หวัดดีที่รักและคิดถึง

สองสามวันมานี่อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ปวดหัวมาตั้งแต่วันพุธแล้ว แต่มาร่วงจริงๆ ก็วันศุกร์ค่ะ อาจจะเป็นเพราะเรื่องงานด้วย หรืออยู่แต่ในห้องอบรมเคร่งเครียดอยู่กับงานตรงหน้าที่ห้องอบรมเลยทำให้ปวดหัว วันพุธเย็นพอกลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำนอน วันพฤหัสกลางวันอากาศก็ร้อนแล้วก็ยังต้องอยู่แต่ในห้องอบรม ไหนจะงานอาทิตย์หน้าที่จะต้องขึ้นอีก เอกสารก็ไม่เรียบร้อยทำอะไรไม่ทันแม้แต่อย่างเดียว พอกลับบ้านมาก็ไทลีนอลไปสองเม็ดตอนเย็น ตื่นมากะค่ำๆ อาบน้ำแล้วนอนรอสายโทรศัพท์บอกว่าจะโทรฯกลับอีกครั้ง แต่ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีก็ตีห้า ไม่มี มิสคลอ อืมม์ ช่างมัน ไม่โทรฯกะช่างมัน อาบน้ำมาทำงาน ก็มีแต่งานเร่ง งานเก่าก็ต้องเคลียร์ งานใหม่ก็จะขึ้นวันจันทร์ เฮ้อ เหนื่อยเหลือเกิน แค่เตรียมหลักสูตรที่จะขึ้นวันจันทร์นี้ เอกสารการอบรมยังเข้าเล่มไม่เรียบร้อย กว่าจะเสร็จก็ปาไปสี่โมงกว่า ช่างเข้าเล่มบอกให้รีบมาเอาไปเพราะจะปิดห้องแล้ว ก็ต้องขับรถไปเอาเอง ไปขนเอง ขนไปไว้ที่ห้องอบรมอีกตึกนึง ปรากฎว่าห้องปิดแล้ว เด็กๆ ก็กลับบ้านหมดแล้ว ต้องขนไปไว้หน้าห้องอบรม ฝาก รปภ. ไว้ ขนเองอีก ใส่ส้นสูงอีกต่างหาก เฮ้อ เหนื่อย กลับมาบ้านอาบน้ำ กินข้าว กินยา แล้วนอน บ้านสองคนกะข้าวปุ้น ตื่นมาอีกทีกี่ทุ่มกี่ยามไม่รู้ ปวดหัวเหมือนจะระเบิด ลุกไม่ขึ้น เอาอีกแล้ว อาการเดิมกลับมาอีกแล้ว ปวดหัวแล้วลุกไม่ขึ้น มันเอาหัวไม่ขึ้นอ่ะ กะเลยนอนโทรฯ หาคนโน้น คนนี้ แต่ไม่มีใครรับสายแม้แต่คนเดียว ส่งแมสเสสก็เงียบกันไปหมด ปวดหัวก็ปวดหัว เลยนอนร้องไห้มันทั้งคืนเลย สายๆ คนที่บ้านมาแทบจะคลานไปเปิดประตูบ้าน มะวานเลยกระหน่ำกินยาแก้ปวดหัว กินข้าว กินยา แล้วนอน นอนแล้วกินข้าว กินยา ทั้งวันไม่ทำไรเลย ปวดไปหมด หัว หู ตา เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว อาการเหมือนเป็นไข้ แต่จะปวดหัวมากกว่า ตอนเช้ามีคนโทรฯมา ถามว่าไม่สบายเหรอ ก็บอกว่าปวดหัว แล้วบอกว่าจะโทรฯ มาอีกตอนนี้ไม่ว่าง

สี่ทุ่มกินยาไปแล้ว คนบางคนบอกจะโทรฯกลับ รอสายจนเที่ยงคืน ก็ไม่มีแม้แต่เสียงเรียกเข้า ปวดหัวก็ปวด (แต่อาการดีกว่ามะวานแล้ว) เลยตัดสินใจส่งแมสเสสว่าไม่ต้องโทรฯมาแล้ว จะนอนแล้วกินยาไปจะหลับอยู่แล้ว ถ้าจะให้ดีก็ไม่ต้องโทรฯมาตลอดไปเลยก็ได้ หุหุ เช้านี้ตื่นมาก็อาการดีขึ้นเป็นลำดับ แต่อาการปวดหัวยังคงมีอยู่

