Group Blog
 
All Blogs
 
ปัจฉิมบทของ Blog * ค น พ เ น จ ร *

หลายคนกลัวการที่จะบอกลา แต่ผมกลับคิดว่า การบอกลาก่อน ทำให้ผมมีความรู้สึกว่า "ตัวผมเองจะรู้สึกเสียใจ และเจ็บน้อยกว่าการไม่ได้บอกลาใครเลย"




ณ.ดินแดนแห่งหนึ่งที่เรียกกันว่า Poring Land ดินแดนที่เต็มไปด้วย Poring และเพื่อนๆ Poring เกิดมาจากดินแดนแห่งนี้ และมีเพื่อนๆ รวมถึงญาติพี่น้องอยู่ด้วยกันอย่างมากมาย แต่ Poring นั้นเป็นคนที่ไม่แข็งแรงเท่าไหร่ เจ็บป่วยและเข้ารับการรักษาอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าใครที่เป็นคนเดินทางผ่านมา พบเค้าก็จะให้กำลังใจ และทำการรักษา ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักเค้าก็ตาม Poring น้อยมีความรู้สึกว่า การมีชีวิตอยู่ ถึงแม้จะทุกข์ทรมาน แต่มันก็ทำให้ชีวิตของเค้ามีความสุข Poring ได้กำลังใจจากเพื่อนๆ พี่น้อง ญาติ คุณพ่อ คุณแม่ และน้องสาว เสมอๆ ทำให้ Poring คิดว่า อยากอยู่ต่อไปเรื่อยๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า "กำลังใจที่ได้รับจากทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งไม่สามารถที่จะบอกหรือตอบแทนใครให้เพียงพอกับความรู้สึกที่ได้รับได้ สิ่งเดียวที่ Poring จะทำให้เพื่อนๆ และครอบครัวได้คือ การมีชีวิตอยู่ต่อไป จงอย่ากลัวการมีชีวิตอยู่ ถึงแม้การมีชีวิตอยู่นั้นจะเจ็บปวดเท่าไหร่ก็ตามที"




Poring เป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ต้องฉีดยาตลอดเป็นเวลาสิบกว่าปี ประกอบกับมีโรคแทรกซ้อนเสมอๆ และส่วนหนึ่งก็รู้สึกว่า "การตายน่าจะเป็นทางออกที่ทำให้เค้าหายจากความเจ็บปวดทรมาน" แต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงมีความหวังว่า จะต้องมีทางรักษาเค้าให้หายและใช้ชีวิตทั้งหมดอย่างมีความสุขกับเพื่อนๆ และครอบครัว แต่คำตอบสุดท้ายที่เหลือในตอนนี้ของเค้าคือ "ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขกับคนที่รัก และตอบแทนความรู้สึกเหล่านั้นด้วยความจริงใจที่สุดกับคนที่เค้ารักมากที่สุดทุกคนเพียงเท่านั้น"

Poring ไม่เคยคิดที่อยากจะมีแฟนหรือคนรัก เพราะการเพิ่มคนที่รักให้มากขึ้นอีกคนหนึ่ง จะทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นตอนที่จะต้องจากกัน หากการจากกันนั้นเป็นการจากไปโดยที่ได้ลากันก่อน คงจะสบายใจ แต่หากการจากไปนั้นของ Poring ไม่ได้มีการบอกลาใครเลย แต่กลับมีแต่คนรู้สึกเสียใจ ร้องไห้กับการจากไปของเค้า เค้าคงจะรู้สึกเศร้ายิ่งกว่า เพราะ Poring นั้นจะร่าเริงเสมอ และคำพูดที่ติดปากเค้าคือ "ลัลล้า~*"




หากต้องจากลาใคร หรือหากต้องหายจาก Poring Land ไปแล้ว Poring คิดว่า การหายไปแบบไม่มีการลาจากกัน การหายไปแบบไม่ต้องพูดคำว่า "ลาก่อนนะเพื่อนๆ" หรือการที่ได้เห็นว่า "เพื่อนทุกคนยังคงมีความสุข อยู่เหมือนปกติดังเดิม และสามารถทดแทนในส่วนของ Poring ที่ขาดหายไปได้" น่าจะดีที่สุด ไม่มีคำว่า "ลาจาก" ไม่มีการเสียใจ เพียงแต่เค้าหายไปเฉยๆ อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ ด้วยเหตุผลนั้น อยู่มาวันหนึ่ง Poring จึงคิดว่า เค้าจะจากไป และในวันนั้น Poring ก็ได้หายไปจาก Poring Land โดยที่เค้ายังคงทำตัวเหมือนกับว่าเค้าอยู่ในที่แห่งนั้นเสมอๆ แต่จริงๆ แล้วตัวเค้าเองกลับค่อยๆ ทำตัวออกห่างจากเพื่อนๆ คนรัก และครอบครัวอย่างช้าๆ และจากไปจากดินแดนที่เต็มไปด้วยความสุขเพียงลำพัง............... ไปอย่างเงียบๆ............. เนื่องด้วยรู้ว่า "ร่างกายของตัวเอง อาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีก ไม่นานมากนัก และไม่อยากเห็นเพื่อน คนรัก และครอบครัวต้องเสียน้ำตาให้กับเค้า" การบอกลาอย่างเงียบๆ และจากไปอย่างเงียบๆ และทำให้เพื่อนๆ ยังคงรู้สึกว่า ตัวเค้าเองยังอาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้ แล้วสักวัน เราจะต้องได้พบกันอีก...............




จำนวนเฉพาะคือ เลขที่ไม่มีใครหารมันลงตัวนอกจาก 1 และตัวของมันเอง เราอาจจะเรียกมันได้อีกอย่างหนึ่งว่า เลขโดดเดี่ยว แต่หากคิดดีๆ ตัวเลขนั้นไม่ได้โดดเดี่ยว เค้ายังคงมีเลข 1 และตัวเค้าเองอยู่ด้วยกันเสมอ ถึงแม้จะมีกันแค่ 2 แต่ก็ไม่ได้โดดเดี่ยว แต่ Poring นั้นไม่ใช่จำนวนเฉพาะ เพราะ Poring ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว และไม่ได้มีใครแค่เพียงคนเดียวอยู่ด้วยกันกับเค้า แต่มีเพื่อนสนิทและญาติพี่น้องอยู่ด้วยกันเสมอ......

ตัวเลขทุกอย่าง อย่างที่ผมเคยบอกเอาไว้เมื่อ Blog ก่อนๆ ว่า "คณิตศาสตร์ จะมีคำตอบให้เราเสมอ ไม่ว่าอย่างไร จะคิดอย่างไร สุดท้ายก็จะพบกับคำตอบ" แต่การมีชีวิตอยู่ ไม่ได้มีคำตอบที่ลงตัวอยู่เสมอไป หากการมีชีวิตอยู่สามารถบอกได้ว่า "พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร มะรืนจะเป็นเช่นไร เราสามารถล่วงรู้ กำหนดวันที่เราจากไปจากโลกใบนี้ได้ตลอดกาลวันไหน" เหมือนคณิตศาสตร์คงดีไม่ใช่น้อย เพราะฉะนั้น การกำหนด การจากกันได้เองน่าจะเป็นความรู้สึกที่ดีกว่าสำหรับคนที่จากไป ผมคิดเช่นนั้น เพราะตัวผมคือ......... * ค น พ เ น จ ร *




รักเพื่อน คุณพ่อ คุณแม่ และทุกๆคน เสมอ,
ตุ้ย(* ค น พ เ น จ ร *) เขียนวันที่ 26/11/50 เวลา 11:51น.



Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2550 12:11:18 น. 35 comments
Counter : 1321 Pageviews.
Share

 
โชคดีนะคะ


โดย: ดอกหญ้าสีน้ำเงิน วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:12:13 น.  

 
เพราะว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไปเน๊าะ
ขอให้มีความสุขค่ะ


โดย: อุ้มสี วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:43:13 น.  

