Never...Ever

คนกินเผือกแห่งลุ่มน้ำพันดริ๊ฟ
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add คนกินเผือกแห่งลุ่มน้ำพันดริ๊ฟ's blog to your web]
Links
 

 
ผีตนแรกที่ฉันเจอ

เรื่องนั้นเกิดขึ้นตอนฉันเป็นเด็ก เด็กมากๆจำไม่ได้ว่ากี่ขวบ
แต่เหตุการณ์ฉันยังจำได้ดี ดีจนน่าแปลกใจ
อันนี้ก็ต้องขอบคุณคุณตาที่มาทักทายหลานแบบไกล้ชิดมากๆจนยากที่จะลืม

บ้านของฉันก็เหมือนบ้านชนบทในที่ราบแม่น้ำทั่วๆไป ใต้ถุนบ้านยกสูงและปล่อยโล่งเพราะต้องเตรียมรับน้ำท่วมที่ 1 ปีก็จะมีครั้งหนึ่ง
ถึงจะถูกน้ำท่วมบ่อยแต่ห้องสุขาของบ้านก็ถูกสร้างแยกเพราะความเชื่อแบบเก่าๆ

ตอนกลางคืนจะเข้าห้องน้ำทีก็ต้องตะกายลงมาจากชั้นบนของบ้าน
ฉันซึ่งโตพอที่จะไปเข้าห้องน้ำคนเดียวได้ ตอนกลางคืนถ้าปวดเบาหรือหนักก็ต้องลงบ้านไปคนเดียว
อาศัยแสงจากไฟฉายกระบอกเล็กที่ถือติดมือลงไป

ฉันจำได้ว่าลางๆว่าตอนนั้น ตาของฉันเสียไปไม่ถึงปี เพราะเพิ่งผ่านงานร้อยวันมาได้ไม่นาน ศพของท่านก็ตั้งบำเพ็ญกุศลที่บ้าน ควมที่เป็นเด็กยังไม่รู้ประสา ความกลัวเรื่องผีจึงแทบไม่มีอยู่ในหัว

ฉันก็ดำเนินชีวิตตามปกติ ไปเรียน เล่น และนอน ที่แปลกไปกว่าเดิมคือไม่มีใครเล่านิทานให้ฉันฟังเหมือนตอนที่ตายังอยู่

วันนั้นตอนกลางคืน น่าจะดึกมากแล้ว ฉันเกิดปวดหนักขึ้นมา ปวดมากร่ำๆจะท้องเสียด้วยจึงไม่รอปลุกใครลงมาเป็นเพื่อน
ฉวยไฟฉายได้ก็ดุ่มๆลงมาจากบ้านเลย กลางคืนในชนบทเงียบมากเงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าแม้จะเดินอยู่บนพื้นดินแข็งๆ
ห้องน้ำที่ปลูกแยกออกไปทางหลังบ้านเด่นอยู่ในแสงจันทร์ มีต้นมะพร้าวที่ปลูกไว้แน่นเป็นฉากหลังดำทะมึน

ฉันรีบสาวเท้าตรงไปยังเป้าหมาย ทางเดินไปห้องน้ำต้องผ่านใ้ต้ถุนโล่งของบ้าน
ฉันจำร่างที่อยู่ตรงเสาต้นที่สี่ก่อนถึงห้องน้ำได้ไม่ลืม

ร่างนั้นเรืองแสงเดินผ่านแว่บเข้าไปหลังเสา
อารามที่รีบจ้ำเพราะกลังจะอึราดจะราดก็ไม่ได้สนใจที่จะมองชัดๆ
เก็บเอาภาพที่เห็นแวบๆไปคิดต่อในห้องน้ำ

ร่างเรืองแสงนั้นสูงใหญ่น่าจะเป็นผู้ชายอายุมาก มีผ้าขาม้าพาดอยู่ที่ใหล่
ใคร?? สมาชิกในบ้านไม่มีผู้ชายแถมร่างนั้นก็คุ้นตาเอามากๆ

ตอนนั้นอย่างที่บอกว่ายังไม่ประสีก็ไม่ได้เอะใจอะไรทั้งนั้น
เอาแต่สงสัยอย่างเดียว
พอออกจากห้องน้ำได้ก็รีบเดินกลับทางเดิมเผื่อจะเห็นร่างๆนั้นอีก

แล้วฉันก็เห็น ร่างนั้นยืนอยู่ที่เสาต้นเดิมในลักษณะที่หันหลังให้ฉันรีบเดินเข้าไปดูพร้อมจะเอ่ยถามว่าเป็นใคร

เหมือนโดนอ่านใจร่างนั้นหันหน้ามาหาฉันพร้อมยิ้มละมัยแล้วออกเดินนำฉันไปที่บันไดฉันที่มัวตะลึงได้แต่เดินตามอย่างใจลอย
ไม่รู้ว่าร่างเรืองแสงนั้นหายไปเมื่อไหร่พอตั้งสติได้ก็พบว่าตัวเองขึ้นไปอยู่บนบ้านเรียบร้อยแล้ว ไฟฉายยังคามืออยู่เลย

สงสัยมั้ยว่าทำไมฉันถึงดินตาม.....
เพราะร่างนั้นเป็นตาของฉันนะซี คนที่เพิ่งทำบุญร้อยวันให้ไปไม่นาน
และแ่น่นอนท่านเสียแล้ว
.
..
...

แต่ถึงตอนนี้ฉันจะโตและกลัวผี(เอามากๆ)แล้วก็ตาม
ฉันก็ยังมองเห็นตาอยู่บ่อยๆ แต่ฉันไม่กลัวเลย
เพราะท่านเต็มไปด้วยความอบอุ่นและใจดีเหมือนตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
หนูรักตาค่ะ
ชาติหน้าถ้ามีจริงขอให้หนูเกินมาข้างๆตาอีก แม้เป็หลานแบบเดิมไม่ได้
ขอเป็นหมูเป็นหมาที่ตาเลี้ยงก็ยอมค่ะ สาธุ




เรื่องผีเรื่องแรกของบล็อกค่ะ ไม่น่ากลัวใช่มั้ยก็เพราะมันเป็นเรื่องจริงตอนเด็กของเจ้าของบล็อกค่า
เป็นผีตนแรกที่เจอและตนเดียวในโลกที่อยากเจอบ่อยๆ











Create Date : 14 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 14 พฤศจิกายน 2552 15:49:35 น. 2 comments
Counter : 954 Pageviews.
Share

 

สวัสดีคะ แวะมาทักทายในวันหยุด มีความสุขมากๆ นะคะ



โดย: หน่อยอิง วันที่: 14 พฤศจิกายน 2552 เวลา:17:25:48 น.  

 


โดย: Nagano วันที่: 11 เมษายน 2553 เวลา:14:24:26 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.