หวัดดีที่รักและคิดถึง

สองสามวันมานี่อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ปวดหัวมาตั้งแต่วันพุธแล้ว แต่มาร่วงจริงๆ ก็วันศุกร์ค่ะ อาจจะเป็นเพราะเรื่องงานด้วย หรืออยู่แต่ในห้องอบรมเคร่งเครียดอยู่กับงานตรงหน้าที่ห้องอบรมเลยทำให้ปวดหัว วันพุธเย็นพอกลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำนอน วันพฤหัสกลางวันอากาศก็ร้อนแล้วก็ยังต้องอยู่แต่ในห้องอบรม ไหนจะงานอาทิตย์หน้าที่จะต้องขึ้นอีก เอกสารก็ไม่เรียบร้อยทำอะไรไม่ทันแม้แต่อย่างเดียว พอกลับบ้านมาก็ไทลีนอลไปสองเม็ดตอนเย็น ตื่นมากะค่ำๆ อาบน้ำแล้วนอนรอสายโทรศัพท์บอกว่าจะโทรฯกลับอีกครั้ง แต่ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็ตีห้า ไม่มี มิสคลอ อืมม์ ช่างมัน ไม่โทรฯกะช่างมัน อาบน้ำมาทำงาน ก็มีแต่งานเร่ง งานเก่าก็ต้องเคลียร์ งานใหม่ก็จะขึ้นวันจันทร์ เฮ้อ เหนื่อยเหลือเกิน แค่เตรียมหลักสูตรที่จะขึ้นวันจันทร์นี้ เอกสารการอบรมยังเข้าเล่มไม่เรียบร้อย กว่าจะเสร็จก็ปาไปสี่โมงกว่า ช่างเข้าเล่มบอกให้รีบมาเอาไปเพราะจะปิดห้องแล้ว ก็ต้องขับรถไปเอาเอง ไปขนเอง ขนไปไว้ที่ห้องอบรมอีกตึกนึง ปรากฎว่าห้องปิดแล้ว เด็กๆ ก็กลับบ้านหมดแล้ว ต้องขนไปไว้หน้าห้องอบรม ฝาก รปภ. ไว้ ขนเองอีก ใส่ส้นสูงอีกต่างหาก เฮ้อ เหนื่อย กลับมาบ้านอาบน้ำ กินข้าว กินยา แล้วนอน บ้านสองคนกะข้าวปุ้น ตื่นมาอีกทีกี่ทุ่มกี่ยามไม่รู้ ปวดหัวเหมือนจะระเบิด ลุกไม่ขึ้น เอาอีกแล้ว อาการเดิมกลับมาอีกแล้ว ปวดหัวแล้วลุกไม่ขึ้น มันเอาหัวไม่ขึ้นอ่ะ กะเลยนอนโทรฯ หาคนโน้น คนนี้ แต่ไม่มีใครรับสายแม้แต่คนเดียว ส่งแมสเสสก็เงียบกันไปหมด ปวดหัวก็ปวดหัว เลยนอนร้องไห้มันทั้งคืนเลย สายๆ คนที่บ้านมาแทบจะคลานไปเปิดประตูบ้าน มะวานเลยกระหน่ำกินยาแก้ปวดหัว กินข้าว กินยา แล้วนอน นอนแล้วกินข้าว กินยา ทั้งวันไม่ทำไรเลย ปวดไปหมด หัว หู ตา เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว อาการเหมือนเป็นไข้ แต่จะปวดหัวมากกว่า ตอนเช้ามีคนโทรฯมา ถามว่าไม่สบายเหรอ ก็บอกว่าปวดหัว แล้วบอกว่าจะโทรฯ มาอีกตอนนี้ไม่ว่าง

สี่ทุ่มกินยาไปแล้ว คนบางคนบอกจะโทรฯกลับ รอสายจนเที่ยงคืน ก็ไม่มีแม้แต่เสียงเรียกเข้า ปวดหัวก็ปวด (แต่อาการดีกว่ามะวานแล้ว) เลยตัดสินใจส่งแมสเสสว่าไม่ต้องโทรฯมาแล้ว จะนอนแล้วกินยาไปจะหลับอยู่แล้ว ถ้าจะให้ดีก็ไม่ต้องโทรฯมาตลอดไปเลยก็ได้ หุหุ เช้านี้ตื่นมาก็อาการดีขึ้นเป็นลำดับ แต่อาการปวดหัวยังคงมีอยู่

พูดถึงเรื่องปวดหัวแล้วอยู่คนเดียว ตอนที่อยู่บ้านนู้นเป็นบ่อยพอมีปัญหาอะไรมากวนใจก็จะเครียดแล้วก็จะปวดหัวมาก ยิ่งถ้าร้องไห้ด้วยแล้วปวดหัวแทบจะระเบิดเหมือนตอนนี้แหละ แล้วเป็นโรคบ้าอย่างหนึ่งพอได้ร้องไห้แล้วมันร้องไม่หยุด ร้องเป็นสองสามชั่วโมง ช่วงที่เสียใจที่สุดเคยร้องทั้งวันทั้งคืนเลย แต่อยู่บ้านนู้นน่ากลัวก็คืออยู่คนเดียวเวลาเป็นไรขึ้นมาก็ต้องช่วยตัวเองให้ได้ เชื่อมั๊ย เคยขับรถไปโรงพะบานตอนสี่สองเพื่อไปหาหมอ ขับไปทั้งที่มีอาการปวดหัวนั่นแหละ จากบ้านถึงโรงพะบานก็เกือบๆ สิบห้าโล ไปถึงโรงพะบานได้ทิ้งหมด รถรา กระเป๋าตังค์ จอดรถได้หน้าโรงพะบาน กะร่วงเลย หมอยังบอกว่า มาถึงได้ไงเนี่ย อึดจิงๆ ไปนอนให้หมอสแกนสมอง ให้น้ำเกลือ อยู่คืนกะวันนึง กะกลับบ้าน โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าถุงไปนอนโรงบาน บางทีพอรู้ตัวว่าจะเริ่มปวดหัวในอาการแบบนี้อีก ขับรถไปโรงบานเลย บอกหมดว่าปวดหัวเครียด หมอให้นอนเลยให้น้ำเกลือแล้วให้ยาคลายเครียด นอนจนน้ำเกลือหมดแล้วกลับมานอนที่บ้านต่อ

มีอยู่ครั้งนึง ปวดหัวม๊าก ชนิดที่ลุกไม่ขึ้นเลย ต้องโทรฯหาพี่ที่เป็นพยาบาลบ้านตรงข้ามกันอ่ะ พี่เค้าก็เข้าบ้านไม่ได้ ต้องให้พี่เค้าปีนรั้วเข้ามา แล้วถุงง่ะคลานออกไปเปิดประตูบ้านให้พี่เค้า แล้วกะร่วงตรงหน้าประตูนั่นแหละ พี่เค้ากะเรียกรถพยาบาลมารับไปโรงบาน หลังๆ มาพี่พยาบาลเค้าขอกุญแจบ้านไว้ชุดนึงเลย แล้วห้ามถุงใส่กลอนประตู ให้ถุงใส่แต่กุญแจประตูเหล็กดัดแค่นั้น ไม่งั้นเค้าบอก เค้าช่วยไม่ทัน

เหตุที่ปวดหัวมากตอนที่คิดมากหรือเครียดก็เป็นเพราะว่า เมื่อสิบกว่าปีก่อนเคยได้รับอุบัติเหตุรถชน แล้วหัวด้านซ้ายกระแทกกับพวงมาลัย แล้วมันจะมีอาการชาๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย ตอนสระผมกะเคยเอาเล็บเกาจนเลือดออกเลยก็มีเพราะว่ามันไม่รู้สึกว่าคัน หรือหายคัน เพิ่งจะมารู้สึกได้เมื่อไม่นานมานี่เอง ทีนี้เวลาถุงคิดมากหรือเครียดหรือใช้สมองมากๆ ก็จะมีอาการปวดหัวเหมือนจะระเบิด แล้วก็จะลุกไม่ขึ้นแบบนี้นี่แหละ ก็รู้ตัวนะว่าถ้าเครียดมากจะปวดหัว ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเครียด ไม่อยากจะคิดอะไรมาก แต่บางครั้งบางเรื่องมันเลี่ยงไม่ให้คิดไม่ได้ มันเลี่ยงไม่ให้เสียใจไม่ได้นี่เนาะ

คุยมามากแระ ขอไปพักผ่อนก่อนเน้อ อาทิตย์หน้าต้องรับศึกหนัก

ครั้งหนึ่งช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ เมื่อสหรัฐอเมริกาโกรธทหารญี่ปุ่นที่เอาเครื่องบินมาทำกามิกาเซ่ เครื่องบินเรือรบของอเมริกาที่อ่าวเพิร์ลฮาร์เบอร์ ความโกรธของอเมริกาครั้งนั้นทำให้อเมริกาเอาระเบิดนิวเคลียร์ไปถล่มเมืองนางาซากิ เมืองฮิโรชิมาของญี่ปุ่น คนตายทันทีทั้งสองแห่งกว่า ๔ แสนคน ฮิตเลอร์โกรธชาวยิว ฆ่าชาวยิวไปในสงครามโลกครั้งที่ ๒ กว่า ๖ ล้านคน พระเจ้าวิฑูทภะในประเทศอินเดีย โกรธที่ชาวศากยะซึ่งเป็นพระญาติของพระพุทธเจ้ามาดูถูกพระองค์ ทรงกรีธาทัพไปฆ่าชาวศากยะล้างโคตร จนตระกูลศากยะของพระพุทธเจ้าสูญหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ นี่คืออานุภาพการทำลายล้างของความโกรธ

เมื่อความโกรธเกิดขึ้นในใจของคนคนหนึ่ง ทุกสิ่งสามารถถูกนำไปเป็นอาวุธทำลายล้างกันได้ทั้งหมดเลย ยกตัวอย่างใกล้ตัวที่สุด หัวของเรานั้น ปกติก็เป็นที่อยู่ของมันสมอง สติปัญญา แต่เวลาเราโกรธกันขึ้นมา เราใช้หัวโขกหัวคนที่เราโกรธจนหัวแตกก็ได้ ตาของเราซึ่งเวลาเรารักกันนั้น เราสบตากันแล้วรู้สึกดีมาก เพราะว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของดวงใจ แต่เวลาโกรธ คนสองคนโกรธกันอาจจะใช้ดวงตาเผาไหม้อีกฝ่ายได้อย่างน่าประหวั่นพรั่นพรึงเป็นที่สุด



ฟันของเราปกติใช้บดเคี้ยวอาหาร ทำให้เราได้กินของอร่อยๆ พอเราโกรธกันขึ้นมา เราอาจจะกัดคนที่เราโกรธหูขาด คอขาด แขนขาด เลือดไหลทะลักออกมาก็ได้ทั้งนั้น

สำหรับสามีภรรยาที่เคยรักกัน เวลารักกันเราก็จะตระกองกอดกันอย่างมีความสุข สองมือนี้อาจจะคอยประคองสองแก้มของคนที่เรารัก แต่เชื่อไหมว่า สองมือที่เคยตระกองกอดเราก็ดี เคยประคองสองแก้มของเราด้วยความชื่นชมก็ดี มือเดียวกันนี่แหละ ที่ถ้าโกรธแล้วสามารถตบเราให้หน้าคว่ำหน้าหงายได้


สำหรับพ่อแม่ลูกที่อยู่ด้วยกันในบ้าน ตอนที่ยังดีๆ กันอยู่ เคยไปเลือกซื้อข้าวของเครื่องประดับมาไว้ในบ้าน จัดมุมโน้น จัดมุมนี้อย่างสวยงาม ด้วยความสมัครสมานสามัคคี แต่เชื่อไหมว่าเวลาทะเลาะกัน ข้าวของที่เราเคยช่วยกันซื้อระหว่างพ่อแม่ลูก สามีภรรยานั่นแหละ เวลาโกรธกันขึ้นมา ต่างฝ่ายต่างก็หยิบขึ้นมาขว้างปากันจนหัวร้างข้างแตก เครื่องประดับกลายเป็นอาวุธทำร้ายคนที่เรารักไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

สำหรับคู่สามีภรรยาที่นอนเตียงเดียวกัน เวลาโกรธกันขึ้นมา โคมไฟบนหัวเตียงอาจจะกลายเป็นกระบองชั้นดีทุบอีกฝ่ายหนึ่งจนเลือดอาบก็ได้


สำหรับช้อน ส้อม ซึ่งเราใช้กินอาหารอยู่ทุกวัน เวลาทะเลาะกันในวงข้าว อีกฝ่ายหนึ่งอาจจะหยิบมันมาเสียบคอของคู่ต่อสู้ หรือปักไปในดวงตาของคนที่ทำให้เราโกรธทันทีทันใดก็ได้

สำหรับพระที่ขาดสติ หากทะเลาะกันขึ้นมา บาตรที่เคยใช้ใส่ข้าวอยู่ทุกเช้า อาจจะกลายเป็นอาวุธที่ทุบหัวของอีกฝ่ายหนึ่งให้กะโหลกแตกกระจายก็ได้

ความโกรธเมื่อเกิดขึ้นแล้วทำให้บ้านแตกก็ได้ ทำให้ครอบครัวแตกก็ได้ ทำให้สำนักงานแตกก็ได้ ทำให้เพื่อนแตกจากเพื่อนก็ได้ ทำให้ข้าวของแตกกระจายก็ได้ ทำให้พรรคแตกก็ได้ ทำให้ประเทศแตกก็ได้ และทำให้โลกนี้แตกก็ได้ เหนืออื่นใดก็คือ ทำให้ชีวิตของเราแตกดับก็ได้


ที่กล่าวมานี้ก็เป็นอันตรายของความโกรธแค่ย่อๆ เท่านั้นเอง อาตมาเชื่อว่าทุกคนต้องเคยโกรธมาแล้ว และรู้ดีว่าความโกรธทำให้เราเจ็บปวดแค่ไหน

ถ้าความโกรธเกิดขึ้นจงอย่าวิ่งตามความโกรธ แล้วก็อย่าเก็บความโกรธใส่ไว้ในขวดโหลเหมือนเราดองผลไม้ไว้ในขวดโหล
ดังนั้นเมื่อความโกรธเกิดขึ้นเราต้องจัดการมันก่อน เพราะถ้าทิ้งไว้เราจะถูกมันจัดการ

"ว.วชิรเมธี"