 


แวะมาแอบอ่านไดอารี่ของเจ้าของบล็อคด้วยคนค่ะ เจ้าของบล็อคคงไม่ว่าน่ะคะ


โดย: สาวอิตาลี วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:18:33:35 น.  

 
สู้ ๆ เน๊อะพี่ตุ้ย อยู่เพื่อคนที่รักเราค่ะ

เข้มแข็งนะคับ


โดย: ก๋วยจั๊บ IP: 125.24.228.167 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:19:38:03 น.  

 


... สู้ สู้ เพื่อคนที่เรารัก..และรักเรา... และสู้เพื่อตัวเอง...



อย่าท้อ...กำลังใจมีความหมาย และมีค่าที่สุด....


โดย: คำหยาดฯ IP: 125.27.162.234 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:19:50:12 น.  

 
การจากลา ไม่ใช่การเดินทางที่สิ้นสุด หากแต่ว่าการเดินทางที่สิ้นสุด คือการ หมดความหวัง : )


โดย: aum&aui IP: 58.10.146.48 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:20:59 น.  

 
คนทุกคน เกิดมาเพื่อที่จะมีภูเขาของตนเองที่จะปีนป่าย



โดย: filmgus วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:20:29 น.  

 
อ่านแล้ว เหงาๆ

ขอให้ตุ้ยมีกำลังใจ สู้ต่อไป เพื่อคนที่รักเรารอบข้างนะตุ้ยนะ

ชีวิตมีทั้งบวกและลบ...ช่วงบวก เราก็สุข ช่วงลบ เราก็ ทุกข์ เป็นเช่นนี้ทุกคน อาจมีใครที่ทุกข์กว่าเราอีกมากมาย

อย่าเพิ่งด่วนลาไปเลย
แล้วนี่ จู่ๆ เอมก็หายไป ป้าว่า อยู่กันก่อนนะ ให้เห็นกันไว้ ได้อุ่นใจว่า เพื่อนกัน ยังอยู่ใกล้กัน


โดย: ป้าสุ (Munro ) วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:15:47:44 น.  

 
ถ้าใจหมดพลัง กายก็จะหมดพลังไปด้วย
พี่เคยรู้จักแต่คนที่เข็มแข็งที่ชื่อตุ้ย แต่พี่ไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อ Poring ที่ไม่เข็มแข็ง

พี่รอคนพเนจร ที่ชื่อตุ้ยอยู่นะ


โดย: ส้ม (baibur) IP: 58.9.92.96 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2550 เวลา:16:25:51 น.  

 
//www.pantip.com/cafe/isolate/topic/M6071664/M6071664.html มีหลายคนที่รอตุ้ยนะ


โดย: baibur IP: 58.9.103.152 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:35:56 น.  

 
ทำเพื่อความสบายใจของเรา..ทำไป..
อยู่เพื่อความสบายใจของคนอื่น..อยู่ไป..
ทำหรืออยู่เพื่อคนรอบข้าง..ต้องทำทันที่..
เวลาเป็นตัวกำหนดการจากลา...
ต้องกล้าเผชิญหน้ากับมัน..
แล้วเธอ..จะไม่กลัวการจากลาทั้งหลาย...


โดย: เขยอัมพวา. IP: 125.26.70.99 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:57:23 น.  

 
เป็นกำลังใจให้จ้ะ

สู้ต่อไปนะจ๊ะ

เข้มแข็งไว้

ทุกคนรอ ปอลิ่ง อยู่จ้ะ

รีบกลับมาเถอะนะ


โดย: เพลิดเพลิน IP: 125.24.152.62 วันที่: 29 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:32:12 น.  

 
แปลกใจที่หายไปจากไร้สังกัด
แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรถึงต้องหายไป
ถ้ามีเวลาแวะมาทักทายเพื่อน ๆ กันบ้าง
ทุกคนยังคิดถึงอยู่


โดย: pandorako IP: 58.136.98.96 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:43:22 น.  

