ชิวิตผม สำหรับผมแล้ว เพื่อน ทุกคน เป็นสิ่งที่เติมเต็มสำหรับชิวิตที่ขาดหายไป คนเรา เมื่อเราทุกข์ มักจะแอบไปโศรก ไปซึม แต่ถ้าเรามีเพื่อนแท้ไม่ต้องมาก สักคนที่จะสังเกตุว่าเพื่อนอยูในภาวะย่ำแย่ ก็จะมาให้กำลังใจ
จะให้มุมมองที่ดี จะกล้าเตือนเมื่อเราทำอะไรที่ไม่ถูกต้องและทำอะไรไม่ดี เพื่อนก็จะเตือนเพื่อน และยามที่เรามีความสุข เพื่อนก็จะเป็นกระดานให้เราระบายทุกความคิด
พูดถึงคำที่เราจะบอก เพื่อนจะยินดีที่เพื่อนสุขใจ สบายกาย
เราเป็นเพื่อนกัน ยามที่เราคิดถึงกัน ใจเราก็จะยิ้มได้ และ
เราจะอดเสียไม่ได้ใบหน้าของเราก็จะแสดงออกถึงสิ่งดี ๆ
ที่เพื่อนให้กับเพื่อนได้ เราเที่ยว เราคุย เรากินดื่มด้วยกัน
หลับตาก็มองเห็นภาพของอดีต เพื่อนๆ ทุกคน และหนึ่งในนั้นก็มี สมบัติ แซ่อึ้ง รวมอยู่ด้วย ของให้เพื่อนไปดี สุ๋สรวงสวรรค์ เราจะไม่ลืม

เราเริ่มเรียนห้องเดียวกับ เจิ้น ตอน ป.5 ที่วัดศรีโลหะ.....
ครูประจำชั้นชื่อครูทิวา รึปล่าว...... ป. 6 เป็นครูน้อย
ป.7 ครู............จำไม่ค่อยได้.............................
เจิ้น เค้าจบ ประถมต้นจากโรงเรียนยู่เฉียว........น่าจาได้ภาษาจีนมาบ้างนะ....อิ..เออ...ซาน...เซอร์.....อู่......55..หวออ้ายหนี่...............อันนี้ชัดเป็นกันทุกคน....แปลตรงๆ ชั้นต้องการเธอ.........กรองภาษาอีกที ..ชั้นรักเธอ..
บ้านเจิ้นเป็นบ้านช่างไม้...ทำตู้เสื้อผ้า..ตู้กับข้าว...
เราก็อาศัยเรียนรู้งานช่างไม้...การเลื่อยไม้...การตั้งใบกบ..โดยเฉพาะ.........จาใช้มากตอนเรียนมัธยม...เจิ้นเพื่อนเราค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ เราว่าเราก็เงียบแล้วนะ....
ค่อนข้างจริงจังร่าเริงน้อยครั้ง...มรก็ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนกัน............55.........เพื่อนจึงเรียกเราว่า..มรหงอย...
จำได้ว่าเราเคยเข้าไปในบ้านเพื่อนไม่กี่ครั้งหรอก...ครั้งนึง เม๊....ก็ให้เก็บชมพู่..หลังบ้านกินกัน....ส่วนใหญ่เราจาออกไปใช้ชีวิตในโลกกว้างแถวๆ สะพานขาว..กับหัวกรวด..และเขื่อนวชิราลงกรณ์...กันมากกว่า.....กิจกรรมหลักคือว่ายน้ำ โดดสะพาน.......หลังจากเกือบจมน้ำตายที่วังขนาย...
ถ้าท่านสมทรงยังจำได้.....พาเพื่อนเดินข้ามแม่น้ำ.......มีห่วงยาง 1 อัน...เดินๆๆๆๆๆๆจนไอ้มรตะโกนขึ้นว่า เฮ้ย..!!! เหยียบไม่ถึงพื้น......เท่านั้น.....ท่านหมาเล็ก....ก็ว่ายน้ำไปเกยตื้นอยู่ไม่ไกล..พร้อมกับเป็นตะคริว...ท่านหมาเล็กเป็นตะคริวได้เก่งมาก..ส่วนท่านเจิ้น จับสมทรงกดน้ำซะหลายอึก......เราก็ผลุบๆโผล่ๆ ......ท่านเจิด...ว่ายข้ามไปอีกฝั่งแล้ว...โชคดีได้เรือชาวประมงน้ำจืดแถวนั้นช่วยไว้....จนต้องทำ workshop กันใหญ่ให้ว่ายน้ำเป็นทุกคน อย่างน้อยเราก็เกือบตายกันมาแล้วครั้งนึง
อย่างน้อยเราก็เกือบตายกันมาแล้วครั้งนึง

อีกครั้งของชีวิตที่ผกผัน...........มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ปิดเทอม...เราได้มาช่วยท่านนึ่งก๋วยเตี๋ยว....ต้องตะเวณหาเศษไม้ทำเป็นฟืน...ท่านเจิ้นต้องหาเงินช่วยครอบครัวไปด้วย...เรียนไปด้วย.....และยังน้องๆ อีก...ตั้ง 5-6 ชีวิต...
เราช่วยเพื่อนได้แค่นั้นจริงๆ.......
เราเรียนจบ..เจิ้นก็มาถ่ายรูปให้...
เราแต่งงาน..เจิ้นก็มาถ่ายรูปให้......
แต่ตอนเจิ้นรับปริญญาเราไม่รู้เรื่อง........
เคยเป็นเพื่อนเจิ้นไปสมัครงานที่อาคารวานิช 2 ก็แค่นั้น......
อ้อแต่งานแต่งเจิ้นเราไม่พลาดนะ...มีท่านแฟร้งค์ที่ดีใจแทนเพื่อน.....มากๆ..........จิงๆ......ใช่มะแฟร้งค์

ท่านสมทรงจา....รู้และสัมผัสกับ....ชีวิต....ของเจิ้นเยอะมาก.........คนนึง.........ถ้ามีโอกาส.....วางอุปกรณ์กีฬา..
เล่าสู่กัน...............บ้างก็ดีนะ...........ให้คนอื่นๆ Post ให้ก็ด้าย............ไม่ว่ากันอยู่แล้ว.................................
ยังงัยก็เคยถูกเจิ้นจับกดน้ำมาก่อน.......................555

ท่านวิวัฒน์อีกคน...............เป็นคู่ฟัดกะสิบล้อมาก่อน
.......ใช่มะ..............กว่าเราจารู้............ก็หายดีกันหมดแล้ว..................แต่ก่อนจาฟัดกับสิบล้อเราเคยตามเจิ้นไปขูดหวยตามต้นไม้ด้วยทั้งที่ยังซื้อหวยไม่เป็น.........
เจิ้นเราเป็นนักชิงโชคคนนึง..............กล้องที่ถ่ายรูปเพื่อนๆ ในช่วงมัธยมก็ได้มาจากการชิงโชค....อาไรซักอย่าง

กิจกรรมของพี่ๆ...น่ารักจัง...
พี่มรน่าจะชวนพี่เจิ้นมาร่วมทำกิจกรรมเดิมนี้อีกนะก๊ะ น้องอยากเห็น...และถ้าพี่เจิ้นมาเมื่อไหร่...อย่าลืม...หล่ะ.

ไม่ลืมอยู่แล้ว ....จาชวนก่อนเพื่อน
คอยไหวมั๊ยล่ะ

จาชวนครายเหรอ..? ขอแนะนำ..1 - ท่าน ณ..Rong รูปหล่อ 2 - ท่าน Frank..ผู้กลัวผี... 3 - ....???????....
แต่อย่าชวนข้าฯเจ้านะก๊ะ...อื่อ??????????? กลัวแล้ว แต่ก็อยากเจอเจิ้นนะจ๊ะ...www..คนดี..com??????

แล้ววันแม่เจิ้นมาหา......เป็นงัยบ้างล่ะ....
สงสัยจาหลงแม่....555
c:;g]jootg0bho...

โก๊มร วันแม่เจิ้นมาหา คืออะไร อ่านแล้วไม่เข้าใจ อธิบายหน่อยสิ

อ๋อ......ต้องถาม คุณนายต๋อม.....
เค้ามีจิต....พิเศษ...สัมผัสกับเจิ้นได้เป็นพิเศษ...
แต่บังเอิญยังเล่าไม่เสร็จว่า........ยังงัยบ้าง....
ในช่วงวันแม่...เข้าใจว่าเจิ้นต้องมาหาแม่....แล้วคงตามมาส่งคุณนายต๋อมที่บ้าน...ด้วยแหละ...

ฝันว่าเป็นแควนเจิ้นตัวจริงไงล่ะ...แต่ฝันแป๊บเดียว...กะว่าจาฝานต่ออีกนิด....ตื่นพอดี...ฝานจึงสลาย กลายเป็น...ฝันกลางฤดูฝน..ฝนบ้า..ฟ้าหม่น..พาฝันคนสลาย....


แหะๆ...จิงๆคือว่า..คืนนั้นขับรถกลับบ้านคนเดียว ( ~4ทุ่ม)รู้สึกเหมือนเจิ้นตามมาส่งด้วย...ประมาณนั้นแหละ..น้องพร

ต้องหัยตัวจิงๆ...เป็นๆ...เล่า....
เรียกว่า...Primary Source....
ถึงจาน่าเชื่อถืองัย...........
เพด-บูน....ก็ฟ้าหม่นมาสองสามวันและ....
ภูหินร่องกล้า...ที่ไปเที่ยวมาก็โดนฝนถล่มไป..
สองสามหมู่บ้าน....แต่ถ้าฝนตกซ้ำแซะอย่างนี้..อีกสองสามวัน...คงมีน้ำหลาก.....เพราะดินอุ้มน้ำไม่ไหว...งัย..
เราเห็นบ่อยจนชิน........

น่าสงสารคนเพด-บูน....ดังนั้น....เห็นควรต้องอพยพลงมากรุงเทพ นะ........นะ
สาธุ................................

เข้ามาแถวๆ Blog นี้ทีไรก็คิดถึงเพื่อนเจิ้นน๊ะ....

เออว่าแต่ถ้าเราไปแถวภูหิน...ประมาณวันที่ 8-9ก.ย. จะเป็นไงเนี่ย ....ท่านมร....ถ้าเราไปจริงจะแวะไปหาน๊ะ.....คราวแล้วเราไม่ได้ไปภูหิน...กะทับเบิก...เที่ยวนี้ถ้าไปได้เราจะไป....

วันที่ 9 เราสอนทั้งวันเลย แต่วันที่ 8 ว่างอยู่...
แล้วจาผ่านมาตอนไหน....ของวันที่ 8 ล่ะ...
ว่างๆ จาได้ตามไปดูสวนยางด้วย...

เจ้า พร คนเก่ง พิด-โลค ฝนตกหนัก ไหม เออ เข้ามาคุยกัน ดี ดี มากเลย

ท่านเสริฐ....ก็บันทึกความทรงจำ...ถึงเจิ้นบ้างซิ
เคยร่วมทำวีรกรรม วีรเวร...อาไรกันมาบ้าง...
หรือแอบสังเกต เห็นอาไรบ้างก็ด้าย...
ที่ท่านเจิ้น...เป็นท่านเจิ้น อย่างถาวร....
น่ะ....นะนะนะนะ......เล่าหน่อย...
ความจิงเราก็มีอีกเยอะ...แต่มุขคนเดียวมันน่าเบื่อ...
อะ.........

มร..หนุ่มเวียดนามคือใคร บอกเราหน่อยเด่ะ

ท่านประเสริฐ.....เป็นเด็กเทคนิคสมุทรสาคร....
ไม่ได้เรียนทมร.....กะเราหรอก.......
มาเป็นเพื่อนกันตอนเรียนปวช.........แล้วก็ลากมาสนิทกับพวกณารงค์...........รวมถึงทมร...ทุกคน.....
อาจสนิทกับทมร...หลายๆ...คนมากกว่าเราซะอีก....
ตอนนี้ไปทำงานอยู่ที่เวียดนาม......เลยใช้ชื่อหนุ่มเวียดนามขี้เหงา.....
ตอนคุมงานอยู่เมืองไทยไม่มีเวลาเข้ามาเยี่ยมBlog...เราหรอก......
แต่พออยู่เวียดนามเวลาเหลือเยอะ......ไม่รู้จาทำอาไร...
หาดูรูปได้ตอนเที่ยวเพด-บูน...ก็มีทั้งครอบครัวเลย....
ว่าแต่ 21-23 ธันวานี้...เทียวภูเรือกันเหอะ......เตรียมบ้านไว้แล้ว....
ลาพักร้อนพักหนาวก็ด้าย................ท่านเก๊อีกคนยกมาทั้งครอบเลยนะท่านบุญนำ....ok......จาได้รู้จักเพื่อนเราอีกหลายๆคนเหมือรท่านณารงค์....555

Boon-Num , you're very lucky, that Morn invite you by himself, so you must go to Poo-Boat Naja.

