เมื่อปลายเดือนมิ.ย.ที่ผ่านมา ฉันได้รับน้ำใจจากคนใจดีคนหนึ่ง เขาเป็นลูกเจ้าของรร.ที่เคยเรียน แล้วก็เป็นหมอที่รพ.ประจำเรา แต่ไม่ได้รักษาเราหรอก เขาโทรมาหาแล้วเล่าให้แม่ฟังว่าเมื่อวานหรือวันไหนนี่แหละ เขาเห็นรูปเราในห้องปอดเด็ก เขาจำได้เลยขอเบอร์จากพี่ในห้องแล้วโทรมา บอกว่าอาทิตย์ปลายเดือนหน้าจะมาหา แม่บอกว่าเราอยู่ที่ร้าน (เป็นบ้านและร้านขายอาหารตามสั่ง) ตามอัตภาพ ไม่สะดวกสบายนัก เขาก็ยืนยันจะมา

ฉันรู้ว่าเขาใจดีแค่ไหน เมื่อก่อนสมัยที่ฉันเรียนอยู่ เขาก็มาพบมาพูดคุยกับฉันเวลาพักอยู่บ่อยๆ ทั้งที่เขาเป็นลูกเจ้าของรร. แล้วความพิการของฉันก็ไม่ได้เกี่ยวไรกับเขาเลย แต่เมื่อก่อนฉันกลับอึดอัด ไม่ชอบใจเขาหน่อยๆ เพราะทุกครั้งที่เขามา เพื่อนก็จะออกไปนอกห้อง ฉันต้องคุยกับผู้ใหญ่จนแทบหมดเวลาพัก เขาแค่ดูสุภาพจนเราเกร็งไปหมด แต่ทุกครั้งที่รู้สึกอย่างนั้น ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาดีกับฉันแค่ไหน

แม้แต่ตอนที่เขารู้ว่าฉันจะเลิกเรียนยังเคยบอกว่าจะช่วยเรื่องค่าเทอมให้ หรือพอฉันออกมาแล้ว คุณหมอก็บอกว่าให้ไปใช้ห้องสมุดได้เสมอ จนถึงตอนนี้เวลาที่คิดถึงรร. ก็มีคุณหมอท่านนี้รวมอยู่ในความทรงจำดีๆของฉันด้วยทุกครั้งเสมอ

พี่ที่ห้องปอดเด็กส่งข้อความมาในเฟซบุ๊กฉันว่าคุณหมอฝากบอกให้แอดไลน์กับเฟซบุ๊กเขาไป ฉันได้คุยไลน์กับเขาเย็นนั้น ทีแรกเขาจำรูปฉันไม่ได้ เขาบอกว่าดูโตขึ้นมาก แน่นอน เขาไม่ได้เห็นเรามา 10 กว่าปีนี่นะ 55 คุณหมอไปเยี่ยมคนไข้ที่สระแก้ว เขาส่งรูปบรรยากาศที่นั่นมาให้ฉันดูเป็นระยะ แล้วก็หายไปพักหนึ่งจนเราแอบคิดว่าเขาจะไม่สะดวกมาแล้ว

กระทั่งเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เขาไลน์มาบอกว่าจะมาหาวันอาทิตย์นี้ โห ตรงตามนัดเป๊ะเลย ฉันนึก แต่ก็บอกเขาว่าถ้าไม่สะดวก เราจะไปหาเขาที่รพ.ก็ได้ คำตอบที่ได้คือ 'Home is where the heart is' เอ่อ แอบกรี๊ดด้วยความซาบซึ้งเลยค่ะ

คุณหมอนัดว่าจะมาบ่าย 2 ก็มาตรงเวลาเป๊ะเลย ทันทีที่เห็น เขายังเป็นคุณหมอคนเก่าในความทรงจำฉัน คุณหมอที่ดูสมถะเหมือนเดิม สุภาพ พูดเบา

ดีใจอย่างที่ไม่มีคำไหนจะบรรยายได้ แต่ก็ได้แต่ยิ้มเขินตามสไตล์เรา คุณหมอเอามาการองมาฝากด้วย แม่ถามว่าคุณหมอจะทานข้าวอะไรดี หมอสั่งแค่ข้าวไข่เจียวไม่ใส่หมูสับ กับแตงกวาแกล้ม แล้วชวนเราออกไปนั่งเป็นเพื่อนเขากินข้าวที่หน้าร้านด้วย หมอบอกว่าดีที่มีเพื่อนคุย แต่เราก็เขินๆเพราะกลัวเขาจะเขินซะงั้น

หมอเล่าเรื่องที่รร.จะยุบตึกด้านหน้าไปทำเป็นคอนโดฯกับคอมเพล็กซ์ ถามฉันว่าจะทำยังไงกับต้นไม้เก่าทั้ง 24 ต้นที่อาจต้องถอน สมกับเป็นคุณหมอที่อ่อนโยนจริงๆ แล้วหมอก็เล่าเรื่องงานของเขาที่ไปเยี่ยมคนไข้ที่ต่างจังหวัด เล่าให้ฟังว่าเขาไปโดยส่วนตัวเพราะอยากช่วยประสานกับรพ.ที่นั่นให้ เนื่องจากเด็กที่ป่วยนั้นหลุดจากระบบ ฉันฟังแล้วก็ได้แต่นึกในใจ โอ๊ยยย คุณหมอใจดีที่สุดในโลกอ่า

เขาโทรหาครูที่รร.ที่เขารู้จักด้วย เพื่อจะถามถึงครูประจำชั้นเราคนหนึ่ง แล้วก็ได้รู้ว่าตอนนี้ครูคนนั้นออกไปแล้ว คุณหมอบอกว่าอยากชวนเราไปที่รร. ไปพูดถึงเรื่องของฉันให้รุ่นน้องฟัง แต่ฉันก็บอกหมอว่าไม่กล้า ทั้งที่ใจอยากไปรร.จะแย่ แต่เราก็คงไม่กล้าพูดให้ใครฟังหรอก ยังไม่เก่งขนาดมั่นใจในตัวเองได้

คุณหมอทานข้าวหมดเกลี้ยงจานอย่างคนรู้คุณค่าทุกอย่าง เขามาเยี่ยมมาคุยเกือบ 2 ชม.ก็กลับ แม่ไม่ลืมขอถ่ายรูปเรากับคุณหมอ (อันนี้ฉันเตี๊ยมกับแม่ก่อนแล้วว่าอยากถ่าย) ใจฉันยังไม่อยากให้เขาไปเลย ชอบฟังคำพูด ความคิดเขาที่ไม่ค่อยได้ฟังจากไหน พ่อเข็นเราไปส่งที่รถแต่ฝนปรอยๆ คุณหมอเลยไม่ให้ไป ก็เลยได้นั่งส่งหน้าร้านนั้นเอง

ถึงคุณหมอจะไม่ใช่หมอที่รักษา แต่ชีวิตนี้จะไม่ลืมเลยว่าได้รู้จักกับคุณหมอที่ใจดีที่สุดในโลกคนหนึ่ง สัญญาว่าจะทำตัวไม่ให้คุณหมอผิดหวังเลยค่ะที่เมตตาหนู

'คุณหมอจอห์นนี่... นพ. มหิปธร ชินะผา'