 
ทำไม เขียนเศร้า จัง

ป่ะ !! ไป ลันล่าห์ กัน
อ่านแล้วดูเหมือนจะได้คำตอบที่ไม่เห็นในกะทู้

แต่ ...ชีวิตคน..มันสั้นนัก ..
อย่าห่วงความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเรา
เลือกทำในสิ่งที่เราทำแล้วมีความสุข นะคะ ..
เพราะหากเรามีความสุข
คนรอบข้างก็จะมีความสุขไปด้วยค่ะ


โดย: ภูเก็ต-ป่าตอง IP: 203.172.196.146 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:03:04 น.  

 


เริ่มอ่าน ก็ เลิกอ่านเลย

เข้าใจนะ ตุ้ย...


โดย: เด็กแก่เกินวัย IP: 58.9.124.159 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:34:24 น.  

 
สู้ๆ ค่ะ


โดย: sassi girl IP: 202.28.62.245 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:15:17 น.  

 
Some friends are remembered because of their smile.
Some friends are remembered because of their style
But you are remembered because you are so nice to remembered.
Take care


แอบมาหลบอยู่ที่นี่เอง..รักษาสุขภาพนะคะ..จะแวะเข้ามาคุยบ่อยๆ.......


โดย: gators(พี่แตง) IP: 72.128.127.2 วันที่: 1 ธันวาคม 2550 เวลา:3:41:59 น.  

 
... เป็นห่วงนะ ...
ถ้าหมดกำลังใจ ... ชีวิตก้อไร้ความหมาย
ชีวิต ... ไม่ใช่ของเราคนเดียว
... เราอยู่เพื่อคนอื่น ต่างหาก ไม่ใช่เพื่อตัวเอง ...


โดย: ^_~* (อำแดงสนุก ) วันที่: 2 ธันวาคม 2550 เวลา:17:37:08 น.  

 
บางทีนะ...การบอกลาใครๆก่อน ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นบ้างก็จริง...
แต่นั่น...ทำให้คนอื่นๆที่รักเรา ที่เป็นห่วงเรา ยิ่งเพิ่มความรู้สึกรัก รู้สึกเป็นห่วงขึ้นอีกเป็นทวีคูณ...

เราสุขรึ?
เปล่าหรอกนะ...เราจะสุขได้อย่างไร เมื่อคนรอบๆกายเราทุกข์เพราะเป็นห่วงเรา...

เอาใหม่นะ...สู้สิ...สร้างกำลังใจ สร้างรอยยิ้ม และเป็นกำลังใจให้กับอีกหลายๆชีวิตที่ด้อยกว่าเรา...

คนรอบๆข้างเราก็จะยินดีด้วย จะเป็นสุขด้วย...
กระทั่งตัวเราก็จะพลอยสุขใจไปด้วย...

เอาเถอะ...แม้ว่าวันนั้นจะต้องมาถึงอย่างแน่นอน แต่เชื่อเถอะว่า...
แม้ลาจากกันโดยมิทันได้เอ่ยวาจา...แต่เป็นการลาจากที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างแน่นอน...

ขอเป็นอีก 1 กำลังใจนะครับ


โดย: mitrapap วันที่: 3 ธันวาคม 2550 เวลา:0:11:41 น.  

 
จะรีบไปไหนๆ พักเดียวนึงก็หาย นะคะๆ


โดย: ผู้หญิงคนนั้น...คือฉัน IP: 58.9.84.226 วันที่: 3 ธันวาคม 2550 เวลา:0:49:47 น.  

