมือของ รพีพันธ์ เอาไว้ เขาเพ่งตามองอีกครั้ง ก็เห็นว่าแสงเรืองๆที่เหมือนกระจายออกมาจากร่างของ จันทริ นั้น หายไปแล้ว เหลือแต่หยดน้ำเล็กน้อย ที่หยดจากเส้นผมที่เปียกชื้น กับใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน เขาเดินตาม จันทริ ที่จูงมือเขาเข้าไปในเพิง แล้วนั่งลงบนเตียง จันทริ ขยับตัวไปจัดหมอนให้เข้าที่
“นอนเถิดท่าน มิต้องกังวลเรื่องใด ข้าจักดูแลท่านเอง”

ด้วยความง่วงงุนที่เริ่มจู่โจม รพีพันธ์ จังเอนตัวลงนอน จันทริ คลี่ผ้าห่มผืนบางคลุมตัวเขาไว้ แล้วนั่งลงข้างๆ
“อยู่ข้างๆผมนะ อย่าไปไหน” รพีพันธ์ พูดเบาๆพลางเอื้อมมือไปจับมือของ จันทริ ไว้ เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายังมีความกลัวอยู่บ้าง เพราะตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่า เขาอยู่ในที่ที่เขาไม่รู้จัก ที่ที่เขาไม่มีใครเลย นอกเสียจากคนที่อยู่กับเขาตอนนี้ ... จันทริ
“วางใจเถิด ข้าจะอยู่ข้างๆท่าน” จันทริ พูดพลางใช้มืออีกข้างหนึ่ง ลูบไปตามปอยผมบริเวณกกหูของ รพีพันธ์ อย่างแผ่วเบา
“มิต้องกังวลสิ่งใด ที่แห่งนี้ท่านจักปลอดภัย ไม่มีอันตรายใดคุกคามต่อท่านได้ ทุกผู้คนล้วนยินดีในการมาถึงของท่าน และจะให้ความเคารพต่อท่าน เฉกเช่นที่พวกเขามีต่อข้า แล้ววันหนึ่ง ท่านจะได้กลับคืนสู่บ้านของท่าน ข้าให้สัญญา”

บ้าน ... รพีพันธ์ คิดแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เขาลืมตามองดูหน้า จันทริ อีกครั้ง รอยยิ้มนั้นอบอุ่น อ่อนโยน ทำให้เขาอุ่นใจจนขยับตัวเปลี่ยนไปนอนหนุนตักของ จันทริ โดยที่ไม่รู้ตัว ก่อนที่เขาจะหลับตาลง ก็มองเห็นแสงอ่อนๆปรากฏขึ้นอีกครั้งที่หน้าผากของ จันทริ แสงสว่างของจันทร์เสี้ยว คำพูดของใครบางคนผุดขึ้นมาในความคิดของ รพีพันธ์ ก่อนที่เขาจะหลับไป

... ปานรูปจันทร์เสี้ยวสีขาว สัญลักษณ์ของร่างทรงแห่งจันทราเทพ ...

Create Date : 01 สิงหาคม 2551

Last Update : 1 สิงหาคม 2551 21:05:57 น.

Counter : 264 Pageviews.

0 comment

Share
Tweet

1 2 3 4 5 6 7 8 9

tumty

Location :

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Friends' blogs

Webmaster - BlogGang

[Add tumty's blog to your web]

Links

Bloggang.com