Bloggang.com : Tripple Jack

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Survival Canada

Group Blog

All blogs

Landing

Landing

18:05 ถึง Toronto จนได้ เสียงกัปตันบอกว่า อุณหภูมิข้างนอก ประมาณ 7 C รอจนคนอื่นลงหมดแล้วค่อยลง เพราะของเยอะ ลูกแยะ เจ้าหน้าที่ Air Canada ที่ภาคพื้นดิน กรุณามาช่วยขนกระเป๋า ช่วยใส่รองเท้าให้ลูก เดินมาส่งจนถึงรถที่จะออกมาด้านนอก พอลงจากรถ ทราบว่าเธอวิทยุแจ้งให้เพื่อนเอารถเข็นมาให้เราเป็นกรณีพิเศษ สำทับว่าถ้า Customs ถามให้บอกว่าเจอรถเข็นตรงทางเข้า เดินออกมาเจอ Customs พยายามเลือกคนที่หน้าตาใจดี ๆ ได้คนหนึ่ง สวยมากอีกต่างหาก เธอถามจริงๆ แฮะว่าเอารถเข็นมาจากไหน นอกจากนี้เธอยังถามอีกหลายอย่าง รวมทั้งถามว่าเอาเงินมาเท่าไหร่ ผมก็ตอบไป เธอก็เขียน Declare ให้ แล้วส่งให้ผมกับผบ.ทบ. เซ็นต์ชื่อ

ผ่าน Customs ก็เข้าไปที่ Immigration มีเจ้าหน้าที่ทำงานอยู่คนเดียว คิวก่อนหน้าเราเป็นคน India 4-5 คน ที่นี่ เจ้าหน้าที่ Immigration ถามที่อยู่ที่ Canada ผมเลยให้ที่อยู่ที่พี่เขาให้เอาไว้ (ใครที่ยังไม่ได้ที่อยู่ที่แน่นอนก็บอกเขาไปว่ายังไม่รู้ที่อยู่ที่แน่นอน เขาจะให้แบบฟอร์มมา 1 ใบ หลังจากได้ที่อยู่ที่แน่นอน ให้เรากรอกแล้วส่งไปให้เขาทาง mail, Fax หรือ Update ข้อมูลทาง Internet)

เจ้าหน้าที่ Immigration เงยหน้ามองดูผมกับในรูปอยู่หลายรอบ เห็นหน้าผมหล่อกว่ารูปใน COPR เลยพาไปถ่ายรูปใหม่ ใช้เวลาไม่ถึง 5 นาที ก่อนจากเธอบอก “Welcome to Canada” ผมขนลุกซู่

เสร็จจาก Immigration มีโต๊ะอยู่ใกล้ๆ ผมเดินมารับเอกสารเกี่ยวกับ SIN, Ontario Health Insurance, Child Tax Benefit และเอกสารอื่นๆ เจ้าหน้าที่พูดเร็วจนฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง จับคำสุดท้ายได้คำเดียวว่า “Welcome to Canada” ผมน้ำตาคลอเบ้าแบบว่าประทับใจ

ออกมาที่ Baggage Area เจอกระเป๋าใบละ 32 kgs 10 ใบ เห็นแล้วเข่าอ่อน เพราะเหนื่อยมาก หันไปหันมาเจอ Porter เลยเรียกให้เอารถเข็นคันใหญ่มา ตอนแรกเขาถามว่ามาจากกัมพูชาเหรอ เราบอกไทยแลนด์ เขาทำหน้างงๆ ไม่รู้จัก

สกุลเงินของ Canada คือ Canadian dollar (ผมขอใช้คำย่อว่า CND แล้วกัน) 100 cents เท่ากับ 1 CND มีเหรียญต่างๆ คือ penny (1 cent), nickel (5 cents), dime (10 cents), quarter (25 cents) เหรียญ 1 CND เรียกว่า “loonie” และเหรียญ 2 CND เรียกว่า “toonie” (ผมเห็นคนส่วนใหญ่เรียก dollar ว่า buck นะ เท่าที่เคยได้ยิน ก็มีแต่พนักงาน Bank กับพนักงานขายบางคนละมั๊งที่เรียก “loonie”, “toonie” หรือ dollar

