หยุดพักสัก
นิด..แล้วค่อยคิดเดินต่อไป
บางครั้งเราก็ต้องยอมหยุดชั่วขณะ
เพื่อรอที่จะเดินต่อไป
ไม่ใช่ดัน
ทุรัง…
เพื่อที่จะต้องหยุดตลอดไป
บ่อยไป..ที่เราเจอความยุ่งยาก
และวุ่นวาย
จนไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรก่อนหลัง
ไม่รู้ว่าจะต้อง
จัดการอย่างไรก่อนหลัง
บางครั้งอุปสรรคก็เป็นเรื่องของอุบัติเหตุ
ซึ่ง
มาอย่างไม่มีเหตุผล ไม่นึกไม่ฝัน มาอย่างไม่มีคำอธิบาย
และบางครั้งมัน
ค่อยๆ มา แต่บางครั้งมันก็ถาโถมมาพร้อมๆ กัน
ถ้าเจออย่างนั้นก็คงเป็น
ยากที่จะรับมือ
เมื่ออะไรร้อยอย่างพันอย่างดาหน้าเข้ามา
ก็คง
ไม่ต่างอะไรกับการที่มีใครสักคนโยนเชือกวงใหญ่มาครอบตัวเราไว้
แล้วหมุน
เชือกให้เกลียวพันกันยุ่งเหยิง
ความตกใจจะทำให้สติของเรากระจัดกระจาย
และ
ตื่นตระหนกกับความอึดอัด และคับแคบ
เหมือนไม่มีทางออก
เหมือนไม่มีอากาศหายใจ
จนต้องวิ่งวนหาทางออกอยู่อย่างนั้นด้วยความตื่น
กลัว และไม่รู้ตัว
เหมือนคนที่ตกใจเวลาเจอเหตุการณ์ที่รุนแรง
ที่ไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลัง
รู้เพียงแต่ว่า
ต้องวิ่งๆๆ ต้องหนี ต้องร้อนรน
โดยไม่มีทางรู้เลยว่าขณะที่วิ่งไม่รู้
ทิศอยู่นั้น
เชือกยิ่งจะพันตัวเรามากขึ้น
และจะมัดเราไว้อย่างแน่นหนาในที่สุด
ลองหยุดสักพักดี
ไหม…หยุดให้หัวใจได้หายเหนื่อย
หยุดให้เวลาตัวเอง
ให้สติได้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว
แล้วอาจจะมีเวลาทบทวนว่า
นาทีนี้เราต้องทำอะไรเป็นสิ่งแรก
การหยุดอยู่นิ่งๆ สักครู่
จะทำให้เรารู้ว่า
เราต้องมองเชือกที่กำลังมัดเราอยู่อย่างยุ่งเหยิง
อย่างพิจารณา
มองหาปลายเชือกหรือต้นเชือกให้เจอ แล้วค่อยมาตัดสินใจว่า
เรา
จะเริ่มคลายที่ปลายเชือกหรือต้นเชือกง่ายกว่ากัน
หยิบออกมาสักทางแล้ว
ค่อยๆ ย้อนปลายเชือกออกไปทีละนิด
ย้อนออกไปทางที่มันพันเข้ามา
ถ้า
เหนื่อยก็หยุดพักก่อน หายเหนื่อยแล้วค่อยลุกขึ้นมาทำต่อ
ค่อยๆ
คลายมันต่อไป แม้ว่ามันจะยังไม่คลายไปทั้งหมด
แต่ก็ยังพอมีพื้นที่ให้
เราได้เคลื่อนไหวในระดับหนึ่ง
การทำงานหรือทำอะไรบางอย่างที่เรา
มุ่งที่จะทำให้เสร็จ
ทำๆๆ โดยไม่รู้จักหยุด
อาจจะทำให้งานนั้นเสร็จไวก็จริง
แต่เราก็จะเหนื่อยเกินกว่าความเป็นจริง
แล้วงานก็จะไม่ดีจริง
บาง
เวลา…
เราก็ไม่จำเป็นต้องวิ่งตามชีวิตทุกครั้ง
แค่เราหยุดนิ่งๆ
สักพัก แล้วชีวิตจะหยุดรอเรา
บางทีโลกทั้งใบ...
ก็ไม่รู้ว่ามีใครยอมทนแบก...
ขนาด
เพียงเสี้ยวของการมีชีวิตอยู่...
ยังสาหัสสากรรจ์เหลือเกิน...
คง
มีเพียงแรงใจ...และกำลังใจในส่วนก้นบึ้งของหัวใจ...
ที่บอกให้อด
ทน...และก้าวเดินต่อไปให้ถึงที่สุด...
แม้จะยากท้อแท้...เพียงใด...
ขอบคุณบทความจากทำ
ดีดอทเน็ต(ธัมมทินน์) |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