พูดถึงเรื่องปวดหัวแล้วอยู่คนเดียว ตอนที่อยู่บ้านนู้นเป็นบ่อยพอมีปัญหาอะไรมากวนใจก็จะเครียดแล้วก็จะปวดหัวมาก ยิ่งถ้าร้องไห้ด้วยแล้วปวดหัวแทบจะระเบิดเหมือนตอนนี้แหละ แล้วเป็นโรคบ้าอย่างหนึ่งพอได้ร้องไห้แล้วมันร้องไม่หยุด ร้องเป็นสองสามชั่วโมง ช่วงที่เสียใจที่สุดเคยร้องทั้งวันทั้งคืนเลย แต่อยู่บ้านนู้นน่ากลัวก็คืออยู่คนเดียวเวลาเป็นไรขึ้นมาก็ต้องช่วยตัวเองให้ได้ เชื่อมั๊ย เคยขับรถไปโรงพะบานตอนสี่สองเพื่อไปหาหมอ ขับไปทั้งที่มีอาการปวดหัวนั่นแหละ จากบ้านถึงโรงพะบานก็เกือบๆ สิบห้าโล ไปถึงโรงพะบานได้ทิ้งหมด รถรา กระเป๋าตังค์ จอดรถได้หน้าโรงพะบาน กะร่วงเลย หมอยังบอกว่า มาถึงได้ไงเนี่ย อึดจิงๆ ไปนอนให้หมอสแกนสมอง ให้น้ำเกลือ อยู่คืนกะวันนึง กะกลับบ้าน โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าถุงไปนอนโรงบาน บางทีพอรู้ตัวว่าจะเริ่มปวดหัวในอาการแบบนี้อีก ขับรถไปโรงบานเลย บอกหมดว่าปวดหัวเครียด หมอให้นอนเลยให้น้ำเกลือแล้วให้ยาคลายเครียด นอนจนน้ำเกลือหมดแล้วกลับมานอนที่บ้านต่อ

มีอยู่ครั้งนึง ปวดหัวม๊าก ชนิดที่ลุกไม่ขึ้นเลย ต้องโทรฯหาพี่ที่เป็นพยาบาลบ้านตรงข้ามกันอ่ะ พี่เค้าก็เข้าบ้านไม่ได้ ต้องให้พี่เค้าปีนรั้วเข้ามา แล้วถุงง่ะคลานออกไปเปิดประตูบ้านให้พี่เค้า แล้วกะร่วงตรงหน้าประตูนั่นแหละ พี่เค้ากะเรียกรถพยาบาลมารับไปโรงบาน หลังๆ มาพี่พยาบาลเค้าขอกุญแจบ้านไว้ชุดนึงเลย แล้วห้ามถุงใส่กลอนประตู ให้ถุงใส่แต่กุญแจประตูเหล็กดัดแค่นั้น ไม่งั้นเค้าบอก เค้าช่วยไม่ทัน

เหตุที่ปวดหัวมากตอนที่คิดมากหรือเครียดก็เป็นเพราะว่า เมื่อสิบกว่าปีก่อนเคยได้รับอุบัติเหตุรถชน แล้วหัวด้านซ้ายกระแทกกับพวงมาลัย แล้วมันจะมีอาการชาๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย ตอนสระผมกะเคยเอาเล็บเกาจนเลือดออกเลยก็มีเพราะว่ามันไม่รู้สึกว่าคัน หรือหายคัน เพิ่งจะมารู้สึกได้เมื่อไม่นานมานี่เอง ทีนี้เวลาถุงคิดมากหรือเครียดหรือใช้สมองมากๆ ก็จะมีอาการปวดหัวเหมือนจะระเบิด แล้วก็จะลุกไม่ขึ้นแบบนี้นี่แหละ ก็รู้ตัวนะว่าถ้าเครียดมากจะปวดหัว ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเครียด ไม่อยากจะคิดอะไรมาก แต่บางครั้งบางเรื่องมันเลี่ยงไม่ให้คิดไม่ได้ มันเลี่ยงไม่ให้เสียใจไม่ได้นี่เนาะ

คุยมามากแระ ขอไปพักผ่อนก่อนเน้อ อาทิตย์หน้าต้องรับศึกหนัก