|
|
วิหารจันทรา ๓๙
ติก นั่งคุยอยู่กับ ปอม บนพื้นหญ้าริมน้ำ ใกล้ๆนั้น อัศวิน ยืนโอบไหล่ จันทิรักษ์ ไว้ ชี้ชวนดูโน่นดูนี่กันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รพีพันธ์ มองเห็นแล้ว ก็เดินตรงเข้าไปหา
“อรุณสวัสดิ์ครับ ทุกคน” รพีพันธ์ ส่งเสียงทักทาย
“ดีเพ่” ติก ส่งเสียงทักทายอย่างยียวน ส่วน ปอม ยิ้มทักทายชายหนุ่ม
“อรุณสวัสดิ์พี่ อากาศตอนเช้าที่นี่ดีจังนะครับ” อัศวิน หันมาทักทาย
“เอ้อ...” จันทิรักษ์ ยิ้มให้ชายหนุ่ม เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ไม่กล้าพูด
“น้องทิ มีอะไรเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามแล้วเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม
“สร้อยคอของพี่น่ะครับ ทำไมมัน ...” มือของ จันทิรักษ์ จับไปที่หน้าอก ทำให้ รพีพันธ์ รู้ว่า เด็กหนุ่มสวมสร้อยเส้นนั้นไว้ อยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวหลวมโคร่งนั่นเอง
“อ๋อ ...” ชายหนุ่มรีบพูดตอบ “พี่ใส่ให้เองครับ” รพีพันธ์ ยิ้มกว้างให้เด็กหนุ่ม ดวงตาฉายแววอ่อนโยน
“แต่มันเป็นของสำคัญของพี่ไม่ใช่เหรอครับ” คราวนี้ จันทิรักษ์ พูดด้วยความรวดเร็ว สีหน้าแสดงออกถึงความเกรงใจ
“ทำไม น้องทิ ทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า ... สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณไง จันทริ ... แต่ตอนนี้ เขาคงบอกได้แต่เพียงว่า “น้องทิ บอกว่ามันสวยดีใช่มั๊ยครับ แล้วพี่ว่ามันดูเหมาะกับ น้องทิ มากๆเลย”
“แต่ ...” สีหน้าของ จันทิรักษ์ ยังแสดงความไม่สบายใจ หันหน้าไปหาพี่ชายคู่แฝด เหมือนจะขอความช่วยเหลือ
“พี่เค้าว่าแบบนั้น ก็ใส่ไว้ก่อนแล้วกัน แล้วพอพี่เค้าจะกลับ ค่อยถอดคืนพี่เค้า” พูดจบ อัศวิน ก็หันไปยิ้มให้ รพีพันธ์ ซึ่งก็ยิ้มแสดงความขอบใจให้เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่
“เฮ๊ย! กูหิวข้าวหว่ะ ไปกินข้าวเหอะ” ติก ตะโกน แล้วผลุนผลันลุกขึ้นเดินไปร้านอาหาร ปอม รีบลุกเดินตามไป
“เป็นอะไรของเอ็งวะ ไอ้เสือ จู่ๆทำเป็นอารมณ์เสีย” ปอม ถามงงๆ
“กูหมั่นไส้หว่ะ” ติก บอกเสียงขุ่นๆ
“หมั่นไส้เหรอ ... หมั่นไส้ใครวะ”
“ไอ้อัศ มันทำท่ายังกะจะเอา ไอ้ทิ ใส่พานถวาย ไอ้พี่อาทิตย์ อะไรนั่นน่ะ”
“อ้าวมึงนี่ ... พระจันทร์ ก็ต้องคู่กับ พระอาทิตย์ สิวะ” ปอม พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ “เอ็งทำไมยังตัดใจไม่ได้อีกเหรอไงวะ ไหนว่าเคลียร์แล้วไง”
“เออ ... เคลียร์แล้ว” คราวนี้เสียงของ ติก เสดงออกถึงความน้อยใจ “เอ็งคิดดูดิ๊ กูนะ ทั้งตาม ทั้งเทคแคร์ สารพัดจะทำ ตั้งปีกว่า ยังไม่สนใจกูเลย แล้วไอ้พี่นี่เพิ่งโผล่มาเมื่อวาน”
“ของอย่างนี้กูว่า มันพูดยากหว่ะ”
“กูว่ามันต้องมีอะไรซักอย่าง มันเหมือนจะคุ้นๆอยู่ในหัวกูนี่แหละ แต่กูคิดไม่ออก” ติก เคาะขมับของตัวเอง แล้วส่ายหน้าเมื่อคิดไม่ออกว่า สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจนั้น คืออะไร
.................................................................
..........................
“รู้มั๊ยครับ ว่าที่นี่มีตำนาน” รพีพันธ์ ชวนคุยระหว่างรับประทานอาหารเช้า
“ตำนานอะไรเหรอพี่” ปอม ถามอย่างสนใจ
“ตำนานของหมู่บ้านแห่งนึงน่ะครับ พี่เคยฟังมาจากการสัมมนาเมื่อหลายปีก่อน” รพีพันธ์ หันไปตอบยิ้มๆ
“หมู่บ้านเหรอพี่” อัศวินถามบ้าง
“ครับ ชื่อหมู่บ้านจันทรา เป็นหมู่บ้านที่นับถือจันทราเทพ เป็นเทพเจ้าของหมู่บ้าน”
“พี่อัศ ...” จันทิรักษ์ เรียกพี่ชายเบาๆ
อัศวิน หันไปยิ้มให้ แล้วหันไปพูดกับรพีพันธ์
“มันเป็นยังไงเหรอครับพี่ ตำนานของหมู่บ้านนี้”
รพีพันธ์ เริ่มเล่าเรื่องตำนานของหมู่บ้านจันทรา ตามที่เขาได้ยินมาจากการสัมมนา เมื่อหลายปีก่อน ระหว่างที่เล่าเรื่องนั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่านอกจากใบหน้าที่แสดงความสนใจของ ปอม ท่าทีที่ไม่ค่อยสนใจนักของ ติก รอยยิ้มของอัศวิน ที่ไม่ชวนให้คิดอะไร ก็มีสีหน้าและท่าทางของ จันทิรักษ์ นี่แหละ ที่เขารู้สึกว่ามันผิดปรกติ เพราะสายตานั้นก้มมองแต่จานอาหาร ที่กำลังรับประทานอยู่ตรงหน้า บางทีก็เหลือบสายตาขึ้นมองชายหนุ่มด้วยแวตาประหลาด
| Create Date : 05 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 5 มีนาคม 2552 11:09:31 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 218 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [