|
|
วิหารจันทรา ๐๗
“ดื่มนี่เสีย” จันทริ ยื่นถ้วยดินเผาใบเล็กๆให้ รพีพันธ์ ในถ้วยบรรจุด้วยน้ำผึ้ง แต่มีสีขุ่นๆและกลิ่นแปลกๆปนอยู่ คงจะมีอย่างอื่นผสมอยู่ด้วย
“อะไร” รพีพันธ์ ถามอย่างระแวง
“ท่านยังมีไข้อยู่ ดื่มยานี้เสียหน่อย จักได้หายขาด” จันทริ พูดพลางยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นอ่อนหวาน จน รพีพันธ์ แทบจะลืมไปว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ เป็นผู้ชาย สายตาที่เปี่ยมไปด้วยไมตรีจิตร และความจริงใจ ทำให้ รพีพันธ์ ดื่มยาในถ้วยจนหมด
จันทริ ถือถาดอาหารและอ่างล้างมือออกไปนอกเพิง แล้วกลับเข้ามา พร้อมกับอ่างดินเผาที่บรรจุน้ำสะอาดไว้เกือบเต็ม นำไปวางไว้บนโต๊ะปลายเตียง แล้วหันไปพูดกับชายหนุ่ม
“มานั่งตรงนี้” รพีพันธ์ ได้ยินก็เขยิบตัวมานั่งที่ปลายเตียง
“ข้าจะเช็ดตัวให้ ท่านจะได้สบายตัว” พูดแล้ว จันทริ ก็เอื้อมมือมาจับที่ชายเสื้อ เหมือนจะถอดเสื้อของชายหนุ่มออก
“ผมทำดีกว่า คุณ ... เอ้อ ... คุณรอข้างนอกก็ได้” รพีพันธ์ พูดอย่างขัดเขิน ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“เช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย เสื้อผ้าพวกนี้ท่านคงพอใส่ได้” จันทริ เอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนย่อม มาวางไว้ข้างๆอ่างน้ำ พลางชี้ไปที่เสื้อผ้าที่วางอยู่อีกด้านของโต๊ะ
“ข้าจะไปอาบน้ำสักครู่ แล้วจะรีบกลับมา” พูดแล้ว จันทริ ก็เดินออกไปจากเพิง
รพีพันธ์ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก เหลือไว้เพียงกางเกงใน แล้วเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ ค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้าและร่างกาย เมื่อเสร็จแล้วก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ตัดเย็บจากผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้ม มีแม้กระทั่งกางเกงขาสั้นที่คล้ายกางเกงในบอกเซอร์ จากนั้นเขาก็เดินออกมาสูดอากาศนอกเพิง จากที่เขาทราบ ช่วงนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อน อากาศภายในหมู่บ้านมีความร้อนอบอ้าวอยู่บ้าง แต่ภายในบริเวณที่เขายืนอยู่นี้ กลับเหมือนมีลมอ่อนๆพัดให้รู้สึกสบายอยู่ตลอดเวลา ช่วงนี้เป็นเวลาพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า มองลอดไประหว่างเงาไม้ เห็นแสงสีส้มอ่อนๆเลือนลาง เสียงร้องแว่วๆของเหล่านกที่เริ่มบินกลับรัง และเสียงจิ้งหรีดเรไรที่กรีดร้องกันอยู่เบาๆ ฟังดูแล้วช่างน่ารื่นรมย์นัก
“เฮ้อ....” เขาถอนหายใจยาว แล้วรู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนักขึ้น
“ทำไมง่วงแล้ววะ เพิ่งจะเริ่มมืดเอง” เขาบ่นออกมาเบาๆ
“เพราะยาที่ข้าให้ท่านดื่ม” เสียงเบาๆดังขึ้นที่ด้านหลัง รพีพันธ์ หมุนตัวไปด้วยความตกใจ ก็พบว่าเป็น จันทริ นั่นเอง เขาขยี้ตาตัวเองเบาๆ เพราะเหมือนกับว่าเขาเห็นร่างของ จันทริ มีแสงส่องออกมาเป็นประกายอยู่รอบตัว
“เข้าไปพักผ่อนเถิด ยาที่ข้าจัดให้จักทำให้ท่านหลับสบาย ตื่นมาวันพรุ่ง ความเจ็บป่วยจักได้หายไปสิ้น”
จันทริ เอื้อมมือมาจับมือของ รพีพันธ์ เอาไว้ เขาเพ่งตามองอีกครั้ง ก็เห็นว่าแสงเรืองๆที่เหมือนกระจายออกมาจากร่างของ จันทริ นั้น หายไปแล้ว เหลือแต่หยดน้ำเล็กน้อย ที่หยดจากเส้นผมที่เปียกชื้น กับใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน เขาเดินตาม จันทริ ที่จูงมือเขาเข้าไปในเพิง แล้วนั่งลงบนเตียง จันทริ ขยับตัวไปจัดหมอนให้เข้าที่
“นอนเถิดท่าน มิต้องกังวลเรื่องใด ข้าจักดูแลท่านเอง”
ด้วยความง่วงงุนที่เริ่มจู่โจม รพีพันธ์ จังเอนตัวลงนอน จันทริ คลี่ผ้าห่มผืนบางคลุมตัวเขาไว้ แล้วนั่งลงข้างๆ
“อยู่ข้างๆผมนะ อย่าไปไหน” รพีพันธ์ พูดเบาๆพลางเอื้อมมือไปจับมือของ จันทริ ไว้ เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายังมีความกลัวอยู่บ้าง เพราะตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่า เขาอยู่ในที่ที่เขาไม่รู้จัก ที่ที่เขาไม่มีใครเลย นอกเสียจากคนที่อยู่กับเขาตอนนี้ ... จันทริ
“วางใจเถิด ข้าจะอยู่ข้างๆท่าน” จันทริ พูดพลางใช้มืออีกข้างหนึ่ง ลูบไปตามปอยผมบริเวณกกหูของ รพีพันธ์ อย่างแผ่วเบา
“มิต้องกังวลสิ่งใด ที่แห่งนี้ท่านจักปลอดภัย ไม่มีอันตรายใดคุกคามต่อท่านได้ ทุกผู้คนล้วนยินดีในการมาถึงของท่าน และจะให้ความเคารพต่อท่าน เฉกเช่นที่พวกเขามีต่อข้า แล้ววันหนึ่ง ท่านจะได้กลับคืนสู่บ้านของท่าน ข้าให้สัญญา”
บ้าน ... รพีพันธ์ คิดแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เขาลืมตามองดูหน้า จันทริ อีกครั้ง รอยยิ้มนั้นอบอุ่น อ่อนโยน ทำให้เขาอุ่นใจจนขยับตัวเปลี่ยนไปนอนหนุนตักของ จันทริ โดยที่ไม่รู้ตัว ก่อนที่เขาจะหลับตาลง ก็มองเห็นแสงอ่อนๆปรากฏขึ้นอีกครั้งที่หน้าผากของ จันทริ แสงสว่างของจันทร์เสี้ยว คำพูดของใครบางคนผุดขึ้นมาในความคิดของ รพีพันธ์ ก่อนที่เขาจะหลับไป
... ปานรูปจันทร์เสี้ยวสีขาว สัญลักษณ์ของร่างทรงแห่งจันทราเทพ ...
| Create Date : 01 สิงหาคม 2551 |
| Last Update : 1 สิงหาคม 2551 21:05:57 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 265 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [