มี
ชายหนุ่มคนหนึ่ง   มักจะบ่นว่าตัวเองแสนจะจน  
และเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอยู่เสมอ

"เออ
จะวิเศษเพียงไหนหนอถ้าฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งถึงเวลานั้น  
ฉันก็จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย"
เขามักจะพูดเช่นนี้พร้อมกับทอดถอนใจ

วัน
หนึ่ง  
มีช่างหินผู้ชราเดินผ่านหน้าบ้านของชายหนุ่มก็ได้ยินคำพูดดังกล่าวของชาย
หนุ่มช่างหินจึงถามเขาว่า
"เจ้าทำไมจะต้องระบายทุกข์เช่นนี้?  
เจ้ามีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่อยู่แล้วนี่"

"ฉัน
มีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่?"   ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง  
"ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ?"

"ทรัพย์
สมบัติก้อนใหญ่นี้คือดวงตาของเจ้า   เจ้ายินดีจะขายดวงตาคู่นี้ของเจ้าไหม?  
เจ้าต้องการขายเท่าไร?"   ชายชราถาม

"พูดอะไรนะ?"   ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง  
"ไม่ว่าท่านจะใช้ของมีค่าอะไรก็ไม่อาจแลกดวงตาของฉันได้หรอก?"

"ดี"   ช่างหินผู้ชราพูด 
"ถ้างั้นตัดมือทั้งสองข้างของเจ้ามา  
สองมือของเจ้าก็สามารถแลกทองได้ไม่น้อยทีเดียว"

"ไม่   ฉันไม่อาจเอามือของฉันไปแลกกับทอง"   ชายหนุ่มกล่าว

"บัดนี้ เจ้าควรจะเข้าใจแล้วละซี
เจ้าก็จะร่ำรวยมากมิใช่หรือ?"   ช่างหินผู้ชรากล่าว  "แล้วทำไม
เจ้ายังจะไปเที่ยวระบายทุกข์
กับคนอื่นอีกละ?   เจ้าจงเชื่อฉันเถอะ   โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่งก็คือ
พลานามัย
อันสมบูรณ์และพลังวังชาของเรา  
ซึ่งไม่ว่าจะใช้เงินทองมากน้อยเพียงไรก็ไม่อาจซื้อได้"

เมื่อชายชราพูดจบก็เดินจากไป