See you later at ...Poo-Boat... OK
I wait for you there and then you must to know every body in this bloggang, especialy...Morn-nkhoy , Na-Rong-Long and his huney , Num-Viat-Nam . OK Naja

Bye Bye

เฮ้...มร นายช่วย Transalate ข้อมูลของ Tommy in USA ให้เราหน่อยเด่ะ.. อังกฤษติดเอฟน่ะ.... แต่ก็อยากไปเที่ยวด้วยนะ ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะว่างรึเปล่า พอดีช่วงนี้รับบทลูกกตัญญูหน่อย คือ เม๊ ของเราแก่แล้ว ปีนี้ 82 แล้ว เราไปเที่ยวไหนไกล ๆ ไม่ค่อยได้ อารมณ์คนแก่น่ะ ชอบให้อยู่บ้าน ไม่อยากให้ลูกหลานไปเที่ยวไกล ๆ แต่ก็อยากไปจังเลย......

He!.....num
I'm glad to see your blogg.
In the next time...........
We'll go together around the world........OK?
555555555

แปลล่ะนะ
" บุญนำ คุณโชคดี, Morn เค้า เชิญเธอโดยตัวของเขาเอง ดังนั้นเธอต้องไปที่ภูเรือ นะจ๊ะ
แล้วพบกันใหม่นะที่ ...Poo-เรือ... OK

ฉันรอคุณที่นั่นและแล้วเธอต้องเพื่อรู้ทุกๆส่วนใน bloggang นี้, อย่างผู้เชี่ยวชาญ...Morn-nkhoy , Na-Rong-ยาว และของเขา huney , หนุ่ม-Viat-Nam . OK Naja

ไปนะไปนะ


ฉันยินดีที่เห็นของคุณ blogg.
ในเวลาถัดไป...........
เราจะไปด้วยกันรอบโลก........OK?"

Thank you.... Na..Ja.. Morn-nkhoy

sister' Item หายไปไหนจ๊ะ เข้ามาเยี่ยม พี่ ๆ ด้วย สบายดีอยู่หรือ

Hi! Morn ไม่ค่อยร่าเริง (nkhoy)
นายแปลได้น่ารักมั๊กๆๆๆๆ เหมือนสิบล้อชนเอาดื้อๆเลยน๊ะ 5555

ทริป ภูเรือเนี่ยเราคาดว่า(90%) จะไปด้วยไม่ได้ เพราะ contract ของเรากะทางเวียดนามถึงวันที่ 31ธ.ค. ซึ่งอาจจะได้กลับตอนนั้น แล้วไม่แน่ใจว่าอาจจะต้องมีการต่อ ออกไปอีกหรือเปล่าถ้าต่อก็ต้องกลับมาอีก เบื่อแล้วไม่อยากอยู่อยากกลับบ้าน

พิด โลก ฝนตกบ้าง หนักบางช่วง ส่วนใหญ่เป็นตอน 4-5โมงเย็น ว่าแต่ว่า รู้ได้งัย ?? ว่าเป็นพรล่ะ

เจ้าพร คนเก่ง ใช่เลย แหม !ต้องรู้ ซิ ก็ พวก โก๊ ๆ ตั้งหลายคน ก็ลงทุน นอนแต่หัวค่ำ นะ แล้ว ฝัน ๆ เข้าไป ก็เห็น เลย ว่าเปนน้องสาว นี่แหละ ฝนตกหนัก ก็รักษาสุขภาพ อย่าไปวิ่งเล่นน้ำฝน ขับรถ ให้ระวังถนน ลื่น และกระแสน้ำเชี่ยว กับ ถนนไหล่เขา หินและดินถล่ม แต่ดีที่สุด ก็ทำงานไป ไม่ไปไหน ปลอดภัยที่สุด 21-23 ธค 50 ไป จ.เลย กะ พี่ ๆ ไหมน้อง

นั่นซิไปเที่ยวด้วยกันแบ๊งค์.....ถูกรัฐบาลสั่งหยุด....ชดเชยเลือกตั้งอยู่แล้ว.....วันศุกร์ก็โดดเลย...น้อง....
พี่ณารงค์.....เค้าทำเป็นประจำ......เป็นตะหานเรือ....
แต่คิดว่าตัวเองเป็นพล...ร่ม....55555

โก๊รงค์ อยู่กรมอุตุฯด้วยเหรอ ?? โห รับหลายจ๊อบเลย ทั้ง หานเรือ พลรม แล้วยังกรมอุตุฯ อีก แล้วไป จ.เลยตั้งแต่วันไหน ผ่านพิด โลก วันไหน เผื่อจะติดรถไปด้วย หรือขับรถตามไปสมทบ

หรือไม่ก้อ ถ้ามีรถขาย ไอติม วิ่งผ่านทางพิด โลก จะได้ขอติดรถไปเที่ยว จ.เลยด้วย

21 22 23 ธันวาคม 2550 ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ นะ จ๊ะ และ ก็ ไปลง เลือกตั้ง ล่วง หน้า ซะด้วย เส้นทาง ก็ ไป ทาง เพชรบูรณ์ ยังงัย ท่านมอญ ช่วย วิจัย เส้นทางให้ เจ้าพร ดวงตา เห็น เส้นทางด้วย และ มร ส่ง เห็ด มา บางแค หรือยัง ถามเจ้าตัว ด้วย ว่า กิน เห็ด โคน ราคา ห้าพัน อิ่มและ อร่อย มาก เพียงไหน

น้องเอ๊ย........ถ้ารถไม่มี.....ขึ้นรถเมล์พิด-โลก....
ลงราชภัฏเพด-บูน.....เดี๋ยวพี่รับเอง....เป็นงัยพอไหว...
เอาแต่เสื้อกันหนาวมาก็พอแล้ว.....ขากลับให้มันรู้ไป...ว่ารถจาไม่กลับทางพิด-โลก..555

ถ้ารถกลับมาทางพิด-โลก งั้นรอรับที่พิด-โลกก็ได้

อย่าไปรอเลยน้องพร......ไว้ใจไม่ได้หรอก....
มาร่วมวงกันเลยดีกว่า....พวกณารงค์...นี่ต้องหักคอเลย....ถึงจาชัวร์...

หัก คอ เลย เหรอ นี่ ถึง วัด เลย ใจร้าย ! ฮึๆ ตกลงกันให้ดี ห้ามทะเลาะ

คิดถึงป๊าคะ เป๊ก ปิ่น และแม่สบายดี ด้วยความอดทนต่อสู้กับอุปสรรคนานัปการในโลกนี้ ของแม่ทำให้เป๊กกับน้องมีวันที่แสนอบอุ่นในวันนี้ สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของป๊าและแม่ตลอดกาล แม่สอนเสมอว่าอุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟัน ปัญหามีไว้ให้แก้ คำดูแคลนดูถูกของคนอื่นเป็นแรงผลักดันที่ดีที่สุด แม่ขอขอบคุณสิ่งที่ผ่านมาที่ทำให้แม่เข้มแข็งต่อสู้ และอดทน หนูรักป๊า รักแม่ หนูตั้งในเรียนจนได้เกรดระดับดี ถ้าป๊ามีชีวิตอยู่ป๊าก็คงจะต้องภูมิใจในตัวหนูมากมากเหมือนกับที่แม่เป็น สื่อผ่านที่ตรงนี้หวังว่าป๊าจะรับรู้ได้ รักป๊าตลอดไป ลูกสาวคนโตเป๊กกี้

เวลาจะพิสูจน์คน
เด็กวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
ใกล้วันพ่อแล้ว....
ลุงเชื่อว่า ป๊าเจิ้น ต้องรับรู้ได้แน่นอนว่า....
ลูกสาวทั้งสอง และแม่ อยู่ได้ด้วยความอบอุ่น
และมีความสุข ..... เป็นครอบครัวที่เข้มแข็งน่ารัก
ตลอดไป..............

