บุคคลจะมีความรู้ความสามารถปานใดก็ตาม
ถ้าความรู้ความสามารถนั้นยังอยู่ในขอบเขตของโลกียธรรม
กล่าวคืดเรื่องอย่างโลกๆ แล้วเขาหาได้ข้ามแดนแห่งความมืดมนไปได้ไม่ ใน
ดวงจิตของเขาในความรู้สึกของเขา ยังมีความมืดมนครอบงำแผ่ปกคลุมอยู่นั้นเอง
เขายังอยากรู้อะไรต่อไปอีก
การที่เขาอยากรู้นั้นเพราะเขารู้สึกตนว่าสิ่งนั้นเมื่อถ้ารู้แล้วทำให้รู้
สิ่งทั้งปวงได้นั้น เขายังไม่มี ตนของเขายังไม่เต็มสมบูรณ์
ยังมีความบกพร่องอยู่ยังมีความกระวนกระวายอยู่ เหมือนคนมีโรคอยู่ในตน
แม้หมอจะค้นไม่พบบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร
แต่คนเขารู้ว่าตนเองมีโรคอยู่ในตนเพราะมีอาการแห่งโรคที่ปรากฏให้ตนเอง
รู้สึกเนืองๆ
อความมืดมนยังปกคลุมชีวิตอยู่
ชีวิตจะพ้นไปจากความผิดหาได้ไม่
ความผิดความบกพร่องอันเกิดขึ้นเพราะความมืดมนนั่นเองทำให้ชีวิตเศร้าหมองลง
ไปอีกเปรียบเหมือนบุคคลที่เดินอยู่ในความมืดย่อมเดิน
พลาดได้ง่ายอาจถึงหกล้มย่อมต้องทำให้ตังเปรอะเปื้อนโคลนหรือฝุ่นละออง
ทำให้ร่างกายเศร้าหมอง
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