 
แว๊บแรกที่อ่าน ... เศร้านะครับ
แต่อ่านไปอ่านมา ไม่เศร้าดีกว่า
เพราะว่า จขบ มีกำลังใจจากคนรอบข้างไงครับ
จะมากจะน้อย แต่ก็เป็นกำลังเล็กๆ ที่ช่วยให้เราเดินหน้าต่อไปได้
และเหนืออื่นใด กำลังใจจากภายใน จากตัวของเราเองแหละครับ สำคัญที่สุด
คุณคนพเนจรก็มีกำลังใจภายในอยู่มากพอสมควรแล้วนะ
เพียงแต่ว่า ... บางครั้งอาจเผลอไผล เหนื่อยหน่าย ท้อแท้ไปบ้าง
ไม่เป็นไรเนอะ ... พอเรารู้ตัว เราก็พยายามสร้างกำลังใจของตนเองใหม่
กลับมาสดใส สู้ต่อไปอีกครั้ง
เอาใจช่วยเสมอนะครับ


โดย: สะเทื้อน วันที่: 3 ธันวาคม 2550 เวลา:12:12:26 น.  

 
การนอนดึกเปนประจำไม่ส่งผลดีต่อสุขภาพ เคยเหนตะก่อนตอบกระทู้ หรือทำงานไปด้วยหรือเปล่ามิทราบ แต่รู้สึกว่าเหมือนปอลิ่ง ไม่ได้พักเครื่องเลยบางทีตี4ยังตอบกระทู้ แล้วร่างกายจะมีกฏเกณฑ์ในการพักผ่อนอย่างไร อันนี้ ความเห็นนะคะ จริงเท็จอย่างไร อย่าว่ากัน


โดย: ปาด IP: 58.9.86.135 วันที่: 4 ธันวาคม 2550 เวลา:0:08:41 น.  

 
หลายเดือนที่แล้ว เรามักจะรวมแจมกับปอลิ่งบ่อยๆ
มีทั้งแซวกัน หยอกล้อกัน แต่จู่ๆปอลิ่งก็หายไปเลย
เพราะปอลิ่งไม่สบาย ถึงขึ้นเข้าโรงพยาบาล
วันนี้ต้องต่อสู้ และอย่ายอมแพ้กับโชคชะตานะ
ขอเป็นกำลังใจให้ปอลิ่ง หายจากโรคนี้ไวๆๆ
กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ อย่าท้อแท้กับโรคนี้
มันต้องมีทางหายอยู่แล้ว สำคัญคือ ห้ามท้อเด็ดขาด
เพื่อนๆที่รสก.ทุกคนเป็นห่วงปอลิ่งเสมอนะ
ต้องพักผ่อนเยอะๆๆ รักษาสุขภาพด้วยนะ


โดย: อ อ ย (Borken ) วันที่: 10 ธันวาคม 2550 เวลา:5:15:16 น.  

 
..


โดย: หม๋องแหม๋ง วันที่: 17 มกราคม 2551 เวลา:15:21:20 น.  

 
สบายดีขึ้นไหมเอ่ย เพื่อนๆๆทุกคนที่รสก.คิดถึงนะ
ปอลิ่งหายไปนาน ทุกคนเป็นห่วงมากๆๆนะจ๊า
รักษาตัว เข้มแข็ง และห้ามท้อเด็ดขาด
ขอบุญรักษานะจ๊า


โดย: อ อ ย (Borken ) วันที่: 21 มกราคม 2551 เวลา:5:38:30 น.  

 
ไปลัลล้า อยู่ที่ไหนอ่ะ......
แวะมาทักทายกันบ้างน๊า


โดย: สิเนหก วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:41:46 น.  

 

คลิ๊ก..สร้าง Glitter ด้วยตัวคุณเอง
สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่


โดย: p_tham วันที่: 17 มีนาคม 2551 เวลา:6:38:28 น.  

 






ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

เปนกำลังใจให้นะ ปอริ่งน้อย ^ ^


โดย: คุงนู๋บลูเบอรี่ IP: 124.120.203.136 วันที่: 23 เมษายน 2551 เวลา:12:17:58 น.  

 

เป็นไงบ้างตุ้ย เงียบหายไปเลยนะ...


โดย: Cactiman IP: 124.120.25.250 วันที่: 30 พฤษภาคม 2551 เวลา:15:52:01 น.  