Porter นับกระเป๋าแล้วคำนวณเงิน บอกว่าต้องจ่าย 25 CND ให้บริษัท ส่วนที่จะให้เขาต่างหากก็แล้วแต่จะให้ ระหว่างรอจ่ายเงินให้บริษัท เขาชี้ไปที่ประตูแล้วบอกว่าออกจากประตูนั้นไปเราจะพบกับประเทศที่น่าอยู่มากๆ (ผมขนลุกซู่เลยล่ะ) จ่ายเงินให้บริษัทเขาเสร็จ ผมให้ Porter ไป 15 CND เพราะเห็นกระเป๋าเยอะ เขาพาออกมาริมถนนเรียก Taxi Van ให้ 1 คัน ขนของเสร็จ ปรากฎว่าไม่พอ คนขับ Taxi บอกว่าเขาต้องไปก่อน รอคันหลังไม่ได้ ผมบอกว่ารอหน่อย เดี๋ยวจะให้ค่าเสียเวลา รอ Taxi Van คันที่ 2 นานพอสมควร เอาแผนที่ที่เตรียมมาให้ทั้ง 2 คัน ขับตามกันออกมาไกลพอสมควร ก็ถึง Apartment แถวๆ Pape subway จ่ายค่า Taxi ไป 75 CND และ 65 CND ตามลำดับ (ก่อนมามีคนแนะนำว่าให้แลก แบงค์ 20, 10 และ 5 CND มาจากเมืองไทยด้วย บางที่ไม่รับแบงค์ 100 CND เลยก็มี)

รถ Taxi ที่นี่ขนาดธรรมดาก็ประมาณรถ Toyata Camry, Honda Accord, Toyota Crown บ้านเรา ไม่มี Taxi ขนาดแบบบ้านเรา แต่ถ้าเป็นรถ VAN ก็ประมาณรถ Kia Carnival บ้านเรา แต่ไม่ใส่เบาะแถวสุดท้าย

เข้าไปใน Apartment แล้วกด buzz code เรียกลูกชายของพี่เขาลงมา เห็นกระเป๋าแล้วตกใจ ไม่รู้พากันเอามาได้ยังไง ช่วยกันขนขึ้นไม่ไหว โชคดีได้ฝากไว้ที่ห้องของคนไทย ที่อยู่ชั้นล่างสุด 5 ใบ

ที่ Apartment นี้มีคนไทยอยู่ประมาณ 4-5 ห้อง เป็นห้อง 1 bedroom (ห้องนอน ห้องน้ำ และ living room อย่างละห้อง ที่ทำครัวก็อยู่ใน Living room นั่นแหละ พี่ชื่นบอกว่าทำเรื่องขอเช่าไว้ให้แล้ว โดยช่วยออกเอกสารรับรองว่าจะมาทำงานที่ร้านอาหารของพี่เขา ยังไม่รู้จะได้หรือเปล่า เพราะตามระเบียบ ถ้ามีลูกเกิน 1 คนจะอยู่แบบ 1 bedroom ไม่ได้ อย่างน้อยต้องอยู่แบบ 2 bedroom ขึ้นไป

ห้องที่พี่ชื่นอยู่เป็นแบบ 1 bedroom ปกติลูกชายคนโตของพี่ชื่นจะนอนข้างนอกห้อง ส่วนพี่ชื่นกับแฟนและลูกคนเล็กจะนอนในห้อง แต่ตอนที่ผมกับครอบครัวมาอยู่ด้วย ลูกชายคนโตของพี่ชื่นต้องย้ายไปนอนรวมกันในห้อง ส่วนครอบครัวผม 5 คน นอนข้างนอก ของของพวกผมระเกะระกะไปหมด บอกตรงๆ นับถือและซึ้งน้ำใจพี่แกจริงๆ

ขณะที่พักอยู่ที่นี่ ผมเกรงใจมากเพราะมันผิดเวลา เวลาเขาหลับกัน ลูกเรากลับตื่นแล้ววุ่นวายหน้าดู เสียงเจี้ยวไปหมด ตี 3 ตี 4 เขาหลับกันลูกผมร้องหิวข้าวกันใหญ่ คิดดูสิครับ ตี 3 ตี 4 ต้องลุกมาต้มมาม่า ทอดไข่เจียวกินกันอุตลุต ในขณะที่ครอบครัวพี่เขากำลังหลับกันสบายๆ พี่ชื่นบอกว่าคงต้องใช้เวลาปรับตัวประมาณ 2 อาทิตย์กว่าเวลาหลับนอน จะเหมือนชาวบ้านเขา ตอนนี้ก็ให้นั่งๆ นอนๆ ไปก่อนรอลุ้นว่าจะได้พักอยู่ที่นี่หรือเปล่า หรือต้องระเห็จไปหาที่พักที่อื่น ส่วนเรื่องงานที่ร้านพี่ชื่นเต็มแล้ว แต่ยังไงเขาก็พยายามหาฝากให้อยู่

Create Date : 16 กันยายน 2548

Last Update : 21 มกราคม 2549 23:57:26 น.

6 comments

Counter : 568 Pageviews.