Bloggang.com : translucent - ซัวซไดย ขแมร์ ตอนที่ 1 รถบ่อน-ปอยเปต-ตม.-เพื่อนร่วมทาง

ซัวซไดย ขแมร์ ตอนที่ 1 รถบ่อน-ปอยเปต-ตม.-เพื่อนร่วมทาง

หลังจากมหากาพย์โปรเจคนรกสิ้นสุด ร่างพี่ก็ใกล้จะหลุดเต็มแก่ ขอลา....นายขอลาไปพักผ่อน นายใจดี โอเคร เซย์เยส ไม่รอรี นายถาม "จะไปไหน" พี่ตอบด้วยความไวแสง "เขมรคะ" นายบ่นงึมงัม "คงจะได้พักผ่อนนะอีหนูเอ้ยย" เอิ่มมมมม พี่ได้ยินนะไอ่ที่งึมงัมนั้นนะ พี่ยังยืนยันมั่นใจ ว่าจะไปแตะขอบฟ้า น่านน้ำเขมรในแบบของพี่ แรกเริ่มพี่ก็อยากจะฉายเดี่ยว แต่ด้วยความสูงพี่ไม่ถึง 160 ซม. เกรงจะไม่ปลอดภัย สมองไวอย่างลิง......"หลอกเพื่อน คือ คำตอบสุดท้ายที่ดีที่สุด"

ต่อไปเป็นบทสนทนาของเหยื่อ 2 คน

คนที่ 1 นักประสาทวิทยา (ไม่แน่ใจว่ามันประสาทเองรึยัง) เพื่อนซี้เลียแข้งเลียขามาสมัยวัยละอ่อน

นุช : "ฮัลเลลลล แกกกกกก อาทิตย์หน้าคิวว่างป่ะ"

พั้นช์ : "ทำไมย่ะ มีอะไร ไม่รู้ไม่ว่างดูก่อน (อิป้าเล่นตัว)"

นุช : "อาทิตย์หน้าลางานอ่ะ ไปเที่ยวเขมรกัน" กลั้นใจฟังคำตอบสุดฤทธิ์

พั้นช์ : "เออ ไปดิ" เฟดเฟ่ เหยื่อติดกับ 555+ เมิงเล่นตัวแค่เนี้ยยยย

พั้นช์ : "มีใครไปอีกป่ะ?"

นุช : "ไม่มี ชวนเอ็งคนเดียววว"

พั้นช์ : "ชวนชาวแก็งค์ไปดิ"

นุช : "ไม่มีใครไปหรอก เอ็งไปชวนดิ"

คนที่ 2 ส่งนักประสาทวิทยาไปเจรจา นางส่งไลน์เข้าไปในกรุ๊ป.....

พั้นช์ : "เห้ สหาย มีใครสนใจไปเที่ยวเขมรป่ะ?

ปอ : "ขอบาย พี่เก็บตังไปฮองกง กะแดนนี่"

ฝน : "ไปไม่ได้จร้า ติดน้องภู" (มีครอบครัวเป็นของตัวเองก็งี้แระ ชะนีโฉดเลยต้องทิ้งนางไว้)

ออฟ : ......................... ไม่มีเสียงกรีดร้องจากนางที่รักยิ่ง แปลเองว่า....บาย!

แดนนี่ : ......................... ไม่มีเสียงตอบรับจากแมวอ้วน แปลเองว่า....บาย!

อู๋ : "อู๋ ไปด้วยดิ" เยสสสส เหยื่อคนที่ 2 เล่นตัวบ้าง...อะไรบ้าง หลอกง่ายไปนะ

อีกหนึ่งอาทิตย์เดินทาง งานพี่ก็ยังหนักหน่วงเหมือนเดิม อีก 2 วัน "จะออกไปแตะขอบฟ้า...แต่เหมือนว่าโชคชะตาไม่เข้าใจ" แสรดดดด กรุจะรอดไปเที่ยวไหมเนี้ย เมื่องานพี่ยังหนักหน่วงแบบนี้ พี่เลยฝากอนาคต (ที่ดูริบหรี่ ไว้กับสหายที่แม้แต่มันเองยังไม่รู้ชะตา) โยนงาน โยน Map เตรียมตัวพร้อมมาก เห้....สหายหาข้อมูลด้วยนะ ก็นั่งอ่านรีวิวห้องบลูกันอย่างเมามันส์ แบบเดิมงานถนัด ไปตายเอาดาบหน้า ช่างแมร่งงงง กลัวที่ไหน ก็แค่โดนหลอกฟร่ะ

พี่อู๋ คือ คนที่ซวยสุดในทริปนี้ เนื่องด้วยชะนีสาวสองตัวสิงสู่อยู่ที่พระนคร พี่อู๋เป็นเซเลบบ้านนา ต้องนั่งรถทัวร์หวานเย็นมากจาก เจียงฮาย ดินแดนอันไกลโผ้นทะเล ถามว่าทำไมมันไม่นั่งเครื่องมา ตอบ! ก็พวกเอ็งเลยยึกๆยักๆ สรุปไปไม่ไป? สรุปว่าบอกพี่อู๋ว่าไปแน่ล่วงหน้าแค่ 2 วัน แน่นอน ฮีทำงานคะ ฮีเคลียร์งานไม่ทัน เนื่องด้วยคบกันมานาน ฮีอาจจะเอือมระอาจนไม่มีวาจาใดจะเอยด่าออกมา..........ช่างเป็นบุญหัวของบ่าวเหลือเกินไม่โดนด่าเนี้ย ดังนั้นจุดนัดพบของเราคือ Big C บางนา วันศุกร์ เวลา 03.45 น. เช้าไปไหน เช้าขนาดนี้ เพราะหญิงพั้นช์จัดการเลือกใช้บริการ รถบ่อน....ไปปอยเปต เราทั้ง 3 เห็นพ้องต้องกันว่า คงได้ประสบการณ์ดีดี ตามเสียงเล่าลือจากชาวพันทิป ที่เดินทางด้วยวิธีนี้เช่นกัน แต่ประสบการณ์ที่ควาดหวังไว้ไม่เจอฮาร์ทคอแต่อย่างใด แค่นั่งรถบัสที่มีผู้โดยสารเป็นเหล่าอาจุงม่า แอบหนีลูกหลานไปเสี่ยงโชคแถวปอยเปต อาจเพราะยังเช้าอยู่...อาจเพราะเงินนางยังไม่ไปไหน...อาจเพราะนางยังไม่ทราบชะตาตัวเองว่า ได้หรือเสีย สิ่งมีชีวิต 3 ตัวจึงสามารถนอนหลับใหล ไร้เสียงด่าทอ.......ฟินนน

งกๆเงิ้นๆ กับการเดินทาง แสงแรกของวันก็โผล่พ้นฟ้า สิ่งมีชีวิตสามตัวกับเป้หลังใบเคื่อง ยืนงงงวย ไปไงดี...เอาไงต่อ... เสียงนางฟ้าก็เอ่ยลอยมาแบบสวยๆ "เด็กๆ เดี๋ยวป้าพาไป ตามมาเร็ว" เสียงสวรรค์นี้คือเสียงป้าดวง ป้าดวง คือ ป้าประจำรถบัสที่พวกเราติดส่อยห้อยตามมานั้นแหละ มีหน้าที่จัดคิวที่นั่งผู้โดยสารขาประจำ-ขาจร แกจะหลีกเลี่ยงที่นั่งเจ้าประจำของบรรดาอาจุงม่า (นั่งผิด ชีวิตเปลี่ยน) พวกเราเดินตามแกไปตม.ไทยแลนด์

มัวแต่ถ่ายรูปคร๊า เชดดดด ป้าดวงหายยยยย ไร้ร่องรอย ป้าไปไหนฟร่ะ ไม่ได้ขอบคุณเลย..... และความโก๊ะที่ 1 ของคุณเพื่อน คุณนายประสาทเลี้ยวขวา (นางไม่อ่านป้าย นางมองหาป้าดวง) เดินไปตามสัญชาตญาณของนาง (อีเพื่อนเงยหน้า พาสปอร์ตเชิญชั้นสอง) มนุษย์เพื่อนสองตัวยังคงเดินตามนางต่อไป.......นางพาไปจุดทำ Border Pass ยื่นเข้าแถวยาวเยียด และไม่มีวี่แววของป้าดวงแต่อย่างใด และเสียงสวรรค์สวยๆลอยมาอีกรอบ "น้องคะ พาสปอร์ตต้องไปชั้นบนคะ" เงิบบบบบ........จะถึงคิวกรุแล้วไหม มาทำอัลไลกัน... เดินกลับไปใหม่ ขึ้นไปข้างบน คือไม่เอะใจ ปกติไปแม่สายก็ทำแค่ Border pass แต่ดันลืมไปว่า นี้พี่ไปค้าง...พี่อยู่อีกหลายคืนนน พอขึ้นไปชั้น 2 "อ้าวนั้นป้าดวง"...แกแสต้มป์ ตม. ไปแระ บายคะป้า ขอยืนขอบคุณอยู่ ณ จุดนี้ เพราะคิวยาวมาก

กระบวนการผ่านตม.ก็ผ่านไปด้วยดี บ๊ายบายไทยแลนด์ ซี ยู ซันเดย์นะแจะ... Smiley

ต่อไปเป็น ตม.กัมพูชา ไม่มาก คิวไม่ยาว ก็ทำไปตามที่เค้าบอก แต่โก๊ะ ที่ 2 ยัยป้าประสาท หยิบกล้องมาถ่ายตรง ตม. กัมพูชา พี่จะโดนส่อยไหมนิ แต่ด้วยนางหน้าสวย พี่ ตม.ยิ้มหวานใส่เลย 555+ นางเจอแหล่งนางแระ สาวงามสเป๊กหนุ่มกัมพูชา อร๊ายยยยย Smiley

หลังจากการผ่านแดนเสร็จสิ้นทุกกระบวนท่า มิชชั่นต่อไปคือการตามหาพี่แครมรี่ (แท็กซี่ไปเสียมราฐ) จุดนี้เป็นความพลาดของนุชเอง ซึ่งเราควรจะหาพี่แครมรี่แถวย่านนี้ไปเพราะเดินออกจากตม. มา ก็จะมีนายหน้ามาเจรจาว่า ไปกับพี่ไหมน้อง พี่คิดถูก แค่นี้.....35$ คุณเพื่อนก็พยายามเจรจาต่อรองให้เหลือ 30$ พี่แกไม่ยอมท่าเดียว ให้ได้แค่ 33$ ราคานี้ดีที่สุดแล้ว ถามเจ้าอื่นไม่ได้ราคานี้น่า...ถ้าไม่ไปกะพี่ และจู่ๆก็มีฝรั่งนางหนึ่งแบกเป้มาเช่นกัน มาขอร่วมทริปกะเรา แค่ขาไป....แน่นอนเรามันหญิงไทยใจงาม มาเลยพี่มาด้วยกัน.....นางก็บอกว่า รอมาตั้งแต่เช้าแล้ว จะไปท่ารถ ถ้าผู้โดยสารไม่ถึง 4 คน รถไม่ออก คิดว่านางคงไม่ได้ทำการบ้านมาว่าการไปเสียมราฐมี 2 วิธี คือ รถบัสที่สถานี แน่นอนว่าถ้าเลือกวิธีนี้ก็นั่งกันตรูดบานและเสียเวลาอย่างมากมาย ประมาณ 4-5 ชม. ตัวเลือกที่ 2 คือ แท็กซี่ เร็วกว่า สะดวกกว่า แต่ราคาไม่งามเท่าไรสำหรับการเดินทางคนเดียว ดังนั้นนางเลือกไปกลับพวกเราไม่ว่าจะทางใด เราทั้ง 4 คนยืนเจรจาพาที ร่วมหัวจมท้ายว่าเอาไงดี และพี่แท็กซี่แครมรี่แว่นดำ ก็ยืนอยู่อย่างนั้นกำลังร่ายมนต์ใส่อยู่ "come with me... come with me!" นุชเสนอความคิดที่ผิดมหันต์ไปว่า ไปท่ารถกัน น่าจะมีรถเยอะกว่านี้ ณ จุดนี้ อีพวกทำการบ้านมา "ไม่มีใครคัดค้าน" และเมื่อเราเซย์ โน ใส่พี่แครมรี่ไป ฮีก็อัญเชิญ เราทั้ง 4 ไป shuttle bus แบบไปส่งถึงบันไดรถ เมิงห้ามลงมานะ พั้นช์ และ อู๋ ยังคงเถียงกันอยู่เบาๆ เพราะอ่านรีวิวกันมา แต่ประเด็นคือ เราไม่มั่นใจว่าอันไหนมันใช่ตามที่เค้าเขียนมา พอขึ้นรถปุ๊บ พี่คนขับสตาร์ทรถเลยจร้า แค่เสี้ยววินาที จะลงหรือไปต่อ สุดท้ายเราเลือกไปที่ขนส่งกันอย่าง งง.... (Shuttle Bus Free)

8.05 น. รถบัสเลี้ยวเข้าท่า เท่านั้นแหละ เชดดดดด คืออะไร เงียบอย่างกะป่าช้า และสถานีขนส่งตั้งเด่นเป็นสง่ากลางทุ่งนา คือไม่มีสิ่งก่อสร้างรอบๆ..... งานเข้าแระตรู งานเข้า เหมือนยังไม่เปิดทำงาน คนขายตั๋วรถบัสก็ไม่มี และสิ่งที่เราทั้ง 4 ต้องเผชิญคือ พี่แท็กซี่ในเครื่องแบบ งดการเจรจาต่อรอง ดูราคาได้ที่บอร์ด เราไปแค่ราคานี้........ไม่ต้องพยายมมีเงื่อนไข เพราะนี้คือราคากลาง พี่ลดไม่ได้ ราคาที่ติดไว้คือ Bus 10$/person Taxi 12$/person งง ว่าทำไมอาเจ๊ ฝรั่ง ไม่สามารถนั่งแท็กซี่ในราคา 12 $ ได้ ในกรณีนางจะฉายเดี่ยว เค้าคิด 35$ เหมือนเหมารถ แต่เรา 4 คนดันคิดเป็นคน คืออะไร? 4 คน เท่ากับค่า แท็กซี่ 48$ ไปคนเดียวราคาเหมา 35$ ไปหลายคนคิดเป็นหัว 12 $ แล้วถ้าไป 2 คน ต้องจ่าย 35$ หรือ 24$????? แน่นอนพี่ว่าจ่าย 35$ ไม่ต้องสืบ! ดังนั้นนุชคิดว่า แท็กซี่ที่ให้ราคาดี และสามารถต่อรองราคาได้ คือ แท็กที่ที่อยู่แถวด่าน เถื่อนไม่เถื่อนไม่รู้ รู้ว่าต่อรองได้ เข้าท่ารถเมื่อไร หมดสิทธิ์ คนคุมเค้าใหญ่...

ประเทศกัมพูชาขับรถด้ายซ้าย และขับด้วยความเร็วไม่เกิน 60 กม./ชม. ดังนั้น พี่สงสัยว่าการนั่งแท็กซี่นี้มันเร็วกว่ารสบัสแค่ไหนกันเชียว และสิ่งที่คนขับรถที่นี้ทำเป็นประจำและเป็นนิสัยของทุกคน คือการบีบแตร มอเตอร์ไซด์ข้างทาง นกบินผ่าน หมานอนข้างรถ ไก่เดินบนไหล่ทาง เอ๊ะอะพี่แกบีบดะ สรุปพี่ไม่สามารถแกล้งตายบนรถได้ เลยลุกมาเมาท์มอยกะอาเจ๊ฝรั่ง ชิวๆดีกว่า ยาวไป......เสียมราฐ