 
แวะมาโดยบังเอิญ ไม่รุ้ว่าคุณจะได้อ่านหรือเปล่า

แต่ไม่เป็นไร เราก็แค่คนเดินทาง บนโลกใบนี้

ที่มาพบกันชั่วคราว แล้วก็จากไป จะอยู่กันนาน
หรือเพียงแค่ผ่าน สุดท้ายก็ไม่เหลือใครสักคน
หริอน้อยนิด แต่จงใช้เวลาที่มีร่วมกันอย่างมีคุณค่า

ตายในอ้อมกอดของคนรัก หรือตายอย่างโดเดี่ยว

บนเตียง แต่แล้วในโลงสี่เหลี่ยม

เขาก็ใส่ได้แค่เราคนเดียว



โดย: แอมอร (peeamp ) วันที่: 9 กันยายน 2552 เวลา:13:57:38 น.  

 
ไม่หรอกนะ
คนพเนจร เธอรู้ได้ยังไงว่าทุกคนจะเสียใจน้อยลงถ้าเธอจากไป
เพราะเปนห่วงต่างหากล่ะ
เพราะเปนห่วงถึงอยากรู้ข่าวคราวบ้าง
ขนาดเราพึ่งได้อ่านนะ...เรายังเปนห่วงถึงขนาดนี้
เราไม่รู้หรอกนะว่าสำหรับเธอจะคิดว่ายังไง
แต่สำหรับสมาชิกใหม่ของหPoring Land อย่างเรา
เราคิดว่าบางทีการที่ได้เหนด้านหลังของเธอก่อนที่จะบอกลากัน
มันกลับทำให้ยิ่งเปนห่วงเธอมากขึ้น
ตอนนี้จะเปนยังไงบ้าง
จะสบายดีมัย
จะหายดีรึยัง

กำลังใจของการมีชีวิตอยู่ต่อไป...
ไดอาร์รี่ของเธอเปนแบบนั้น
---
ถ้ามีหลายๆคนที่เหนคุณค่าของการมีชีวิตอยู่เพราะไดอาร์รี่ที่เธอเขียน
เธอจะยังเดินจากไปรึป่าวนะ


โดย: i_ IP: 119.31.126.141 วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:22:57:35 น.  

 
ขอโทษนะไม่ได้อ่านคอมเมนของพี่คนอื่น
โทดทีนะคนพเนจร
รักษาสุขภาพเถอะนะ...
ตอนนี้แค่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจมากแล้วล่ะ
เขียนไดอาร์รี่ลงในสมุดแทนนะ
---
พี่ๆคะขอบคุณนะคะที่อัปเดทเรื่องของคนพเนจรให้อ่าน
ช่วยอัปเดทต่อไปด้วยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ


โดย: i_ IP: 119.31.126.141 วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:23:13:32 น.  

 
จงอย่ามีชีวิตอยู่เพื่อรอวันตาย --- คำพูดของพี่อายะ คนที่เปนโรคสไปโนซีรีเบลล่าดีเจนเนอเรชั่น
บันทึกน้ำตา1ลิตร เปนหนังญี่ปุ่นค่ะ สร้างจากเรื่องจิงนะ อยากให้ทุกคนได้ดู --- คนพเนจรด้วย มีไรคืบหน้าก็ช่วยเมลมานะคะi_bb_sue@hotmail.com

...



โดย: i_ IP: 119.31.126.141 วันที่: 6 ตุลาคม 2552 เวลา:23:24:21 น.  

 
วันนี้ได้เจอปอลิ่งลัลล้า ดีใจจัง
คิดถึงนะครับ


โดย: อุ่นใจ IP: 203.218.41.86 วันที่: 10 เมษายน 2553 เวลา:12:34:19 น.  

 
Blog สวยมากค่ะ

case.aceraspire-laptop carjumpstarter.lowersale


โดย: aomzon วันที่: 12 ตุลาคม 2554 เวลา:13:34:58 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

* ค น พ เ น จ ร *
Location :
บนโลกแถวๆ Antarctica

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Friends' blogs
[Add * ค น พ เ น จ ร *'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.