สาธุ เจิ้น เพื่อนรัก

วันนี้อ่านหนังสือจนดึกไปหน่อยกะว่าจะนอน คิดอยู่ ๆ ก็นึกถึงบล๊อกของพี่อมรรัตน์ขึ้นมา นานมากแล้วไม่ได้เข้ามาดูรูปของพี่เจิ้น ซึ่งบางรูปครอบครัวของพี่เจิ้นไม่มี เวลาที่ผ่านมาก็แปลกดี ไม่เคยมีสักวินาทีที่จะหมดกำลังใจ ท้อถอยหรือหยุดการกระทำที่ถูกต้องและดีที่สุดให้กับคน 2 คน ซึ่งถูกเรียกว่าลูกกำพร้าพ่อ เพราะคำว่า "ลูก" นี่เองช่างเป็นแรงผลักดันและกำลังใจสำคัญเหลือเกินในการฝ่าฟันอุปสรรค์ต่าง ๆ ให้พ้นวิกฤติ ซึ่งมันก็กลายมาเป็นโอกาสดี ๆ ที่ได้ลูกสาวแสนดีมา 2 คน ที่ทั้งรักและห่วงใยแม่มากมาย ยิ่งทำให้แม่ป่วยไม่ได้ ตายไม่ได้ ครอบครัวที่ขาดแต่ก็ดูสมบูรณ์เพราะลูก ๆ เข้าใจในชีวิตดี มาถึงวันนี้ปัญหาทุกอย่างได้แก้ไขและคลี่คลายไปหมดแล้ว ก็อยากจะสื่อถึงเพื่อน ๆ พี่เจิ้นที่รักพี่เจิ้นทุกคนว่าครอบครัวของพี่เจิ้นสบายดี มีควาสุขตามประสาแม่ลูก อยู่ง่าย กินง่าย ประหยัดอดออม และเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกได้เรียนรู้อบเรียนแบบพฤติกรรม อบรมบ่มนิสัยอันดีเพื่อเติบโตเป็นเยาวชนที่ดีในอนาคต ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ได้ต้องการสือถึงอะไร นอกจากอยากจะสื่อถึงพ่อของลูก ว่าทุกปีที่เป็นวันพ่อลูกจะบอกแม่เสมอว่า แม่ไม่ต้องเป็นพ่อให้หนูสองคนหรอกคะ เพราะว่าแม่เป็นแม่ตำแหน่งเดียวแม่ก็เหนื่อยมากเหลือเกินแล้ว สุดจะตื้นตันใจที่ลูกเข้าใจไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด ๆ ลูกไม่เคยสร้างปัญหา เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน อยากมีอนาคตที่ดีจะได้ดูแลแม่ ขอให้พ่อของลูกหลับให้สบายลูกสาวสองคนเป็นเด็กดีกัญญูและระลึกถึงพ่อเสมอ สุดท้ายขอกล่าวคำขอบคุณพี่อมรรัตน์ที่ยังเก็บบล๊อกนี้เอาไว้ อย่างน้อยก็ยังพอจะมีอดีตให้ระลึกถึงอยู่บ้างถึงจะนานมาก ที่ไม่ได้เข้ามา พอเห็นโพสต์ของลูกสาวก็เข้าใจได้ว่าลูกคิดถึงพ่อมากมายด้วยวัยที่ยังไม่พร้อมที่จะขาดเสาหลักทั้งสองคน แต่อ้อมก็พยายามที่สุดในการดูแลลูกเพียงลำพังเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปแต่ไม่ใช่การชดเชยซึ่งอาจจะเสียคนได้ ขอขอบคุณในความปรารถนาดีของเพื่อนพี่เจิ้นทุกคนคะ และก็ขอให้พี่ ๆ ทุกคนมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่เช่นกันคะ ถึงแม้ 5 ปีที่แล้วเราจะจากกันด้วยเหตุผลของความไม่เข้าใจกันในหลาย ๆ เรื่องก็ตาม แต่วันนี้เวลาได้ผ่านไปแล้วก็คงจะมีแต่ความทรงจำที่ดี ๆ กับทุก ๆ คนนะคะ

เข้าใจ...และเป็นกำลังใจให้....สู้ๆ ต่อไป